บ้านคณินธร

ณ ห้องนั่งเล่นชั้นสองซึ่งตอนนี้ใช้เป็นห้องเรียนของเด็กชายชานนท์

*คุณครูเป็นอะไรไปครับ ทำไมคุณครูไม่ยิ้มเลย เมื่อเช้าคุณครูยังยิ้มแย้มอยู่เลย คุณพ่อดุคุณครูอีกแล้วหรือครับ*

เด็กชายชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

*อะตอมครับตั้งใจเรียนสิครับ ทำการบ้านให้เรียบร้อยนะครับ*

*แต่ว่า…*

*อะตอม…*

นิชาพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้นมาอีกหน่อย ทำให้อะตอมไม่กล้าพูดอะไรอีก

*ครับ…ผมจะรีบทำการบ้านให้เสร็จเร็วๆ ผมจะได้ชวนครูเล่นเกม*

*ต่อไปนี้ครูจะไม่เล่นอะไรกับอะตอมทั้งนั้น*

*ทำไมครับ*

*ครูมีหน้าที่แค่สอนหนังสือเท่านั้นส่วนเรื่องอื่นครูจะไม่ยุ่งกับอะตอมอีกแล้ว*

*ทำไมคุณครูถึงพูดแบบนี้ละครับ ผมไม่เข้าใจ  ผมทำอะไรผิดหรือครับ*

นิชาสงสารอะตอมจับใจแต่เธอจำต้องทำใจแข็งต่อว่าอะตอมกลับไป

*อะตอมไม่ได้ทำอะไรผิด อะตอมโตแล้วอย่ามัวแต่เล่นเป็นเด็กๆ เข้าใจไหมครับ*

*ผมไม่เข้าใจ ผมไม่ทำแล้ว ผมไม่เรียนแล้ว ไม่เอา ไม่ทำ*

พูดจบอะตอมก็วิ่งหนีไป นิชาตกใจมากรีบเดินตามไปทันที ถึงแม้เธอจะพยายามเดินให้เร็วแค่ไหนก็ยังไม่ได้ดั่งใจอยู่ดีเพราะขาเธอยังใส่เฝือกอยู่ทำให้เธอเดินได้ช้ากว่าปกติแถมยังวิ่งไม่ได้อีกด้วย เธอจึงตามอะตอมไม่ทัน นิชาร้อนใจมากเธอรีบเดินตรงไปยังห้องทำงานของคณินธรทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

นิชาเคาะประตูห้องทำงานของคณินธรก่อนที่เธอจะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของห้องอนุญาตเพราะความร้อนใจของเธอ

*คุณมีธุระอะไร*

คณินธรพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างพร้อมๆ กับมองนิชาด้วยสายตาคมดุ แต่นิชาไม่สนใจเพราะตอนนี้เรื่องของอะตอมสำคัญสำหรับเธอมาก

*อะตอมค่ะ…*

นิชาพูดได้แค่นั้นก็ต้องหยุดหายใจก่อนเพราะความเหนื่อย

*อะตอมเป็นอะไร...คุณรีบบอกผมมาเร็วๆ เข้าสิ ว่าอะตอมเป็นอะไร*

คณินธรพูดพร้อมกับลุกจากเก้าอี้แล้วรีบเดินตรงเข้ามาหานิชาทันที

*อะตอมหายไปค่ะ*

*อะไรนะ...ผมไม่น่าไว้ใจคุณเลยจริงๆ*

พูดจบคณินธรก็รีบเดินออกจากห้องทำงานของเขาไปทันที โดยมีนิชาเดินตามหลังคณินธรไปติดๆ

*เกิดอะไรขึ้นหรือค่ะพี่คณิน พี่คณินจะรีบไปไหนค่ะ*

สินีพูดขึ้นในขณะที่เดินสวนทางกับคณินธร แต่คณินธรไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย และเมื่อสินีเห็นว่านิชากำลังเดินตามหลังคณินธรมาเธอจึงเรียกนิชาไว้เพื่อซักถาม

*เดี๋ยวก่อนครูนิชา*

*คุณสีนีมีธุระอะไรจะคุยกับฉันหรือค่ะ เอาไว้ก่อนได้ไหมค่ะ ฉันกำลังรีบค่ะ*

*เธอจะไปไหน เมื่อครู่นี้พี่คณินก็ดูรีบร้อนเหมือนกัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอบอกฉันมาหน่อยสิ*

*อะตอมหายตัวไปค่ะ คุณสินีเห็นอะตอมบ้างไหมค่ะ*

*อะไรนะ แล้วหลานฉันจะหายไปได้ยังไง เขาเรียนหนังสืออยู่กับเธอไม่ใช่หรือไง*

สินีพูดพร้อมกับแกล้งทำสีหน้าตกใจ

*เรื่องมันยาวค่ะ เอาไว้คุยวันหลังนะค่ะ ฉันขอตัวไปตามหาอะตอมก่อนนะค่ะ*

*อืม*

เมื่อนิชาเดินจากไปแล้วสินีก็ยิ้มกว้างด้วยความสะใจ

*คราวนี้เธอต้องโดนไล่ออกแน่ๆ นังครูนิชา ฮะ ฮะ ฮะ*

ยี่สิบนาทีผ่านไป

คณินธรกับนิชาช่วยกันตามหาอะตอมจนรอบบ้านแล้วก็ไม่พบอะตอม

*ทำยังไงดีค่ะคุณคณิน...เราแจ้งความดีไหมค่ะ*

คณินธรไม่ได้ตอบคำถามของนิชา เพราะมีเสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน

*พ่อครับ…*

คณินธรกับนิชารีบหันไปตามเสียงเรียกก็พบว่าเด็กชายชานนท์กำลังยืนส่งยิ้มให้กับคณินธร แล้วทั้งสองคนก็รีบเดินเข้าไปหาเด็กน้อยทันที

*อะตอมลูกหายไปไหนมา พ่อเป็นห่วงลูกแทบแย่เลยรู้ไหม*

*อะตอมครูขอโทษ ขอครูกอดหน่อยได้ไหมครับ*

อะตอมยอมให้นิชากอดอย่างว่าง่ายราวกับว่าเขาไม่ได้โกรธนิชามาก่อนอย่างนั้น ซึ่งเรื่องนี้ทำให้นิชาแปลกใจเป็นอย่างมาก

*อะตอมหายไปไหนมาครับ*

*ผมไปซื้อขนมกับคุณป้าคนนั้นมาครับ*

อะตอมพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังประตูหน้าบ้าน

*ใครกัน*

นิชาพยายามมองตามมือของอะตอมไปแต่ก็ไม่พบใคร

*จะเป็นใครก็ช่างเถอะ แต่คราวหน้าห้ามไปไหนกับคนแปลกหน้าอีกเด็ดขาด เข้าใจไหม*

คณินธรดุอะตอมเสียงเข้มทำให้อะตอมหน้าเศร้าลงไปอีก นิชาทนดูไม่ได้จึงพูดขัดขึ้น

*คุณจะดุอะตอมทำไมค่ะ แกยังขวัญเสียอยู่...ค่อยๆ พูดกับแกดีๆ สิค่ะ*

*ผมกำลังสอนลูกของผมอยู่...คุณไม่เกี่ยว*

*ฉันจะไม่ยอมแล้วนะค่ะ*

*ไม่ยอมอะไร*

*ถึงฉันจะเป็นลูกจ้างฉันก็จะไม่ยอมให้คุณมาบงการฉัน ฉันมีชีวิตจิตใจ ฉันคิดเองได้ ฉันจะไม่ยอมทำตามคำสั่งที่ไม่มีเหตุผลของคุณอีกต่อไป ฉันสงสารอะตอม แล้วฉันก็ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบวันนี้ขึ้นมาอีก*

*นี่คุณพูดเรื่องอะไร ผมงงไปหมดแล้วนะ*

*ฉันกำลังจะบอกคุณว่า ฉันจะดูแลอะตอมเหมือนเดิมทุกอย่าง ฉันจะไม่อยู่ห่างจากอะตอมตามคำสั่งของคุณ เข้าใจนะค่ะ อะตอมขึ้นห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เดี๋ยวครูจะตามขึ้นไป*

*นี่คุณกล้าขัดคำสั่งผมอย่างนั้นหรือ*

*ค่ะ*

*ผมจะไล่คุณออก*

*ฉันไม่ออกจนกว่าอะตอมจะเป็นคนไล่ฉันเอง*

*คุณนี่ดื้อกว่าที่ผมคิดเอาไว้เยอะเลยนะ ก็ได้...คุณอยากจะทำอะไรก็เชิญเลย แต่ผมจะไม่ให้เงินเดือนคุณสักบาท ผมจะคอยดูว่าคุณจะยังทำงานที่นี่อยู่อีกไหม*

*ตามนั้นเลยค่ะ*

พูดจบนิชาก็เดินขึ้นชั้นบนไปทันที

*โธ่โว้ย! ทำไมถึงได้ดื้อกันนักนะ*

*คุณคณินปล่อยเธอไปก่อนเถอะค่ะ ป้าจะช่วยเป็นหูเป็นตาให้คุณคณินอีกแรงหนึ่ง ต่อจากนี้ไปคงจะไม่มีเหตุการณ์ร้ายๆ เกิดขึ้นกับคุณหนูอีกแล้วละค่ะ ป้าสัญญา*

คณินธรรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ป้าอุ่นพูดเหมือนกับว่ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับอะตอมแล้วอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ตลอดระยะเวลาที่คณินธรกับนิชาช่วยกันตามหาเด็กชายชานนท์นั้นไม่มีใครในบ้านรู้เลยว่าเด็กชายชานนท์นั้นหายตัวไป เพราะคณินธรไม่ได้บอกใคร แล้วเขาก็ไม่เห็นป้าอุ่นอยู่ในบ้านด้วย

หรือว่านิชาจะเป็นคนบอกป้าอุ่น

เมื่อคิดได้ดังนั้นคณินธรก็พูดตอบป้าอุ่นกลับไป

*ผมฝากป้าอุ่นช่วยดูแลด้วยนะครับ*

*ค่ะ*