และนี่คือ!!! วิญญาณคุณชายสุดเฮี้ยนกับนายนักเขียนสยองขวัญ

ขอฝากเวอร์ชั่นการ์ตูนที่ร่วมประกวดโครงการ LINE WEBTOON ด้วยนะครับ
 LINK : อ่านการ์ตูนได้ที่นี่เลย
 

 

ยามเช้าท้องฟ้าปลอดโปร่งเวลาเจ็ดโมงท่ามกลางแสงแดดอันสดใสอบอุ่น บรรณาธิการเสือก็เดินลงจากแท็กซี่เพื่อที่จะเข้าไปยังสำนักพิมพ์ ขณะที่ชายหนุ่มแตะบัตรเข้าทำงานพลันเสียงโทรศัพท์มือถือของเจ้าตัวก็ดังขึ้น เขาหันหน้าจอดูชื่อที่ขึ้นมาคือคิด


“ฮัลโหล” เสือรับสาย


“พี่เสือ แฮ่ก…สะดวกไหมครับพี่” คิดพูดด้วยเสียงเหนื่อยหอบและแผ่วเบาจนเสือรู้สึกผิดสังเกต


“กำลังเข้าสำนักพิมพ์ ทำไมหรือ? เกิดอะไรขึ้น”


“อึก! คือว่ามีเรื่องอยากให้พี่ช่วย ฮึก! ผมอยู่ที่คอนโด ที่ห้อง! พี่เสือช่วยมาหาผม…”


ตรู๊ด ตรู๊ด


“ฮัลโหลคิด ฮัลโหล” เสือชักสีหน้าทันทีที่ปลายสายตัดไป เจ้าตัวรีบกดปุ่มโทรออกอีกครั้ง หลังจากนั้นชั่วอึดใจเสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น…


เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ


“อะไรกันน่ะ?” เสืออุทานพลางตั้งสติ


ก่อนหน้านี้เพราะเหตุการณ์ประหลาดในห้องคิดทำให้เสือกำชับเจ้าตัวหนักหนา ว่าถ้าหากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นให้คิดรีบติดต่อตนในทันที หลังจากผ่านไปหนึ่งคืน


บางทีอาจเกิดเรื่องกับนักเขียนหนุ่มแล้วก็เป็นได้


เสือได้แต่คิดฟุ้งซ่าน หากเกิดอะไรขึ้นกับคิด เขาจะรับผิดชอบได้อย่างไร เหตุใดตนจึงไม่บังคับนักเขียนคนนี้ให้มาพักที่ห้องตนเสียให้ได้


เสือไม่รีรออีก เขารีบรุดเดินเท้าฉับๆ ออกจากสำนักพิมพ์ในทันที ตรงดิ่งมาที่ถนนเพื่อเรียกรถแท็กซี่


ทันใดนั้นเองราวกับฟ้ามาโปรดก็มีมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งแล่นผ่านมา


“อ้าว!? พี่เสือ อรุณสวัสดิ์ครับผม! สำนักพิมพ์อยู่อีกทางนะพี่!” ต่าย เจ้าของทรงผมอปป้าสีฟ้าอ่อนถอนหมวกกันน๊อคพร้อมเอ่ยทักทายด้วยเสียงสดใส


“สวัสดีต่าย” เสือพูดด้วยท่าทีรีบร้อน “แกมาพอดีเลย ยืมมอเตอร์ไซด์แกหน่อยสิ” ร่างหนาใส่แว่นพุ่งมาจับแฮนด์บังคับรถในทันทีจนต่ายตกใจ


“เฮ้ยพี่ เบาๆ หน่อย ถนอมน้องชายผมด้วยนิสนึงพี่! น้องเพิ่งถอยมาสดๆ ร้อนๆ เองนะ เงินเก็บทั้งชีวิต” ต่ายร้องเสียงดัง


“เถอะนะ เหตุฉุกเฉิน ขอยืมหน่อย!”


“เกิดอะไรหรือครับพี่?” รุ่นน้องหัวเกาหลีถาม


“คิดมันกำลังมีปัญหา ท่าจะแย่!” บรรณธิการรุ่นพี่แจ้ง “ต้องรีบไปช่วย! ชักช้าจะไม่ทัน!”


“หะ คุณคิดนั่นเหรอพี่ งั้นเดี๋ยวผมขับให้พี่ซ้อนน้องมาเลย!”


“ขอบใจ!”


เสือกระโดดขึ้นซ้อนหลังรุ่นน้องอย่างรวดเร็ว ด้านต่ายก็หยิบหมวกกันน๊อคสำรองของตนมาให้แก่รุ่นพี่ ก่อนจะยูเทิร์นขับออกไป


“เกาะน้องแน่นๆ เลยพี่” ต่ายกล่าวก่อนมองไปด้านหน้า นิ่งครู่หนึ่งแล้วหันไปหาเสืออีกครั้งไปพลางมองถนนไปพลาง “เอ่อ แล้วไปที่ไหนครับพี่เสือ คิดมีเรื่องที่ไหนเหรอครับ?”


“คอนโดเจ้าคิดนั่นแหละ”


เอี๊ยด! ต่ายถึงกับเบรกรถกะทันหันเมื่อได้คิดจนแผ่นอกของเสือกระแทกหัวรุ่นน้องดังปึ๊ก!


“หะ ไปคอนโดผีเฮี้ยนนั้นอีกอ่ะนะพี่เสือ??” ต่ายถามแบบไม่สนอาการเจ็บตัว


“ใช่สิ!” เสือตอบทันทีทันใด “แล้วหยุดรถทำไมเล่า ไปเร็วซิ!”


“พี่เสือ แบบว่า…”


เมื่อเห็นดวงตาของต่ายลุกลี้ลุกลน เสือจึงพูดด้วยเสียงเข้มหนักแน่น


“ไอ้ต่ายนี่แกจะไปส่ง จะให้พี่ขับ หรือถอยกลับไปทำงานส่งกาแฟ แกก็เลือกเอา! กลัวก็กลับ ส่งรถมาให้พี่ไปช่วยคิดมันก็เท่านั้นแหละ!”


“พี่เสือแม่ม… อา โคตรบังคับน้องเลย”


ต่ายได้แต่ร้องเสียงอ่อย ก่อนจะยอมความด้วยการขับมอเตอร์ไซด์ไปคอนโดผีสิง ที่ซึ่งเจ้าตัวไม่คาดไม่ฝันว่าจะไปเยือนในยามเช้าแทนสถานที่ฝึกงาน…


 



 


หลังจากขับมอเตอร์ไซด์มาด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะขับได้โดยไม่ผิดกฎจราจร เป็นเวลาราวสิบนาทีเศษ สองหนุ่มรุ่นพี่บรรณาธิการกับรุ่นน้องฝึกหัดก็มาถึงคอนโดในที่สุด


เสือกระโดดลงจากรถขณะที่ต่ายกำลังไปหาที่จอดรถ ด่านแรกที่หนุ่มแว่นผมก็คือเจ้าของคอนโดวัยห้าสิบกับหัวล้านเลี่ยนของเขา ซึ่งเจ้าตัวกำลังทำท่าจะสูบบุหรี่แต่หยุดชะงักเสียก่อนเมื่อเห็นร่างผู้มาเยือนที่เพิ่งเจอกันเมื่อวานหยกๆ


“สวัสดีพ่อหนุ่ม มาแต่เช้าเชียว” ธวัชชัยเอ่ยจากในห้องกระจกประชาสัมพันธ์ของตน พลางขย้ำซองบุหรี่เก็บใส่กระเป๋าอย่างว่องไว


“ผมมาหาคิด ห้อง704” เสือกล่าว


“อา ผมรู้ดีว่าใครอยู่ห้องไหนชั้นอะไร ยิ่งห้องนี้ด้วยแล้วใหญ่” ธวัชชัยหัวเราะในลำคอทว่าอีกฝ่ายไม่ตลกด้วย


ระหว่างนั้นต่ายก็จอดรถเสร็จแล้วตามมาสมทบพอดี


“ขอบัตรประชาชนหน่อย จะได้แลกบัตรขึ้นตึก” ธวัชชัยกล่าว “คราวก่อนมากับคนในคอนโด และเป็นห้องนั้นด้วย ผมเลยละเว้นไปครั้งหนึ่ง”


เสือแอบขัดใจเพราะตนกำลังรีบแต่ก็คว้าบัตรประชาชนให้แก่เจ้าของคอนโดไปโดยดี


“ผมต้องแลกด้วยไหมครับ?” ต่ายถามจากด้านหลังของเสือ


“ก็ดีเพื่อความปลอดภัย” หลังจากได้บัตรมาแล้วธวัชชัยก็หยิบบัตรผู้เยี่ยมชมสีชมพูสดมาให้สองใบแก่ทั้งสองแล้วจึงชี้ไปที่ลิฟต์ “เอาล่ะ ๆ เชิญ ๆ ขอให้โชคดีนะครับ ท่ามีเรื่องอะไรลงมาที่นี่ได้เลย ผมสแตนบายอยู่ตรงนี้ตลอดแหละ”


“ไปเร็วต่าย” เสือพูดก่อนพุ่งไปอย่างรวดเร็ว


“ครับ”


ธวัชชัยมองแผ่นหลังของคนหนุ่มทั้งสองก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ


“ไอ้หนุ่มนั้นมันจะย้ายออกเช้านี่หรือเปล่าหนอ จะได้เตรียมประกาศเช่าใหม่สักที” เขาบ่นก่อนหาวออกมารับยามเช้า


 



 


“โอ้ยยยยยยยย”


“เสียงโหยหวนอะไรครับเนี่ย” ต่ายอุทานเมื่อได้ยินเสียงดังมาทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดชั้นสิบสาม


“ไม่ใช่เสียงเจ้าคิด? ใครอยู่ในห้องนั้น!” สองหนุ่มรีบรุดไปหน้าห้อง 704 ในทันที


“เอ่อ พี่บวกเลยเดี๋ยวน้องซัพฯ เอง” ต่ายเสริมตามหลัง


ทั้งสองมาถึงหน้าห้องก็พบว่าคราวนี้มันไม่ได้ล๊อกเอาไว้


ครั้นเปิดออกมาก็พบร่างของคิดอยู่ด้านใน


“พะ พี่เสือมาพอดี ช่วยหน่อยครับพี่ แฮ่กๆ”


“นี่เหรอคนที่จะมาช่วย รอตั้งนาน”


ภาพที่เสือและต่ายเห็น คือร่างของคิดกับผู้ชายผมแดงคนหนึ่งกำลังแบกแผ่นกระดานทรงกลมพร้อมข้าวของพะรุงพะรังนั่นเอง


“มาช่วยแบกหน่อยสิครับ กระดานเนี่ยหนักไม่ใช่เล่นๆ เลย” คิดกล่าว


“หัวแดงนี่ใครกัน?” ต่ายถามพลันตาก็เหล่ไปเห็นเสื้อ “หนังเรื่องนี้…”


“อะไรเจ้าหัวฟ้า?” เวิร์คพึมพำขณะกล้ามแขนแทบขึ้นสุด “ไม่น่าแบกของมาทีเดียวเลย ฮึ๋ย!”


“คิด พี่เห็นแกโทรมาขอให้ช่วย---” เสือพูดขณะในหัวกำลังประเมินสถานการณ์ตรงหน้าว่าเกิดอะไรขึ้น


“ใช่พี่ มาให้ช่วยยกของเนี่ยครับ” คิดเฉลยเสียงใส “พอดีมือถือแบตหมดหลุดมือพอดีที่ยกของเลยไม่ได้โทรไป โทษทีนะครับ”


“ไอ้คิด ไอ้บ้าเอ๊ย ทำคุณวุ่นวายไปหมด!!” บรรณาธิการดุจนแว่นสั่น


“โอ๊ย อย่าเพิ่งเถียงกัน มายกเอาไว้กลางห้องก่อน หนัก!” เวิร์คตะคอกกลับดังกว่า พลันต่ายกับเสือก็เดินเข้ามาในห้องแบบไม่ทันถอดรองเท้า มาช่วยสองหนุ่มแบกของหนัก


“เอ่อ ว่าแต่อะไรเหรอครับเนี่ย กระดานอันนี้เนี่ย?” ต่ายถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นกระดานประหลาดที่เต็มไปด้วยตัวอักษร ด้านเวิร์คก็เหยียดยิ้มขึ้นมาทันที


“ไอ้นี่กระดานเกมผีถ้วยแก้ว” เขาตอบ พลันดวงตาของสองบรรณาธิการก็เบิกโพลงขึ้นมาทันที


“หา”


“วันนี้เราจะมาติดต่อวิญญาณในห้องนี้กันครับพี่เสือ ต่าย มาช่วยกัน!” คิดกล่าวด้วยเสียงใสแกมขอร้อง


“พี่เสือครับ ผมว่าผมกลับสำนักพิมพ์ก่อนได้ไหมอ่าครับ ถือว่าผมขอล่ะ”


เสือไม่ตอบ เขาได้แต่เกาหัวแกรกกุมขมับสีหน้าบึ้งตึง มีทั้งเหนื่อยทั้งโกรธทั้งโล่งอกผสมจนคล้ายประหนึ่งจะระเบิดในทุกวินาที


และถ้าหากทุกคนในห้องนี้เห็นผีได้ ทุกคนก็จะเห็นวิญญาณคุณชายทำหน้าไม่ต่างจากเสือเลยเช่นกัน