เธอ...ของฉันคนเดียว

วันนี้ ฉันมีความสุขที่สุด นายอลงกรณ์อยู่เป็นเพื่อน เล่นน้ำกับฉัน เกือบ 1 ชั่วโมง ก่อนที่จะมีสาวๆคนอื่น เข้ามาร่วมเล่นด้วย

เล่นไปเล่นมา เขาค่อยๆไกลจาก ฉันไปเรื่อย ก่อนจะหายลับจากสายตา ฉันเห็นคล้ายกับว่า เขามองมายังฉัน แล้วโบกมือให้ ฉันโบกมือตอบไป พร้อมกับรู้สึกใจหายเล็กๆ

ฉันกลับเข้าฝั่งด้วยความเหนื่อยอ่อน มองหาเป้ของฉัน ที่แท้วางอยู่ใกล้ๆนี่เอง ไม่ทันได้จัดแจงเสื้อผ้า ก็ล้มตัวลงนอน แล้วหลับไปอย่างง่ายๆ

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้น ได้ยินเสียงดังอึกทึก เหมือนเสียงคนตะโกน แล้วก็ เสียงซ่าซ่าเหมือนเสียงคลื่น รู้สึกเย็นไปทั่วตัว แล้วก็ลอยไป เหมือนอยู่ในหมู่เมฆ

อะไรเหรอ เสียงกรีดร้องก้องตะโกน ฉันพยายามลืมตาขึ้น

'อึก อึก อึก' ฉันสำลักน้ำ สติสตังกลับคืนมาทันใด ฉันลืมตาโพลง แล้วก็เห็น ผืนน้ำขุ่นคลั่กสี น้ำตาลอ่อน รายล้อมอยู่รอบตัวฉัน

ดีที่ฉันเป็นคนว่ายน้ำได้บ้าง จึงพอพยุง ตัวขึ้นเหนือน้ำ

พระเจ้าช่วย!!  ฉันเห็นน้ำไหล บ่ามาจากชั้นน้ำตกข้างบน เบื้องหน้าฉัน สมองฉันบอกกับฉันในทันใดว่า น้ำป่าไหลหลาก

ชิบหายแล้ว!!  มวลน้ำมหาศาล โถมทับมา บนใบหน้า ฉันจมลงไปทันที ตะเกียก ตะกายจนหัวพ้นน้ำ สูดลมหายใจเข้าไป อย่างกระหาย น้ำตาทะลักจากเบ้า

นี่ฉันกำลังจะตายหรือนี่!! อะไรกันนี่ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของฉันหรือนี่!!

"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!" ฉันตะโกนจนคอหอยแทบแตก

บนฝั่ง ผู้คนวิ่งพลุกพล่านไปมา หนีตายกันอลหม่าน ในกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก เห็นมีคน ผลุบๆ โผล่ๆ  อยู่ในน้ำ 3-4 คน พยายามอย่างสุดชีวิต ที่จะพยุงตัวไว้เหนือน้ำ

เสียงตะโกนโหวกเหวก เสียงร่ำไห้ดัง ระงมไปทั่ว

"อิ๋ว นั่นอิ๋วอยู่ตรงโน้น!" เสียงกี้ละล่ำละลักดังสนั่น ไปท่ามกลางเสียงอึกทึก วุ่นวาย สับสน

"ช่วยอิ๋วด้วย! ช่วยด้วย! ช่วยอิ๋วด้วย!" กี้แหกปากตะโกน ด้วยแรงทั้งหมดที่มีอยู่

ในที่ไม่ไกลจากกี้มากนัก ร่างล่ำสันแข็งแรงร่างหนึ่ง กำลังวิ่งขึ้นวิ่งลง ช่วยพยุงคนอื่นๆกลับ ขึ้นมาบนฝั่ง เขาหันขวับมาตาม เสียงของกี้ มองไปยังตำแหน่ง ที่กี้ชี้ ไกลออกไป

"ม่ายยยยยยยย......" เสียงคำรามของเขาดังก้องกังวาน ลาก หางเสียงจนยาวเหยียด

นายอลงกรณ์นั่นเอง เขาพุ่งกลับขึ้นไปบนฝั่ง ยังกับลูกธนู

"อิ๋วอยู่นั่น อยู่ทางนั้น ไม่ได้อยู่ทางโน้น!!" กี้ตะโกนจนเสียงแหบแห้ง พูดจับต้นชนปลายไม่ถูก

นายอั้มหรืออลงกรณ์ ไม่ตอบ มาถึงโขดหินแห่งหนึ่ง แล้วคว้าถุงพลาสติกสีดำใบใหญ่ ที่เขาแบกเอามา แทนกระเป๋าเป้ ที่คนอื่นๆชอบใช้ ล้วงมือเข้าไป ดึงมันออกมา

มันเป็นม้วนเชือกขดใหญ่ นายอลงกรณ์ไม่รอช้า อุ้มขดเชือก วิ่งไปตามชายฝั่ง ไล่ตามไปทางที่อิ๋ว กำลังลอยไปตามน้ำ

ร่างอันบึกบึนล่ำสัน เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ อย่างนักกีฬา วิ่งตะบึง ออกไป ประดุจม้าป่าที่หลุดจากบังเหียน ข้ามผ่านโขดหิน หลุมบ่อ ที่ขวางทางข้างหน้าเขาไป คล่องแคล่วว่องไวยิ่งกว่าลิงค่าง

ชั่วไม่ถึงอืดใจ  เขาวิ่งมาถึงอิ๋ว แต่เขายังไม่หยุด วิ่งเลยต่อไป ทางปลายน้ำ

"น้องอยู่นี่! น้องอยู่นี่ค่ะ"  ในที่สุด ฉัน ที่กำลังหมดเรี่ยวแรงอยู่ในกระแสน้ำ ก็เห็นเขา พระเอกในดวงใจของฉัน

ฉันร่ำร้องอย่างไม่คิดชีวิต! เมื่อ
เห็นเขาวิ่งเลยฉันไป ร่างของเขาวิ่งเลยไป ลับเหลี่ยมโขดหิน

ไปแล้ว หายไปแล้ว ฉันสิ้นหวัง เขาไม่เห็นฉัน หรือความจริงฉันในขณะนี้ คือดวงวิญญาณที่ออกจากร่าง ที่จริงได้ตายไปแล้ว เขาถึงมองไม่เห็นฉัน
เมื่อนายอลงกรณ์วิ่งเลยไปตาม ชายฝั่งได้สักพัก เขาพบกับต้นไม้ ใหญ่ต้นหนึ่ง เขารีบผูกเชือกกับลำต้น ด้วยเงื่อนตาย ตามแบบฉบับลูกเสือสามัญ ที่เขาร่ำเรียนมา ปลายเชือกอีกข้าง ผูกเข้ากับเอวของเขา

จากนั้นใช้ความเร็วสุดขีดวิ่งกลับมา ที่ริมน้ำ เหลียวดูอิ๋ว ที่กำลังลอยตามน้ำ มาทางเขาแต่ไกล

โดยไม่ได้หยุดชะงัก ดูจังหวะใดๆ เขาพุ่งทะยานขึ้นไปบนโขดหินก้อนใหญ่ ที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมน้ำ วิ่งต่อไปจนถึงริมขอบ   ใช้เท้ายันกับ ริมหินใหญ่ที่จุดสิ้นสุดของทางที่วิ่งอยู่ ด้วยเรี่ยวแรงอันทรงพลัง

ร่างนายอลงกรณ์ พุ่งแหวกฝ่าอากาศ ตรงไปข้างหน้า ประดุจ มังกรทะยาน กลับคืนสู่ห้วงมหาสมุทร

บรรดาผู้คน 20 กว่าคนที่พยายามวิ่งไล่ตามนาย อลงกรณ์มา แต่ถูกเขาวิ่งทิ้งห่างออกไป ร่วม 100 เมตร
ต่างปากอ้าตาค้างกับภาพที่เห็น

ในกลุ่มคนนั้น มีดาวโรงเรียนของทั้ง 2 โรงเรียน ที่ตอนนี้ลืมความบาดหมาง ของกันและกัน มีทั้งกี้และเปีย คุณครู นักเรียนจากทั้ง 2 โรงเรียนอีกกลุ่มใหญ่ ด้านหลังพวกเขาก็ยังมีคนที่ยังมีเรี่ยวแรง พยายามวิ่งโซซัดโซเซตามมาประปราย

ทุกคนส่งเสียงเฮดังลั่น กี้ที่แข็งแรงกว่าเพื่อนสาวคนอื่น จึงวิ่งนำหน้าพวกผู้หญิงทั้งหมด กรีด ร้องเสียงแหลม "ทำให้ได้นะ...โชริว!" (ตัวเอกในการ์ตูนญี่ปุ่น)

'ตูมม' นายอลงกรณ์ พุ่งลงไปยังน้ำ โดยให้ลำตัวขนานกับแผ่นน้ำ เพื่อให้ไม่จมลงไป ยอมเจ็บเพราะถ้า พุ่งหลาว จะจมลงไปในน้ำ กำหนดทิศทางได้ยาก

นายอลงกรณ์แยกเขี้ยวยิงฟัน ด้วยความเจ็บที่หน้าอก จ้วงมือ ตีขา ในท่าฟรีสไตล์ แขนทั้งสอง หมุน ควงปานจักรผัน ขาทั้งคู่ตี ถี่เร็วจนมองเห็นไม่ชัดตา

ร่างเหมือนลอยอยู่เหนือน้ำ พุ่งออกไปกลางกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก ประดุจ มังกรโลดคลื่น

เสียงเชียร์ดังลั่นไปหมด พระเอกของเรา ว่ายข้ามแม่น้ำไป ด้วยความเร็วที่ แชมป์ โลกว่ายน้ำมาเห็น ยังต้องอึ้ง

ผู้คนกำลังสงสัย พี่เขาไม่ได้หยุดรอรับอิ๋ว แต่กลับว่ายไปจนถึงอีกฝั่งหนึ่ง ปีนขึ้นไป แล้วแก้ปลายเชือก อีกข้างที่ผูกติดกับตัวเขา ออกมามัดไว้กับต้นไม้อีกฝั่งหนึ่ง

ขึงจนเชือกตึง แล้วค่อยกลับมาลง มาในน้ำ ใช้สองมือไต่มาตามเชื่อ ด้วยความคล่องแคล่วว่องไว เหมือน นักยิมนาสติกชั้นยอด ชั่วพริบตาก็มาถึง กลางลำน้ำอีกครั้ง

มองไปยังอิ๋ว ซึ่งลอยมาตามน้ำ ปล่อยตัวให้ ผลุบๆ โผล่ๆ อย่างหมดอาลัยตายอยาก

ฉันไม่รับรู้เรื่องราวภายนอกอีกเลย นับ แต่เห็นเขาวิ่งเลย ฉัน และหายลับไปต่อหน้าต่อตา น้ำตาไหลไม่หยุด

ลาแล้ว ลาก่อนทุกๆคน แม่จ๋า พ่อจ๋า พี่เชอ เพื่อนๆ คุณครูทุกคน โดยเฉพาะอั้ม พระเอกของฉัน ขอบคุณนะที่ มอบความสุขครั้งสุดท้ายให้ฉัน ก่อนที่ฉันจะจากโลกนี้ไป

ฉันสำลักน้ำ หายใจไม่ออก สติเริ่มลางเลือนไป เห็นใบหน้าหนึ่ง ดูคล้ายอยู่ในม่านหมอก

ใครนะ อ้อมกอดของใครกัน กอด ฉันไว้แน่นๆนะ ฉันขอร้อง อบอุ่นจัง ที่รักของฉันหรือเปล่า ดีใจที่เจอกันเป็นครั้งสุดท้าย

เบื้องหน้ามืดมิด สติดับวูบ ฉันไม่รับรู้เรื่องราวอะไรอีกต่อไป