พิษรักรสจูบคุณแวมไพร์

ตอนพิเศษ 4 (ริมฝีปากที่ลืมไม่ลง)

ในวันที่ซูยองบาดเจ็บหนัก

เธอโดนโจรป่ารุมทำร้าย ถึงควีจะใช้เลือดของตัวเองรักษาแผลให้แขนที่หักได้ แต่ความบอบช้ำในร่างกายส่วนอื่นๆ ยังคงเจ็บหนักอยู่

ควีบดผลไม้ให้เป็นน้ำ แล้วป้อนมันด้วยปากกับซูยอง เพื่อให้เธอกลืนได้ง่ายขึ้น ครั้งแรกที่ป้อนด้วยปาก เขาป้อนไปโดยไม่ได้คิดมาก คิดแค่อยากให้เธอหายเจ็บไวๆ ก็พอ

แต่พอปะกบปากโดนริมฝีปากซูยองจริงๆ เท่านั้นหละ ความรู้สึกหวิวในใจเริ่มมา ริมฝีปากเล็กๆ สีชมพูอ่อนกำลังขยับตามริมฝีปากเขาเพื่อรับน้ำผลไม้ สัมผัสนุ่มๆ เวลาเนื้อโดนเนื้อทำเขาแทบคลั่ง

แย่ละ อยู่ๆ ก็ใจเต้นแรง นี่เราแค่กำลังจะช่วยนางนะ

ต้องไม่คิด ไม่คิด

อย่าคิดมากสิ

“ตึกตักๆ ” ถึงควีจะพยายามหักห้ามใจมากแค่ไหน ข้างนอกดูเย็นชา แต่ในใจนั้นอ่อนไหว

เมื่อซูยองฟื้นมา เขาก็ดูแลใกล้ชิดไม่เคยขาด ถึงแม้จะพยายามหักห้ามใจไปด้วยตลอด แต่อยู่ๆ ก็มีสิ่งที่มาทำให้เขาหักห้ามใจไม่ได้…

“ตุบๆ โขลกๆ” (เสียงตำใบไม้)

“เจ้าเพิ่งพื้นรีบลุกขึ้นมาทำไมรึ อยากตำสีไว้วาดรูปแล้วเหรอ? ”

ควีเดินมาหา พร้อมกับนั่งลงใกล้ๆ เห็นซูยองกำลังทำอะไรบางอย่าง เขาได้แต่ถามอย่างสงสัย

“ม่ายช่าย สิ่งนี้ไว้ทำแบบนี้ต่างหากค่ะ” ซูยองเอาใบไม้ที่ตำมา บีบน้ำออกหมาดๆ แล้วนำมาโปะไว้ที่เหนือคิ้ว ตรงแผลที่ควีโดนแสงเผาพอดี

ควีรู้สึกถึงความใจดีของนาง ถึงเป็นแวมไพร์ ก็อยากมีใครสักคนคอยห่วงใย และเขาก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแสนนานละ

เขาจ้องมองซูยอง ที่กำลังเอาใบไม้ที่ตำไว้แล้ว บีบใส่มือเล็กๆ จากนั้นค่อยๆ บรรจงโปะลงที่แผลควีอย่างแผ่วเบา

ความสุขทุ้มอยู่ในใจ ♡