เหนือมาเฟีย

บทที่ 2 ผู้นำตระกูลเป็นเจ้าชายนิทรา
 
            แสงแดดยามเช้า สาดเข้ามากระทบใบหน้าหวานที่ไร้ซึ่งเครื่องสำอาง ริมฝีปากกับใบหน้าซีดขาวราวกับคนป่วย แสงแดดส่องเข้ามาปลุกร่างบางให้ตื่นจากนิทรา
“อะ โอ๊ย ทำไมมันปวดร้าวตัวขนาดนี้เนี่ย”
            อลิซไม่พูดเปล่า พยายามยันตัวเองลุกขึ้นจากที่นอนพลางกวาดสายตามองรอบห้องที่เธอนอนอยู่
ไม่ใช่ห้องฉันนี่หว่า
“ตื่นแล้วเหรอคะ คุณหนู” เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่แต้มด้วยยิ้มหวานยื่นเข้ามาหาเธอจากด้านหลัง ทำเอาอลิซตกใจเด้งตัวออกไปข้างหน้า
“ที่นี่ที่ไหน เธอเป็นใคร” อลิซรีบลุกขึ้นยืนเพื่อทำให้ตัวเองไม่อยู่สภาพเป็นรองหญิงสาวแปลกหน้า
“นายท่านพาคุณหนูมาเมื่อคืนค่ะ”
            ถึงบางอ้อ คำพูดของผู้หญิงที่แต่งตัวเหมือนสาวใช้ พูดด้วยความสุภาพ อลิซประมวลผลอย่างรวดเร็ว
            เมื่อคืนเธอจมน้ำ มีผู้ชายคนนึงที่หน้าหล่อแต่นิสัยตรงข้ามมาช่วย แล้วก็โดนตามล่า หนีไปที่สวนสนุก แล้วก็ขอความช่วยเหลือจากคุณลุงคนนึง แล้วหลังจากนั้นเธอก็นึกอะไรไม่ออกอีกเลย แต่ตามที่สาวใช้ตรงหน้าเธอพูด เธอคงถูกชายหนุ่มที่ช่วยชีวิตเธอพามาที่บ้าน
“เธอเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันใช่ไหม”
            อลิซถามออกไปตามสัญชาตญาณเมื่อเธอสำรวจตัวเองแล้วพบว่าเสื้อผ้าได้ถูกเปลี่ยนแล้ว ถึงเธอจะดูละครมาเยอะ แต่เธอไม่ใช่นางเอกที่ชอบคิดเองเออเองว่าตัวเองโดนล่วงเกินแล้ว
“ไม่ใช่ค่ะ” อลิซชะงักมือที่กำลังติดกระดุมเสื้อตัวเองให้เรียบร้อย “คุณแม่บ้านเป็นคนเปลี่ยน”
            อลิซถอนหายใจโล่งอก จะเว้นวรรคทำเพื่อ เธอค้อนขวับใส่สาวใช้ไปหนึ่งที โทษฐานทำให้เธอตกใจ นึกว่าตัวเองเสียพรหมจรรย์แล้ว
“เชิญคุณหนูเข้าไปอาบน้ำ ดิฉันเตรียมชุดไว้เปลี่ยนเรียบร้อยแล้วค่ะ เสร็จแล้วเดี๋ยวดิฉันพาลงไปด้านล่าง นายท่านรออยู่ที่ห้องอาหารเช้าแล้ว”
“โอเค ฉันขอเวลา10นาที”
            อลิซหายเข้าไปในห้องน้ำ10นาทีอย่างที่เจ้าตัวบอก ก่อนจะเดินออกมายังโต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยครั้งท้าย เมื่อส่องกระจกอลิซอดไม่ได้ที่จะบ่นกับสภาพหญิงสาวที่ชื่อเบลในกระจก
“เธอหวานสุดๆเลย ผิวหน้าก็ดีมากเหมือนกับไม่เคยแต่งหน้ามาก่อน นี่ถ้าได้ลิปหรือได้แต่งหน้าสักนิดนะรับรองสวยเลิศ”
            อลิซลูบใบหน้าอย่างหลงใหล ขนาดผู้หญิงด้วยกันเองอย่างอลิซยังอิจฉาใบหน้าของเบลเลย เธอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมในความทรงจำของร่างเดิมถึงโดนผู้หญิงคนอื่นรังแก
“ปะ ฉันพร้อมแล้ว”
            ไม่นานสาวใช้ก็พาอลิซเดินลงมายังชั้นล่าง แล้วเลี้ยวซ้ายทีขวาทีอย่างชำนาญ บ้านนี้มีขนาดใหญ่มากมองผ่านการตกแต่งไม่ได้ดูเวอร์วัง แต่เฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นล้วนเป็นแบรนด์ชั้นนำ นำเข้าจากต่างประเทศแน่นอน และสุดท้ายสาวใช้ก็พาเธอมาหยุดที่ห้องที่มีโต๊ะอาหารทำจากไม้เนื้อละเอียดที่ความยาวของมันสามารถนั่งได้ไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน และที่หัวโต๊ะก็มีร่างใหญ่ของชายหนุ่มที่เธอเพิ่งผ่านความเป็นความตายด้วยกันมาเมื่อคืน
“ไง” อลิซเอ่ยทักทายอย่างเก้ๆกังๆ ก่อนจะเดินตามสาวใช้ที่กำลังดึงเก้าอี้ตัวถัดไปจากชายหนุ่มให้เธอ แต่อลิซเลือกที่จะดึงเก้าอี้ไม้ตัวถัดไปออกมาให้ตัวเองนั่งแทน
มองชัดๆแล้วหน้ากลัว
            เธอคิดว่าเธอไม่ควรอยู่ใกล้ผู้ชายตรงหน้าเกินไป หากเธอเผลอพูดอะไรไม่ถูกใจอาจโดนหลังมือได้
“คุณเบลเป็นยังไงบ้างครับ เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม” เสียงหล่อนุ่มดังขึ้นจากปากของชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหลังชายที่ช่วยชีวิตเธอ เส้นผมน้ำตาลแดงปรกลงบนหน้าเกือบปิดดวงตาที่ยีจนเป็นสระอิ ยิ่งส่งเสริมทำให้คำพูดเมื่อกี้ดูใจดีขึ้นอีกหลายเท่า “ผมคริสครับเป็นผู้ช่วยของนายใหญ่ ส่วนนายใหญ่ชื่อ ออกัสครับ เรียกคุณออกัสได้เลย”
            อลิซยิ้มตอบชายหนุ่มที่มีท่าทีเป็นมิตร พลางเหลือบตาไปมองคนที่ชื่อ ออกัส ใบหน้าของชายหนุ่มยังคงนิ่งไม่เปลี่ยน มีแต่แววตาที่เหมือนจะฉายแววไม่ค่อยพอใจบางอย่าง ดูเหมือนเป็นเจ้านายของทุกคนในบ้านหลังนี้ ว่าแต่เมื่อกี้คนที่ชื่อ คริส เรียกเธอว่าอะไรนะ เบล
“คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไงคะ”อลิซถามออกไปด้วยความสงสัย
“พอดีเจ้านายผมเค้าเป็นคนกว้างขวางน่ะครับ” คริสตอบกลับด้วยรอยยิ้มเช่นเคย
“แหะๆ น่าจะกว้างขวางน่าดูนะคะ” ใช้เวลาคืนเดียวก็สืบรู้ว่าเธอชื่ออะไร อลิซเริ่มเห็นแววความไม่ธรรมดาของชายหนุ่มที่ช่วยชีวิตเธอจากน้ำเมื่อคืน ไม่มาเฟียก็ผู้มีอิทธิพลประจำถิ่นแถวนี้  “งั้นฉันต้องขอบคุณคุณออกัสมากเลยนะคะที่ช่วยฉัน ทั้งเรื่องจมน้ำและก็เรื่องคนที่ตามไล่ฆ่าฉัน แต่วันนี้ฉันคงต้องขอตัว” อลิซไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกมาเฟีย ถึงเธอจะยังไม่มั่นใจถึงสถานะของอีกฝ่าย แต่กันไว้ดีกว่าแก้ เธอจึงเลือกที่จะตีตัวออกห่าง
“ใครใช้ให้เธอไป” เสียงเข้มเย็นเยียบของออกัสทำให้อลิซหยุดการกระทำตัวเอง เพราะไม่เพียงแต่เสียงที่น่ากลัวนั้น ยอดีการ์ดชุดดำ2คนก็เดินเข้ามาในห้องนี้เพิ่มอีกด้วย
“พอดีว่าเมื่อวานแม่ฉันถูกฆ่า ฉันต้องกลับไปหาตัวคนร้าย และก็จัดการเรื่องนี้ค่ะ”
            อลิซไม่ได้แค่อ้าง ถึงแม้เธอไม่ใช่เบล และแม่ที่ตายไม่ใช่แม่เธอก็จริง แต่ทุกความรู้สึกที่เบลรู้สึก เธอก็รู้สึกเช่นกัน เธอมีเรื่องที่ต้องไปจัดการอีกเยอะจริงๆ
“นี่เธอโง่หรือไม่ได้คิดกันแน่ เมื่อคืนเพิ่งถูกตามล่า วันนี้ยังจะออกไปให้มันเก็บอีกหรือไง”
โง่เลยเหรอ
            อลิซกัดฟันกรอดๆ แต่ก็ไม่ได้เถียงอีกฝ่ายกลับเพราะ มันก็จริงอย่างชายหนุ่มว่า
 “ยังไงฉันก็ไม่สามารถหลบพวกมันได้ตลอดไปอยู่ดี และอีกอย่างฉันก็จะไปหาแม่ ไปหาพ่อไปบอกความจริงว่าแม่ตาย แม่ไม่ได้มีชู้อย่างที่เค้าเข้าใจ”
            ทุกคำพูดที่พูดออกมาทำให้น้ำตาอลิซจู่ก็เอ่อล้นที่ดวงตาหวาน
“เธอติดหนี้ชีวิตฉัน ฉันไม่ได้ช่วยเธอให้มาตายอีกรอบแล้วกัน นั่งลงทานข้าว ฉันหิว”
            อลิซกัดริมฝีปากอย่างขัดใจ เธอปาดน้ำตาออกก่อนที่จะมันไหลลงมา อลิซยอมนั่งลงแต่โดยดีเมื่อทำอะไรชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ เพราะเมื่อคืนนี้เธอติดหนี้ชีวิตเค้าจริงๆ ถึงสองหน ถึงเธอจะไม่ชอบพวกมีอิทธิพลแบบพวกเขา แต่เธอก็ไม่แย่ขนาดไม่รู้จักบุญคุณคน
“คุณเบลหมายถึงคุณ ดิเรก รฉัตร หรือเปล่าครับ เมื่อคืนมีข่าวว่าคุณดิเรกประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เข้าโรงพยาบาลxxxอยุ่นะครับตอนนี้” คริสพูดพลางยื่นหนังสือพิมพ์ประจำวันให้อลิซดู
เคร้งงงง อลิซทำช้อนหลุดจากมือ เพราะชื่อในข่าวคือพ่อเธอจริงๆ
“นายจะให้ทำอะไรก็ได้ แลกกับการที่นายปล่อยฉันไปหาพ่อที่โรงพยาบาล” อลิซประกาศกราวใส่หน้าออกัส ดวงตาเธอไม่มีท่าทีกลัวเกรงอีกฝ่ายเหมือนก่อนหน้า
“หึ” ออกัสยกมุมปากขึ้นพลางสั่งให้คนเอารถออกไปรพ.xxx