บ้านคณินธร

ณ ห้องนอนเด็กชายชานนท์

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

*อ้าว! คุณครูกลับมาแล้วหรือค่ะ*

*ป้าอุ่นพูดขึ้นหลังจากที่เปิดประตูแล้วพบว่าคนที่อยู่หน้าประตูนั้นคือใคร*

*ค่ะป้าอุ่น...อะตอมเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ*

*ถามหาคุณครูทั้งวันเลยค่ะ จนโดนคุณคณินเอ็ดก็เลยร้องไห้ไม่ยอมหยุด เพิ่งจะหยุดร้องแล้วก็นอนหลับไปเมื่อสักครู่นี้เองค่ะ*

*นิผิดเองค่ะ ที่กลับมาช้า พอดีว่าคุณหมอไม่มีคนไข้นิก็เลยนั่งดื่มกาแฟกับคุณหมอก่อนกลับ แถมยังแวะซื้อของอีก แกคงจะเหงานะค่ะป้าอุ่น เพราะปกตินิจะอยู่เล่นกับแก*

*ไม่ใช่ความผิดของคุณครูหรอกค่ะ...แต่ป้าก็อยากให้คุณครูอยู่ดูแลคุณหนูไปนานๆ นะค่ะ เพราะตั้งแต่คุณครูมา คุณหนูก็เปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ ค่ะ*

*แต่นิคงอยู่ตลอดไปไม่ได้หรอกค่ะ*

*ทำไมค่ะ…คุณครูกำลังจะแต่งงานหรือค่ะ*

*ไม่ใช่ค่ะ คนอย่างนิคงไม่มีใครมาชอบหรอกค่ะ*

*ทำไมค่ะ คุณครูเป็นคนดี จะต้องพบกับคนที่ดีแน่นอนค่ะ แต่ป้าก็ดีใจนะค่ะที่คุณครูยังไม่มีคนรัก*

*ป้าอุ่นพูดแบบนี้หมายความยังไงค่ะ*

*เอ่อ! เปล่าค่ะ ป้าก็แค่ไม่อยากให้คุณครูไปจากคุณหนูนะค่ะ*

*อ๋อ! ค่ะ*

*คุณครูไปพักผ่อนเถอะค่ะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว*

*ค่ะ... เอ่อ! ป้าอุ่นค่ะพรุ่งนี้นิจะลงมาทำอาหารเช้าเองนะค่ะ*

*ไหวหรือค่ะ*

*ค่ะ...ตอนนี้นิเดินคล่องขึ้นมากเลยค่ะ ไม่ค่อยเจ็บเหมือนตอนแรกแล้ว*

*ค่ะ พรุ่งนี้ป้าจะเป็นลูกมือให้เองค่ะ*

*ขอบคุณค่ะป้าอุ่น ฝากบอกอะตอมด้วยนะค่ะว่าพรุ่งนี้ให้ลงไปทานอาหารเช้าด้วย*

*ค่ะ*

เช้าวันใหม่

*อะตอมมาแล้วครับ วันนี้มีอะไรให้อะตอมทานบ้างครับ*

*วันนี้ตื่นเร็วจังเลยครับ*

*ก็ผมดีใจที่จะได้ทานอาหารฝีมือของคุณครูนี่ครับ*

*อะตอมไปนั่งรอก่อนนะครับ...ครูยังทำอาหารไม่เสร็จนะครับ*

*อะแฮ่ม!*

*คุณพ่อ...*

อะตอมพูดพร้อมกับเดินก้มหน้าไปหาคณินธรทันที

*เมื่อวานนี้คุณต่อว่าอะไรอะตอมหรือเปล่าค่ะ ทำไมอะตอมต้องทำท่าทางแบบนั้นด้วยละค่ะ*

*ผมไม่ต้องการให้อะตอมอยู่ใกล้คุณมากเกินไป*

*ทำไมค่ะ*

*ผมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบวันนั้นขึ้นมาอีก*

*คุณคิดว่าฉันดูแลอะตอมไม่ดีหรือค่ะ*

*ไม่ใช่*

คณินธรพูดเสียงเรียบ

*แล้วทำไมค่ะ...ฉันต้องการทราบเหตุผลค่ะ*

*ผมไม่อยากเถียงกับคุณต่อหน้าอะตอม หลังอาหารเช้าผมขอคุยกับคุณหน่อย*

*ก็ได้ค่ะ ฉันก็อยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน*

ณ ห้องทำงานของคณินธร

*ผมไม่อยากให้คุณทำตัวสนิทสนมกับอะตอมมากเกินความจำเป็น*

*ทำไมค่ะ*

*ผมมีเหตุผลของผมก็แล้วกัน*

*ทำไมคุณถึงไม่บอกเหตุผลกับฉันละค่ะ*

*ทำไมผมต้องบอกเหตุผลกับคนนอกอย่างคุณด้วยละ*

*คนนอก จริงสิ ฉันลืมไปว่าฉันไม่ได้เป็นคนในครอบครัวของคุณ...ได้ค่ะ...ฉันจะทำตามที่คุณบอก*

นิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยของเธอก็เริ่มมีน้ำใสๆ มาคลออยู่รอบๆ พร้อมที่จะหยดได้ทุกเมื่อ ซึ่งคณินธรสังเกตเห็นเช่นกัน แต่เขาทำเป็นไม่สนใจ

*ถ้าคุณเข้าใจแล้วก็เชิญออกไปได้แล้ว*

*ค่ะ*

เมื่อนิชาเดินออกไปแล้วคณินธรก็ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะทำงานด้วยความโมโหตัวเองเช่นกัน เขาไม่อยากพูดจาทำร้ายจิตใจของนิชา ซึ่งเขารู้ว่าเธอรักอะตอมด้วยความจริงใจไม่ได้เสแสร้งแต่เพื่อความปลอดภัยของอะตอมแล้วเขาจำเป็นต้องทำ เพราะเขาคิดว่ามีคนต้องการใช้อะตอมเป็นเครื่องมือในการกำจัดนิชาออกไปจากบ้านหลังนี้

ทางด้านนิชา

เมื่อเดินมาถึงห้องนอนทำนบน้ำตาของนิชาก็แตกออกมาอย่างท่วมท้นและไม่รู้ว่าจะหยุดลงเมื่อใด เธอตั้งคำถามกับตัวเองไปมาว่าทำไมเธอต้องร้องไห้ ทำไมเธอจะต้องเสียใจ น้อยใจกับคำพูดของคณินธรด้วย แต่เธอก็ไม่ได้คำตอบ เธอร้องไห้อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ เธอจึงรีบล้างหน้าและเตรียมตัวไปสอนอะตอมทันที และในขณะที่นิชากำลังเดินออกจากห้องของเธอนั้นมีใครคนหนึ่งแอบมองนิชาอยู่ในมุมมืดสีหน้าของคนคนนั้นเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ก่อนที่คนคนนั้นจะพูดบางสิ่งออกมา ถ้านิชาได้ยินสิ่งที่คนคนนั้นพูดนิชาจะต้องงงอย่างแน่นอนว่าคนคนนั้นมีจุดประสงค์อะไรกันแน่ และสิ่งที่คนคนนั้นพูดก็คือ ถึงเธอจะเป็นคนนอกแต่ฉันสามารถทำให้เธอกลายเป็นคนในครอบครัวได้