พิษรักรสจูบคุณแวมไพร์

ตอนพิเศษ 4 (ริมฝีปากที่ลืมไม่ลง)
 
 
 
 
ในวันที่ซูยองบาดเจ็บหนัก
 
เธอโดนโจรป่ารุมทำร้าย ถึงควีจะใช้เลือดของตัวเองรักษาแผลให้แขนที่หักได้ แต่ความบอบช้ำในร่างกายส่วนอื่นๆ ยังคงเจ็บหนักอยู่
 
ควีบดผลไม้ให้เป็นน้ำ แล้วป้อนมันด้วยปากกับซูยอง เพื่อให้เธอกลืนได้ง่ายขึ้น ครั้งแรกที่ป้อนด้วยปาก เขาป้อนไปโดยไม่ได้คิดมาก คิดแค่อยากให้เธอหายเจ็บไวๆ ก็พอ
 
แต่พอปะกบปากโดนริมฝีปากซูยองจริงๆ เท่านั้นหละ ความรู้สึกหวิวในใจเริ่มมา ริมฝีปากเล็กๆ สีชมพูอ่อนกำลังขยับตามริมฝีปากเขาเพื่อรับน้ำผลไม้ สัมผัสนุ่มๆ เวลาเนื้อโดนเนื้อทำเขาแทบคลั่ง
 
แย่ละ อยู่ๆ ก็ใจเต้นแรง นี่เราแค่กำลังจะช่วยนางนะ
 
ต้องไม่คิด ไม่คิด
 
อย่าคิดมากสิ
 
“ตึกตักๆ ” ถึงควีจะพยายามหักห้ามใจมากแค่ไหน ข้างนอกดูเย็นชา แต่ในใจนั้นอ่อนไหว
 
เมื่อซูยองฟื้นมา เขาก็ดูแลใกล้ชิดไม่เคยขาด ถึงแม้จะพยายามหักห้ามใจไปด้วยตลอด แต่อยู่ๆ ก็มีสิ่งที่มาทำให้เขาหักห้ามใจไม่ได้…
 
“ตุบๆ โขลกๆ” (เสียงตำใบไม้)
 
“เจ้าเพิ่งพื้นรีบลุกขึ้นมาทำไมรึ อยากตำสีไว้วาดรูปแล้วเหรอ? ”
 
ควีเดินมาหา พร้อมกับนั่งลงใกล้ๆ เห็นซูยองกำลังทำอะไรบางอย่าง เขาได้แต่ถามอย่างสงสัย
 
“ม่ายช่าย สิ่งนี้ไว้ทำแบบนี้ต่างหากค่ะ” ซูยองเอาใบไม้ที่ตำมา บีบน้ำออกหมาดๆ แล้วนำมาโปะไว้ที่เหนือคิ้ว ตรงแผลที่ควีโดนแสงเผาพอดี
 
ควีรู้สึกถึงความใจดีของนาง ถึงเป็นแวมไพร์ ก็อยากมีใครสักคนคอยห่วงใย และเขาก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแสนนานละ
 
เขาจ้องมองซูยอง ที่กำลังเอาใบไม้ที่ตำไว้แล้ว บีบใส่มือเล็กๆ จากนั้นค่อยๆ บรรจงโปะลงที่แผลควีอย่างแผ่วเบา
 
 
ความสุขทุ้มอยู่ในใจ ♡