บ้านคณินธร

 ณ คลีนิคในตัวเมืองจังหวัดนครนายก

*ขาของคุณดีขึ้นมากเลยนะครับ สงสัยว่าจะได้พยาบาลดี*

*พยาบาลดี...คุณหมอหมายถึงป้าอุ่นใช่ไหมค่ะ*

*เอ่อ! ก็ประมาณนั้นละครับ*

จริงๆ แล้วพยาบาลที่หมออัคพลพูดถึงก็คือคณินธรแต่ในเมื่อนิชาเข้าใจว่าเป็นป้าอุ่นหมออัคพลจึงต้องรับคำตามน้ำไป

*ค่ะ...ป้าอุ่นดูแลฉันเป็นอย่างดีค่ะ*

*ผมคิดว่าอาทิตย์หน้าก็คงถอดเฝือกได้แล้วละครับ*

*จริงหรือค่ะ...ดีใจจังเลยค่ะ*

*ครูนิชานี่ดีใจเหมือนเด็กๆ เลยนะครับ*

*จริงหรือค่ะ…ฉันดูเด็กขนาดนั้นเลยหรือค่ะ*

เมื่อนิชาพูดจบทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

สิบนาทีผ่านไป

*กาแฟครับครูนิชา*

*คุณหมอไม่ต้องเรียกชื่อฉันเต็มยศตลอดเวลาก็ได้นะค่ะ คุณหมอจะเรียกสั้นๆ ว่า นิ ก็ได้นะค่ะ*

*ได้ครับ คุณนิ*

*ทำไมคุณหมอถึงเลือกมาเปิดคลินิกที่นี่ละค่ะ*

*บ้านเกิดของผมอยู่ที่นี่ครับ*

*รวมถึงเจ้านายของฉันด้วยหรือเปล่าค่ะ*

*จริงๆ แล้วนายคณินเป็นคนกรุงเทพฯ ครับ ที่ดินตรงนั้นปู่ของนายคณินซื้อได้เมื่อตอนที่ผมยังเด็กๆ ครับ แล้วก็ปล่อยรกร้างมานานานจนกระทั่งนายคณินแต่งงานทางบ้านเขาก็เลยยกที่ดินตรงนั้นให้นายคณินไว้สร้างเรือนหอครับ*

*ทำไมเขาถึงไม่ปลูกบ้านในกรุงเทพฯ ละค่ะ*

*ภรรยาของนายคณินชอบที่นี่มากครับ เธอชอบอยู่กับธรรมชาติมากกว่าอยู่ในกรุงเทพฯ ครับ*

*เจ้านายของฉันคงรักภรรยาของเขามากนะค่ะ*

*ครับ...ตามใจทุกอย่าง ถึงแม้ว่าตัวเองจะต้องลำบากขับรถเข้าไปดูแลกิจการหลายๆ อย่างในกรุงเทพฯ แต่เขาก็จะกลับมานอนบ้านที่นครนายกทุกวันครับ*

*จริงหรือค่ะ*

ทำไมตอนนั้นเขาช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจัง ผิดกับตอนนี้ลิบลับ เย็นชาสุดๆ

นิชาคิดในใจไม่ได้พูดออกไป

*ครับ*

*แล้วคุณทั้งสองคนรู้จักกันได้ยังไงค่ะ*

*ตอนเรียนมหาวิทยาลัยครับ แล้วผมก็ได้รู้ตอนนั้นละครับว่าเขามีที่ดินใกล้กับบ้านของผม เราสองคนคบกันมาเรื่อยๆ สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาแต่งงานมีลูกแล้วย้ายมาอยู่ที่นี่ ผมก็รู้สึกเบื่อๆ กรุงเทพฯ อยู่พอดี ผมก็เลยย้ายกลับมาเปิดคลินิกที่นี่ยังไงละครับ*

*สรุปคือคุณหนีตามเจ้านายของฉันมาใช่ไหมค่ะ*

*ใช่เลยครับ*

ฮะ ฮะ ฮะ

ทั้งสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน

นิชาคุยกับหมออัคพลอยู่นานหลายชั่วโมงก่อนจะขอตัวกลับ ขากลับนิชาขอให้ลุงพรแวะตลาดในตัวเมืองเพื่อหาซื้อของใช้ส่วนตัวพร้อมกับวัตถุดิบที่จะใช้ในการประกอบอาหารให้กับคณิธรและเด็กชายชานนท์ ดังนั้นเมื่อนิชาเดินทางมาถึงบ้านของคณินธรก็เลยเวลาอาหารเย็นมานานมากแล้ว

*คุณดูมีความสุขมากเลยนะที่ได้ออกไปข้างนอก*

นิชาชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดินเข้าประตูบ้านลงทันทีพร้อมทั้งหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงที่กำลังเดินตามเธอมาจากทางด้านหลัง

*คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงค่ะ*

*ลุงพรรายงานผมหมดแล้ว คุณอยู่ที่คลินิกไอ้หมอประมาณสองชั่วโมง ก่อนที่คุณจะไปแวะซื้อของ*

*ทำไมค่ะ วันนี้ฉันลางานกับคุณเรียบร้อยแล้ว ฉันทำอะไรผิดหรือค่ะ ทำไมคุณจะต้องมาคอยจับผิดฉันอยู่เรื่อยเลย ฉันเป็นลูกจ้างของคุณนะค่ะไม่ใช่นักโทษ*

พูดจบนิชาก็เดินจากไปทันที ด้วยอารมณ์โกรธทำให้นิชาลืมตัวคิดว่าขาของเธอปกติดี นิชาจึงเผลอลงน้ำหนักไปที่ขาด้านที่เจ็บมีผลทำให้นิชาเซจนเกือบจะล้มลงไปวัดพื้นอยู่แล้วถ้าคณิธรไม่เข้ามาพยุงร่างบางของเธอเอาไว้เสียก่อน

*ระวัง!*

ร่างบางของนิชาเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคณินธรพอดิบพอดี ทั้งสองคนสบตากันนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนที่นิชาจะได้สติผลักร่างของคณินธรออกแต่คณินธรกลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ

*คุณคณินปล่อยฉันได้แล้วค่ะ*

*ผมไม่ปล่อยจนกว่าคุณจะฟังผมพูดให้จบก่อน*

*พูดอะไรค่ะ*

*ผมขอโทษ ที่ต่อว่าคุณเมื่อครู่นี้ ผมหงุดหงิดเรื่องงานนิดหน่อยก็เลยพาลมาลงที่คุณ ผมขอโทษจริงๆ*

รู้ตัวก็ดีแล้ว

นิชาต่อว่าคณินธรในใจ

*ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ปล่อยฉันได้หรือยังค่ะ ฉันยืนเองได้ค่ะ*

*อืม*

คณินธรพูดพร้อมกับปล่อยร่างบางของนิชาให้เป็นอิสระ

*คุณเดินไหวแน่นะ*

*ค่ะ*

*แล้ว...ขาของคุณดีขึ้นแล้วใช่ไหม...มีปัญหาอะไรหรือเปล่า*

*ไม่มีค่ะ อาทิตย์หน้าฉันก็ถอดเฝือกได้แล้วค่ะ*

*ก็ดี*

คณินธรพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

ก็ดี โอ้โห! เป็นคำพูดที่น่าประทับใจซะเหลือเกินนะพ่อคุณ

นิชานึกหมั่นไส้การพูดน้อยคำของคณินธร

*คุณขึ้นไปพักผ่อนเถอะ*

*แล้วอะตอมละค่ะ*

*คุณไปดูเองก็แล้วกัน*

*ทำไมค่ะอะตอมเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ*

*หลานฉันจะเป็นอะไร นอกเสียจากโวยวายเรียกหาเธอทั้งวัน ฉันอยากจะรู้นักนะว่าเธอมีดีอะไรนักหนาหลานของฉันถึงได้ชอบเธอนัก*

สินีเดินมาได้ยินประโยคที่นิชาถามคณินธรพอดีเธอจึงพูดแทรกขึ้น

*ฉันขอตัวก่อนนะค่ะ*

นิชาไม่สนใจคำพูดของสินี เธอหันมาพูดกับคณินธรก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไป

*หยิ่ง จองหอง พี่คณินเห็นไหมค่ะ ว่าครูนิชาของอะตอมร้ายกาจแค่ไหน สินีอุตส่าห์พูดด้วยดีๆ แต่เธอกลับเดินหนีไปเฉยๆ แบบนั้น*

*ผมว่าคุณอย่าไปยุ่งเรื่องของครูนิชาจะดีกว่านะ*

คณินธรพูดตัดบท ก่อนที่เขาจะเดินหายไปอีกคน

*ทำไมพี่คณินจะต้องพูดเข้าข้างนังครูนิชาด้วย เจ็บใจจริงๆ เลย*

สินีพูดพร้อมกับมองตามหลังคณินธรไป