บ้านคณินธร

ณ ห้องนั่งเล่นชั้นสองซึ่งตอนนี้ใช้เป็นห้องเรียนของเด็กชายชานนท์
*คุณครูเป็นอะไรไปครับ ทำไมคุณครูไม่ยิ้มเลย เมื่อเช้าคุณครูยังยิ้มแย้มอยู่เลย คุณพ่อดุคุณครูอีกแล้วหรือครับ*
เด็กชายชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
*อะตอมครับตั้งใจเรียนสิครับ ทำการบ้านให้เรียบร้อยนะครับ*
*แต่ว่า…*
*อะตอม…*
นิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้นมาอีกหน่อย ทำให้อะตอมไม่กล้าพูดอะไรอีก
*ครับ…ผมจะรีบทำการบ้านให้เสร็จเร็วๆ ผมจะได้ชวนครูเล่นเกม*
*ต่อไปนี้ครูจะไม่เล่นอะไรกับอะตอมทั้งนั้น*
*ทำไมครับ*
*ครูมีหน้าที่แค่สอนหนังสือเท่านั้นส่วนเรื่องอื่นครูจะไม่ยุ่งกับอะตอมอีกแล้ว*
*ทำไมคุณครูถึงพูดแบบนี้ละครับ ผมไม่เข้าใจ  ผมทำอะไรผิดหรือครับ*
นิชาสงสารอะตอมจับใจแต่เธอจำต้องทำใจแข็งต่อว่าอะตอมกลับไป
*อะตอมไม่ได้ทำอะไรผิด อะตอมโตแล้วอย่ามัวแต่เล่นเป็นเด็กๆ เข้าใจไหมครับ*
*ผมไม่เข้าใจ ผมไม่ทำแล้ว ผมไม่เรียนแล้ว ไม่เอา ไม่ทำ*
พูดจบอะตอมก็วิ่งหนีไป นิชาตกใจมากรีบเดินตามไปทันที ถึงแม้เธอจะพยายามเดินให้เร็วแค่ไหนก็ยังไม่ได้ดั่งใจอยู่ดีเพราะขาเธอยังใส่เฝือกอยู่ทำให้เธอเดินได้ช้ากว่าปกติแถมยังวิ่งไม่ได้อีกด้วย เธอจึงตามอะตอมไม่ทัน นิชาร้อนใจมากเธอรีบเดินตรงไปยังห้องทำงานของคณินธรทันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
นิชาเคาะประตูห้องทำงานของคณินธรก่อนที่เธอจะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องอนุญาตเพราะความร้อนใจของเธอ
*คุณมีธุระอะไร*
คณินธรพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างพร้อมๆ กับมองนิชาด้วยสายตาคมดุ แต่นิชาไม่สนใจเพราะตอนนี้เรื่องของอะตอมสำคัญสำหรับเธอมาก
*อะตอมค่ะ…*
นิชาพูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุดหายใจก่อนเพราะความเหนื่อย
*อะตอมเป็นอะไร...คุณรีบบอกผมมาเร็วๆ เข้าสิ ว่าอะตอมเป็นอะไร*
คณินธรพูดพร้อมกับลุกจากเก้าอี้แล้วรีบเดินตรงเข้ามาหานิชาทันที
*อะตอมหายไปค่ะ*
*อะไรนะ...ผมไม่น่าไว้ใจคุณเลยจริงๆ*
พูดจบคณินธรก็รีบเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปทันที โดยมีนิชาเดินตามหลังคณินธรไปติดๆ
*เกิดอะไรขึ้นหรือค่ะพี่คณิน พี่คณินจะรีบไปไหนค่ะ*
สินีพูดขึ้นในขณะที่เดินสวนทางกับคณินธร แต่คณินธรไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย และเมื่อสินีเห็นว่านิชากำลังเดินตามหลังคณินธรมาเธอจึงเรียกนิชาไว้เพื่อซักถาม
*เดี๋ยวก่อนครูนิชา*
*คุณสีนีมีธุระอะไรจะคุยกับฉันหรือค่ะ เอาไว้ก่อนได้ไหมค่ะ ฉันกำลังรีบค่ะ*
*เธอจะไปไหน เมื่อครู่นี้พี่คณินก็ดูรีบร้อนเหมือนกัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอบอกฉันมาหน่อยสิ*
*อะตอมหายตัวไปค่ะ คุณสินีเห็นอะตอมบ้างไหมค่ะ*
*อะไรนะ แล้วหลานฉันจะหายไปได้ยังไง เขาเรียนหนังสืออยู่กับเธอไม่ใช่หรือไง*
สินีพูดพร้อมกับแกล้งทำสีหน้าตกใจ
*เรื่องมันยาวค่ะ เอาไว้คุยวันหลังนะค่ะ ฉันขอตัวไปตามหาอะตอมก่อนนะค่ะ*
*อืม*
เมื่อนิชาเดินจากไปแล้วสินีก็ยิ้มกว้างด้วยความสะใจ
*คราวนี้เธอต้องโดนไล่ออกแน่ๆ นังครูนิชา ฮะ ฮะ ฮะ*
ยี่สิบนาทีผ่านไป
คณินธรกับนิชาช่วยกันตามหาอะตอมจนรอบบ้านแล้วก็ไม่พบอะตอม
*ทำยังไงดีค่ะคุณคณิน...เราแจ้งความดีไหมค่ะ*
คณินธรไม่ได้ตอบคำถามของนิชา เพราะมีเสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน
*พ่อครับ…*
คณินธรกับนิชารีบหันไปตามเสียงเรียกก็พบว่าเด็กชายชานนท์กำลังยืนส่งยิ้มให้กับคณินธร แล้วทั้งสองคนก็รีบเดินเข้าไปหาเด็กน้อยทันที
*อะตอมลูกหายไปไหนมา พ่อเป็นห่วงลูกแทบแย่เลยรู้ไหม*
*อะตอมครูขอโทษ ขอครูกอดหน่อยได้ไหมครับ*
อะตอมยอมให้นิชากอดอย่างว่าง่ายราวกับว่าเขาไม่ได้โกรธนิชามาก่อนอย่างนั้น ซึ่งเรื่องนี้ทำให้นิชาแปลกใจเป็นอย่างมาก
*อะตอมหายไปไหนมาครับ*
*ผมไปซื้อขนมกับคุณป้าคนนั้นมาครับ*
อะตอมพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังประตูหน้าบ้าน
*ใครกัน*
นิชาพยายามมองตามมือของอะตอมไปแต่ก็ไม่พบใคร
*จะเป็นใครก็ช่างเถอะ แต่คราวหน้าห้ามไปไหนกับคนแปลกหน้าอีกเด็ดขาด เข้าใจไหม*
คณินธรดุอะตอมเสียงเข้มทำให้อะตอมหน้าเศร้าลงไปอีก นิชาทนดูไม่ได้จึงพูดขัดขึ้น
*คุณจะดุอะตอมทำไมค่ะ แกยังขวัญเสียอยู่...ค่อยๆ พูดกับแกดีๆ สิค่ะ*
*ผมกำลังสอนลูกของผมอยู่...คุณไม่เกี่ยว*
*ฉันจะไม่ยอมแล้วนะค่ะ*
*ไม่ยอมอะไร*
*ถึงฉันจะเป็นลูกจ้างฉันก็จะไม่ยอมให้คุณมาบงการฉัน ฉันมีชีวิตจิตใจ ฉันคิดเองได้ ฉันจะไม่ยอมทำตามคำสั่งที่ไม่มีเหตุผลของคุณอีกต่อไป ฉันสงสารอะตอม แล้วฉันก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบวันนี้ขึ้นมาอีก*
*นี่คุณพูดเรื่องอะไร ผมงงไปหมดแล้วนะ*
*ฉันกำลังจะบอกคุณว่า ฉันจะดูแลอะตอมเหมือนเดิมทุกอย่าง ฉันจะไม่อยู่ห่างจากอะตอมตามคำสั่งของคุณ เข้าใจนะค่ะ อะตอมขึ้นห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เดี๋ยวครูจะตามขึ้นไป*
*นี่คุณกล้าขัดคำสั่งผมอย่างนั้นหรือ*
*ค่ะ*
*ผมจะไล่คุณออก*
*ฉันไม่ออกจนกว่าอะตอมจะเป็นคนไล่ฉันเอง*
*คุณนี่ดื้อกว่าที่ผมคิดเอาไว้เยอะเลยนะ ก็ได้...คุณอยากจะทำอะไรก็เชิญเลย แต่ผมจะไม่ให้เงินเดือนคุณสักบาท ผมจะคอยดูว่าคุณจะยังทำงานที่นี่อยู่อีกไหม*
*ตามนั้นเลยค่ะ*
พูดจบนิชาก็เดินขึ้นชั้นบนไปทันที
*โธ่โว้ย! ทำไมถึงได้ดื้อกันนักนะ*
*คุณคณินปล่อยเธอไปก่อนเถอะค่ะ ป้าจะช่วยเป็นหูเป็นตาให้คุณคณินอีกแรงหนึ่ง ต่อจากนี้ไปคงจะไม่มีเหตุการณ์ร้ายๆ เกิดขึ้นกับคุณหนูอีกแล้วละค่ะ ป้าสัญญา*
คณินธรรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ป้าอุ่นพูดเหมือนกับว่ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับอะตอมแล้วอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ตลอดระยะเวลาที่คณินธรกับนิชาช่วยกันตามหาเด็กชายชานนท์นั้นไม่มีใครในบ้านรู้เลยว่าเด็กชายชานนท์นั้นหายตัวไป เพราะคณินธรไม่ได้บอกใคร แล้วเขาก็ไม่เห็นป้าอุ่นอยู่ในบ้านด้วย
หรือว่านิชาจะเป็นคนบอกป้าอุ่น
เมื่อคิดได้ดังนั้นคณินธรก็พูดตอบป้าอุ่นกลับไป
*ผมฝากป้าอุ่นช่วยดูแลด้วยนะครับ*
*ค่ะ*