ศึกมหากลียุคพิชิตพระเจ้า Great Chaos to conquer the Lord:Liem zero

"ตัวของดิชั้นมีชื่อว่า วาตานาเบะ ฮารุกะ ค่ะ ฮารุกะที่แปลว่า "ห่างไกล เป็นความฝัน" วาตานาเบะนั้นแปลว่า "การข้ามขอบเขต" ซึ่งหากนำมารวมกันตีความหมายได้ว่า : "การข้ามขอบเขตไปยังฝันที่ห่างไกล" ค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ ช่วยกันตั้งชื่อให้ตอนที่ดิชั้นเกิดมา ดิชั้นย้ายมาจากโรงเรียนมัธยมโซกะ: 創価中学校・高等学校  ในในกรุงโตเกียวค่ะ เพราะได้เข้าร่วมโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนจึงได้มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ค่ะ ที่มายังดินแดนแห่งวรรณคดีแห่งนี้ เพราะมีความชอบส่วนตัวค่ะ ในวันนี้ดิชั้นรู้สึกเป็นเกียรติ ประทับใจที่ทางโรงเรียนให้การต้อนรับเป็นอย่างดีและรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มาเป็นนักเรียนและเปลี่ยน ณ ที่แห่งนี้ ค่ะ ดิชั้นอยากจะรู้จักกับทุก ๆ คนมากเลยค่ะ ฮึ ฮึ่ม~ เพื่อน ๆ ทุกคน! はじめまして!! (ฮะจิเมะมาชิเตะ!!) ฝากตัวด้วยนะคะ"
 
"นี่แหละ! คือโอกาสที่จะคว้าหัวใจของ
 
ทุกคนล่ะ (ꈍᴗꈍ) "
 
นี่คือสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้คิดในใจและสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นได้พูดท่ามกลางหมู่นักเรียนที่นั่งฟังและนั่งพูดคุย ทันใดนั้นเองเสียงปรบมือที่ซ้อนกับเสียงกรี๊ดของกลุ่มนักเรียน เหล่าสาว ๆ ก็ได้ดังสนั่นไปทั่วลานเข้าแถว เธอคนนั้นยิ้มแก้มปริก่อนจะเดินลงจากแท่นยืนลงมา
 
ผมที่ได้แต่สงสัยแล้วก็ได้มีเรื่องสงสัยอยู่เรื่องหนึ่งเด้งเข้ามาในหัว แต่ทันใดนั้นเองเธอคนนั้นก็ได้เดินมาทางที่กลุ่ม ม.ต้น ปีที่ 3 ที่พวกผมนั้นนั่งกันอยู่
 
"ละมุนจัง (◡ ω ◡) "
 
อัสได้เอ่ยคำนั้นขึ้นในใจ เป็นเพราะ ไอกลิ่นที่หอมนุ่มได้ออกมาจากผมเธอที่ได้ปลิวพริ้วไปตามสายลม ฝีเท้าของเธอได้หยุดลงอย่างช้า ๆ ซึ่ง ใบหน้าของเธอเป็นคนที่กำลังสงสัยอะไรบ้างอย่างอยู่ชั่วครู่
 
"ชั้น ปี3 ห้อง 15 คือตรงไหนเหรอคะ? "
 
สิ้นเสียงประโยคคำถาม คุณครูที่ประจำอยู่ ปี 3 ห้อง 15 ได้กระซิบอะไรบางอย่างกับหญิงสาวคนนั้นก่อนที่เธอจะไปนั่งต่อท้ายแถวผู้หญิงในห้องเดียวกันซึ่งก็คือห้อง 15
 
"ก็คงตามบทแบบเดิม ๆ งั้นสินะ พวกลูกคุณหนู"
 
อัสบ่นในใจและแล้วทุกอย่างก็กลับเป็นปรกติ การนั่งฟังครูบ่น จนเอือมระอา บ่นในสิ่งเดิม ๆ
 
"บ่นไปแล้วจะได้อะไรกันฟะ ลองแก้ไขด้วยสติปัญญากันบ้างสิเฟ้ย ಠ ೧ ಠ"
 
อัสก็คงบ่นในใจเช่นกันเหมือนเคยและในที่สุดช่วงเวลาที่รอก็มาถึง ช่วงปล่อยแถว~ เฮ่อ ๆ ผมยังคงเดินเกาะกลุ่มกับพวกเพื่อน ๆ เพื่อเข้าห้องเรียน....
 
หวา! คณิตศาสตร์คาบแรกด้วย ขอขอบคุณ
 
แอดมินที่อยู่บนฟ้าครับที่ส่งวิชานี้มาให้สิ่งมีชีวิตที่โง่เขลาอย่างเราได้ศึกษามัน (-_-;) "
 
แต่มันก็เท่านั้นน่ะนะ นี่แหละชีวิตวัยรุ่น ไม่ได้สดใสเหมือนกับใส่นิยายหรือซีรี่ย์ที่ดูเลยแม้แต่สักนิด
 
"ไอชีวิตวัยรุ่นที่เต็มไปด้วยเสรีจอมปลอมแบบนี้น่ะ ก็มีแต่พวกโง่เง่าที่สนุกสนานกับชีวิตที่เรียกว่าวัยรุ่นไปวัน ๆ เห็นทุกสิ่งอย่างเป็นเรื่องที่น่าสนุกและสวยงาม ทำอย่างกับตัวเองมีค่ามากนัก หลงระเริงเอาแต่มั่นหน้าเป็นไม่สนความเป็นจริง เสแสร้งทำเป็นผู้ดีเพื่อให้ผู้อื่นยอมรับและให้ความสนใจ ใช้ชีวิตที่เอาแต่ใส่หน้ากากเข้าหาคนอื่น ถ้าชีวิตของพวกมันจะเบ่งบานออกมาได้น่าสะเอียนและน่าสมเพชขนาดนี้ หากเป็นไปได้ชั้นอยากรู้จริง ๆ ว่าไอพระเจ้าที่ทุกคนนั้นสรรเสริญนักหนา ตอนนี้เจ้านั่นกำลังมองเราในสภาพอันน่าสมเพชนี้ด้วยความรู้สึกแบบไหน"
 
อัสที่จู่ ๆ ก็มีความคิดนี้ดังกึกก้องขึ้นในใจโดยไม่รู้ตัวว่าทำไมถึงคิด "แบบนั้น" ในขณะที่กำลังทานสลัดกับไข่ต้มเป็นมื้อเที่ยงถึงจะเป็นเมนูที่น่าเบื่อไปหน่อยก็ตาม ก่อนที่จะกลับเข้าเรียนครั้ง ระหว่างเดินเข้าชั้นเรียน อัสได้หันไปมองเห็นใบประกาศที่ติดอยู่ตรงกำแพงอาคาร....
 
เขียนว่า รายชื่อนักเรียนเข้าค่ายปรับเปลี่ยนเปลี่ยนพฤติกรรม ในตอนแรกอัสไม่ได้คิดอะไรกับใบประกาศนี้นัก แต่ได้มีบางอย่างที่สะดุดตาเข้าในใบประกาศนี้....
 
"นี่ตู ต้อง..มาสินะ (个_个) "
 
"เฮ้ย นี่นายมีรายชื่อกับเขาด้วยเหรอ ยินดีด้วยนะนายพยายามได้ดีมาก"
 
ไอเสียงปั่นรองเท้าของพวกนี้ทำให้อัสให้ขำแห้งเลยทีเดียว
 
"แฮ่ะ แฮ่ะ เรื่องแค่นี้สบายมากไว้ใจชั้นได้เลยพวก (หงุดหงิดเป็นบ้าเลยโว้ย) แฮ่ะ แฮ่ะ (• ▽ •;) "
 
หลายคนคงรู้ดีว่าจะเป็นยังไงต่อไป สาเหตุที่มีรายชื่อนั้น อัสมาสายบ่อยติดต่อกันเกือบ 2 เดือนจนแทบจะสนิทกับอาจารย์ที่จับสายเลยล่ะ
 
เเต่สำหรับโรงเรียนนี้ แค่มาทำความสะอาดโรงเรียนเท่านั้นล่ะ ล้างตรงนู้นตรงนี้ เก็บขยะแทน ภารโรงแต่ก็ถือว่าได้ช่วยคุณลุงคุณป้าภารโรงล่ะนะ..
 
"เฮ้อ เข้าเรียนดีกว่า ಠ﹏ಠ"
 
"เน่...........…."
 
"ยืนนายเหม่ออะไรอยู่น่ะ เดี๋ยวก็เข้าห้องสายหรอก......"
 
นั่นเสียงของสาวคูลเดเระหรือว่าคนที่มีร่างไร้วิญญาณล่ะนั่น
 
"เอ๋.…"
 
"เธอเองหรอกหรอ"
 
"อื้อ"
 
"แปลกจัง...ทำไมวันนี้เธอเข้าห้องช้าล่ะ"
 
"ปกติจะเข้าห้องเร็วมากนิ่ หรือว่าจะ...แอบไปอยู่กับหมอนั่นมาหร-"
 
"เดี๋ยวนะ ถ้าชั้นจะเข้าห้องเร็วหรือช้าก็เป็นเรื่องของชั้นนี่นา แล้วที่ว่าไปอยู่กับหมอนั่นนี่..หมายความว่ายังไงงั้นหรอ... เอ....คงอิจฉาล่ะสิ...คนที่อยู่ตัวคนเดียวแบบนายน่ะ..เอ..ไม่ใช่ตัวคนเดียวสิ..อยู่กับไอเจ้าไรตัวตนอีกคนนึงนี่นา...งั้นก็...คู่หูไร้วิญญาณสิน้า~"
 
เธอเอียงคอด้วยความสงสัยแต่ความจริงแล้วกับกำลังกวนโอ้ยอัสอยู่
 
"อือ..อือ...ไม่ผิดล่ะมั้ง...นะಠ ل͟ ಠ"
 
"(ยัยนี่.....จะเอาตีนตูไหม!)"
 
"อาจารย์มีนัดสอบเก็บคะแนนไม่ใช่หรอ นายเองก็รีบๆ เถอะ"
 
"โอะ..โอ้"
 
ยัยนี่พิลึกคนแฮะ.......
 
ผู้หญิงคนนี้อยู่ห้องเดียวกับอัส ชื่อสั้นๆ ว่า "มายล์ (mile) "
 
นิสัยก็อย่างที่เห็นแต่ถึงอย่างงั้นก็เรียนดีพอสมควร ถึงบางครั้งจะดูขี้เกียจบ้างก็ตาม....
 
 
 
✧
 
 
 
 ตึ๊ง~ตึ่ง~ตึง~ตึ่ง~
 
"เลิกเรียนสักที~ เอาล่ะ! ได้เวลากลับบ้า-"
 
"เฮ้! ไอเจ้าฮิคิโคโมริ! "
 
"อีกแล้วเรอะ! "
 
"แล้วไอการทำร้ายด้วยคำพูดนั่นมันคืออะไรห้ะ! "
 
"คิดไว้แล้วนายเป็นโรค "ฮิคิโคโมริ" สินะ"
 
"อ่า...มั้งนะ...แฮ่ะ→_→"
 
"..……..............."
 
บรรยากาศเงียบที่และตึงเครียดสุดๆ ทำให้รู้สึกเย็นแปล๊บที่กระดูกสันหลังขึ้นมานิดหน่อยเลย.......
 
"แล้ว.…...รู้ได้ยังไง"
 
"ก็นายมันแสดงออกอย่างชัดแจ้งเลยนิ่ว่าไม่ชอบอยู่กับคนอื่น ไม่ค่อยคุยกับใครด้วย"
 
"แกล้งทำเป็นเดินกับกลุ่มเพื่อน.....แต่เดินห่างกัน 2 เมตรเนี่ยนะ"
 
"แถมเวลามีใครมาคุยด้วยก็เอาแต่ ฝืนทำเป็นพูดทั้งที่ไม่อยากพูดแบบนั้นน่ะ"
 
"นี่.....เป็นห่วงชั้นงั้นเหรอ"
 
"หึบ้าบอ......ใครจะห่วงนายกันล่ะ ชั้นแค่มา...ตะ...เตือน..ตะ..ต่าง...หะ..หาก....ล่ะ
 
(˶ ❛ ꁞ ❛ ˶) "
 
"เห..งั้นเหรอ..."
 
"................."
 
"โฮ่ยย! "
 
เสียงของใครบางคนที่ตะโกนมาทางอัสอย่างสุดเสียง
 
" มายล์ กลับกันเถอะ!! "
 
หนุ่มหน้าหวานประจำปี3 คนดังของสายชั้นที่เป็นญาติพี่น้องกับหล่อน...
 
"รอเดี๋ยวก่อนส-"
 
"รอไม่ได้หรอก!! วันนี้รีบน่ะ ถ้าชั้นไม่ไปส่งแล้วใครจะไปส่งล่ะ ก็เราสนิทกันนี่นา ใช่มั้ย~"
 
"ชั้นกลับเองได้น่-"
 
"ไม่ได้ เดี๋ยวแม่เป็นห่วงเอานะ เพราะงั้นแม่ของเธอเลยฝากชั้นให้ช่วยดูแลเธอไง"
 
"อะ..อือ (• ‿ •) " "
 
"งั้นไว้เจอกันนะ อัส"
 
"ถ้าเป็นไปได้ขอปฏิเสธละกัน"
 
"อืม..Ó╭╮Ò"
 
"เพื่อนงั้นหรอ"
 
"ใช่ ห้องเดียวกันน่ะ"
 
"ปากไม่ดีเลยนะ พูดกับผู้หญิงแบบนั้นน่ะ"
 
อัสที่เริ่มหงุดหงิดได้เดินออกจากตรงนั้นด้วยสีหน้าที่เย็นชาและดูไร้อารมณ์ แต่ภายในใจนั้น.......
 
 
 
"นี่ตู พูดอะไรใส่ผู้หญิงเนี่ยยย.·´¯` (>▂<) ´¯`·."
 
"ขอโทษนะ เราขอโทษเราไม่ได้ตั้งใจน้าา
 
(≧Д≦) "
 
"ทำเท่ห์ไปได้เรา อีกฝ่ายจะเป็นไงบ้างนะ"
 
"........................."
 
 
 
"เฮ่อ (╯︵╰,) ..."
 
 
 
"ไอเราก็แค่คิดว่า ถ้าทำตัวแบบนี้แล้วจะมีคนมาชอบเราบ้าง ตรรกะพิลึกชะมัด"
 
"เป็นแค่พวกที่สร้างตัวตนที่ดู หยิ่ง ๆ แมน ๆ ให้ตัวเองดูเท่ห์แต่ดันปิดกั้นตัวเองจากคนอื่น"
 
"เราเองจริง ๆ ที่มาเรียนปกติแบบนี้ เพราะแค่อยากมีผู้หญิงเข้าหาเราบ้าง แค่เป็นคนที่ขี้เหงาที่อยากมีพวกเพื่อน ๆ ที่เป็นเพื่อนจริง ๆ บ้าง นอกจากเต้อแล้วจะมีใครเพิ่มอีกล่ะ คงไม่หรอก ปกติก็ไม่มีคนสนใจเราอยู่แล้ว"
 
"เป็นแค่เด็กที่ไม่รู้จักโตรึไงกันนะเราเนี่ย..."
 
อัส เริ่มแหงนเงยหน้ามองฟ้าด้วยสีหน้าที่เย็นชา เป็นครั้งแรกที่เขาทำหน้าแบบนี้แสดงแต่ว่า.....
 
เขาในตอนนี้นั้นกำลัง"เบียว" อย่างสุดขีด และกำลังคิดว่าตัวเองเหมือนตัวเอกที่เย็นชาแบบในอนิเมะที่เขากำลังดู
 
"เห็นมีคนหลายคนทั่วโลกว่ากันว่าพระเจ้ามีนั้นมีอยู่จริงงั้นสินะ..."
 
"เฮ่ย...นี่....ถ้าแกที่ทุกคนเรียกว่าพระเจ้ากำลังมองความเน่าเฟ๊ะของโลกนี้อยู่จากที่ใดที่หนึ่งบนฟากฟ้าน่ะ...."
 
"แกเนี่ย...ดูเหมือนจะสนุกกับการที่โลกเป็นแบบนี้อยู่ล่ะสิ"
 
"แต่แกคงไม่ได้สนในสิ่งที่ชั้นพูดหรอก เพราะชั้นที่เป็นแค่แบคทีเรียเล็ก ๆ ตัวนึงในสายตาแกสินะ"
 
"แต่ถ้างั้น ฉันขอบอกแกที่ต่อให้แกเป็นผู้สร้างจริงๆ หรือแกจะไปแย่งตำแหน่งผู้สร้างมาจากใครก็ตาม ตัวชั้นในฐานะ..ที่เป็นแค่แบคทีเรียตัวนึง..."
 
"ถึงคำนี้จะไปไม่ถึงแก ชั้นก็จะพูดต่อไป! "
 
*...............................*
 
 
 
"เฮ่อ....แย่ที่สุดเลยเรา"
 
"ขืนเป็นแบบนี้ คงต้องหาจิตแพทย์หน่อยแล้วมั้ง"
 
"..............."
 
"กลิ้งๆ"
 
"เหวออออ"
 
"ว๊ายยย! "
 
"ปัง!! "
 
*.......................................*
 
 
 
 
 
ติดตามตอนต่อไป