บ้านคณินธร

เช้าวันใหม่

*ตื่นได้แล้วคนขี้เซา*

ใครมาปลุกเราแต่เช้าเลยนะ เรายังง่วงอยู่เลย...เอ๊ะ! จริงสิเมื่อคืนนี้เรานอนอยู่ในอ้อมกอดของเขานี่นาแย่แล้วเขากำลังจ้องหน้าเราอยู่แน่ๆ เลย เราจะแกล้งหลับต่อไปดีไหมนะ นิชาเธอจะทำยังไงต่อไปดี

ความคิดของนิชาต้องหยุดลงเพียงเท่านั้นเมื่อคณินธรจุมพิตลงที่หน้าผากของเธออย่างนุ่มนวล

*วันนี้ผมหยุดเราไปเที่ยวกันดีไหม*

คณินธรพูดพร้อมกับจ้องมองคนในอ้อมกอดด้วยความรัก นิชารีบลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีเพราะความดีใจแต่ไม่ใช่เพราะว่าเธอดีใจที่จะได้ไปเที่ยวหรอกนะ เธอดีใจแทนเด็กชายชานนท์ต่างหาก เพราะว่าเด็กน้อยเคยพูดกับเธอว่าอยากจะไปเที่ยวกับพ่อของเขา

*ไปค่ะ*

*พอพูดถึงเรื่องเที่ยวละก็รีบตื่นขึ้นมาทันทีเลยนะ*

*คุณห้ามกลับคำนะค่ะ*

*ทำไมผมจะต้องกลับคำด้วย*

*ถ้าอย่างนั้นคุณรับปากฉันได้ไหมค่ะ ว่าคุณจะให้ฉันเป็นคนเลือกสถานที่เอง*

*ได้ ผมรับปากคุณ*

*คุณใจดีที่สุดเลย*

นิชาพูดพร้อมกับโผเข้าสวมกอดคณินธรอย่างลืมตัว คณินธรไม่ทักท้วงเพราะเขาต้องการให้นิชากอดเขาอยู่แบบนี้เหมือนกัน

*ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะค่ะ*

*อืม...ทำไมเธอจะต้องดีใจขนาดนั้นด้วยนะ*

คณินธรพูดพร้อมกับมองตามร่างบางที่รีบเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี

เมื่อคณินธรเดินมาถึงประตูหน้าบ้านเขาก็เห็นเด็กชายชานนท์ยืนยิ้มแก้มป่องรอเขาอยู่ที่หน้าบ้าน คณินธรรู้ได้ทันทีว่าที่นิชาดีใจมากขนาดนั้นมีสาเหตุมาจากลูกชายของเขานั่นเอง

*ผมอยากไปเที่ยวทะเลครับคุณพ่อ*

ที่เธอดีใจขนาดนั้นคงเป็นเพราะว่าเธอคงอยากจะให้อะตอมได้ไปเที่ยวเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ สินะ เราก็นึกว่าเธอดีใจที่จะได้ไปเที่ยวกับเราสองคนเสียอีก ผู้หญิงคนนี้เดาใจยากจริงๆ

คณินธรคิดในใจ

*ได้ครับ*

ณ ทะเลภาคใต้

เมื่อถึงทะเลคณินธรก็ปล่อยให้นิชาพาเด็กชายชานนท์ไปเล่นน้ำทะเลส่วนเขาแอบไปจองห้องพักเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

*วันนี้สนุกมากเลยครับคุณพ่อ คุณครูสอนผมว่ายน้ำด้วย*

*ทำไมอะตอมถึงไม่เรียกคุณครูว่าคุณแม่ละครับ*

*เรียกได้หรือครับ*

*ครับ*

*แต่ว่าคุณครู...*

*ไม่มีแต่ครับ...เดี๋ยวพอคุณครูเดินเข้ามาอะตอมต้องเรียกคุณครูว่าคุณแม่นะครับ*

*ครับ*

*คุณแม่ทางนี้ครับ*

เด็กชายชานนท์พูดขึ้นทันทีที่เห็นนิชาเดินเข้ามาในร้านอาหาร นิชาเขินจนหน้าแดงที่ได้ยินอะตอมเรียกเธอว่าคุณแม่ จริงๆ แล้วเธอไม่ได้เขินอะตอมแต่เธอเขินคนที่นั่งยิ้มอยู่ข้างอะตอมมากกว่า

*คุณสอนให้อะตอมเรียกฉันว่าแม่หรือค่ะ*

*เปล่า...อะตอมพูดเองนะ ผมไม่ได้สอนจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณลองถามอะตอมดูก็ได้*

*ฉันไม่เชื่อคุณหรอก *

*ผมเรียกคุณแม่ไม่ได้หรือครับ*

เด็กชายชานนท์พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับแกล้งทำหน้าเศร้า

*ไม่ใช่นะ ไม่ใช่...*

*ถ้าอย่างนั้น ผมจะเรียกคุณครูว่าคุณแม่ตั้งแต่วันนี้เลยนะครับ ส่วนคุณครูก็ต้องเรียกตัวเองว่าแม่เหมือนกันนะครับ*

*เอ่อ!*

*ไม่ได้หรือครับ*

เด็กชายชานนท์พูดพร้อมกับแกล้งทำหน้าเศร้ารอบสอง

*ได้จ๊ะ ได้*

*ผมดีใจที่สุดเลย ผมจะได้มีแม่เหมือนกับเพื่อนๆ  แล้วครับคุณพ่อ*

*อืม...ถ้าอย่างนั้นก็ทานข้าวกันได้แล้วสินะ*

*ครับ*

ทั้งสามคนนั่งทานข้าวท่ามกลางบรรยากาศริมทะเลด้วยกันอย่างมีความสุข

คืนวันนั้น

*ผมขอนอนกอดคุณแม่ได้ไหมครับ*

*ได้สิครับ*

*แล้วผมละ*

*คุณก็นอนของคุณไปสิ*

*ไม่เอาผมขอนอนกอดทั้งสองคนเลยก็แล้วกัน*

*คุณคณินคุณทำบ้าอะไรเนี่ย*

คณินธรเข้าไปล้มตัวลงนอนกอดนิชาพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบผมของเด็กชายชานนท์ด้วย

*นอนแบบนี้ได้ไหมครับอะตอม*

*ได้ครับคุณพ่อ ผมอนุญาต*

*อะตอม*

นิชาพูดดุอะตอม แต่อะตอมกลับไม่สนใจเด็กน้อยแกล้งหลับตานอนทันที

*คุณคณินทำไมคุณถึงไม่ไปนอนอีกฝั่งละค่ะ*

*ผมก็อยากจะนอนกอดภรรยาของผมบ้างนะสิ*

*อะตอมอยู่ด้วยนะค่ะพูดอะไรระวังด้วยค่ะ*

*ผมชอบนอนแบบนี้ครับ*

เด็กชายชานนท์พูดทั้งที่ยังนอนหลับตาอยู่

*ร้ายนักนะอะตอม แกล้งหลับใช่ไหม อย่างนี้ต้องโดนทำโทษ*

ผมขอโดนทำโทษแทนก็แล้วกันนะ พูดจบคณินธรก็ลุกขึ้นมาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนแล้วเขาก็ก้มหน้าลงไปหอมแก้มนวลของนิชาทันที เด็กชายชานนท์รีบเอามือปิดตาทำเหมือนกับว่าไม่ได้เห็นอะไรแต่จริงๆ แล้วเห็นทุกอย่าง

*ผมหลับแล้วนะครับ ผมไม่เห็นอะไรจจริงๆ นะ*

*คุณคณิน...คุณมาหอมแก้มฉันทำไมค่ะ*

*ผมก็ไถ่โทษให้อะตอมไง*

*ด้วยการ...*

นิชาพูดพร้อมกับชี้ไปที่แก้มของเธอ

*อืม*

*คนเจ้าเล่ห์*

*คุณจะทำโทษอะตอมอีกไหมละ แต่คราวนี้คงไม่ใช่แค่หอม อาจะจะเป็น...*

พูดพร้อมกับจ้องมองไปที่ริมฝีปากของนิชา การกระทำของคณินธรทำให้นิชาเขินจนหน้าแดงอีกแล้ว 

*หยุดเลยนะค่ะ คุณหยุดคิดเรื่องบ้าๆ แล้วก็นอนได้แล้วค่ะ*

*โอเค...*

คณินธรล้มตัวลงนอนอย่างว่าง่าย...เขาสวมกอดนิชาจากด้านหลังแต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะว่าเธอไม่อยากจะทะเลาะกับเขาอีก ซึ่งไม่เป็นผลดีกับเธอเท่าไหร่มีแต่เสียเปรียบคณินธรอยู่เรื่อยไป

*หลับฝันดีนะครับคุณภรรยา*

เมื่อพูดจบคณินธรก็นอนหายใจอย่างสม่ำเสมอเหมือนกับบอกนิชาทางอ้อมว่าเขาหลับไปแล้ว โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าคำพูดของเขานั้นทำให้หัวใจของนิชาเต้นแรงอีกแล้ว

*คนเจ้าเล่ห์ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ*

พูดจบนิชาก็แอบยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเผลอหลับไปในที่สุด