Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’

 

Chapter 12

 

 

 

 

ยูเอล :

 

ฉันมองวิวจากนอกหน้าต่างรถเหมือนทุกครั้งที่นั่งรถกับเฮีย แต่ที่แปลกกว่าปกติคือคนที่ขับไม่ใช่เฮีย แต่เป็น 'เจ้' เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันเลยตั้งแต่ขึ้นรถมา แต่ฉันรู้สึกได้ว่าเจ้มองมาทางฉันบ่อยๆ

 

 

"น้องยูเอล! เจ้ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย"

 

 

"......ค่ะ"

 

 

ฉันตอบนิ่งๆ แต่ก็แอบตกใจ เพราะจู่ๆ เจ้ที่เงียบตลอดทางก็พูดออกมาอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง

 

 

"น้องยูเอล....คิดยังไงกับคีร์เหรอ"

 

 

"......"

 

 

ฉันเงียบไปทันทีกับคำถามนั้น และมองหน้าเจ้ที่สายตามองไปข้างหน้าแล้วยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก ฉันพยายามอ่านสายตาของเจ้เพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้อยากจะรู้ แต่ก็ไม่ได้คำตอบจากสายตานั้นเลย

 

 

"ที่ถามไม่ใช่เพราะจะขัดขวางเรื่องคีร์กับน้องยูเอลหรอกนะ"

 

 

"......."

 

 

"แต่แค่รู้สึกว่า....ในบรรดาผู้หญิงทุกคนที่คีร์เคยคบมา"

 

 

"......."

 

 

"คีร์ดูถนุถนอมและให้ความสำคัญกับน้องยูเอลมาก"

 

 

"นั้นน่ะ....เพราะตอนเด็กๆ เราไม่เคยเล่นด้วยกัน เฮียเลย..."

 

 

เจ้จอดรถแล้วมองมาทางฉันนิ่งๆ รอยยิ้มสดใสที่เมื่อกี้ยิ้มให้ไม่ได้จางหายไปเลย แต่มันกับดูจริงจังขึ้นอย่างหน้าประหลาด

 

 

"เจ้เองก็เคยคิดแบบนั้น....แต่สายตาคีร์ที่มองน้องยูเอล มันดูไม่เหมือนพี่น้องเลย"

 

 

"......"

 

 

ฉันได้แต่ก้มหน้าเงียบและนึกถึงเรื่องที่เฮียพูดว่าจะจีบฉัน ฉันรู้ว่าเขาไม่ต้องการให้ฉันเป็นแค่น้องสาว เขาเลยพูดตัดความสัมพันธ์ตั้งแต่เด็กของเราแบบนั้น ฉันไม่ได้รู้สึกเกลียดหรือโกรธที่เฮียพูดแบบนั้น เพราะพวกเราไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด แต่ฉันรู้สึกไม่มั่นใจ......ทั้งตัวเฮีย......และก็ตัวฉัน

 

 

"อ่ะ! ขอโทษนะที่คุยเรื่องไม่เป็นเรื่อง"

 

 

"......."

 

 

"เจ้แค่อยากให้คีร์มีผู้หญิงดีๆ ที่รักเขามากๆ ....อย่างน้องยูเอลก็แค่นั้น"

 

 

 

 

          เราลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในตึกขนาดใหญ่ ตอนที่เห็นที่นี่ไม่รู้เลยว่ามันคือที่ไหน แต่พอเห็นป้ายขนาดใหญ่เรืองแสงที่เขียนว่า K.Megazine ฉันก็รู้ทันทีว่าที่นี่คือที่ไหน คงเป็นบริษัทที่เฮียทำงานแน่ๆ

 

 

"มาทางนี้เลย! ..."

 

 

เจ้จับข้อมือฉันแล้วพาไปที่ห้องๆ นึงที่ไม่เคยเห็น ไม่มีป้ายเขียนด้วยว่าห้องอะไร เจ้เปิดประตูและดันฉันเข้าไปในห้องในนั้นมีพี่สไตล์ลิสที่เคยแต่งตัวให้ฉันตอนที่ถ่ายแบบครั้งแรกอยู่

 

 

"น้องยูเอล! สวัสดีจ้า"

 

 

"สวัสดีค่ะ....."

 

 

"เพื่อไม่ให้เสียเวลา เรามาเริ่มกันเลยดีกว่าเนอะ! "

 

 

พวกพี่สไตล์ลิสส่งยิ้มให้ฉัน แต่ฉันได้แต่เดินตามแรงลากของเจ้ที่พามานั่งตรงที่นั่งหน้ากระจกขนาดใหญ่ หลังจากนั้นฉันก็ได้แต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาและปล่อยให้พวกเขาจัดการกับผมและหน้าฉันไป

 

 

40 นาทีต่อมา~

 

 

"เอาล่ะ! ลืมตาได้เลยจ้ะ"

 

 

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ เพราะแสงไฟหน้ากระจกสว่างมากเลยทำให้แสบตา แต่ฉันก็เห็นภาพตัวเองที่สะท้อนในกระจกชัดเจน ผมบางส่วนที่ถูกรวบไปด้านหลังและถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาว และไม่ใช่แค่นั้นที่หูและที่คอมีต่างหูและสร้อยรูปกุหลาบสีขาวใส่อยู่

 

 

"ลองลุกขึ้นมาสิจ๊ะ"

 

 

ฉันลุกขึ้นตามคำบอกของเธอแล้วมองตัวเอง ชุดที่ฉันใส่อยู่คือชุดที่เฮียซื้อให้ มันเป็นชุดเดรสสีขาวสั้นเปิดไหล่ กับรองเท้าส้นสูงสีขาวที่มีลายกุหลาบนอกจากชุดที่เฮียซื้อให้แล้ว ต่างหูและสร้อยกับรองเท้า พี่ๆ สไตล์ลิสกับเจ้เป็นคนซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด

 

 

"งั้นเราไปกันเถอะ เดี๋ยวคีร์จะรอนาน"

 

 

เจ้เปิดประตูให้ฉัน ฉันเลยเดินออกไปเพื่อจะขึ้นรถ ไม่ใช่แค่ฉันหรอกที่แต่งตัว เจ้เองก็แต่งตัวเต็มยศจริงๆ ระหว่างที่เรากำลังเดินไปที่ลานจอดรถจู่ๆ ประตูห้องๆ นึงก็เปิดออกต่อหน้าเรา และคนที่ออกมาจากห้องนั้นคือ....

 

 

"จะให้หนูไปแบบนี้เหรอคะ"

 

 

"ก็ใช่น่ะสิ เอาเถอะน่ารักออก! "

 

 

"แต่...."

 

 

"ล็อกเก็ต...."

 

 

คนถูกเรียกหันมามองฉัน ฉันเองที่เป็นคนเรียกก็แอบแปลกใจเหมือนกันที่ล็อกเก็ตมายืนอยู่ตรงนี้

 

 

เจ้าตัวดูตกใจมากที่เห็นฉัน ฉันมองหน้าเธอและค่อยๆ เลื่อนสายตาลงมา เธอใส่ชุดเดรสสีฟ้าอ่อน ใบหน้าที่ปกติไม่เคยแต่ง ตอนนี้กับมีสีสันสดใสขึ้นและผมยาวสีเหลืองที่คล้ายๆ ฉันถูกมัดขึ้นเป็นหางม้า ถ้าให้พูดตรงๆ คือมันผิดจากปกติมาก

 

 

"ยูเอล...."

 

 

"ทำไมเธอ...."

 

 

"อ้อ! นี่เหรอ ฉันถูกเชิญให้ไปงานวันเกิดเพื่อนของคนรู้จักน่ะ"

 

 

"เพื่อนของคนรู้จัก...."

 

 

"แล้วเธอล่ะ! แต่งตัวซะสวยเชียวนะ"

 

 

"วันนี้วันเกิดฉัน..."

 

 

".......เอ๊ะ! "

 

 

"........"

 

 

"ไม่จริงน่า!! "

 

 

เธอวิ่งเข้ามาจับมือฉันจนฉันตกใจ แต่ฉันก็ได้แต่ยืนนิ่งเท่านั้น สักพักเจ้ก็เดินเข้ามาหาพวกเราสองคน

 

 

"ใช่จ้ะ วันนี้เป็นวันเกิดน้องยูเอล และงานวันเกิดที่น้องล็อกเก็ตจะต้องไปก็คืองานวันเกิดน้องยูเอลนี่แหละจ้ะ"

 

 

"จริงเหรอคะ?! ดีใจจัง! "

 

 

เธอหันมายิ้มให้ฉันและบีบมือฉันแรงขึ้น หลังจากนั้นเราก็ไปขึ้นรถของเจ้เพื่อไปยังสถานที่จัดงาน บนรถล็อกเก็ตคุยเรื่องของขวัญที่จะให้ฉันตลอดทาง ทั้งที่บอกแล้วว่าไม่ต้องก็ได้ แต่เจ้าตัวก็ยังรั้นไม่เลิกจนฉันยอมแพ้

 

 

"จะว่าไป....คนที่ชวนเธอน่ะเป็นใครงั้นเหรอ"

 

 

"เอ่อ...เรื่องนั้นน่ะ"

 

 

"อ้อ! ก็ลี...! "

 

 

"เจ้ค่ะ!!!!!! "

 

 

ฉันสะดุ้งทันทีที่จู่ๆ ล็อกเก็ตก็ตะโกนออกมาซะดังลั่นในตอนที่เจ้กำลังพูดชื่อใครบางคนอยู่ ฉันมองหน้าล็อกเก็ตที่ดูมีพิรุธสุดๆ อย่างสงสัย แต่เจ้าตัวก็ได้แต่หลบสายตาจากฉันและเจ้เองก็เงียบไปเลย

 

 

"ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย"

 

 

ฉันพูดลอยๆ ออกไปอย่างจงใจ จริงๆ ก็อยากให้เธอเล่าให้ฟังอยู่หรอกนะ แต่ถึงเธอจะไม่เล่า....ฉันก็พอเดาได้อยู่ว่าคนที่เจ้พูดถึง คือใคร

 

 

 

 

สักพักเราก็มาถึงที่ผับ ที่ลานจอดรถมารถมากมายจอดอยู่ ทำให้รู้ได้ว่าวันนี้คนก็เยอะเหมือนเดิม

 

 

"น้องยูเอลกับน้องล็อกเก็ตเข้าทางหลังร้านนะ ด้านหน้าคนมันเยอะ"

 

 

"แล้วเจ้จะไปไหนเหรอคะ"

 

 

ล็อกเก็ตถามขึ้นเพราะเห็นเจ้เดินไปอีกทางกับที่บอกพวกเรา

 

 

"เจ้จะไปทำธุระนิดนึง ไปก่อนเลยนะ"

 

 

"ค่ะ...."

 

 

หลังจากเจ้เดินออกไปแล้วพวกเราก็เดินเข้าไปในร้านทางหลังร้าน ทางหลังร้านมีพนักงานคนนึงยืนรออยู่ ทันทีที่เขาเห็นพวกเราเขาก็ก้มหัวให้นิดหน่อยและผายมือไปทางทางเดินที่น่าจะต่อไปถึงข้างใน

 

 

"ยูเอล...."

 

 

"หืม...."

 

 

"พอดีฉันปวดท้อง ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ไปก่อนได้เลย"

 

 

ยังไม่ทันที่จะถึงในร้าน จู่ๆ ล็อกเก็ตก็ปลีกตัวออกไป ท่าทีของเธอน่าสงสัยมากแต่เพราะเจ้าตัววิ่งออกไปก่อนที่ฉันจะถาม เลยกะว่าวันหลังค่อยถามแล้วกัน

 

 

ฉันเดินเข้าไปจนถึงโซนในแล้วเดินขึ้นบันไดขึ้นไป ขึ้นไปได้ถึงขั้นสุดท้ายไฟก็ดับลง ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่แล้วก็มีแสงสีเหลืองเล็กสว่างขึ้น มันค่อยๆ เข้ามาใกล้ฉัน พอมองดีๆ ถึงได้รู้ว่ามันคือเค้กและแสงสว่างจากเทียนก็ทำให้รู้ทันทีว่าคนที่ถือเค้กนั้นมาคือ 'เฮีย' เฮียค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับเค้ก แล้วหยุดตรงหน้าฉันพร้อมกับยิ้ม

 

 

"สุขสันต์วันเกิด......."

 

 

เฮียพูดเบาๆ แล้วยิ้มให้ฉัน ฉันได้แต่ยืนมองตาเฮียนิ่งๆ เท่านั้น

 

 

"เป่าสิ...."

 

 

ฉันมองเค้กที่เฮียถืออยู่ในมือนิ่งๆ สักพักแล้วก็ค่อยๆ เป่าเทียนจนมันดับลง

 

 

ไฟของร้านจึงเปิดขึ้น เสียงปรบมือจากคนรอบข้างที่มีแต่คนคุ้นหน้าคุ้นตาดังขึ้น เฮียวางเค้กลงบนโต๊ะข้างๆ ตัวแล้วเสียงเพลงก็ดังขึ้น จากที่เมื่อกี้บรรยากาศดูนิ่งๆ เรียบๆ ตอนนี้กลายเป็นสนุกสนานขึ้นทันตาเห็น

 

 

"ยูเอล......"

 

 

ฉันหันไปตามแรงจับที่แขนและตามเสียงเรียก เธอคือคนที่หายหน้าไปตั้งแต่เมื่อกี้

 

 

"ล็อกเก็ต..."

 

 

"ขอโทษนะที่มาช้า สุขสันต์วันเกิดนะ"

 

 

"ขอบใจ"

 

 

"เดี๋ยวคราวหน้าจะเอาของขวัญมาให้นะ"

 

 

"ไม่ต้องก็ได้..."

 

 

"ไม่ได้! ยังไงก็จะให้..ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด"

 

 

"อืม...."

 

 

ล็อกเก็ตจับมือฉันทั้งสองข้างแล้วยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มนั้นทำให้รู้สึกอุ่นใจแปลก แต่ก็รู้สึกดีมาก

 

 

"อ่ะแฮ่ม! ขอเวลาซักแป๊บได้เปล่า"

 

 

เฮียคีร์เดินมาจากด้านหลัง ฉันหันไปหาเขาและเขาก็ยิ้มให้แล้วลูบหัวฉันเบาๆ ล็อกเก็ตที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มให้แล้วเดินลงไปชั้นล่าง ฉันแหงนมองเฮียนิ่งๆ และเฮียเองก็มองฉัน

 

 

"ไปที่เงียบๆ กันเถอะ"

 

 

เฮียพูดแบบนั้นแล้วจับมือฉันเดินขึ้นไปที่ชั้นสาม เราเดินไปตามทางเดินที่มีไฟสลัวๆ และเฮียก็เปิดประตูบานนึงที่อยู่สุดทางเดิน วินาทีที่เปิดมันลมจากด้านนอกพัดจนรู้สึกเย็นๆ มันคือดาดฟ้า

 

 

"......."

 

 

ฉันนิ่งแหงนมองฟ้าสีดำที่มีประกายดาวมากมายส่องสว่างอยู่ เฮียดึงมือฉันเดินไปข้างหน้าใกล้ๆ ระเบียง แล้วเราก็มองวิวจากที่นี่ มีตึกมากมายที่เปิดไฟหลายสีจนดูสวยงาม เงียบเพลงที่ดังเล็ดลอดออกมาจากข้างในดังขึ้นรางๆ ฉันหลับตารับลมเย็นจากดาดฟ้าแล้วพวกเราก็เงียบลง

 

 

"ชอบรึเปล่า"

 

 

เฮียพูดขึ้นทำลายความเงียบ ฉันลืมตาแล้วหันไปพยักหน้ากับเฮียนิ่งๆ เฮียยิ้มให้ฉันแล้วจับมือฉันแน่นไม่ยอมปล่อย

 

 

"ที่นี่....มีแค่ฉันที่รู้จัก"

 

 

"....ทำไมถึงพามาที่นี่"

 

 

"เพราะมันเป็นที่ๆ ฉันชอบมาก และฉันอยากให้เธอได้ดู"

 

 

"........"

 

 

ฉันเงียบลงแล้วมองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย พอได้ยินเฮียพูดแบบนั้น ฉันก็นึกถึงคำพูดของเจ้ขึ้นมาทันที

 

 

'คีร์ดูถนุถนอมและให้ความสำคัญกับน้องยูเอลมาก'

 

 

ฉันยอมรับว่ารู้สึกสับสนกับความรู้สึกที่มีให้เฮีย แต่ก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไง เฮียมักเป็นคนที่ชอบเดินไปข้างหน้าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันเป็นคนที่แม้จะเดินไปข้างหน้า แต่ก็ไม่อาจลืมอดีตได้

 

 

".......! "

 

 

"เป็นอะไร...."

 

 

เฮียเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง เขากระซิบที่ข้างหูแล้วเอาหน้าเข้ามาแนบแก้มฉัน ฉันได้แต่ยืนนิ่งอย่างตกใจกับท่าทีเขา แต่ฉันก็ได้แต่ปล่อยให้เฮียกอดไปแบบนั้น

 

 

"เปล่า...."

 

 

ฉันยืนนิ่งแล้วหลับตาลงและค่อยๆ ยกมือขึ้นมาจับแขนเฮียที่กอดฉันอยู่ เฮียเองก็กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นนิดหน่อยตรงแก้มของฉันเฮียค่อยๆ เอาริมฝีปากจูบอย่างอ่อนโยนช้าๆ แล้วค่อยๆ จับไหล่ฉันให้หันไปหาเขา ฉันสบตากับเฮียนิ่งๆ เราไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะเฮียค่อยๆ โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วเราก็จูบกันอีกครั้ง

 

 

"........"

 

 

ตอนแรกเฮียแค่จูบทับริมฝีปากฉันเบาๆ อย่างอ่อนโยน แต่ต่อมาเฮียก็เริ่มรุกขึ้น เขาจับหน้าฉันให้เงยหน้ารับจูบเขาแต่มืออีกข้างเลื่อนมาจับที่เอว

 

 

"......อืม......เฮีย.."

 

 

เฮียค่อยๆ ส่งลิ้นเข้ามาในปากฉัน จากที่เมื่อกี้รู้สึกเย็นๆ จากลม ตอนนี้กับร้อนขึ้นมากะทันหัน ลิ้มร้อนตวัดอยู่ในโพรงปากอย่างซุกซน พร้อมกับมืออีกข้างที่ลูบแผ่นหลังฉันไปมาช้าๆ จนรู้สึกแปลกๆ

 

 

ฉันพยายามจับเสื้อเฮียไว้เพื่อพยุงตัวเอง และเพราะตระหนักได้ว่าตัวเองกำลังหมดลมหายใจ ฉันเลยใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ผลักเฮียให้ออกไป แต่เพราะมีแรงน้อยเกินไปเลยทำได้แค่ให้เฮียหยุดจูบ

 

 

"........."

 

 

ฉันพยายามหายใจเข้าอย่างสุดชีวิต ถึงเราจะเคยจูบกันมาหลายครั้ง แต่ฉันก็ไม่สามารถชินกับมันได้สักที

 

 

"อย่าสิ...."

 

 

ฉันปัดหน้าเฮียออกไปเพราะเฮียยื่นหน้ามาที่ซอกคอฉันแล้วทำท่าจะจูบ

 

 

"จูบมาตั้งหลายครั้ง....ยังหายใจไม่ทันอีกเหรอ"

 

 

เฮียยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่แล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แต่ฉันยังคงดันอกเฮียเพื่อให้มีช่องว่างหายใจ

 

 

"ฉันไม่ใช่เฮียนะ....ที่ชำนาญขนาดนั้น"

 

 

"อะไรเนี่ย หึงเหรอ "

 

 

".......ออกไปเลย"

 

 

ฉันดันอกเฮียออกแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากดาดฟ้าแต่เฮียเดินมาจับข้อมือฉันซะก่อน เฮียดึงข้อมือฉันให้มาใกล้ๆแล้วจับมือฉันทั้งสองข้างขึ้นมา เขาจูบลงบนหลังมือฉันเบาๆ แต่หนัก เหมือนกับกำลังย้ำให้ฉันรู้ เฮียเงยหน้ามามองฉันแล้วยิ้มขึ้น วันนี้เขาดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

 

 

"ตกลงว่าไง"

 

 

"เรื่องอะไร..."

 

 

"หึงหรือหวง"

 

 

".......บ้า.."

 

 

ฉันเบือนหน้าหนีดื้อๆ แม้รู้ว่าการทำแบบนี้จะทำให้เฮียได้ใจ แต่ตอนนี้ฉันใจแต้นแรงจนนิ่งไว้ไม่ได้ แต่ก็ยังคงพยายามหันกลับมามองหน้าเฮียที่ยิ้มกวนประสาทสุดๆ

 

 

"รีบๆ ชินเร็วๆ ล่ะ...."

 

 

".........อะไร"

 

 

จุ๊บ....

 

 

"จูบไง"

 

 

"......!!! "

 

 

เฮียโน้มหน้ามาจูบฉันแล้วกระซิบที่หูเบาๆ จนฉันรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว ฉันมองเฮียอย่างคาดโทษนิดๆ และพยายามจะเดินออกไป แต่เฮียก็ยังจับมือฉันแน่นไม่ยอมปล่อย

 

 

"แต่ขอห้ามไว้อย่างนึงนะ"

 

 

"......อะไรอีก"

 

 

"ห้ามแอบไปฝึกกับผู้ชายคนอื่น...ไม่งั้นมันตายแน่"

 

 

เฮียคมวดคิ้วแล้วพูดขู่ ฉันรู้ว่าเฮียไม่ทำร้ายฉันหรอก แต่คนที่จะถูกทำคงเป็นพวกผู้ชายที่มาใกล้ฉันมากกว่า

 

 

 

 

          เพราะเวลาผ่านไปนานนับชั่วโมงที่เราอยู่บนดาดฟ้า และเพราะมันถึงเวลากลับพอดี พวกเราเลยทักทายพวกเฮียลีโอแล้วขึ้นรถกลับไปที่คอนโด

 

 

"วันนี้นอนด้วยกันนะ.."

 

 

เฮียเอ่ยขึ้นแล้วเดินไปอาบน้ำ ฉันได้แต่มองนิ่งๆ แต่ก็เดินไปอาบน้ำแล้วมารอที่ห้อง พอเปิดห้องเข้าไปเฮียก็นอนรออยู่แล้ว เฮียหันมามองที่ฉันแล้วลุกขึ้นนั่งและเดินเข้ามาหา

 

 

"เช็ดผมดีๆ เดี๋ยวเป็นหวัด"

 

 

เฮียดึงผ้าเช็ดผมสีขาวมาเช็ดผมให้ฉัน เพราะฉันสระผมแต่ยังไม่ได้เช็ดผม ตอนนี้ผมฉันเลยเปียกแฉะ เฮียพาฉันมานั่งที่เตียงแล้วค่อยๆ เช็ดผมฉันเบาๆ เพื่อไม่ให้ฉันเจ็บ พอเช็ดได้สักพักเฮียก็หยิบไดร์เป่าผมมาเป่าให้ หลังเป่าเสร็จเขาก็หวีผมให้เสร็จสรรพ

 

 

"......อะไร"

 

 

ฉันรู้สึกเหมือนเฮียจับผมฉันแล้วทำอะไรบางอย่าง

 

 

"เปล่า....นอนเถอะ"