เพื่อน(รัก)

พาร์ท ดาวเหนือ

                ตอนแรกผมว่าจะไปตามนัดแหละครับแต่ผมรู้สึกเหมือนจะไม่สบายยังไงไม่รู้ ผมเลยโทรไปยกเลิกนัดกับพี่พล ผมรู้สึกไม่ไหวจริงๆ จึงรีบกลับหอ

                “ปวดหัวจังวะ” ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ปวดเนื้อปวดตัวแล้วยังมาปวดหัวอีก คงต้องหลับสักหน่อยแล้ว

                ผมนอนเหมือนตายเลยครับตั้งแต่กลับมาจากบ้านไอ้รามตอนนี้ก็ สามทุ่มแล้วผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า ตื่นขึ้นมาเพราะความหิว ผมจำใจลืมตาขึ้นมากะว่าจะหาอะไรกินในตู้เย็นสักหน่อยแต่พอลืมตาขึ้นมาแล้วถึงกับตกใจเมื่อเห็นไอ้ติณนั่งอยู่บนเตียงข้างๆผม

                “ตื่นแล้วหรอ”

                “มึงมาได้ไง”

                “มึงไม่สบาย ทำไมไม่โทรบอกกู ถ้ากูไม่มามึงคงตายคาห้องไปแล้วมั้ง”

                “กูไม่ได้เป็นอะไรมาก”

                “ไม่เป็นอะไรมากเหี้ยไร กูเข้ามามึงก็นอนตัวสั่นเป็นลูกหมาตกน้ำละ ยังบอกไม่เป็นอะไรอีกหรอ”

                “มึงจะดุทำไมวะ แม่ง” ผมรู้สึกเหมือนตาร้อน มีน้ำขังอยู่ในตา ผมต้องหันหน้าหนีมันทันที

                “อย่าร้องนะมึง กูพูดแค่นี้จะร้องให้ทำเหี้ยไร ”

                “ก็มึงดุกูอะ ฮึก ฮือ” ผมปล่อยโฮใส่มันจนได้ อ่อนแอชิหายเลย

                “ดาวเหนือ หยุดร้องเดี๋ยวนี้”

                “ฮึก ฮืออออ” ไอ้ติณส่ายหน้าเบาๆแล้วดึงผมเข้าไปกอด ตอนนี้หน้าผมซุกอยู่ที่อกของมัน ผมรู้สึกอุ่นใจมากครับที่มันมานั่งอยู่กับผมตรงนี้ อย่างน้อยมันก็อยู่กับผมตรงนี้

                “หิวไหม” ผมพยักหน้าให้มันทั้งที่หน้าซุกอยู่กับอกมัน มันเอามือมาลูบหัวผม

                “งั้นเราไปกินข้าวกัน กูซื้อข้าวซื้อยามาให้มึงแล้ว”

มันลุกจากเตียงเดินอ้อมมาฝั่งผมแล้วประคองให้ผมลุกจากเตียง แล้วมันก็อุ้มท่าเจ้าสาวครับ

                “มึงไม่ต้องอุ้มกูก็ได้ ปล่อยกูลงเลย”

                “เงียบเถอะ” ผมเอามือไปคล้องคอมัน เพราะกลัวตก มันพาผมมานั่งเก้าอี้แล้วมันก็เดินไปแกะกับข้าวใส่จานมาให้ผมกับตัวมันเองด้วย มันเลือกนั่งตรงข้ามกับผมแล้ววางจานข้าวไว้ตรงหน้า

                “รีบกินซะ จะได้กินยา”

                “อืม” ผมพยักหน้ารับมัน ขี้เกียจเถียงกับมันแล้วก็ไม่อยากให้มันดุด้วย

ผมก้มหน้าก้มตินข้าวเงียบๆ สักก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ไอ้ติณดังขึ้น ผมหันไปมองโทรศัพท์มันหน้าจอมันโชว์ชื่อของแฟนสุดที่รักของมันครับ ผมรีบก้มหน้าตักข้าวเข้าปากต่อ

                “ฮัลโหลฝัน ว่าไงครับ” หึ เจ็บดีเนอะ

                “เดี๋ยวติณรีบไปนะครับ รอแป๊บนึง” ผมเงยหน้าไปมองมัน มันจ้องหน้าผมอยู่พอดี

                “มึง...อยู่คนเดียวได้ไหม” ผมเงียบไปแป๊บนึงแล้วหันหน้าไปทางหน้าต่าง

                “มึงรีบไปเถอะ เดี๋ยวฝันรอนาน”

                “งั้นกูไปนะ อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ” ไอ้ติณรีบพูดแล้วมันก็เดินออกไปแบบไม่หันมามองผมเลยด้วยซ้ำ ก็เขาเป็นแฟนมันหนิ มึงเป็นแค่เพื่อนมันนะดาวเหนือจำใส่สมองไว้

                ผมหันไปมองจานข้าวของมันพึ่งรู้ว่ามันยังไม่ได้กินสักคำ ช้อนยังสะอาดอยู่เลย

                “คิดแล้วปวดหัว ไปนอนดีกว่า ”

ผมลุกไปนอนที่เตียงแล้ว้เผลอกหลับไปประมาณครึ่งชั่วโมงก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ผมหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อไอ้ติณโชว์อยู่บนหน้าจอ ผมเลือกที่จะปิดเสียโทรศัพท์แล้วนอนต่อ มันคงโทรมาย้ำให้ผมกินยาแหละครับเพราะมันก็รู้ว่าผมกินยายากถ้าไม่เป็นอะไรหนักจริงๆผมจะไม่แตะยาเลย ผมวางโทรศัพท์แล้วนอนต่อ