บ้านคณินธร

ห้านาทีผ่านไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

*เชิญค่ะป้าอุ่นนิไม่ได้ล็อคประตูค่ะ*

*ยายอุ่นไม่ได้ขึ้นมาหรอกครับเพราะว่ายายอุ่นกำลังเตรียมอาหารให้อาหมออยู่ครับ*

อะตอมพูดขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาในห้องนอนของนิชา

*อ้าว! อะตอม...คุณหมอ...คุณหมอมาได้ยังไงค่ะ*

*ผมมาเยี่ยมคนไข้ของผมครับ*

*คุณหมอหมายถึงนิหรือว่าอะตอมค่ะ*

*ทั้งสองคนเลยครับ*

*ขอบคุณมากนะค่ะที่ยังคิดถึงคนไข้คนนี้อยู่*

*ผมต้องคิดถึงสิครับผมกลัวว่าคนไข้คนนี้จะไม่ทำตามที่หมอสั่ง*

*นิทำตามทุกอย่างค่ะ ช่วงนี้นิก็ยังไม่ได้ทำงานอะไรมาก แค่สอนหนังสือให้อะตอมแค่นั้นละค่ะ*

*ดีมากครับ...แต่ถ้าคุณนิอยากจะฟื้นตัวได้เร็วขึ้น ก็ลองเดินออกกำลังกายตอนเช้าๆ ดูสิครับ*

*นิจะลองดูนะค่ะ*

*ผมจะเดินเป็นเพื่อนคุณครูเองครับ*

*ฮะ ฮะ ฮะ*

นิชากับหมออัคพลหัวเราะให้กับความน่ารักของอะตอม

*คุยกันน่าสนุกดีนะ ขอฉันคุยด้วยคนได้ไหม*

คณินธรพูดกับหมออัคพลก็จริงแต่สายตาของเขานั้นกลับจ้องมองใบหน้าของนิชาอย่างไม่วางตาเลยทีเดียว

*แทนที่นายจะไปหาฉันก่อนแต่นายกลับมาหาคนอื่นก่อนอย่างนั้นหรือ*

คนอื่น เขาว่าเธอเป็นคนอื่นอีกแล้วนะนิชา…ทำไมเขาถึงชอบทำให้เรารู้สึกสับสนอยู่เรื่อยเลย...บางครั้งเขาก็ทำดีกับเราจนเราเผลอคิดไปว่าเราเป็นคนสำคัญ แต่บางครั้งก็ทำตัวเย็นชาใส่เรา เขาทำเหมือนกับว่าเราไม่มีหัวใจอย่างนั้นละ…แล้วทำไมเราจะต้องรู้สึกน้อยใจกับคำพูดของเขาด้วยนะ ทำไม นิชาเธอห้ามอ่อนไหวนะ เธอต้องตั้งสติไว้ ตั้งสติเอาไว้สินิชา เธอต้องทำได้

นิชาพูดเตือนสติตัวเอง

*คุณนิเป็นคนไข้ของฉันไม่ใช่คนอื่น ฉันฝากป้าอุ่นบอกแกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าฉันจะมาตรวจดูอาการของคุณนิ*

*อย่างนั้นหรือ...แล้วตรวจดูอาการกันไปถึงไหนแล้วละ*

*ฉันยังไม่ได้ตรวจ*

*นายขึ้นมาตั้งนานแล้วทำไมยังไม่ได้ตรวจอีกละ หรือว่าคุยกันจนลืมป่วยไปแล้ว*

*คุณคณิน…คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงค่ะ*

*ผมก็หมายความตามที่พูด*

*คุณ...โอ๊ย! ปวดหัวจัง*

*ไอ้คณินแกพูดแบบนั้นได้ยังไงวะ...เอ่อ! คุณนิเชิญทานข้าวเถอะครับ ทานข้าวเสร็จแล้วก็อย่าลืมทานยาด้วยนะครับ ดื่มน้ำเยอะๆ นอนพักผ่อนเยอะๆ ด้วยนะครับ จะได้หายไวๆ ส่วนผมขอตัวเอาตัวก่อกวนความสงบออกไปก่อนนะครับ พูดจบหมออัคพลก็ลากตัวคณินธรออกไปจากห้องของนิชาทันที*

*อะตอมดูแลคุณครูด้วยละ*

หมออัคพลหันมาสั่งงานอะตอมก่อนที่เขาจะปิดประตูห้องให้กับนิชา

*ครับ…*

*ผมว่าคุณพ่อต้องเป็นห่วงคุณครูแน่ๆ เลยครับ*

อะตอมพูดขึ้นหลังจากที่หมออัคพลลากตัวคณินธรออกไปจากห้องของนิชาแล้ว

*ทำไมอะตอมถึงคิดแบบนั้นละครับ*

*ผมเห็นแผงยาแก้ไข้หวัดโผล่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อของคุณพ่อตอนที่อาหมอดึงตัวคุณพ่อออกไปครับ*

*ทำไมอะตอมถึงรู้ว่าเป็นยาแก้ไข้หวัดละครับ*

*ผมเคยเห็นคุณพ่อทานยานั้น เวลาที่คุณพ่อไม่สบายครับ*

แล้วทำไมเขาต้องพูดเหมือนกับว่าเราแกล้งป่วยด้วยละ

นิชาแอบคิดในใจ

ทางด้านคณินธรกับหมออัคพล

*ไอ้คณินทำไมแกถึงได้พูดจาแบบนั้นวะ*

*ฉันพูดอะไรผิดหรือไง*

*นายพูดเหมือนกับว่าคุณนิชาแกล้งป่วยให้ฉันมาเยี่ยมอย่างนั้นละ*

*แล้วมันจริงไหมละ*

*แล้วมันจะเป็นเรื่องจริงได้ยังไงเล่า...นี่แกกำลังหึงใช่ไหมวะ*

*หึงอะไร ใครหึงใคร*

*โธ่! ไอ้คนปากแข็ง ฉันมองแกออกหมดแล้ว*

*ใครปากแข็ง*

*ยัง...ยังไม่ยอมรับความจริงอีก...ไม่เป็นไรแกยังไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร อีกไม่นานหรอกฉันจะทำให้แกรู้ใจตัวเองให้ได้ คอยดูก็แล้วกัน ไอ้คนปากแข็ง*

*ไอ้หมอ แกเพี้ยนไปแล้วหรือไง พูดอะไรเพ้อเจ้อ รีบไปกินข้าวได้แล้วไป เดี๋ยวป้าอุ่นจะหาว่าฉันไม่บอกแก*

*ก็ได้ฉันจะไปกินข้าวก่อน ส่วนเรื่องของแกฉันค่อยมาสะสางวันหลัง*

พูดจบหมออัคพลก็เดินจากไปทันที ปล่อยให้คณินธรจัดการกับความรู้สึกของตนเองเพียงลำพัง