บ้านคณินธร

เช้าวันใหม่
*ตื่นได้แล้วคนขี้เซา*
ใครมาปลุกเราแต่เช้าเลยนะ เรายังง่วงอยู่เลย...เอ๊ะ! จริงสิเมื่อคืนนี้เรานอนอยู่ในอ้อมกอดของเขานี่นาแย่แล้วเขากำลังจ้องหน้าเราอยู่แน่ๆ เลย เราจะแกล้งหลับต่อไปดีไหมนะ นิชาเธอจะทำยังไงต่อไปดี
ความคิดของนิชาต้องหยุดลงเพียงเท่านั้นเมื่อคณินธรจุมพิตลงที่หน้าผากของเธออย่างนุ่มนวล
*วันนี้ผมหยุดเราไปเที่ยวกันดีไหม*
คณินธรพูดพร้อมกับจ้องมองคนในอ้อมกอดด้วยความรัก นิชารีบลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีเพราะความดีใจแต่ไม่ใช่เพราะว่าเธอดีใจที่จะได้ไปเที่ยวหรอกนะ เธอดีใจแทนเด็กชายชานนท์ต่างหาก เพราะว่าเด็กน้อยเคยพูดกับเธอว่าอยากจะไปเที่ยวกับพ่อของเขา
*ไปค่ะ*
*พอพูดถึงเรื่องเที่ยวละก็รีบตื่นขึ้นมาทันทีเลยนะ*
*คุณห้ามกลับคำนะค่ะ*
*ทำไมผมจะต้องกลับคำด้วย*
*ถ้าอย่างนั้นคุณรับปากฉันได้ไหมค่ะ ว่าคุณจะให้ฉันเป็นคนเลือกสถานที่เอง*
*ได้ ผมรับปากคุณ*
*คุณใจดีที่สุดเลย*
นิชาพูดพร้อมกับโผเข้าสวมกอดคณินธรอย่างลืมตัว คณินธรไม่ทักท้วงเพราะเขาต้องการให้นิชากอดเขาอยู่แบบนี้เหมือนกัน
*ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ*
*อืม...ทำไมเธอจะต้องดีใจขนาดนั้นด้วยนะ*
คณินธรพูดพร้อมกับมองตามร่างบางที่รีบเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี
เมื่อคณินธรเดินมาถึงประตูหน้าบ้านเขาก็เห็นเด็กชายชานนท์ยืนยิ้มแก้มป่องรอเขาอยู่ที่หน้าบ้าน คณินธรรู้ได้ทันทีว่าที่นิชาดีใจมากขนาดนั้นมีสาเหตุมาจากลูกชายของเขานั่นเอง
*ผมอยากไปเที่ยวทะเลครับคุณพ่อ*
ที่เธอดีใจขนาดนั้นคงเป็นเพราะว่าเธอคงอยากจะให้อะตอมได้ไปเที่ยวเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ สินะ เราก็นึกว่าเธอดีใจที่จะได้ไปเที่ยวกับเราสองคนเสียอีก ผู้หญิงคนนี้เดาใจยากจริงๆ
คณินธรคิดในใจ
*ได้ครับ*
ณ ทะเลภาคใต้
เมื่อถึงทะเลคณินธรก็ปล่อยให้นิชาพาเด็กชายชานนท์ไปเล่นน้ำทะเลส่วนเขาแอบไปจองห้องพักเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
*วันนี้สนุกมากเลยครับคุณพ่อ คุณครูสอนผมว่ายน้ำด้วย*
*ทำไมอะตอมถึงไม่เรียกคุณครูว่าคุณแม่ละครับ*
*เรียกได้หรือครับ*
*ครับ*
*แต่ว่าคุณครู...*
*ไม่มีแต่ครับ...เดี๋ยวพอคุณครูเดินเข้ามาอะตอมต้องเรียกคุณครูว่าคุณแม่นะครับ*
*ครับ*
*คุณแม่ทางนี้ครับ*
เด็กชายชานนท์พูดขึ้นทันทีที่เห็นนิชาเดินเข้ามาในร้านอาหาร นิชาเขินจนหน้าแดงที่ได้ยินอะตอมเรียกเธอว่าคุณแม่ จริงๆ แล้วเธอไม่ได้เขินอะตอมแต่เธอเขินคนที่นั่งยิ้มอยู่ข้างอะตอมมากกว่า
*คุณสอนให้อะตอมเรียกฉันว่าแม่หรือค่ะ*
*เปล่า...อะตอมพูดเองนะ ผมไม่ได้สอนจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณลองถามอะตอมดูก็ได้*
*ฉันไม่เชื่อคุณหรอก *
*ผมเรียกคุณแม่ไม่ได้หรือครับ*
เด็กชายชานนท์พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับแกล้งทำหน้าเศร้า
*ไม่ใช่นะ ไม่ใช่...*
*ถ้าอย่างนั้น ผมจะเรียกคุณครูว่าคุณแม่ตั้งแต่วันนี้เลยนะครับ ส่วนคุณครูก็ต้องเรียกตัวเองว่าแม่เหมือนกันนะครับ*
*เอ่อ!*
*ไม่ได้หรือครับ*
เด็กชายชานนท์พูดพร้อมกับแกล้งทำหน้าเศร้ารอบสอง
*ได้จ๊ะ ได้*
*ผมดีใจที่สุดเลย ผมจะได้มีแม่เหมือนกับเพื่อนๆ  แล้วครับคุณพ่อ*
*อืม...ถ้าอย่างนั้นก็ทานข้าวกันได้แล้วสินะ*
*ครับ*
ทั้งสามคนนั่งทานข้าวท่ามกลางบรรยากาศริมทะเลด้วยกันอย่างมีความสุข
คืนวันนั้น
*ผมขอนอนกอดคุณแม่ได้ไหมครับ*
*ได้สิครับ*
*แล้วผมละ*
*คุณก็นอนของคุณไปสิ*
*ไม่เอาผมขอนอนกอดทั้งสองคนเลยก็แล้วกัน*
*คุณคณินคุณทำบ้าอะไรเนี่ย*
คณินธรเข้าไปล้มตัวลงนอนกอดนิชาพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบผมของเด็กชายชานนท์ด้วย
*นอนแบบนี้ได้ไหมครับอะตอม*
*ได้ครับคุณพ่อ ผมอนุญาต*
*อะตอม*
นิชาพูดดุอะตอม แต่อะตอมกลับไม่สนใจเด็กน้อยแกล้งหลับตานอนทันที
*คุณคณินทำไมคุณถึงไม่ไปนอนอีกฝั่งละค่ะ*
*ผมก็อยากจะนอนกอดภรรยาของผมบ้างนะสิ*
*อะตอมอยู่ด้วยนะค่ะพูดอะไรระวังด้วยค่ะ*
*ผมชอบนอนแบบนี้ครับ*
เด็กชายชานนท์พูดทั้งที่ยังนอนหลับตาอยู่
*ร้ายนักนะอะตอม แกล้งหลับใช่ไหม อย่างนี้ต้องโดนทำโทษ*
ผมขอโดนทำโทษแทนก็แล้วกันนะ พูดจบคณินธรก็ลุกขึ้นมาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนแล้วเขาก็ก้มหน้าลงไปหอมแก้มนวลของนิชาทันที เด็กชายชานนท์รีบเอามือปิดตาทำเหมือนกับว่าไม่ได้เห็นอะไรแต่จริงๆ แล้วเห็นทุกอย่าง
*ผมหลับแล้วนะครับ ผมไม่เห็นอะไรจจริงๆ นะ*
*คุณคณิน...คุณมาหอมแก้มฉันทำไมค่ะ*
*ผมก็ไถ่โทษให้อะตอมไง*
*ด้วยการ...*
นิชาพูดพร้อมกับชี้ไปที่แก้มของเธอ
*อืม*
*คนเจ้าเล่ห์*
*คุณจะทำโทษอะตอมอีกไหมละ แต่คราวนี้คงไม่ใช่แค่หอม อาจะจะเป็น...*
พูดพร้อมกับจ้องมองไปที่ริมฝีปากของนิชา การกระทำของคณินธรทำให้นิชาเขินจนหน้าแดงอีกแล้ว 
*หยุดเลยนะค่ะ คุณหยุดคิดเรื่องบ้าๆ แล้วก็นอนได้แล้วค่ะ*
*โอเค...*
คณินธรล้มตัวลงนอนอย่างว่าง่าย...เขาสวมกอดนิชาจากด้านหลังแต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะว่าเธอไม่อยากจะทะเลาะกับเขาอีก ซึ่งไม่เป็นผลดีกับเธอเท่าไหร่มีแต่เสียเปรียบคณินธรอยู่เรื่อยไป
*หลับฝันดีนะครับคุณภรรยา*
เมื่อพูดจบคณินธรก็นอนหายใจอย่างสม่ำเสมอเหมือนกับบอกนิชาทางอ้อมว่าเขาหลับไปแล้ว โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขานั้นทำให้หัวใจของนิชาเต้นแรงอีกแล้ว
*คนเจ้าเล่ห์ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ*
พูดจบนิชาก็แอบยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเผลอหลับไปในที่สุด