บ้านคณินธร

เช้าวันใหม่

*ผมจะไปกับคุณครูด้วย*

*ไม่ได้ครับ...อะตอมยังไม่สบายอยู่ต้องพักผ่อนมากๆ นะครับ*

*แต่ว่าอะตอมอยากไปนี่นา…*

*อะตอมอย่าดื้อสิครับ เดี๋ยวครูไม่รักนะครับ*

*แล้วทำไมคุณพ่อไม่พาคุณครูไปหาอาหมอละครับ*

*คุณพ่อต้องทำงานนะครับ*

*ครูไปกับคุณตาพรก็ดีแล้วคุณพ่อของอะตอมจะได้ไปทำงานนะครับ*

*ไม่ดี…ตาพรแก่แล้วจะพยุงคุณครูได้ยังไง*

*ครูพอเดินเองได้แล้วครับ*

*แต่ว่า...*

อะตอมยังพูดไม่ทันจบประโยคคณิณธรก็พูดขัดขึ้นเสียก่อน

*อะตอม...กลับไปที่ห้องตัวเองได้แล้ว…คุณยายอุ่นจัดยารออยู่ที่ห้องนานแล้ว*

*คุณพ่อ...คุณพ่อมาก็ดีแล้ว ผมอยากให้คุณพ่อพาคุณครูไปหาอาหมอแทนตาพรได้ไหมครับ*

*พ่อต้องทำงาน*

คณินธรพูดพร้อมกับมองหน้านิชาด้วยสายตาคมดุ

ฉันไม่ได้อยากให้คุณไปส่งซะหน่อย อะตอมเขาพูดของเขาเอง ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาไม่พอใจแบบนั้นหรอกย่ะ

นิชาคิดในใจ

*แต่ว่า...*

*อะตอม…พ่อบอกว่าให้กลับห้องไง*

คณินธรเริ่มพูดเสียงดังมากขึ้นทำให้นิชานิ่งเงียบต่อไปไม่ไหวต้องพูดออกมาในที่สุด

*คุณจะพูดเสียงดังใส่อะตอมทำไมค่ะ*

*คุณไม่เกี่ยว*

*ทำไมฉันจะไม่เกี่ยว...ฉันเป็นครูของอะตอมนะค่ะ*

*คุณช่างกล้าพูดนะ ผมถามคุณหน่อยสิว่า คุณเคยดูแลอะตอมได้ดีอย่างที่คุณเคยรับปากผมได้สักครั้งไหม คุณทำได้ไหม*

*ฉัน...คือ...ฉัน...*

*พูดไม่ออกสินะ*

*ต่อจากนี้ไปถ้าไม่มีความจำเป็นอะไรคุณก็ช่วยอยู่ห่างๆ อะตอมไว้*

*ทำไมครับคุณพ่อ*

*ทำตามที่พ่อสั่งเข้าใจไหม...ไป*

คณินธรพูดพร้อมกับจับข้อมือของเด็กน้อยให้เดินตามแต่เด็กชายขัดขืนไม่ยอมทำตาม

*ไม่เอา...ผมจะอยู่กับคุณครู...ผมไม่ไป คุณครูช่วยผมด้วย*

คณินธรไม่สนใจอาการขัดขืนของอะตอมเขาแบกอะตอมเดินออกไปจากห้องของนิชาทันที นิชาสงสารอะตอมเป็นอย่างมากแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้

อีกด้านหนึ่งของบ้าน

*จริงเหรอ พี่คณินต่อว่านังครูนิชาอย่างนั้นเหรอ*

*ค่ะ...นิ่มแอบได้ยินมา*

*สมน้ำหน้า...ลงมือครั้งนี้ไม่เสียแรงเปล่าจริงๆ...ฉันจะต้องทำให้พี่คณินเกลียดนังครูนิชาให้มากกว่านี้อีก... มากเสียจนอยากจะไล่นังครูนิชาออกจากบ้านหลังนี้ไปเลย...ฉันจะได้หมดก้างขวางคอเสียที*

*จริงค่ะ…นิ่มจะช่วยให้คุณสินีสมหวังเองค่ะ*

*นิ่มรีบพูดประจบสอพลอเจ้านาย*

*ดีมากนังนิ่ม*

แต่ทั้งสองคนไม่รู้หรอกว่ามีใครคนหนึ่งกำลังแอบฟังการสนทนาของทั้งสองคนอยู่เงียบๆ