เธอ...ของฉันคนเดียว

3 ป่าดูค่อนข้างจะรกทึบ พวกเราลงรถที่ชายป่า กินข้าวกล่อง ที่แจกมา เปียกับกี้มีหนุ่มตามประกบเรียบร้อย เหลือแต่ฉัน ยังไม่ทันจะดูได้ทั่วๆ มัคคุเทศน์ ก็เริ่มเรียกรวมตัว และนำทางเข้าป่าไป "อีกไกลไหมเนี่ย เดินจนขาลากอยู่แล้ว" เปียบ่นกับหนุ่มน้อยหน้าตี๋ ที่เดินประกบเธออยู่ หนุ่มตี๋ตอบ "เห็นเขาบอกว่า เหลืออีกแค่กิโลเดียว ก็ถึงน้ำตกแล้ว" ตอนนั้นพวกเราเดินกันมาร่วม 3 กิโลเห็นจะได้ อีกตั้ง1กิโล ตายกันพอดี ฝนก็ตั้งเค้าทำท่าว่าจะตก อากาศ ร้อนอบอ้าวชะมัด ดีที่ฉันใส่เสื้อแขนกุดไว้ข้างใน อีกตัว จึงถอดเสื้อด้านนอกออกมาผูกเอว โชว์ต้นแขนขาวๆยั่วน้ำลายหนุ่มรอบข้าง ฉันทำเป็นไม่เห็นพวกหื่น ที่ลอบมองมาที่ฉัน ทำเป็นยกแขนเอามือ ไปสะบัดผม บ๊อบด้านหลัง โชว์ของซะหน่อย ฉันคิด และแล้วสายตาของฉันก็หยุดชะงักลง ร้อง"เอ๊ะ""มีอะไรหรืออิ๋ว" กี้เหลียวหน้ามาถาม "โน่น" ฉันชี้มือไปทางด้านหน้า ข้างหน้าเห็นเด็กหญิงกลุ่มใหญ่ประมาณ 10 กว่าคน กำลังเดินโซเซ ด้วยความเหนื่อยอ่อนอยู่ แต่ในกลุ่มนั้นกลับมี  ร่างทะมัดทะแมงใส่เสื้อยืดสี เขียวเหลืองซึ่งเป็นเสื้อเชียร์ ประจำโรงเรียนของฉัน กับกางเกงนักเรียนสีดำขาสั้น จ้ำ อ้าวเริ่มไกลออกไปจากกลุ่มสาวๆไป เดิมทีที่มองไม่เห็นเพราะมีสาวๆห้อมล้อมเขาอยู่ พอสาวๆเดินช้าลง เขาจึงแตกกลุ่มออกไป สามารถมองเห็นได้ "อลงกรณ์" กี้อุทานเสียงดัง ชื่อนี้เหมือนมีมนต์ขลังกับนักเรียนที่อยู่โรงเรียนวิทยานุสรณ์ แต่ละคนที่เหน็ดเหนื่อยย่ำแย่อยู่ ต่าง มีแรงฮึดคนที่ได้ยิน ต่างก็ชี้มือชี้ไม้ ไปทางนายอลงกรณ์ แล้วเริ่มเดินให้ เร็วขึ้น เพื่อติดตามไปให้ทันเขา พวกนักเรียนปทุมเรืองวิทย์ต่างมองไป ด้วยสายตาอันงุนงง ไม่เข้าใจว่า ไฉนอยู่ดีๆนักเรียนวิทยานุสรณ์ ถึงได้มีเรี่ยวแรงขึ้นมา นายอลงกรณ์ที่นำหน้าอยู่ประมาณ 100 เมตรตะโกนลั่น "ถึงแล้วโว้ยพวกเรา" เสียงเฮดังลั่น แต่ละคนรีบเดินบ้างวิ่งบ้างเข้าไป  น้ำตกสาดเทลงมาสามชั้น แต่ละชั้นมีที่ให้เล่นน้ำได้ เกือบเท่าสนามฟุตบอล ละอองน้ำกระจายเป็นกลุ่มหมอกมองเห็นเป็นสายรุ้ง งดงามตา ความชุ่มชื้นแผ่ซ่านไปทั่ว ฉันเหม่อมองดู ทิวทัศน์เบื้องหน้า อย่างตะลึงงัน "ช่างสวยงามอะไรเช่นนี้" ฉันรำพึงครูพละคนหนึ่งที่มาด้วย ยกมือโบกไปมา "เอาล่ะ จะพักอยู่ที่นี่ 3-4 ชั่วโมง ใครอยากทำอะไรก็ทำ แต่อย่าไปให้ไกล ป่าค่อนข้างทึบเดี๋ยวจะหลงทางได้" คนที่มาถึงเริ่มจับกลุ่มของตัว ตามแผนของสาวๆที่วางไว้ ลูกสมุนของนายอลงกรณ์ จะโดนประกบตัวออกไป โดยสาวงาม พวกสาวๆโรงเรียนของเรา รีบวางสัมภาระ เช็ดหน้าเช็ดตา ล้วงอุปกรณ์ เสริมความงามกันออกมา แต่งหน้าทาปากกันอย่างรีบเร่ง ฉันเอง เหวี่ยงเป้ใส่ชุดเล่นน้ำลงจากไหล่ ล้วงเข้าไปหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา ยังไม่ทันได้หยิบแป้งตามมา ก็ได้ยินเสียงใส แว่วมาขัดจังหวะเสียก่อน "แหม...พี่อ้ำละก็ เมื่อก่อนเลี้ยงควายเหรอคะ เดินเร็วยังกะจรวดทิ้ง น้องๆไว้ อย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่รักหรอก"โอ้โฮ... ยัย 11 ร ด นี่มันจะมากไปแล้ว สาวน้อยที่เห็นนั้น มาจากอีกโรงเรียน หน้าตาสะสวย ผมยาวผูกเปียหางม้า ใส่เสื้อสายเดี่ยวสีแดง กระโปรงสั้น เนื้อเข่าตั้งคืบ ข้างเธอยืนไว้ด้วย ยัยอ้วนตัวเตี้ยหน้าตาดูไม่ได้ อีกข้างเป็นยัยสูงชะลูดเขียนคิ้วทาปาก เหมือนจะไปเล่นลิเก ยืนเป็นบอดี้การ์ด อยู่ ตอนนั้นแต่ละคนหอบเหนื่อย ไม่มีอารมณ์จะพูดจาออกมา พอมีเสียงแหลม ดังขึ้นอย่างนี้ แต่ละคน จึงหันมาจ้องยังที่แห่งนั้นเป็นตาเดียว "พี่ วิ่งแข่งกับม้าทุกวัน แรงดีแบบนี้น้องจะไหวหรือครับ" นายอลงกรณ์ ย้อนกลับ ไปด้วยคำพูดสองแง่สองง่าม ฉันฉุนกึกขึ้นมาทันใด ไม่ต่งไม่แต่งหน้ามันแล้ว ลุกพรวดพราดขึ้นมา "ม้าน่ะเด็กๆค่ะพี่ พวกหนูบ่ยั่นหรอกค่ะ" ยัยเปรตตัวสูง สอดแทรกเข้ามาร่วมวงด้วย ยัยอ้วนไม่ยอมน้อยหน้า ยื่นมือขวา ที่คีบจดหมายน้อยไปยังสุดหล่อของฉัน "เฟสกะไลน์คะ พวกหนูรออยู่นะ" นางพูดพร้อมกับหัวร่อจนไขมันที่แก้มสั่นกระเพื่อม มือที่ยื่นออกไปคว่ำลง วางลงบนฝ่ามือของนายอั้มหรืออลงกรณ์ของฉัน แต่แล้ว..."ขอบคุณนะคะ" เหมือนกับหนังสยองขวัญ ระหว่างมือของ นายตัวดี กับยายอ้วน พลันปรากฎมือ เล็กๆขาวผ่องแทรกเข้ามา รับจดหมายฉบับนั้นไว้ รอยยิ้มของนาง 11 ร ด ทั้ง 3 คนชะงักค้างไป เยื้องไปทางด้านหลังของพระเอกประจำ โรงเรียนเรา ปรากฎสาวน้อยระดับนางงาม ก้าวเข้ามา ยืนเคียงข้างกับนายอลงกรณ์ ผู้มาใหม่ใส่ชุดกระโปรง คันสีขาวบริสุทธิ์บริเวณหน้าอกปักลูกไม้ กระโปรงยาวแทบจะลากพื้น ฉันจำได้ในทันที ดาวโรงเรียน ฉัน อุทานในใจ ภาพที่ทุกคนเห็น คือสาวสวย 2 คน สวมใส่ชุดที่ควรจะใส่ ตอนเดินบนเวทีประกวดอะไรสักอย่าง ต่างส่งยิ้มจอมปลอมเข้าหากัน ระหว่างดวงตาของพวกหล่อน มีประกายไฟแลบพุ่งออกมาตลอดเวลา ได้ยินเสียงหนุ่มหน้าตี๋ ที่ยืนคู่อยู่ กับเปียพูดกับเพื่อนหนุ่มข้างๆ ที่เอาแต่จ้องดูหน้าอกของกี้ "น้องเอิร์นเจอคู่แข่งซะแล้ว" กี้หันไปทางหนุ่มหน้าตี๋ ส่งสายตาเป็นเครื่องหมายคำถามออกมา "เขาเป็นดาวโรงเรียนของโรงเรียนผมเองครับ" หนุ่มตี๋เฉลย OMG ดาวโรงเรียนของสองโรงเรียน ดัน มาอยู่ชั้นม 4 เหมือนกัน แถมตอนนี้ยังมาประชันโฉมกัน ต่อหน้าคนอื่นหกสิบกว่าคน คนอื่นๆต่างเบิ่งตา จ้องมองกันจนตาค้าง ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทั้งสองนาง เธอไม่รู้หรือว่า วันนี้จะต้องมาบุกป่าฝ่าดง และเล่นน้ำตก จึงใส่ชุดกันมาเต็มยศอย่างนี้ ไม่ใช่ธุระของฉัน อาศัยจังหวะนั้น นายอลงกรณ์กำลังทำหน้าไม่ถูก ว่าควรจะรับมืออย่างไรดี ฉันใช้เวลาเพียงชั่วพริบตา วิ่งไปถึงข้างนายอลงกรณ์ คว้าข้อมือเขากึ่งลากกึ่งจูงไปทางน้ำตก "มาเล่นน้ำกันเถอะ อั้ม"ก่อนที่ทุกคนจะได้สติ ฉันก็ลากนายอั้ม กระโดดลงไปในน้ำเป็นที่เรียบร้อย ถ้าดวงตาสามารถฆ่าคนได้ ฉันคงต้องลุกไหม้ไปแล้ว ด้วยสายตาอิจฉา ตาร้อน นับสิบๆ คู่ที่จ้องมองมายังฉัน "นายเป็นหนี้ฉันนะ" ฉันมองเข้าไป ในดวงตาสีเหล็กของนายอั้ม เขามองมาที่ฉัน ด้วยประกายตายิ้มแย้ม ดวงตาเขายิ้มได้ซะด้วย ฉันหัวเราะอย่างมีความสุข วัน้ำสาดใส่เขา "นี่แน่ะ" หลังจากนั้น วัวกระทิงตัวเมีย 2 ตัว ที่จดจดจ้องจ้องกันอยู่ ก็เลยสลายตัว พอเห็นตัวอย่างของคนลงไปเล่นน้ำ ต่างคนต่างก็รีบ วางข้าวของในมือ เปลี่ยนเสื้อผ้าวิ่งลงไปเล่นน้ำกัน อย่างสนุกสนาน