เพียงตะวันโอบฟ้า

                     มาต่อกันเลยยยย

               ด้านศจี เมื่อปรีดาขับรถออกไปแล้วก็ได้แต่เดินกลับไปกลับมาอยู่ในบ้านอย่างวุ่นวายใจ  รู้สึกเป็นห่วงทั้งลูกและสามี ปรีดาเองห่างจากการขับรถด้วยตนเองมานานพอสมควร ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย  ศจีได้แต่คิดในใจอย่างร้อนรน พลันสายตาก็แลไปทางหวานกับเพียงฟ้าที่นั่งอยู่เป็นเพื่อน ความกรุ่นโกรธปะทุขึ้นทันที

               “เพราะแกคนเดียวนังเพียง”  ศจีหันมาตะคอกใส่อย่างเดือดดาล สองเท้าก้าวเข้าหาหมายจะทำร้ายหลานสาวสามีอย่างที่เคยทำมา

               “อย่านะคะคุณนาย ออกแรงตอนนี้จะเหนื่อยเปล่าๆนะคะ สู้เก็บแรงเอาไว้ห้ามคุณผู้ชายกับคุณเมตอนกลับมาดีกว่าค่ะ”

ศจีมองมาทางหวาน ก็จริงอย่างที่สาวใช้พูด เพราะตอนนี้ศจีรู้สึกหอบเหนื่อยหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย จึงยอมให้หวานพามานั่งพักที่เก้าอี้

                “เดี๋ยวหวานเปิดทีวีให้คุณนายดูดีกว่าค่ะ คุณนายจะได้ไม่เครียดนะคะ”  หวานกดรีโมทเปิดทีวีทันทีโดยไม่ฟังคำอนุญาต ช่องที่เปิดเป็นรายการข่าวด่วนหวานจึงนั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจอยากจะรู้จริงๆว่าประเทศไหนแผ่นดินไหวหรือเกิดสึนามิขึ้นที่ไหนอีก

มาพบกับข่าวด่วนกันก่อนนะครับ เมื่อเวลา 10.25 น.ตำรวจได้รับแจ้งว่ามีรถยนต์ชนอัดก็อบปี้เข้ากับรถบรรทุกขนของขนาดใหญ่บนถนนแถวชานเมือง เจ้าหน้าที่พยายามอยู่นานกว่าจะนำร่างผู้ตายออกมาได้  พบผู้ตายคือ นายปรีดา  อัครมณี  ผู้บริหารของ มณี กรุ๊ป  ……………….

ฟังข่าวไม่ทันจบดีหวานก็อ้าปากตาค้างด้วยความตกใจ  เพียงฟ้าถึงกับนิ่งอึ้งไป ส่วนคนที่หนักที่สุดเห็นจะเป็นศจีพอได้ยินอย่างนั้นแล้วก็หันมามองภาพข่าวที่ฉายชัดอยู่บนจอทีวี ศจีตกใจมากราวกับว่าหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ เธอได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อกับภาพข่าวที่เห็น

               “ไม่จริง...” น้ำตาเริ่มไหลลงมาเป็นสาย “ไม่จริง…ไม่จริง…”  ศจีร้องไห้เหมือนคนขาดสติแล้วก็เป็นลมล้มพับไป

               “คุณนายๆๆ” หวานพยายามเรียก “คุณเพียงดูคุณนายก่อนนะคะเดี๋ยวพี่หวานไปหายาดมก่อน”  เพียงฟ้าพยักหน้าหงึกหงัก เพราะตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรก่อนหลังเหมือนกัน

               ข่าวการตายของปรีดา นักธุรกิจผู้มากความสามารถ แผ่กระจายออกไปเป็นวงกว้างเพียงระยะเวลาสั้นๆ ระย้าเองก็รู้ข่าวทางทีวีเมื่อสักครู่ เธอรู้สึกตกใจมาก เอามือกุมอก หัวใจยังคงเต้นรัวไม่สม่ำเสมอ พาลนึกไปถึงเพื่อนรักอย่างศจีไม่รู้ว่าป่านนี้เพื่อนจะเป็นอย่างไรบ้าง ความรู้สึกใจเขาใจเราบังเกิดขึ้นทันที หากเป็นเธอ สามีมาตายจากไปเช่นนี้ คงใจแทบขาดทีเดียว ชีวิตของเพื่อนรักช่างน่าสงสารยิ่งนัก พอได้พบกับผู้ชายที่ดี แทนที่จะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่ากลับต้องมาพบเจอเรื่องเลวร้ายเช่นนี้

               “แม่…เป็นอะไรน่ะ” เสียงของนายพจน์ผู้เป็นสามีดังขึ้น

               “พ่อ สามีของศจี เพื่อนรักแม่ประสบอุบัติเหตุ”

               “แล้วเขาเป็นอะไรมากรึเปล่า”  นายพจน์ถามด้วยท่าทีตกใจ

               “เขาเสียแล้ว เห็นทีแม่จะต้องลงไปกรุงเทพฯ”  ระย้าตั้งใจว่าจะต้องไปร่วมงานศพของสามีเพื่อนให้ได้ ตอนนี้ศจีคงต้องการกำลังใจเป็นอย่างมาก และเธอนี่แหละจะไปคอยอยู่เป็นกำลังใจให้เพื่อนรัก

                ศจีสลบไปพักใหญ่ เพียงฟ้า หวานและแว่นต่างช่วยกันดูแลจนฟื้นคืนสติ

               “คุณป้าฟื้นแล้ว” เพียงฟ้าพูดอย่างดีใจ

               “คุณนายเป็นไงบ้างคะ” หวานถามบ้าง 

               พอฟื้นขึ้นมาสมองประมวลผลได้ว่าเกิดอะไรขึ้นสายตาเกรี้ยวกราดก็จ้องมองไปทางเพียงฟ้า

              “นังเพียงเพราะแกๆอีมารความสุข”  ศจีปราดเข้าไปบีบคอเพียงฟ้าไว้แน่น

              “อุ๊ย!...อย่าค่ะคุณนาย อย่าทำคุณเพียงค่ะ” หวานร้องห้ามเสียงหลงแต่ก็ไม่เป็นผล ศจีบีบคอเพียงฟ้าแน่นทำให้เธอหายใจไม่ออก

              “พี่แว่นช่วยคุณเพียงซิ” หวานตะโกนลั่น แว่นจึงกระโดดเข้าไปดึงตัวศจีออกมาเต็มแรง จนศจียอมปล่อยมือ เพียงฟ้าทั้งหอบและไอเหมือนคนกำลังจะตาย

             “เป็นไงบ้างคะคุณเพียง” หวานช่วยลูบหัวลูบหลังเป็นพัลวัน

             “แกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้” ศจีตะคอกเสียงใส่

             “คุณป้า……” พูดไม่ทันจบหวานก็พูดสวนขึ้นเสียก่อน

             “ไปก่อนเถอะค่ะคุณเพียง” หวานรีบประคองเพียงฟ้าออกไปทันที