บ้านคณินธร

เช้ามืดของวันใหม่

*ตื่นได้แล้วคนขี้เซา*

*อุ๊ย! คุณคณิน*

นิชาตกใจก็เพราะคณินธรยื่นใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้กับใบหน้าของเธอมากเกินไป

*คุณตกใจอะไร*

*เปล่าค่ะ คุณปวดหัวหรือเปล่าค่ะ*

*ผมไม่เป็นไรแต่คุณคงเมื่อยแล้ว กลับไปนอนที่ห้องของคุณเถอะ*

*ฉันไม่เป็นไรค่ะ*

*จริงเหรอแต่เมื่อครู่นี้ผมได้ยินคุณละเมอว่าคุณคณินค่ะ ให้ฉันลาหยุดได้ไหมค่ะ ฉันจะนอนพักผ่อนให้สบายไปเลย*

*ไม่จริง...คุณโกหก*

*ก็แล้วแต่คุณว่าจะเชื่อที่ผมพูดหรือไม่*

*คนบ้า*

นิชาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนแต่เพราะเธอนั่งหลับบอยู่ในท่าเดิมเป็นเวลานานขาของเธอจึงเป็นเหน็บ เมื่อลุกขึ้นอย่างรวดเร็วขาของเธอจึงเสียหลักแล้วร่างบางของเธอก็เซล้มลงไปนั่งบนตักของคณินธรที่กำลังนั่งมองเธออยู่บนโซฟาพอดิบพอดี นิชาพยายามรีบลุกขึ้นแต่คณินธรกลับไม่ปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ เขากอดเอวบางของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนาเลยทีเดียว

*นิชาเราแต่งงานกันเถอะนะ*

*คุณยังไม่สร่างเมาใช่ไหมค่ะถึงได้พูดจาแบบนี้อีกแล้ว*

*เปล่า ผมมีสติดีอยู่ ผมจะพิสูจน์ให้คุณดู*

คณินธรพูดพร้อมกับค่อยๆ ก้มใบหน้าอันคมคายของเขาลงมาหาใบหน้าอันสวยหวานของนิชา แต่ในขณะที่ใบหน้าของทั้งสองคนกำลังจะสัมผัสกันเขาก็ต้องหยุดการกระทำของเขาลงเพียงเท่านั้นเพราะนิชาพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

*อย่าค่ะ…คุณคณิน*

นิชาพูดพร้อมกับเบี่ยงใบหน้าของเธอหลบไปอีกด้านหนึ่ง ดังนั้นคณินธรจึงเปลี่ยนจากการจุมพิตที่ริมฝีปากสวยไปเป็นการจุมพิตที่แก้มนวลของนิชาแทน

*แก้มคุณหอมจัง*

*คุณคณินอย่าแกล้งฉันแบบนี้สิค่ะ...ปล่อยฉันเถอะค่ะ...ฉันขอร้อง*

นิชาพูดโดยไม่มองหน้าคณินธรเพราะความเขินแต่คณินธรกลับคิดไปอีกทางหนึ่ง

*ผมไม่ได้แกล้งคุณ ผมมีสติดีทุกอย่าง แต่คุณกลับทำท่าทางรังเกียจผม...ขนาดหน้าของผมคุณยังไม่อยากจะมองเลย…จริงไหมนิชา*

พูดจบคณินธรก็ปล่อยร่างบางของนิชาลงบนโซฟาแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของเขาทันที เขาจึงไม่ได้ยินคำพูดของนิชา

*คุณคณิน...ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะค่ะ...นี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย เราไม่ได้รังเกียจเขาสักหน่อย เราก็แค่เขินเขาเท่านั้นเอง ทำไมคนที่เคยแต่งงานแล้วอย่างเขาถึงไม่เข้าใจหัวอกสาวโสดอย่างเราบ้างเลยนะ*

ณ ห้องอาหาร เวลา 7.30 น.

*ผมว่าวันนี้บรรยากาศในห้องอาหารมันดูแปลกๆ นะครับ*

*อะตอมพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ*

นิชาร้อนตัวจึงรีบพูดขึ้นก่อน ส่วนคณินธรนั้นนั่งรับประทานอาหารตรงหน้าอย่างสบายอารมณ์เหมือนกับคนไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้นทำให้นิชารู้สึกหมั่นไส้เขาขึ้นมาได้เหมือนกัน

ชิ...เก็บความรู้สึกเก่งจังเลยนะพ่อคุณ ไม่เห็นช่วยเราพูดอะไรบ้างเลย อยากจะให้อะตอมรู้เรื่องที่เราทะเลาะกันหรือไงยะ

*คืออย่างนี้ครับ เวลาที่เราทานอาหารพร้อมกันสามคนถ้าคุณพ่อไม่คุยกับคุณครูก็ต้องคุยกับผม ส่วนคุณครูถ้าไม่คุยกับคุณพ่อก็ต้องคุยกับผมเหมือนกัน แต่วันนี้ทั้งสองคนกลับตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวอย่างเดียวโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำแบบนี้ไม่เรียกว่าแปลกหรือครับ*

*ไม่แปลกนี่ครับ*

นิชาตอบเสียงสูง ถ้าเป็นคนที่สนิทกับเธอจริงๆ จะรู้เลยว่าเธอกำลังโกหก

*พ่อไปทำงานก่อนนะ*

*อ้าว! จะไปแล้วหรือครับ*

*ใช่พ่อมีธุระต้องไปทำหลายที่อาจจะกลับดึกลูกไม่ต้องรอพ่อทานข้าวเย็นนะ*

*ครับ*

เมื่อคณินธรเดินออกจากห้องอาหารไปแล้วนิชาก็รีบลุกจากโต๊ะอาหารเช่นกัน

*คุณคณินอย่าเพิ่งไปค่ะ*

*คุณครูจะไปทำงานกับคุณพ่อหรือครับ*

*ไม่ใช่ครับ ครูมีเรื่องสำคัญจะต้องคุยกับคุณพ่อของอะตอมครับ...อะตอมทานข้าวคนเดียวได้นะครับ*

*ครับ*

*ครูไปก่อนนะ*

*ครับ*

*คุณคณินรอด้วยค่ะ*

นิชาพูดพร้อมกับรีบวิ่งออกไปจากห้องอาหารทันที แต่เมื่อเธอวิ่งออกไปถึงบริเวณหน้าบ้านรถของคณินธรก็เคลื่อนออกไปเสียแล้ว

*เฮ้อ! อีกนิดเดียวก็จะทันแล้ว ไม่เป็นไรเอาไว้คุยตอนที่เขากลับมาก็ได้ ไม่ว่ายังไงวันนี้เราจะต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่องให้ได้*

นิชาพูดกับตัวเอง