บ้านคณินธร

     ณ ห้องผู้อำนวยการ
*ครูนิชาเข้าไปคนเดียวนะค่ะ*
*อ้าว! แล้วท่านรองฯ ละค่ะ*
*ฉันมีหน้าที่นำทางครูนิชามาส่งที่หน้าห้องท่านเท่านั้นค่ะ...ขอให้โชคดีนะค่ะ*
*ท่านรองฯ พูดจบก็เดินจากไป ทำให้บรรยากาศหน้าห้องผู้อำนวยการดูวังเวงมากขึ้นไปอีกในความคิดของนิชา*
     ก๊อก ก๊อก ก๊อก
*เชิญ*
เสียงพูดอันเยือกเย็นได้เอ่ยขึ้นจากด้านในห้องของผู้อำนวยการ
     กึก กึก กึก
*นิชาได้ยินเสียงรองเท้าของเธอดังก้องในทุกย่างก้าวที่เธอเดินเข้าไปภายในห้องอันมืดมิด*
*ทำไมห้องนี้ถึงได้มืดแบบนี้นะ มองอะไรไม่ค่อยเห็นเลย*
นิชาคิดในใจ
     แสงในห้องมีเพียงแสงของโคมไฟที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานเพียงอันเดียวเท่านั้น นิชาคิดว่าผู้อำนวยการอาจนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เธอจึงค่อยๆ เดินตามแสงของโคมไฟไปเรื่อยๆ และเมื่อเธอเดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานเธอก็ต้องแปลกใจ เมื่อเธอพบว่าผู้อำนวยการไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
*เขาไม่ได้นั่งอยู่ที่นี่แล้วเสียงพูดเมื่อครู่นี้ล่ะ…นี่เรากำลังพูดอยู่กับใครกันแน่*
นิชาคิดในใจ
*ครูนิชาใช่ไหม*
นิชาพยายามหาที่มาของเสียงอันเย็นเยียบแต่ก็หาไม่พบเพราะแสงในห้องน้อยมากแต่เธอก็พยายามตั้งสติแล้วตอบกลับไป
*ค่ะ*
*เชิญนั่งสิ...นั่งที่หน้าโต๊ะทำงานของผมนั่นละ*
*น้ำเสียงของเขาฟังดูปกติมากขึ้นแล้ว…ค่อยโล่งอกหน่อยนึกว่ากำลังสนทนากับพวกวิญญาณเสียอีก*
นิชาคิดในใจก่อนตอบออกไป
*ค่ะ*
*คุณทำงานที่นี่เป็นยังไงบ้าง คุณชอบงานที่ทำไหม*
*ค่ะ...ชอบมากค่ะ*
นิชารีบตอบอย่างมั่นใจเพราะเธอกลัวว่าถ้าเธอลังเลในคำตอบเธออาจจะโดนไล่ออกก็เป็นได้
*ถ้าผมให้คุณเปลี่ยนงานละ*
นิชาหน้าซีดทันทีที่ได้ยินคำพูดของผู้อำนวยการ
*เอ่อ! ฉัน...คือว่า...*
นิชาไม่รู้จะพูดอย่างไรดีคำพูดของเพื่อนครูที่พูดคุยกันก่อนที่เธอจะมาที่นี่กำลังวิ่งวนอยู่ในสมองของเธอและมันมีผลทำให้จิตใจของเธอสับสนวุ่นวายจนไม่รู้จะพูดอะไรดี
*คุณเป็นอะไร...เมื่อครู่นี้คุณยังตอบคำถามผมด้วยความมั่นใจอยู่เลย*
คนพูดค่อยๆ เคลื่อนร่างกายเข้ามาหาร่างบางของนิชามากขึ้นเรื่อยๆ โดยที่นิชาไม่ทันสังเกต
*เอ่อ...*
นิชาพูดได้เท่านั้นก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเธอหันไปเห็นใบหน้าของผู้อำนวยการภายใต้ไฟอันน้อยนิด
*ผะ...ผะ...ผี...กรี๊ดดด*
*คุณตกใจอะไร...ฮะ ฮะ ฮะ*
*ทำไมหน้าของท่านถึงได้...*
*นี่มันหน้ากากผี...ผมเอามาใส่เล่นๆ...คุณนี่ขวัญอ่อนเหมือนกันนะ*
*ท่าน…*
นิชารู้สึกโกรธมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะว่าเขาคือเจ้านาย
*ทำไมท่านถึงได้...*
*มันเป็นบททดสอบของคนที่จะมาทำงานให้ผมนะ แต่คุณคงจะไม่ผ่านเพราะท่าทางคุณจะกลัวผีมาก*
*ปกติฉันก็ไม่ได้กลัวขนาดนี้หรอกค่ะ แต่ฉันมัวคิดอะไรเพลินไปหน่อยก็เลยตกใจ*
*นี่คุณกำลังจะบอกผมว่าคุณไม่กลัวผีใช่ไหม*
*ถ้าบอกว่าไม่กลัวก็คงจะโกหก แต่ถ้าฉันมีสติดีพอฉันก็จะต้องดูให้แน่ใจก่อนค่ะว่าสิ่งที่ฉันเห็นมันคืออะไรกันแน่*
*แล้วคุณค่อยวิ่งหนีใช่ไหม*
*ท่าน...*
*โอเค...ผมสัมภาษณ์คุณเสร็จแล้ว เชิญคุณออกไปได้แล้ว*
*เดี๋ยวก่อนนะค่ะท่านสัมภาษณ์อะไรค่ะ...แล้วให้ฉันออกไปไหนค่ะ ท่านไล่ฉันออกจากงานหรือค่ะ*
*เฮ้อ! คุณนี่เป็นคนหูเบากว่าที่ผมคิดเอาไว้อีกนะ*
*หูเบาอะไรกันค่ะ...*
*เชิญ…*
*ท่านค่ะ...*
*ผมได้อธิบายทุกอย่างไว้ในจดหมายหมดแล้ว ถ้าคุณได้อ่านจดหมายเมื่อไหร่คุณก็จะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดเอง...เชิญ…*
ด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นทำให้นิชาไม่กล้าพูดอะไรอีก เธอทำเพียงแค่เดินคอตกออกมาจากห้องของผู้อำนวยการเท่านั้น เพราะเธอคิดว่าเธอคงโดนไล่ออกอย่างแน่นอน