Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’

Chapter 10

 

 

 

 

คีร์ดีน :

 

 

          ผมจับมือยูเอลแล้วพาเดินเข้าร้านหนังสือโดยที่ไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นเลย ผู้หญิงคนนั้นคือนางแบบที่มาถ่ายเมื่อวันก่อน ผมรู้อยู่ว่าเธอสนใจผม แต่เพราะไอ้ลีโอบอกเธอไปว่าผมมียูเอลอยู่แล้วเลยนึกว่าเธอจะเลิกสนไป แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิดเพราะดูจากสาวตาที่เธอมองยูเอลก็รู้ทันทีว่าเธอคิดอะไร ผมเลยตัดบทเพื่อไม่ให้ยูเอลเข้าใจผิดและอยากให้เธอตัดใจ

 

 

"ดูอะไรอยู่"

 

 

ผมถามคนตัวเล็กที่หยิบหนังสือจากชั้นมาดูแล้วพลิกไปพลิกมา

 

 

"หนังสือ...."

 

 

"ไอ้เรื่องนั้นน่ะรู้อยู่.."

 

 

ผมมองคนตัวเล็กที่ทำหน้านิ่งไม่พูดไม่จาแล้วเอาแต่มองหนังสือโดยที่ไม่สนใจผมเลย ผมแอบมองหนังสือในมือคนตัวเล็ก มันเป็นหนังสือนิยายที่เห็นได้บ่อยในหลายๆ ร้าน ผมรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่เธออ่านหนังสือแบบนี้เหมือนกัน

 

 

"อ่านนิยายด้วยเหรอ"

 

 

"อืม.....ทำไม.."

 

 

"เปล่า....แค่คิดว่าเธออ่านแต่หนังสือยากๆ ซะอีก"

 

 

"ฉันก็อ่านนิยายเป็นปกติ..."

 

 

"งั้นเหรอ..."

 

 

ผมลอบมองคนตัวเล็กที่ยืนเงียบ ผมเลยลองเงียบบ้างเผื่อเธอจะสนใจ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเพราะคนตัวเล็กไม่แม้แต่จะหันมามอง

 

 

"โกรธอะไรรึเปล่า.."

 

 

"........ฮะ! "

 

 

"ก็เธอเงียบผิดปกติ"

 

 

"ฉันก็เงียบแบบนี้ตลอดแหละ..."

 

 

ผมมองคนที่ตัดบทไปเฉยๆ อย่างสงสัย จริงอยู่ที่ปกติเธอก็เงียบแบบนี้ แต่วันนี้มันแปลกๆ ผมพอเดาได้ว่าเพราะอะไรเลยรู้สึกดีใจขึ้นมานิดหน่อย แต่เพราะไม่อยากให้คนตัวเล็กโกรธไปมากกว่านี้

 

 

ผมเลยคิดแผนการได้อย่างนึง ผมมองไปรอบๆ ร้านว่ามีใครอยู่บ้าง พอเช็คเรียบร้อยผมก็ลอบมองคนตัวเล็กเพราะพวกเราอยู่ในมุมอับที่มีชั้นหนังสือบังอยู่เลยไม่เป็นที่สังเกตเท่าไหร่

 

 

"ยูเอล..."

 

 

ผมเรียกชื่อคนตัวเล็กให้เจ้าตัวหันมา และเจ้าตัวก็หันมาตามคำเรียก ผมใช้โอกาสนั้นโน้มหน้าเข้าไปหาคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กทำท่าจะเอามือมาดันผม ผมเลยรีบรวบมืออีกข้างที่ไม่ได้จับหนังสือไว้แน่นจนริมฝีปากเราแตะกัน

 

 

"อืม........"

 

 

เธอครางออกมาเบาๆ ผมทำแค่ประกบปากเท่านั้นเพราะขืนให้ลึกซึ้งตามใจผมแล้วล่ะก็ ตอนกลับได้ถูกยูเอลฆ่าแน่

 

 

สักพักผมก็ถอนริมฝีปากออกแล้วหันมาส่งยิ้มให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้าเริ่มแดง ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเขินกันแน่ แต่ดวงตานี่คิดจะฆ่ากันชัดๆ

 

 

"หึ....."

 

 

ผมหัวเราะให้กับปฏิกิริยาเธอ เธอมองผมอย่างโกรธๆ นิดๆ แล้วหยิบหนังสือที่เจ้าตัวท่าจะเลือกไว้แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน ผมเดินตามคนตัวเล็กที่ทำหน้ามุ่ยแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

 

 

 

 

 

 

"ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ"

 

 

"........."

 

 

เธอนั่งเงียบแล้วหันหน้าไปหากระจกข้างๆ ผมยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้กับท่าทีแบบนั้น ถึงจะรู้สึกผิดอยู่แต่มันก็แค่ครึ่งนึงเพราะอีกครึ่งนึง รู้สึกดีใจสุดๆ

 

 

"นี่........"

 

 

"........."

 

 

"โอเคๆ คราวหน้าจะไม่ทำแล้ว"

 

 

"........."

 

 

"ยูเอล.....หันมาหาหน่อย"

 

 

".........."

 

 

ผมมองคนตัวเล็กที่ยังงอนไม่เลิก ปกติผมไม่ชอบที่จะง้อใครแม้กับเพื่อนฝูง แต่กับยูเอลผมรู้สึกเหมือนไม่อยากให้เธอไม่พูดกับผมแบบนี้ ไม่รู้สึกว่าน่ารำคาญเหมือนคนอื่นๆ และไม่รู้สึกว่ามันงี่เง่าเหมือนที่ผมเคยบอกคนอื่นๆ กับรู้สึกว่าคนตรงหน้าน่ารักอย่างบอกไม่ถูก

 

 

"ยูเอล....."

 

 

ผมมองคนเธอที่ไม่มีท่าทีที่จะมองมาทางนี้เลยต้องงัดแผนสุดท้ายออกมา

 

 

".........ยูเอล หันมาหา 'เฮีย' หน่อย"

 

 

".........!! "

 

 

ผมยิ้มทันทีที่คนตัวเล็กติดกับนั้น เพราะปกติผมชอบเรียกตัวเองว่าฉันมากกว่า เวลาเรียกตัวเองว่าเฮียยูเอลเลยมักจะมีการตอบสนองค่อนข้างมาก และตอนนี้ก็เหมือนกัน

 

 

"หายโกรธเฮียแล้วเหรอ”

 

 

"........ไม่ได้โกรธ"

 

 

เธอพูดแบบนั้นแล้วหันหน้าหนี ผมเลยอมยิ้มกับท่าทีน่ารักแบบนั้น

 

 

"งั้นหันมาหาเฮียหน่อยสิ"

 

 

"........."

 

 

เธอหันมาหาผมอย่างว่าง่าย ผมเลยลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ อย่างเอ็นดู

 

 

"หึ เด็กดื้อ"

 

 

"เปล่าสักหน่อย"

 

 

เธอพูดออกมาเบาๆ แต่ผมได้ยินชัดเลย

 

 

 

 

          สักพักเราก็มาถึงคอนโด ผมเดินลงมาแล้วล็อกรถ แล้วเราสองคนก็เดินเข้าคอนโดไป พอลิฟต์มาถึงชั้นห้องของผม ผมเปิดลิฟต์ให้ยูเอลออกไปก่อนแล้วค่อยเดินตามไป ระหว่างที่เดินอยู่เพราะโทรศัพท์ผมมีไลน์เข้าผมเลยเดินไปเล่นไปเพื่อดูว่าใครไลน์มา

 

 

LINE :

 

 

Leo : วันนี้เอาไง ไปกินกันมั้ย?

 

 

Kill : โทษที วันนี้กูไม่ว่าง!

 

 

Leo : อะไรวะ! แล้วพวกมึงที่เหลืออ่ะ

 

 

Keydean : กูก็ไม่ว่างว่ะ!

 

 

Pasta : เหมือนกัน...

 

 

Leo : โห่! อะไรวะ! ไม่ว่างสักคนแบบนี้กูก็เหงาแย่อ่ะดิ!

 

 

Kill : เหงาแม่งอะไร! กูเห็นเมื่อวานมึงจูงมือสาวผมทองที่สตูดิโอมา

 

 

Keydean : เฮ้ย อะไรวะ! ทำไมกูไม่รู้เรื่อง

 

 

Leo : มึงอ่ะไม่ต้องรู้เลย! ไอ้คีร์! ส่วนไอ้คิลล์หุบปากไป

 

 

ผมขำกับท่าทีการตอบที่แสนจะมีพิรุธของไอ้ลีโอ จริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้หรอกว่ามันมีผู้หญิง แต่แค่รู้สึกตกใจที่มันดูจริงจังกับผู้หญิงคนนั้นถึงจะไม่เคยเห็นหน้าก็เถอะ

 

 

ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วหันหน้าเดินต่อไป แต่จู่ๆ คนตัวเล็กที่เดินนำอยู่ก็หยุดกะทันหันจนผมชนเธอเธอยืนนิ่งไม่พูดไม่จาแล้วมองไปที่ทางเดินข้างหน้า ผมมองเธออย่างสงสัยแล้วมองไปทางที่เธอหยุดมอง ข้างหน้าพวกเรามีผู้ชายคนนึงสวมเสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีดำ ไม่ใช่แค่เสื้อหรอก ทั้งตัวเขาเป็นสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า เขายืนพิงประตูห้องผมโดยที่สายตาจับจ้องไปที่โทรศัพท์

 

 

"..........นาวา.."

 

 

ผมนิ่งไปทันทีที่คนตัวเล็กพูดชื่อๆ นึงออกมา เธอทำหน้าตกใจแล้วค่อยๆ เดินไปหาผู้ชายคนนั้น

 

 

"........."

 

 

ผมมองยูเอลที่เดินเข้าไปใกล้ๆ ผู้ชายคนนั้นโดยที่ไม่สนใจผมเลย นั้นทำให้ในใจผมเริ่มร้อนขึ้นทันที

 

 

 

 

ยูเอล :

 

 

         ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปหาคนที่ยืนพิงประตูห้องเฮียคีร์อยู่ แต่ดูเหมือนคนที่ยืนอยู่จะรู้ตัวว่าฉันมา เขาหันมาหาฉันแล้วยิ้มให้เหมือนทุกครั้งที่เจอกัน แล้วค่อยๆ เดินเข้ามาหาฉัน

 

 

"ไม่เจอกันนาน โตขึ้นเยอะเลยนะ...ยูเอล"

 

 

"ทำไมมาอยู่นี่ได้"

 

 

"เพราะมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะสิ"

 

 

".........เฮียทันเหรอ"

 

 

"อืม...."

 

 

เราสบตากันนิ่งๆ ถึงจะไม่ได้พูดแต่ฉันก็รู้ว่าเขาคิดอะไร

 

 

"เรื่องที่พัก....หาให้แล้วล่ะ"

 

 

"ขอบใจ แต่ก่อนหน้านั้นฉันมีของฝากมาให้"

 

 

"ขอบใจ....."

 

 

ฉันก้มลงมองถุงกระดาษอย่างดีที่ได้รับจากนาวา ข้างในเต็มไปด้วยขนมมากมายที่ฉันชอบกินมาก ฉันเงยหน้าไปขอบใจนาวา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆแขนฉันก็ถูกดึงจากข้างหลังจนฉันเซ

 

 

"แกเป็นใคร..."

 

 

เสียงเข้มพูดขึ้น ฉันรับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่ร้อนขึ้นของเฮีย เลยเดินเข้าไปดันเฮียให้ออกห่างนาวา

 

 

"ใจเย็นสิเฮีย.."

 

 

"งั้นก็บอกมาสิ! ว่ามันเป็นใคร"

 

 

"ก็บอกแล้วไงว่าเพื่อนที่ต่างประเทศ"

 

 

"แน่ใจเหรอ? ว่ามัน..."

 

 

"แน่ใจสิ"

 

 

ฉันหันไปหานาวาที่พูดแซกขึ้นมา เฮียและนาวาสบตากันนิ่งๆ สักพักแล้วเฮียคีร์ก็เป็นคนเปิดปากพูดต่อ

 

 

"ว่าไงนะ? "

 

 

"ฉันบอกว่า แน่ใจสิ! "

 

 

"........"

 

 

"ไม่ต้องห่วงหรอกว่าฉันจะแย่งยูเอลไป"

 

 

".......ทำไม"

 

 

"เพราะฉัน....ไม่มีรสนิยมชอบเพศเดียวกันหรอกนะ"

 

 

ฉันชะงักไปทันทีที่นาวาพูดแบบนั้น แต่ที่ช็อกกว่านั้นคงเป็นเฮียที่อึ้งจนไม่สามารถพูดอะไรได้ นาวาหันมายิ้มให้ฉันอย่างสบายใจ ทั้งที่ตอนนี้ฉันร้อนใจแทบตาย ใช่....'นาวา' เป็น 'ผู้หญิง'

 

 

"มะ หมายความว่าไง"

 

 

"ก็หมายความว่าฉันเป็น 'ผู้หญิง' ไง"

 

 

"จริงอ่ะ!! "

 

 

"อืม...ไม่เชื่อก็พิสูจน์ได้นะ"

 

 

เฮียหันมาหาฉันอย่างงงๆ ฉันเลยได้แต่หันไปพยักหน้าว่าใช่อย่างที่นาวาพูดทั้งหมด จริงๆ ฉันรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ตอนเจอกันครั้งแรกแล้ว แต่เพราะเจ้าตัวบอกให้เก็บเป็นความลับ ฉันเลยได้แต่แน่นิ่งไว้ แต่ตอนนี้เจ้าตัวดันเปิดเผยซะเองเลยไม่รู้จะทำยังไง

 

 

"เอาเป็นว่า...เข้าห้องก่อนเถอะ"

 

 

เฮียเปิดประตูห้องอย่างว่าง่ายโดยที่ไม่ถามอะไรต่ออีกเลย จริงๆ คือไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวเลยต่างหาก

 

 

"เห! ห้องใหญ่เหมือนกันนี่"

 

 

"ก็อยู่สองคนนี่นา..."

 

 

"นั้นสินะ งั้น....มาคุยธุระให้เสร็จกันดีกว่า"

 

 

"อืม..."

 

 

นาวานั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับฉัน แล้วเฮียก็เดินเข้ามาเพื่อเอาน้ำมาให้

 

 

"ฉันจะไปทำงานต่อ คุยกันได้เลย"

 

 

"ขอบใจ...นายเองก็เป็นคนดีนะ"

 

 

เฮียกับนาวามองตากันนิ่งๆ เหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายเฮียก็เป็นฝ่ายเดินเข้าห้องไปเงียบๆ

 

 

"แล้ว....มีเรื่องอะไร"

 

 

"ทันเดอร์....กำลังตามหาฉันสินะ"

 

 

"อืม...”

 

 

"เรื่องที่ฉันปลอมตัวเป็นผู้ชาย...ฉันไม่เคยบอกใครนอกจากเธอเลย"

 

 

"แม้แต่เฮียทันด้วยเหรอ..."

 

 

"ใช่....แม้แต่หมอนั้น..."

 

 

นาวาเงียบลงแล้วเริ่มทำหน้าจริงจังขึ้น ปกติเธอจะเป็นคนใจเย็นและมักยิ้มเสมอ แต่มีแค่เรื่องๆ เดียวเท่านั้นที่สามารถทำให้นาวากลุ้มใจได้

 

 

"แล้วจะเอาไง..."

 

 

"ช่วยส่งแผนที่ที่อยู่ใหม่และข่าวคราวของทันเดอร์มาให้หน่อยสิ"

 

 

"เรื่องนั้นน่ะได้อยู่...แต่...."

 

 

"อะไร"

 

 

ฉันวางแก้วน้ำที่ตั้งอยู่ตรงหน้าลงช้าๆ แล้วนั่งคิดสักพักว่าควรพูดดีหรือไม่พูดดี

 

 

"เธอจะหนีเฮียทันไปถึงไหน.."

 

 

"......."

 

 

"ทำไมไม่เผชิญหน้ากับเฮียทันให้จบเรื่องล่ะ"

 

 

"......ถ้ามันง่ายแบบนั้น..ฉันคงทำไปแล้ว"

 

 

ฉันมองหน้านาวาที่เริ่มฉายแววเศร้าขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ฉันรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเฮียทันกับนาวาอยู่หรอก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากให้พวกเขาตัดสินใจเอง เพราะพวกเราเป็น 'เพื่อน' ไงล่ะ

 

 

 

 

          หลังนาวากลับไปเฮียก็ออกมาจากห้องพอดี เฮียไม่ได้ถามอะไรและทำตัวปกติทุกอย่าง ฉันเลยไม่ได้พูดอะไรมากแต่พอเวลาผ่านไปฉันเองต่างหากที่เป็นฝ่ายร้อนใจแปลกๆ

 

 

"เฮีย...."

 

 

ฉันหันไปถามเฮียที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆ ในขณะที่จ้องมองหน้าจอคอมพิมเตอร์

 

 

"อะไร"

 

 

"......ไม่ถามงั้นเหรอ"

 

 

"เรื่องอะไร"

 

 

"เรื่องนาวา...."

 

 

เฮียหยุดพิมพ์กะทันหันจนฉันแอบหวั่นใจ แต่หลังจากนั้นก็เริ่มรู้สึกอุ่นใจขึ้นเพราะเฮียยื่นมือมาลูบหัวอย่างอ่อนโยนแล้วยิ้มให้

 

 

"ไม่นี่...ก็เธอเล่าแล้ว"

 

 

"........"

 

 

"แล้วเฮียก็เชื่อด้วย"

 

 

ฉันปัดมือเฮียทันทีที่เขาเรียกตัวเองว่า 'เฮีย'อีกแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอก แค่รู้สึกว่าเขาชอบแกล้งฉันเรื่องนี้บ่อยๆ จนหมั่นไส้

 

 

"อะไร...ไม่ชอบให้เรียกตัวเองว่าเฮียเหรอ"

 

 

"เปล่า...แต่เฮียชอบแกล้ง"

 

 

"เปล่าสักหน่อย แค่เรียกตามปกติเอง"

 

 

"โกหกชัดๆ ...."

 

 

ฉันพูดเสียงเบาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ก็ไม่วายที่เฮียจะได้ยินแถมพอได้ยินแล้วยังยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีก

 

 

 

 

          เพราะวันนี้เป็นเช้าวันอาทิตย์ ฉันกับเฮียเลยได้แต่นั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องไม่ออกไปไหน แต่จริงๆ บางครั้งฉันก็อยากอยู่บ้านแล้วได้พักผ่อนแบบนี้เหมือนกัน

 

 

ตืด....ตืด.....ตืด.....

 

 

ฉันหยิบเอาโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะมารับโดยที่ลืมดูชื่อผู้โทรไปซะสนิท

 

 

(น้องยูเอล.....นี่พี่เองนะ)

 

 

"พี่....อ้อ พี่แพรว"

 

 

(ดีใจจังที่ยังจำกันได้!)

 

 

"มีอะไรเหรอคะ"

 

 

(เรื่องดาวคณะน่ะ คือว่า....)

 

 

"........อ้อ หนูเองก็มีเรื่องจะบอกเกี่ยวกับเรื่องนั้นเหมือนกันค่ะ"

 

 

(งั้นเหรอ งั้นยูเอลพูดก่อนเลยก็ได้)

 

 

"พอดี เฮีย...เอ่อ พี่ชายหนูเขาไม่อนุญาตให้เข้าแข่งน่ะค่ะ"

 

 

(เอ้ะ! จริงเหรอ จริงๆ พี่เองก็จะบอกว่าพี่อยากจะเปลี่ยนดาวเป็นคนอื่นพอดี)

 

 

"ถ้างั้น..."

 

 

(ใช่ เรื่องนี้คงเป็นอันว่าโมฆะแล้วกันนะ เดี๋ยววันหลังพี่จะเลี้ยงเค้กเป็นการขอโทษนะ)

 

 

"ค่ะ...."

 

 

เธอตัดสายไปดื้อๆ จนฉันแอบแปลกใจ แต่เพราะตั้งแต่ทีแรกเธอดูรีบอยู่แล้วเลยไม่ได้เก็บเอามาคิดอะไรมาก

 

 

"เรื่องดาวคณะเหรอ"

 

 

"อืม..."

 

 

แล้วเฮียก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย แต่ฉันรู้ดีว่าตอนนี้เฮียกำลังอารมณ์ดีเพราะคนที่บอกห้ามไม่ให้เป็นดาวคณะคือเฮียคีร์นั่นแหละ ตอนแรกก็รู้สึกหนักใจอยู่หรอกว่าจะบอกพวกพี่แพรวยังไงดี แต่ได้ยินคำตอบแบบนี้ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะ