พิษรักรสจูบคุณแวมไพร์

บทที่ 5 – 4/5

ตอนที่ 24 !! กลางน้ำตก !!

 

 

 

 

 

ณ ลำธาร

 

“เจ้า… อยู่ต่ออีกหน่อยเถอะนะ” ควีพูดพร้อมโอบกอดเธอเข้ามาไว้ในอ้อมอกกลางน้ำตกที่กำลังสาดกระเซ็นลงมา

 

ใบหน้าของซูยองแนบชิดกับกล้ามอกของควี จนได้ยินเสียงหัวใจของชายหนุ่มที่เต้นรัวไม่แพ้เธอ ทั้งคู่เปียกปอนไปด้วยละอองน้ำทั้งตัว และนาทีนั้นเธอก็เพิ่งรู้สึกว่าตัวเธอนั้นโป๊เหลือเกิน เสื้อผ้าที่ใส่อยู่บางแทบโปร่งใส เมื่อโดนน้ำตกกระเด็นใส่ยิ่งเห็นชัด น้ำทำให้ผ้าบางๆ นั้นแนบเนื้อจนเห็นยอดดอกบัวคู่สีชมพูอ่อน

 

“ว้าย” ซูยองก้มมองเห็นเสื้อบางมากของตัวเองก็ตกใจ จึงรีบหันหลังหนีควีทันที

 

แต่เขาไม่อยากให้เธอไปไหน เขาตามกอดเธอจากด้านหลัง ปากของเขาชิดแนบที่ต้นคอของเธอ ยิ่งเธอขยับหนี เขาก็ยิ่งอยากกอดให้แน่นกว่าเดิม

 

“ข้าคิดถึงเจ้า”

 

เสียงทุ้มๆ ของควีทำให้ซูยองใจสั่น

 

“คิดถึงเหมือนกันค่ะ” ซูยองค่อยๆ เลื่อนมือตัวเองไปจับมือควีที่โอบเอวเธออยู่

 

ควีพาซูยองขยับตัวออกจากน้ำตกเล็กน้อย เพราะกลัวว่าซูยองจะไม่สบาย ถ้าโดนน้ำตกใส่เป็นเวลานาน

แต่เขาก็กอดเธอไม่ห่าง เขากอดเธอจากด้านหลัง พร้อมกับดมที่ผม และไล่ลงมาที่ซอกคอช้าๆ

 

ควีเอามือขวาขึ้นมาปัดผมเธอไปทางซ้าย เพื่อให้เห็นคอขาวๆ ชัดๆ แล้วบรรจงจูบเธอที่คอนวลผ่อง จนทำให้เธอเคลิ้มตาม

 

เราจะทำยังไงดีนะ หรือจะปล่อยให้เป็นไปตามความรู้สึกดี แต่จะเสียสาวครั้งแรกกลางน้ำตกเลยเรอะ น่าจะโล้ดโผนเกินไปนะซูยองเอ๋ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

แต่ยังไม่ทันที่ซูยองจะตัดสินใจเสร็จ ควีก็จับบ่าของซูยองทั้งสองข้าง และค่อยๆ หมุนมาเพื่อที่เขาจะได้มองหน้าซูยองชัดๆ พร้อมกับจูบจากด้านข้าง จนไล่มาจูบที่คอด้านหน้าของเธอ เขาค่อยๆ ขยับปากขึ้นมาเรื่อยๆ ไล่ขึ้นมาจนถึงคาง และแก้ม

 

สลับกับมองหน้าเธอด้วยความรัก ควีเห็นซูยองหลับตาปี๋ ไม่แน่ใจว่าเธอกลัวเขาแค่ไหน และไม่อยากให้เธอเกลียด จึงไม่กล้าทำอะไรต่อ เมื่อเธอหลับตาแน่นิ่งอยู่นานเขาจึงเรียกเธอเบาๆ แทน

 

“ซูยอง” พอซูยองได้ยินควีเรียกก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

 

“จุ๊บ” พอควีเห็นซูยองยองลืมตาก็จูบเบาๆ เข้าที่ปาก 1 ที

 

“ข้าของโทษที่ทำให้เจ้ากลัว” เขาพูดพร้อมกอดเธออย่างอ่อนโยน ซึ่งในตอนแรกเขาไม่รู้เลยว่าซูยองกลัวเขาแค่ไหน จึงจุ๊บหยอกเธอไป 1 ที แต่พอได้กอดเธอเบาๆ จึงรู้ว่าเธอตัวสั่น

 

“เจ้ากลัวข้าขนาดนี้เลยเหรอ ดูสิตัวเจ้าเกร็งใหญ่เลย” ควีรู้สึกผิดที่ทำให้ซูยองกลัว แต่ตอนนั้นไม่รู้จะปลอบอย่างไร เขาทำได้แค่กอดพร้อมกับลูบหลังเธอเบาๆ ให้เธอรู้สึกว่าเขาไม่ทำอะไรแล้ว และแค่รอให้เธอวางใจ เมื่อซูยองหายตกใจ เค้าก็อุ้มเธอเดินขึ้นจากน้ำไป

 

 

 

 

พอซูยองเช็ดตัวแต่งตัวเรียบร้อย ก็มานั่งหน้ากองไฟ รอผมแห้งสนิท ควีที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เดินมาหาเธอทันที

 

“มานั่งตรงนี้สิ ฝั่งนี้ใกล้กองไฟกว่า เดี๋ยวข้าเช็ดผมให้”

 

“ไม่เป็นไรหรอก ผมฉันสั้นแป๊บเดียวก็แห้งแล้ว” ซูยองเขินควี เลยไม่ยอมย้ายไป

 

พอเห็นเธอไม่ยอมมาควีเลยเดินไปหาซูยองแทน

 

“ไม่เป็นไร จริงๆ ค่ะ > <” อย่าเพิ่งเดินมาสิ ใจยังไม่สงบเล๊ยยย ก็รุกเข้ามาอีกละ

 

ควีไม่กล้าเข้ามานั่งใกล้ๆ เขาเช็ดผมเธอให้แบบห่างๆ ถึงจะไม่ได้พูดอะไร แต่ก็สัมผัสได้ว่าเขาดูเศร้าๆ

 

“ขอบคุณที่กลับมา” เขาพูดบอกเธอเบาๆ

 

ซูยองค่อยๆ หมุนตัวหันหน้าเข้าหาควี

 

“ขอบคุณที่มารับนะคะ > <”

 

เธอพูดอย่างอายๆ พร้อมกับมองควี แต่เห็นควีแววตาเศร้าขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เธอเองก็รู้สึกผิด ที่ทำเหมือนไม่อยากให้ควีแตะเนื้อต้องตัว ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ใช่แบบนั้น

 

“เออ… ฉันไม่ได้รังเกียจคุณหรอกนะคะ เพียงแต่ว่าฉันเขินมากไปหน่อย”

 

ควีไม่ได้ตอบอะไรได้แต่มองหน้าซูยองแบบกังวลใจ

 

“จุ๊บ” อยู่ๆ ซูยองก็หอมแก้มควีแล้วยิ้มแบบเขินๆ

 

ครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายเริ่มโดนตัวเขาก่อน เพื่อสงสัญญาณว่าเธอไม่ได้รังเกียจควีจริงๆ

 

ควียิ้มตอบ พร้อมกับค่อยขยับตัวเข้ามาใกล้เธอ เมื่อเห็นซูยองไม่ทีท่าทีกลัวเขาแล้ว ควีจึงโอบซูยองคว้าตัวด้วยมือทั้งสองเพื่อให้มานั่งบนตักเขาแทน แล้วก็เช็ดผมให้นางในระยะประชิด ซูยองไม่ได้ขัดขืน แต่เธอเขินมากกกกกก จนหน้าแดงหูแดงไปหมด

 

“เออ… เดี๋ยวจะเมื่อยเอานะคะ” เธอกล่าวแบบอายๆ

 

“ข้าไม่เมื่อยหรอก ข้าแข็งแกร่ง” ควีพูดพร้อมเอาผ้าลูบผมให้และในระหว่างที่เช็ดผมให้เธอ ก็มองหน้าเธอไปด้วย จนเธอทำท่าทีเขินอาย พอเธอเขินไม่กล้าสบตา ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากทำตามสัญชาตญาณของตนเองไปกันใหญ่

 

เขาค่อยๆ ขยับหน้าเข้ามาใกล้เธอ แล้วก้มลงหอมเข้าที่หน้าผาก ไล่ลงมาที่เปลือกตาบน และลงมาใกล้ปาก จากนั้นอึดใจเดียวเขาก็จูบเข้าที่ปากของเธอ และครั้งนี้เธอก็จูบตอบกลับเบาๆ ทั้งคู่หลับตาแล้วใช้ความรู้สึกนำพา ริมฝีปากของควียังเร่าร้อนเหมือนเดิม เขาทั้งจูบและดูดลึกลงไปในปากของเธอ ลิ้นของเขาช่างนิ่มนวลจนทำให้ซูยองระทวยไปทั้งตัว

 

เมื่อซูยองดูอ่อนแรง ควีก็โอบเธอแน่นขึ้น พร้อมกับเลื่อนมือจากลูบแผ่นหลังย้ายลงมาที่เอว เขาขยับมือลูบไปมา และในระหว่างที่จูบเธออยู่นั้น เขาก็เริ่มค่อยๆ ขยับมือลงไปเรื่อยๆ จนถึงสุดขอบชายเสื้อของเธอ เขาแง้มปลายเสื้อของซูยองขึ้นแค่เล็กน้อย แต่แค่นั้นก็ทำให้ซูยองต้องรีบคว้ามือเพื่อหยุดควีเอาไว้ เพราะกลัวว่าถ้าปล่อยให้เขาถล่ำลึกกว่านี้ เขาจะห้ามอารมณ์ไม่อยู่

 

“เดี๋ยวก่อนนะคะ” ซูยองจับมือควีไว้แน่น ควีเห็นซูยองจับมือเขาไว้แน่นก็นึกอยากแกล้ง แต่ไม่ได้อยากแกล้งแรงจนตกใจ จึงแค่ยิ้มเล็กๆ แล้วหยิบมือซูยองขึ้นมาจูบเบาๆ แทน

 

“ข้าไม่บังคับเจ้าหรอกไม่ต้องกลัว ข้อรอเก่ง รอได้จนกว่าเจ้าจะพร้อม” ซูยองกระพริบตารับฟัง แต่ก็อดตกใจไม่ได้

 

ควีมองตาซูยอง แล้วก็เข้ามาปะกบจูบที่ปากของนางอย่างลึกซึ้งต่อ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เขาทั้งคู่อยู่ในห้วงของกันและกันจนลืมเวลา

 

 

 

 

ซูยองนอนพิงอยู่ในอ้อมอกของควี

 

“ฉันมีของมาฝากคุณด้วยนะ แต่ต้องรอแช่ให้เย็นๆ ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้หยิบมาให้ คุณอาจจะชอบก็ได้น้า” ซูยองพูดด้วยน้ำเสียงสบายใจ เธอไม่รู้สึกกลัวควีแล้ว

 

“ขอบคุณ” ควีตอบสั้นๆ แล้วคว้าซูยองมาหอม

 

 

ตึกตัก ตึกตัก !!!

 

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป …