เพียงตะวันโอบฟ้า

               
               ร่างบางนั่งคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง ดวงหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาก้มลงแทบจมหายลงไปในเข่าสองข้างที่ชันขึ้น ผมเผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อไคลที่ไหลย้อยลงมาปรกเต็มวงหน้า เสื้อผ้าชื้นเหงื่อจนได้กลิ่นกายที่ไม่ผ่านการอาบน้ำมาถึงสองวันเต็มๆ หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เมริษามาอาศัยอยู่กับหนุ่มคนรักที่คอนโด แต่เธอไม่ออกไปไหน ไม่พบใคร ได้แต่เก็บตัวอยู่ตรงนี้ตั้งแต่วันแรกที่มา ภาพที่บิดาเสียชีวิตในอุบัติเหตุยังคงติดตาฝังใจไม่หาย และเธอคือผู้ฆ่าบิดาเองกับมือโดยแท้ เมื่อนึกได้อย่างนั้น น้ำตาจึงไม่เคยเหือดแห้งไปเลยสักวัน
               “คุณพ่อ เมขอโทษ  เมขอโทษๆๆๆ”  เมริษาร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจ
               “เมๆๆ”  แฟนหนุ่มของเธอพยายามเรียก
               “นัท  เมทำให้พ่อต้องตาย”  เมริษาโผเข้ากอดอย่างคนหาที่พึ่ง
               “ไม่หรอกเมอย่าคิดแบบนั้นสิ  พ่อเมเขาไปสบายแล้วนะ”  นัทพยายามปลอบใจ
               “จริงหรอ”  เธอถามเหมือนเด็กไร้เดียงสา
               “จริงสิ นัทไม่โกหกเมหรอกเดี๋ยวเมกินยาแล้วนอนหลับสักพักนะจะได้ดีขึ้น”  นัทยื่นยาเม็ดหนึ่งให้
               “ยาอะไรน่ะ”  เมริษาถามอย่างสงสัย
               “ยาแก้เครียดน่ะ เวลานัทเครียดนัทก็กินยานี้แหละ”  เมริษารับมาแล้วกินยานั้นโดยไม่ได้สงสัยอะไรแต่หารู้ไม่ว่านั่นเป็นยาเสพติดชนิดหนึ่งที่แฟนเธอหลอกให้กิน นัทเองก็เบื่อเต็มทีที่เมริษาเป็นเช่นนี้ แต่เพราะความร่ำรวยของหญิงสาวทำให้เขาต้องอดทน และสิ่งนี้อาจจะทำให้เขาได้อะไรๆที่ต้องการง่ายขึ้น
      
                ศพของปรีดาถูกนำมาตั้งสวดอภิธรรมที่วัดแห่งหนึ่ง  มีเพียงฟ้า  หวานและแว่นคอยจัดการดูแลงานต่างๆไม่ให้มีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง  เพียงฟ้ากำลังจัดดอกไม้ใส่แจกันแต่สายตาไม่ได้จับจ้องมองดอกไม้ที่กำลังจัดเลย เธอมีอาการซึมเศร้าตลอดเวลา  เพราะไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้  วันที่ปรีดาผู้เป็นลุงที่รักต้องจากไปในที่ที่ไกลแสนไกลเหมือนแม่ของเธอ หรือว่าแม่กับลุงไม่รักเธอแล้วจึงพากันหนีไปอยู่ในที่อีกที่  ที่ที่เธอตามไปไม่ถูกและไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน
               “คุณเพียงคะๆ”  หวานเรียกพร้อมกับจับตัวเธอเบาๆ
               “มีอะไรหรอพี่หวาน”
               “ให้พี่หวานช่วยเถอะค่ะ คุณเพียงไปพักบ้างนะคะ”  หวานเป็นห่วง
               “ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยากทำให้คุณลุงเป็นครั้งสุดท้าย”
               “โธ่คุณเพียง  ทำไมคุณเมไม่คิดเหมือนคุณเพียงบ้างนะ ดูสิทำให้พ่อตัวเองตายป่านนี้ยังไม่โผล่หน้ามาเลย”  หวานโมโหแทน ใช่แล้วเพียงฟ้าเพิ่งคิดได้ว่าตั้งแต่เกิดเรื่องยังไม่มีใครเห็นเมริษาเลยหรือว่าเมริษาจะได้รับอันตราย  ด้วยความเป็นห่วงเธอจึงหุนหันพลันแล่นรีบกลับไปที่บ้านเพื่อถามเรื่องเมริษากับศจี
               “อ้าว....คุณเพียงจะไปไหนคะ”  หวานฉุดมือไว้ได้ทันพอดี
               “จะไปถามเรื่องพี่เมกับคุณป้า”
               “ตายแล้วไม่ได้นะคะ ถ้าโดนคุณผู้หญิงบีบคอเอาเหมือนวันนั้นจะทำยังไง”  หวานห้ามเสียงหลง
               “ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว”  เพียงฟ้าสลัดมือออกแล้วรีบเดินออกไปโดยเร็ว
               “คุณเพียงไม่กลัวแต่พี่หวานกลัวคุณเพียงตายนะคะ”  หวานทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วรีบวิ่งตามออกไปอีกคน
 
                 ที่บ้านมีเจ้าหนี้จำนวนมากมายมายืนออกันอยู่หน้าบ้านแถมยังมีป้ายติดประกาศว่า ขายบ้าน ไว้หน้าบ้านอีก ศจีเองได้แต่เดินวนไปวนมาอย่างคนหัวเสีย  เธอเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าธุรกิจที่ปรีดาทำกำลังมีปัญหาเนื่องจากมีหนี้เป็นจำนวนมาก  พอปรีดาตายก็ทำให้บริษัทล้มละลายตามไปด้วย ไหนจะหนี้ที่เธอไปค้างไว้ที่บ่อนอีก จะทำอย่างไรดีหนอ ศจีมองไม่เห็นทางออกเลย พลันก็ได้เสียงฝีเท้าของคนกำลังวิ่งมาทางเธอ ศจีชะเง้อคอมอง เป็นเพียงฟ้ากับหวานนั่นเอง ความตกใจเมื่อครู่ผ่อนลงเมื่อเห็นว่าเป็นทั้งสอง
                “แกสองคนเข้ามาได้ยังไง”
                “ปีนกำแพงหลังบ้านเข้ามาค่ะ” เพียงฟ้าบอก
                “คุณนายคะคนพวกนั้นเป็นใครกันคะ”  หวานถามหน้าตื่นๆ
                “เจ้าหนี้...”  ศจีเค้นสียงใส่หน้า
               “เจ้าหนี้/เจ้าหนี้”  เพียงฟ้ากับหวานทวนคำเบาๆแล้วมองหน้ากันงงๆ
               “นังเพียงแกออกไปบอกคนพวกนั้น ว่าฉันไม่อยู่บ้าน”  ศจีหันมาสั่งตาเขียว
               “ค่ะ”  เธอรับคำแล้วรีบวิ่งออกไปโดยเร็ว 
               เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นหวานจึงรีบวิ่งไปรับ
               “นังหวาน ถ้าเป็นเจ้าหนี้บอกว่าฉันไม่อยู่นะ” ศจีกำชับดักคอ
               “สวัสดีค่ะบ้านอัครมณีค่ะ...”  เหมือนปลายสายบอกว่าเป็นใครและต้องการจะคุยกับใคร
               “คุณนายคะ เขาบอกว่าเป็นเพื่อนคุณนายค่ะ โทรมาจากเชียงใหม่”  
                 ศจีจำต้องรับสาย
               “ระย้า ฉันเองนะ…….จะลงมางานศพคุณปรีดา……..อยากเจอลูกเมด้วย…….” ศจีอึกอักแต่ก็พูดต่อ  “จ้ะ คราวนี้ได้พบแน่  ลูกเมก็อยู่ช่วยงานที่นี่แหละจ้ะว่าแต่จะลงมาเมื่อไหร่ล่ะ…..พรุ่งนี้…..”  ศจีตกใจ  “ไม่มีอะไรจ้ะขอบใจมากนะพรุ่งนี้เจอกันจ้ะ”  ศจีกดวางแล้วคืนโทรศัพท์ให้หวาน
               “คุณเมไม่อยู่แล้วเพื่อนคุณนายจะพบคุณเมได้ไงล่ะคะ”  หวานถามอย่างสงสัย
                “ฉันก็คิดอยู่ ว่าจะไปตามลูกเมที่ไหน สงสัยคงยังตกใจอยู่ก็เลยยังไม่ยอมกลับมา”  ศจียิ่งกลุ้มเป็นสองเท่า พ่นลมหายใจออกมาหนักหน่วง
                “คุณป้าคะ พวกเขากลับไปกันหมดแล้วค่ะแต่เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะมาใหม่”  เพียงฟ้าเข้ามาบอก พลันศจีก็คิดอะไรบางอย่างออกเรื่องที่เมริษาเคยพูด  ถ้าคุณแม่กลัวจะผิดคำพูด คุณแม่ก็ให้นังเพียงไปแต่งงานแทนเมซิคะ ศจีมองเพียงฟ้าอย่างมาดหมาย