ศึกมหากลียุคพิชิตพระเจ้า Great Chaos to conquer the Lord:Liem zero

"ตัวของดิชั้นมีชื่อว่า วาตานาเบะ ฮารุกะ ค่ะ ฮารุกะที่แปลว่า "ห่างไกล เป็นความฝัน" วาตานาเบะนั้นแปลว่า "การข้ามขอบเขต" ซึ่งหากนำมารวมกันตีความหมายได้ว่า : "การข้ามขอบเขตไปยังฝันที่ห่างไกล" ค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ ช่วยกันตั้งชื่อให้ตอนที่ดิชั้นเกิดมา ดิชั้นย้ายมาจากโรงเรียนมัธยมโซกะ: 創価中学校・高等学校  ในในกรุงโตเกียวค่ะ เพราะได้เข้าร่วมโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนจึงได้มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ค่ะ ที่มายังดินแดนแห่งวรรณคดีแห่งนี้ เพราะมีความชอบส่วนตัวค่ะ ในวันนี้ดิชั้นรู้สึกเป็นเกียรติ ประทับใจที่ทางโรงเรียนให้การต้อนรับเป็นอย่างดีและรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้มาเป็นนักเรียนและเปลี่ยน ณ ที่แห่งนี้ ค่ะ ดิชั้นอยากจะรู้จักกับทุก ๆ คนมากเลยค่ะ ฮึ ฮึ่ม~ เพื่อน ๆ ทุกคน! はじめまして!! (ฮะจิเมะมาชิเตะ!!) ฝากตัวด้วยนะคะ"

 

"นี่แหละ! คือโอกาสที่จะคว้าหัวใจของ

 

ทุกคนล่ะ (ꈍᴗꈍ) "

 

นี่คือสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้คิดในใจและสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นได้พูดท่ามกลางหมู่นักเรียนที่นั่งฟังและนั่งพูดคุย ทันใดนั้นเองเสียงปรบมือที่ซ้อนกับเสียงกรี๊ดของกลุ่มนักเรียน เหล่าสาว ๆ ก็ได้ดังสนั่นไปทั่วลานเข้าแถว เธอคนนั้นยิ้มแก้มปริก่อนจะเดินลงจากแท่นยืนลงมา

 

ผมที่ได้แต่สงสัยแล้วก็ได้มีเรื่องสงสัยอยู่เรื่องหนึ่งเด้งเข้ามาในหัว แต่ทันใดนั้นเองเธอคนนั้นก็ได้เดินมาทางที่กลุ่ม ม.ต้น ปีที่ 3 ที่พวกผมนั้นนั่งกันอยู่

 

"ละมุนจัง (◡ ω ◡) "

 

อัสได้เอ่ยคำนั้นขึ้นในใจ เป็นเพราะ ไอกลิ่นที่หอมนุ่มได้ออกมาจากผมเธอที่ได้ปลิวพริ้วไปตามสายลม ฝีเท้าของเธอได้หยุดลงอย่างช้า ๆ ซึ่ง ใบหน้าของเธอเป็นคนที่กำลังสงสัยอะไรบ้างอย่างอยู่ชั่วครู่

 

"ชั้น ปี3 ห้อง 15 คือตรงไหนเหรอคะ? "

 

สิ้นเสียงประโยคคำถาม คุณครูที่ประจำอยู่ ปี 3 ห้อง 15 ได้กระซิบอะไรบางอย่างกับหญิงสาวคนนั้นก่อนที่เธอจะไปนั่งต่อท้ายแถวผู้หญิงในห้องเดียวกันซึ่งก็คือห้อง 15

 

"ก็คงตามบทแบบเดิม ๆ งั้นสินะ พวกลูกคุณหนู"

 

อัสบ่นในใจและแล้วทุกอย่างก็กลับเป็นปรกติ การนั่งฟังครูบ่น จนเอือมระอา บ่นในสิ่งเดิม ๆ

 

"บ่นไปแล้วจะได้อะไรกันฟะ ลองแก้ไขด้วยสติปัญญากันบ้างสิเฟ้ย ಠ ೧ ಠ"

 

อัสก็คงบ่นในใจเช่นกันเหมือนเคยและในที่สุดช่วงเวลาที่รอก็มาถึง ช่วงปล่อยแถว~ เฮ่อ ๆ ผมยังคงเดินเกาะกลุ่มกับพวกเพื่อน ๆ เพื่อเข้าห้องเรียน....

 

หวา! คณิตศาสตร์คาบแรกด้วย ขอขอบคุณ

 

แอดมินที่อยู่บนฟ้าครับที่ส่งวิชานี้มาให้สิ่งมีชีวิตที่โง่เขลาอย่างเราได้ศึกษามัน (-_-;) "

 

แต่มันก็เท่านั้นน่ะนะ นี่แหละชีวิตวัยรุ่น ไม่ได้สดใสเหมือนกับใส่นิยายหรือซีรี่ย์ที่ดูเลยแม้แต่สักนิด

 

"ไอชีวิตวัยรุ่นที่เต็มไปด้วยเสรีจอมปลอมแบบนี้น่ะ ก็มีแต่พวกโง่เง่าที่สนุกสนานกับชีวิตที่เรียกว่าวัยรุ่นไปวัน ๆ เห็นทุกสิ่งอย่างเป็นเรื่องที่น่าสนุกและสวยงาม ทำอย่างกับตัวเองมีค่ามากนัก หลงระเริงเอาแต่มั่นหน้าเป็นไม่สนความเป็นจริง เสแสร้งทำเป็นผู้ดีเพื่อให้ผู้อื่นยอมรับและให้ความสนใจ ใช้ชีวิตที่เอาแต่ใส่หน้ากากเข้าหาคนอื่น ถ้าชีวิตของพวกมันจะเบ่งบานออกมาได้น่าสะเอียนและน่าสมเพชขนาดนี้ หากเป็นไปได้ชั้นอยากรู้จริง ๆ ว่าไอพระเจ้าที่ทุกคนนั้นสรรเสริญนักหนา ตอนนี้เจ้านั่นกำลังมองเราในสภาพอันน่าสมเพชนี้ด้วยความรู้สึกแบบไหน"

 

อัสที่จู่ ๆ ก็มีความคิดนี้ดังกึกก้องขึ้นในใจโดยไม่รู้ตัวว่าทำไมถึงคิด "แบบนั้น" ในขณะที่กำลังทานสลัดกับไข่ต้มเป็นมื้อเที่ยงถึงจะเป็นเมนูที่น่าเบื่อไปหน่อยก็ตาม ก่อนที่จะกลับเข้าเรียนครั้ง ระหว่างเดินเข้าชั้นเรียน อัสได้หันไปมองเห็นใบประกาศที่ติดอยู่ตรงกำแพงอาคาร....

 

เขียนว่า รายชื่อนักเรียนเข้าค่ายปรับเปลี่ยนเปลี่ยนพฤติกรรม ในตอนแรกอัสไม่ได้คิดอะไรกับใบประกาศนี้นัก แต่ได้มีบางอย่างที่สะดุดตาเข้าในใบประกาศนี้....

 

"นี่ตู ต้อง..มาสินะ (个_个) "

 

"เฮ้ย นี่นายมีรายชื่อกับเขาด้วยเหรอ ยินดีด้วยนะนายพยายามได้ดีมาก"

 

ไอเสียงปั่นรองเท้าของพวกนี้ทำให้อัสให้ขำแห้งเลยทีเดียว

 

"แฮ่ะ แฮ่ะ เรื่องแค่นี้สบายมากไว้ใจชั้นได้เลยพวก (หงุดหงิดเป็นบ้าเลยโว้ย) แฮ่ะ แฮ่ะ (• ▽ •;) "

 

หลายคนคงรู้ดีว่าจะเป็นยังไงต่อไป สาเหตุที่มีรายชื่อนั้น อัสมาสายบ่อยติดต่อกันเกือบ 2 เดือนจนแทบจะสนิทกับอาจารย์ที่จับสายเลยล่ะ

 

เเต่สำหรับโรงเรียนนี้ แค่มาทำความสะอาดโรงเรียนเท่านั้นล่ะ ล้างตรงนู้นตรงนี้ เก็บขยะแทน ภารโรงแต่ก็ถือว่าได้ช่วยคุณลุงคุณป้าภารโรงล่ะนะ..

 

"เฮ้อ เข้าเรียนดีกว่า ಠ﹏ಠ"

 

"เน่...........…."

 

"ยืนนายเหม่ออะไรอยู่น่ะ เดี๋ยวก็เข้าห้องสายหรอก......"

 

นั่นเสียงของสาวคูลเดเระหรือว่าคนที่มีร่างไร้วิญญาณล่ะนั่น

 

"เอ๋.…"

 

"เธอเองหรอกหรอ"

 

"อื้อ"

 

"แปลกจัง...ทำไมวันนี้เธอเข้าห้องช้าล่ะ"

 

"ปกติจะเข้าห้องเร็วมากนิ่ หรือว่าจะ...แอบไปอยู่กับหมอนั่นมาหร-"

 

"เดี๋ยวนะ ถ้าชั้นจะเข้าห้องเร็วหรือช้าก็เป็นเรื่องของชั้นนี่นา แล้วที่ว่าไปอยู่กับหมอนั่นนี่..หมายความว่ายังไงงั้นหรอ... ^{เอ....คงอิจฉาล่ะสิ...คนที่อยู่ตัวคนเดียวแบบนายน่ะ..เอ..ไม่ใช่ตัวคนเดียวสิ..อยู่กับไอเจ้าไรตัวตนอีกคนนึงนี่นา...งั้นก็...คู่หูไร้วิญญาณสิน้า~"}

 

เธอเอียงคอด้วยความสงสัยแต่ความจริงแล้วกับกำลังกวนโอ้ยอัสอยู่

 

"อือ..อือ...ไม่ผิดล่ะมั้ง...นะಠ ل͟ ಠ"

 

"(ยัยนี่.....จะเอาตีนตูไหม!)"

 

"อาจารย์มีนัดสอบเก็บคะแนนไม่ใช่หรอ นายเองก็รีบๆ เถอะ"

 

"โอะ..โอ้"

 

ยัยนี่พิลึกคนแฮะ.......

 

ผู้หญิงคนนี้อยู่ห้องเดียวกับอัส ชื่อสั้นๆ ว่า "มายล์ (mile) "

 

นิสัยก็อย่างที่เห็นแต่ถึงอย่างงั้นก็เรียนดีพอสมควร ถึงบางครั้งจะดูขี้เกียจบ้างก็ตาม....

 

 

 

✧

 

 

 

 ตึ๊ง~ตึ่ง~ตึง~ตึ่ง~

 

"เลิกเรียนสักที~ เอาล่ะ! ได้เวลากลับบ้า-"

 

"เฮ้! ไอเจ้าฮิคิโคโมริ! "

 

"อีกแล้วเรอะ! "

 

"แล้วไอการทำร้ายด้วยคำพูดนั่นมันคืออะไรห้ะ! "

 

"คิดไว้แล้วนายเป็นโรค "ฮิคิโคโมริ" สินะ"

 

"อ่า...มั้งนะ...แฮ่ะ→_→"

 

"..……..............."

 

บรรยากาศเงียบที่และตึงเครียดสุดๆ ทำให้รู้สึกเย็นแปล๊บที่กระดูกสันหลังขึ้นมานิดหน่อยเลย.......

 

"แล้ว.…...รู้ได้ยังไง"

 

"ก็นายมันแสดงออกอย่างชัดแจ้งเลยนิ่ว่าไม่ชอบอยู่กับคนอื่น ไม่ค่อยคุยกับใครด้วย"

 

"แกล้งทำเป็นเดินกับกลุ่มเพื่อน.....แต่เดินห่างกัน 2 เมตรเนี่ยนะ"

 

"แถมเวลามีใครมาคุยด้วยก็เอาแต่ ฝืนทำเป็นพูดทั้งที่ไม่อยากพูดแบบนั้นน่ะ"

 

"นี่.....เป็นห่วงชั้นงั้นเหรอ"

 

"หึบ้าบอ......ใครจะห่วงนายกันล่ะ ชั้นแค่มา...ตะ...เตือน..ตะ..ต่าง...หะ..หาก....ล่ะ

 

(˶ ❛ ꁞ ❛ ˶) "

 

"เห..งั้นเหรอ..."

 

"................."

 

"โฮ่ยย! "

 

เสียงของใครบางคนที่ตะโกนมาทางอัสอย่างสุดเสียง

 

" มายล์ กลับกันเถอะ!! "

 

หนุ่มหน้าหวานประจำปี3 คนดังของสายชั้นที่เป็นญาติพี่น้องกับหล่อน...

 

"รอเดี๋ยวก่อนส-"

 

"รอไม่ได้หรอก!! วันนี้รีบน่ะ ถ้าชั้นไม่ไปส่งแล้วใครจะไปส่งล่ะ ก็เราสนิทกันนี่นา ใช่มั้ย~"

 

"ชั้นกลับเองได้น่-"

 

"ไม่ได้ เดี๋ยวแม่เป็นห่วงเอานะ เพราะงั้นแม่ของเธอเลยฝากชั้นให้ช่วยดูแลเธอไง"

 

"อะ..อือ (• ‿ •) " "

 

"งั้นไว้เจอกันนะ อัส"

 

"ถ้าเป็นไปได้ขอปฏิเสธละกัน"

 

"อืม..Ó╭╮Ò"

 

"เพื่อนงั้นหรอ"

 

"ใช่ ห้องเดียวกันน่ะ"

 

"ปากไม่ดีเลยนะ พูดกับผู้หญิงแบบนั้นน่ะ"

 

อัสที่เริ่มหงุดหงิดได้เดินออกจากตรงนั้นด้วยสีหน้าที่เย็นชาและดูไร้อารมณ์ แต่ภายในใจนั้น.......

 

 

 

"นี่ตู พูดอะไรใส่ผู้หญิงเนี่ยยย.·´¯` (>▂<) ´¯`·."

 

"ขอโทษนะ เราขอโทษเราไม่ได้ตั้งใจน้าา

 

(≧Д≦) "

 

"ทำเท่ห์ไปได้เรา อีกฝ่ายจะเป็นไงบ้างนะ"

 

"........................."

 

 

 

"เฮ่อ (╯︵╰,) ..."

 

 

 

"ไอเราก็แค่คิดว่า ถ้าทำตัวแบบนี้แล้วจะมีคนมาชอบเราบ้าง ตรรกะพิลึกชะมัด"

 

"เป็นแค่พวกที่สร้างตัวตนที่ดู หยิ่ง ๆ แมน ๆ ให้ตัวเองดูเท่ห์แต่ดันปิดกั้นตัวเองจากคนอื่น"

 

"เราเองจริง ๆ ที่มาเรียนปกติแบบนี้ เพราะแค่อยากมีผู้หญิงเข้าหาเราบ้าง แค่เป็นคนที่ขี้เหงาที่อยากมีพวกเพื่อน ๆ ที่เป็นเพื่อนจริง ๆ บ้าง นอกจากเต้อแล้วจะมีใครเพิ่มอีกล่ะ คงไม่หรอก ปกติก็ไม่มีคนสนใจเราอยู่แล้ว"

 

"เป็นแค่เด็กที่ไม่รู้จักโตรึไงกันนะเราเนี่ย..."

 

อัส เริ่มแหงนเงยหน้ามองฟ้าด้วยสีหน้าที่เย็นชา เป็นครั้งแรกที่เขาทำหน้าแบบนี้แสดงแต่ว่า.....

 

เขาในตอนนี้นั้นกำลัง"เบียว" อย่างสุดขีด และกำลังคิดว่าตัวเองเหมือนตัวเอกที่เย็นชาแบบในอนิเมะที่เขากำลังดู

 

"เห็นมีคนหลายคนทั่วโลกว่ากันว่าพระเจ้ามีนั้นมีอยู่จริงงั้นสินะ..."

 

"เฮ่ย...นี่....ถ้าแกที่ทุกคนเรียกว่าพระเจ้ากำลังมองความเน่าเฟ๊ะของโลกนี้อยู่จากที่ใดที่หนึ่งบนฟากฟ้าน่ะ...."

 

"แกเนี่ย...ดูเหมือนจะสนุกกับการที่โลกเป็นแบบนี้อยู่ล่ะสิ"

 

"แต่แกคงไม่ได้สนในสิ่งที่ชั้นพูดหรอก เพราะชั้นที่เป็นแค่แบคทีเรียเล็ก ๆ ตัวนึงในสายตาแกสินะ"

 

"แต่ถ้างั้น ฉันขอบอกแกที่ต่อให้แกเป็นผู้สร้างจริงๆ หรือแกจะไปแย่งตำแหน่งผู้สร้างมาจากใครก็ตาม ตัวชั้นในฐานะ..ที่เป็นแค่แบคทีเรียตัวนึง..."

 

"ถึงคำนี้จะไปไม่ถึงแก ชั้นก็จะพูดต่อไป! "

 

*...............................*

 

 

 

"เฮ่อ....แย่ที่สุดเลยเรา"

 

"ขืนเป็นแบบนี้ คงต้องหาจิตแพทย์หน่อยแล้วมั้ง"

 

"..............."

 

"กลิ้งๆ"

 

"เหวออออ"

 

"ว๊ายยย! "

 

"ปัง!! "

 

*.......................................*

 

 

 

 

 

ติดตามตอนต่อไป