เพื่อน(รัก)

 พาร์ทติณ
                ผมตื่นมาพร้อมกับความตกใจที่เห็นเพื่อนที่ผมรักอย่างไอ้เตี้ยกับผมนอนอยู่บนเตียงเดียวกันและที่สำคัญร่องรอยบนตัวมันก็บ่งบอกถึงเรื่องราวระหว่างผมกับมันว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างจริงๆแล้วผมไม่ได้ถึงขั้นจำอะไรไม่ได้หรอกครับแต่ก็อดตกใจไม่ได้ไม่คิดว่าผมกับมันจะเลยเถิดไปขนาดนี้ ผมกับมันเป็นเพื่อนรักกันมานานทุกคนคิดว่าผมกับมันเป็นผัวเมียกันตั้งแต่เข้ามาเรียนในมหาลัย ผมกับมันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แล้วผมก็พอจะรู้ว่ามันไม่ได้คิดกับผมแค่เพื่อนแต่มันเองก็ยังไม่เคยบอกรักผมสักครั้งผมเลยไม่มั่นใจขนาดนั้นแต่เห็นแววตาที่มันมองผมเลาอยู่กับฝันมันดูเจ็บปวดพอสมควร ผมก็พึ่งมาสังเกตุมันตอนผมมีฝันนี่แหละครับ ผมไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้แต่เพราะความเมาแล้วก็.....เสียงอ้อนๆของมันทำให้ผมห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ
                ตอนนี้มันตื่นแล้วครับมันทำหน้าตกใจไม่น้อย เราสองคนนั่งเงียบอยู่นานผมทำหน้าเครียดเพราะผมเองก็เป็นห่วงมันเหมือนกัน ผมต้อพูดอะไรสักอย่างแล้วครับ
                “มึงอย่าบอกใครนะ กู้ไม่อยากให้แฟนกูรู้” ผมอยากตบปากกตัวเองจริงๆ ที่พูดแบบนั้นออกไป สีหน้ามันดูไม่โอเคเท่าไหร่แต่มันกำลังพยายามทำเหมือนโอเคครับ
                “เออกูไม่บอกหรอก กูยังอยากมีเมียอยู่เว้ย ฮ่าๆๆๆ” มันหัวเราะกลบเกลื่อนไปงั้นแหละครับ ไอ้เตี้ยนี่มีอะไรไม่ค่อยแสดงออกหรอกครับ ผมอยากดึงมันมากอดนะแต่กลัวว่ามันจะคิดไปไกลกว่าเดิมผมไม่อยากเสียเพื่อนแบบมันไปเลย
                “กูขอโทษว่ะ กูไม่ได้ตั้งใจ”  ผมบอกมันแล้วจ้องหน้ามันแบเครียดๆครับ ผมไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่าขอโทษจริงๆ
                “กูว่าเราลืมๆมันไปเถอะว่ะ ยังไงกูกับมึงก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” หึ ลืมหรอครับ ถ้าทำได้ก็คงดีสิ
                “เออๆ เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม สัญญานะ หลังจากวันนี้มึงจะไม่เปลี่ยนไป กูไม่อยากเสียมึงไปว่ะ กูรักมึงนะเว้ย” ผมยกนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้ามัน มันดูลังเลมากครับ “สัญญาดิวะไอ้เตี้ย กูจริงจังนะ” หลังจากนั้นมันก็จำใจสัญญากับผมจนได้ครับ
                เราแยกกันอาบน้ำโดยผมอาบก่อนแล้วมันค่อยอาบทีหลัง ผมต้องคอยประคองมันตลอดจนกระทั่งเดินมาข้างล่างผมเห็นไอ้รามกับไอ้พีชนั่งมองพวกผมสองคนม่วางตาโดยเฉพาะไอ้รามผมพาไอ้เตี้ยมานั่งโซฟาทั้งๆที่มีคำถามจากเพื่อนสองคนตลอดตั้งแต่เห็นพวกผมเดินลงมาจากบันได และก็ไม่พ้นที่จะถูกไอ้พีชกวนตีนครับ
“กูขอตัวกลับก่อนนะ กูมีนัดว่ะ”
               “มึงนัดใครทำไมกูไม่รู้” หลังจากไอ้เตี้ยมันพูดขึ้นผมก็รู้สึกหงุดหงิดทันที เพราะผมก็พอจะเดาออกว่ามันนัดกับใครไว้ คงไม่พ้นพี่รหัสมันหรอกช่วงนี้มันออกไปด้วยกันบ่อย ดูไม่ออกหรือไงว่ากำลังโดนจีบอยู่โง่ชิบหาย หงุดหงิดโว้ยย, “แล้วมึงไปเสือกอะไรกับมัน ทำตัวเป็นหมาหวงก้างไปได้”ไอ้พีชมันทำหน้ากวนตีนผมครับ คนยิ่งหงุดหงิดอญุ่
                “ขอให้มึงกับไอ้รามได้กัน”ไอ้ตินตอบมันไป เพราะผมก็รู้ว่าไอ้รามมันชอบไอ้พีชอยู่
 “ปากเสียไอ้สัส มึงก็อีกตัวเอามือออกจากหัวกูซักที” ไอ้พีชหันไปตะคอกใส่ไอ้ราม มันสองคนน่ารักมากเวลาอยู่ด้วยกัน ไอ้ราคอยตามใจมันตลอด ก็แหงล่ะมันชอบไอ้พีชหนิ
                “พวกมึงเลิกทะเลาะกันเถอะ กูไปแล้วนะเดี๋ยวพี่รหัสกูรอนาน”ไอ้เตี้ยพูดขึ้น
                “พี่รหัสอีกแล้ว ช่วงนี้มึงไปกับมันบ่อยนะ”
                “เรื่องของกู กูไปแล้วนะพวกมึง” มันรีบเดินออไปเลยครับไม่อยู่ฟังผมเลย เจ็บแล้วยังไม่เจียมอีก มันพยามเดินปกติแต่ก็ไม่ปกติเท่าไหร่หรอกครับ
                “กูไปก่อนนะ ” ผมบอกไอ้รามกับไอ้พีช
                “รีบตามเมียมึงไปเถอะครับ” ไอ้พีชยังไม่หยุดกวนตีนผม
                “ไอ้รามมึงจัดการเมียมึงด้วย ปากดีชิบหายกูไปแล้วนะ” ผมรีบเดินออกไปก็ไม่เจอไอ้เตี้ยแล้วครับ ขาสั้นแล้วเดินไวจังวะ