พิษรักรสจูบคุณแวมไพร์

ตอนที่ 20 สร้อยแสงดาว

ข้าทำมันด้วยใจ

“ใส่ไว้ตลอดอย่าถอดออกนะ”

เมื่อควีคลายมือออกให้ซูยองมองเห็น ก็มีแสงสว่างแว็บออกมาจากของสิ่งนั้นทันที และของสิ่งนั้นก็คือ สร้อยคอห้อยจี้ที่บรรจุหินเรืองแสงไว้นี่เอง

ควีตั้งชื่อมันว่าสร้อยแสงดาว เพราะซูยองเห็นครั้งแรกตอนพาไปดูดาวด้วยกัน เขาค่อยๆ ใส่สร้อยเส้นนั้นที่คอขาวๆ ของนางจากด้านหลัง แล้วจุ๊บเข้าที่คอของหญิงสาวเบาๆ ด้วยความอาลัยรัก

“สร้อยเส้นนี้บรรจุหินเรืองแสงเอาไว้ ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ไกลถึงชายป่า เพียงใส่สร้อยเส้นนี้ไว้ ข้าก็จะหาเจ้าเจอแน่นอน” พอควีพูดจบ ก็กอดซูยองจากด้านหลัง อย่างหวงแหนไม่อยากให้กลับ เขากอดเธออยู่นาน

“ฉันก็มีของจะให้คุณนะ” ซูยองหันหน้ามาหาควี และหยิบขวดแก้วขวดเล็กๆ ขึ้นมา

“หืม” ควีมองอย่างสงสัย

“มันคือน้ำหอม แบบหัวเชื้อขนาดพกพา ฉันเพิ่งค้นเจอตอนจัดกระเป๋าอีกรอบนี้เอง” ซูยองหยิบน้ำหอมป้ายใส่มือควี แล้วให้เขาดมลองดู

“กลิ่นดอกบ๊วยขาว” ควีเอ่ยขึ้นทันที

“ใช่แล้ว กลิ่นที่คุณสงสัยไงว่ามาจากไหน ปกติเวลาใช้จะป้ายที่ตัวกับเสื้อบางจุด จริงๆ ฉันไม่ได้กลิ่นจากเสื้อเท่าไหร่ มีแต่คุณนี่หละที่จมูกดี” ควียิ้มรับความจมูกดีของตัวเอง เพราะกลิ่นนี้ทำให้เขามาเจอกับซูยอง

“ใกล้ฟ้าสางแล้ว ฉันต้องไปแล้วนะ” ซูยองพูดพร้อมชี้ไปทางที่จะข้ามไปต่อรถ ถึงซูยองจะอยากอยู่ต่อแค่ไหน ก็ต้องตัดใจ ถ้าช้ากว่านี้ เธอกลัวว่าควีจะโดนแสงเผา

ควียืนมองส่งซูยองขึ้นรถไป

“^ _ ^” ซูยองหันมายิ้ม และโบกมือเบาๆ ให้ ถึงรถเริ่มออกไปไกลแล้ว แต่ซูยองก็รู้ว่าควีสายตาดี ต้องมองเห็นแน่ๆ

และเขาก็มองเห็นจริงๆ

ควีทำได้แค่รอ โดยที่เขาก็ไม่รู้เลยว่าเธอจะกลับมาเมื่อไหร่ อาจจะ 2 – 3 วัน นานสุดคง 1 – 2 อาทิตย์

หรือ…

ซูยองอาจจะไม่ได้มาเจอเขาอีกเลย!!!

??????????

โปรดติดตามตอนต่อไป…

♡ อัพข่าวจากนักเขียนค่า ♡