เพียงตะวันโอบฟ้า
เขียนโดย ผักกาดน้ำ
วันที่ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564 เวลา 14.01 น.
แก้ไขเมื่อ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564 14.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
11) 11
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ร่างบางนั่งคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง ดวงหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาก้มลงแทบจมหายลงไปในเข่าสองข้างที่ชันขึ้น ผมเผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อไคลที่ไหลย้อยลงมาปรกเต็มวงหน้า เสื้อผ้าชื้นเหงื่อจนได้กลิ่นกายที่ไม่ผ่านการอาบน้ำมาถึงสองวันเต็มๆ หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เมริษามาอาศัยอยู่กับหนุ่มคนรักที่คอนโด แต่เธอไม่ออกไปไหน ไม่พบใคร ได้แต่เก็บตัวอยู่ตรงนี้ตั้งแต่วันแรกที่มา ภาพที่บิดาเสียชีวิตในอุบัติเหตุยังคงติดตาฝังใจไม่หาย และเธอคือผู้ฆ่าบิดาเองกับมือโดยแท้ เมื่อนึกได้อย่างนั้น น้ำตาจึงไม่เคยเหือดแห้งไปเลยสักวัน
“คุณพ่อ เมขอโทษ เมขอโทษๆๆๆ” เมริษาร้องไห้เหมือนคนจะขาดใจ
“เมๆๆ” แฟนหนุ่มของเธอพยายามเรียก
“นัท เมทำให้พ่อต้องตาย” เมริษาโผเข้ากอดอย่างคนหาที่พึ่ง
“ไม่หรอกเมอย่าคิดแบบนั้นสิ พ่อเมเขาไปสบายแล้วนะ” นัทพยายามปลอบใจ
“จริงหรอ” เธอถามเหมือนเด็กไร้เดียงสา
“จริงสิ นัทไม่โกหกเมหรอกเดี๋ยวเมกินยาแล้วนอนหลับสักพักนะจะได้ดีขึ้น” นัทยื่นยาเม็ดหนึ่งให้
“ยาอะไรน่ะ” เมริษาถามอย่างสงสัย
“ยาแก้เครียดน่ะ เวลานัทเครียดนัทก็กินยานี้แหละ” เมริษารับมาแล้วกินยานั้นโดยไม่ได้สงสัยอะไรแต่หารู้ไม่ว่านั่นเป็นยาเสพติดชนิดหนึ่งที่แฟนเธอหลอกให้กิน นัทเองก็เบื่อเต็มทีที่เมริษาเป็นเช่นนี้ แต่เพราะความร่ำรวยของหญิงสาวทำให้เขาต้องอดทน และสิ่งนี้อาจจะทำให้เขาได้อะไรๆที่ต้องการง่ายขึ้น
ศพของปรีดาถูกนำมาตั้งสวดอภิธรรมที่วัดแห่งหนึ่ง มีเพียงฟ้า หวานและแว่นคอยจัดการดูแลงานต่างๆไม่ให้มีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง เพียงฟ้ากำลังจัดดอกไม้ใส่แจกันแต่สายตาไม่ได้จับจ้องมองดอกไม้ที่กำลังจัดเลย เธอมีอาการซึมเศร้าตลอดเวลา เพราะไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่ปรีดาผู้เป็นลุงที่รักต้องจากไปในที่ที่ไกลแสนไกลเหมือนแม่ของเธอ หรือว่าแม่กับลุงไม่รักเธอแล้วจึงพากันหนีไปอยู่ในที่อีกที่ ที่ที่เธอตามไปไม่ถูกและไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน
“คุณเพียงคะๆ” หวานเรียกพร้อมกับจับตัวเธอเบาๆ
“มีอะไรหรอพี่หวาน”
“ให้พี่หวานช่วยเถอะค่ะ คุณเพียงไปพักบ้างนะคะ” หวานเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันอยากทำให้คุณลุงเป็นครั้งสุดท้าย”
“โธ่คุณเพียง ทำไมคุณเมไม่คิดเหมือนคุณเพียงบ้างนะ ดูสิทำให้พ่อตัวเองตายป่านนี้ยังไม่โผล่หน้ามาเลย” หวานโมโหแทน ใช่แล้วเพียงฟ้าเพิ่งคิดได้ว่าตั้งแต่เกิดเรื่องยังไม่มีใครเห็นเมริษาเลยหรือว่าเมริษาจะได้รับอันตราย ด้วยความเป็นห่วงเธอจึงหุนหันพลันแล่นรีบกลับไปที่บ้านเพื่อถามเรื่องเมริษากับศจี
“อ้าว....คุณเพียงจะไปไหนคะ” หวานฉุดมือไว้ได้ทันพอดี
“จะไปถามเรื่องพี่เมกับคุณป้า”
“ตายแล้วไม่ได้นะคะ ถ้าโดนคุณผู้หญิงบีบคอเอาเหมือนวันนั้นจะทำยังไง” หวานห้ามเสียงหลง
“ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว” เพียงฟ้าสลัดมือออกแล้วรีบเดินออกไปโดยเร็ว
“คุณเพียงไม่กลัวแต่พี่หวานกลัวคุณเพียงตายนะคะ” หวานทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วรีบวิ่งตามออกไปอีกคน
ที่บ้านมีเจ้าหนี้จำนวนมากมายมายืนออกันอยู่หน้าบ้านแถมยังมีป้ายติดประกาศว่า ขายบ้าน ไว้หน้าบ้านอีก ศจีเองได้แต่เดินวนไปวนมาอย่างคนหัวเสีย เธอเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าธุรกิจที่ปรีดาทำกำลังมีปัญหาเนื่องจากมีหนี้เป็นจำนวนมาก พอปรีดาตายก็ทำให้บริษัทล้มละลายตามไปด้วย ไหนจะหนี้ที่เธอไปค้างไว้ที่บ่อนอีก จะทำอย่างไรดีหนอ ศจีมองไม่เห็นทางออกเลย พลันก็ได้เสียงฝีเท้าของคนกำลังวิ่งมาทางเธอ ศจีชะเง้อคอมอง เป็นเพียงฟ้ากับหวานนั่นเอง ความตกใจเมื่อครู่ผ่อนลงเมื่อเห็นว่าเป็นทั้งสอง
“แกสองคนเข้ามาได้ยังไง”
“ปีนกำแพงหลังบ้านเข้ามาค่ะ” เพียงฟ้าบอก
“คุณนายคะคนพวกนั้นเป็นใครกันคะ” หวานถามหน้าตื่นๆ
“เจ้าหนี้...” ศจีเค้นสียงใส่หน้า
“เจ้าหนี้/เจ้าหนี้” เพียงฟ้ากับหวานทวนคำเบาๆแล้วมองหน้ากันงงๆ
“นังเพียงแกออกไปบอกคนพวกนั้น ว่าฉันไม่อยู่บ้าน” ศจีหันมาสั่งตาเขียว
“ค่ะ” เธอรับคำแล้วรีบวิ่งออกไปโดยเร็ว
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นหวานจึงรีบวิ่งไปรับ
“นังหวาน ถ้าเป็นเจ้าหนี้บอกว่าฉันไม่อยู่นะ” ศจีกำชับดักคอ
“สวัสดีค่ะบ้านอัครมณีค่ะ...” เหมือนปลายสายบอกว่าเป็นใครและต้องการจะคุยกับใคร
“คุณนายคะ เขาบอกว่าเป็นเพื่อนคุณนายค่ะ โทรมาจากเชียงใหม่”
ศจีจำต้องรับสาย
“ระย้า ฉันเองนะ…….จะลงมางานศพคุณปรีดา……..อยากเจอลูกเมด้วย…….” ศจีอึกอักแต่ก็พูดต่อ “จ้ะ คราวนี้ได้พบแน่ ลูกเมก็อยู่ช่วยงานที่นี่แหละจ้ะว่าแต่จะลงมาเมื่อไหร่ล่ะ…..พรุ่งนี้…..” ศจีตกใจ “ไม่มีอะไรจ้ะขอบใจมากนะพรุ่งนี้เจอกันจ้ะ” ศจีกดวางแล้วคืนโทรศัพท์ให้หวาน
“คุณเมไม่อยู่แล้วเพื่อนคุณนายจะพบคุณเมได้ไงล่ะคะ” หวานถามอย่างสงสัย
“ฉันก็คิดอยู่ ว่าจะไปตามลูกเมที่ไหน สงสัยคงยังตกใจอยู่ก็เลยยังไม่ยอมกลับมา” ศจียิ่งกลุ้มเป็นสองเท่า พ่นลมหายใจออกมาหนักหน่วง
“คุณป้าคะ พวกเขากลับไปกันหมดแล้วค่ะแต่เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะมาใหม่” เพียงฟ้าเข้ามาบอก พลันศจีก็คิดอะไรบางอย่างออกเรื่องที่เมริษาเคยพูด ถ้าคุณแม่กลัวจะผิดคำพูด คุณแม่ก็ให้นังเพียงไปแต่งงานแทนเมซิคะ ศจีมองเพียงฟ้าอย่างมาดหมาย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ