บ้านคณินธร

ค่ำวันนั้น

หลังจากที่นิชาพาเด็กชายชานนท์ไปส่งที่ห้องนอนเรียบร้อยแล้วเธอก็มายืนรอคณินธรที่หน้าประตูบ้าน

*วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นนะค่ะ ไม่เข้าไปนั่งรอในบ้านหรือค่ะ*

ป้าอุ่นถามด้วยความเป็นห่วงเพราะรู้ว่านิชากำลังรอคณินธร

*นิไม่ได้รอใครค่ะ นิแค่ออกมาสูดอากาศเฉยๆ นิชอบบรรยากาศฟ้าหลังฝนแบบนี้ค่ะ*

ปากแข็งกันทั้งคู่เลย

ป้าอุ่นคิดในใจ

*ถ้าอย่างนั้นป้าขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะค่ะ...ถ้าดึกมากก็ไม่ต้องรอหรอกค่ะ เพราะว่าคุณคณินอาจจะไม่กลับบ้านก็ได้ค่ะ*

*ก็นิบอกแล้วไงค่ะว่านิไม่ได้...*

นิชาหันหลังกลับมาพูดกับป้าอุ่นแต่ป้าอุ่นไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว นิชาจึงหยุดคำพูดของเธอลงเพียงเท่านั้น

*เอ๊ะ! เมื่อครู่นี้เรายังได้ยินเสียงป้าอุ่นพูดอยู่ที่ด้านหลังของเราอยู่เลย ทำไมถึงหายตัวไปเร็วจัง เฮ้อ! คนบ้านนี้ชอบทำตัวแปลกๆ โดยเฉพาะเจ้าของบ้าน ทำไมป่านนี้เขายังไม่กลับมาอีกนะ นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้วด้วย ง่วงจังเลย*

พูดจบนิชาก็เดินไปนั่งพิงกับบานประตูหน้าบ้าน นั่งได้เพียงไม่นานนิชาก็เผลอหลับไป นิชาเผลอหลับไปประมาณหนึ่งชั่วโมงเธอก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะความเย็นของอากาศที่พัดผ่านร่างบางของเธออย่างง่ายดายเพราะเธอสวมใส่เพียงชุดนอนที่ทำจากผ้าเนื้อบางและมีผ้าคลุมไหล่อีกเพียงหนึ่งผืนเท่านั้น นิชารู้สึกว่าอากาศที่พัดผ่านร่างบางของเธอนั้นมันช่างเย็นยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก นิชานึกกลัวขึ้นมาเธอจึงรีบเปิดประตูเข้าบ้านไปทันทีโดยไม่ได้ทันสังเกตเห็นแสงไฟจากหน้ารถของคณินธรที่กำลังเลี้ยวรถเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านพอดีกับที่นิชาวิ่งเข้าบ้านไป

*ป่านนี้คงจะหลับไปแล้วสินะ*

คณินธรพูดพร้อมกับปิดประตูรถแล้วเขาก็เดินตรงมาที่ประตูบ้านอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อน และในขณะที่เขากำลังจะหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตูบ้านนั้นเขาก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากที่ประตูบ้านถูกเปิดออกก่อนที่เขาจะไขกุญแจบ้าน

*กลับมาแล้วหรือค่ะ*

*ครับ...ยังไม่นอนอีกหรือครับ*

*ป้ารอเปิดประตูให้คุณคณินค่ะ*

*หลับกันหมดแล้วหรือครับ*

*คุณคณินหมายถึงใครค่ะ*

*ก็ทุกคนในบ้านนั่นละครับ*

เฮ้อ! พวกปากแข็งนี่น่าตีจริงๆ เลย

ป้าอุ่นคิดพร้อมกับแอบยิ้มเล็กน้อยเพราะป้าอุ่นรู้ว่าคณินธรต้องการถามถึงนิชาแต่ไม่ยอมถามออกมาตรงๆ

*น่าจะหลับกันหมดแล้วนะค่ะ ยกเว้นป้าแล้วก็...*

*ใครหรือครับ*

*ครูนิชาค่ะ ตอนที่ป้ามาเข้าห้องน้ำป้ายังเห็นเธอนั่งหลับพิงประตูอยู่ตรงนี้เลย แต่ตอนที่ป้าเดินออกมาจากห้องน้ำป้าเห็นเธอเดินขึ้นชั้นบนไปแล้ว ป้าก็เลยเดินมาตรวจสอบประตูว่าเธอปิดประตูเรียบร้อยไหม พอป้าเดินมาถึงประตูป้าก็ได้ยินเสียงรถของคุณคณินพอดี ป้าก็เลยเปิดประตูให้คุณคณินนี่ละค่ะ*

*แสดงว่าเธอเพิ่งขึ้นไปนอนใช่ไหมครับ*

*ใช่ค่ะ...ป้าคิดว่าเธอมานั่งรอคุณคณินนะค่ะ*

*เธอจะรอผมทำไมครับ*

*นั่นสิค่ะ...ป้าคงจะเข้าใจผิดไปเอง...เธอก็บอกป้าแล้วว่ามาเดินเล่นสูดอากาศฟ้าหลังฝนเฉยๆ ป้านี่ขี้ลืมจริงๆ เลย...ป้าขอตัวไปนอนก่อนนะค่ะ*

*ครับ*

สิบนาทีผ่านไป

คณินธรเดินมาถึงหน้าห้องนอนของตัวเองแล้วแต่แทนที่เขาจะเดินเข้าห้องไปเขากลับเดินตรงไปยังห้องฝั่งตรงข้ามซึ่งเป็นห้องนอนของนิชา คณินธรเดินมายืนหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้องนอนของนิชานานพอสมควรก่อนที่เขาจะเดินจากไปอย่างเงียบๆ

เช้าวันใหม่

*วันนี้ครูนิชาไม่ลงมาทานข้าวนะค่ะ...คุณหนูทานไปก่อนได้เลย*

*คุณครูเป็นอะไรหรือเปล่าครับทำไมถึงไม่ยอมลงมาทานอาหารเช้า*

*คุณครูปวดศีรษะค่ะ ยายอุ่นกำลังจะยกโจ๊กขึ้นไปให้คุณครูค่ะ*

*ผมยกไปให้เองครับ*

*ประโยคนี้เด็กชายชานนท์ไม่ได้เป็นคนพูด เพราะคนที่พูดนั้นกำลังเดินเข้ามาในห้องอาหาร*

*คุณหมอ มาได้ยังไงค่ะ*

*ผมมาหาคนไข้ของผมครับ*

*คนไหนหรือค่ะ*

*ทั้งสองคนเลยครับ*

*คุณหมอทานอาหารเช้าพร้อมกับคุณหนูเลยสิค่ะ*

*เดี๋ยวผมค่อยลงมาทานพร้อมไอ้คณินก็ได้ครับ...ตอนนี้ผมขอไปดูคนไข้ของผมก่อน*

*เอ่อ! มันจะดีหรือค่ะ ที่ป้าจะให้แขกอย่างคุณหมอยกถาดอาหารขึ้นไปให้ครูนิชา*

*ถ้าป้าอุ่นคิดว่าไม่เหมาะสมละก็ ผมขอชวนอะตอมขึ้นไปด้วยก็แล้วกันครับ ไปด้วยกันไหมครับอะตอม*

*ไปครับ*

*ก็ได้ค่ะ...ถ้าอย่างนั้นป้าจะบอกคุณคณินว่าคุณหมอไปตรวจดูอาการให้ครูนิชานะค่ะ*

*ถูกต้องแล้วครับป้าอุ่น...ป้าอุ่นต้องบอกไอ้คณินตามนั้นเลยนะครับ*

หมออัคพลคิดแผนเอาคืนคนปากแข็งอย่างคณินธรขึ้นมาทันที

*ค่ะ...*

*ผมขอถาดอาหารด้วยครับ*

*ได้ค่ะเดี๋ยวป้าจัดให้ค่ะ*

*ผมขอตัวก่อนนะครับ...ไปครับอะตอมไปเยี่ยมคุณครูกัน*

หมออัคพลพูดขึ้นหลังจากที่เขารับถาดอาหารมาจากป้าอุ่นเรียบร้อยแล้ว

*ครับ...อาหมอ*