บ้านคณินธร

   ตอนที่ 1

*นิ...ยัยนิ...ยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกเหรอวันนี้ลูกบอกว่าเปิดเทอมวันแรกมีงานต้องทำเยอะแยะเลยไม่ใช่หรือไง*

*เดี๋ยวก่อนยัยนิ อย่าเพิ่งไป...มาทานอาหารเช้าก่อน*

*คุณพิไลพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกสาวกำลังจะเดินออกจากบ้านไป*

*ไม่ค่ะนิสายแล้ว นิไปก่อนนะค่ะ*

*เดี๋ยวก่อนยัยนิ*

*อะไรอีกล่ะค่ะแม่*

*มีจดหมายมาถึงลูกนะ ไม่เอาไปอ่านที่ทำงานด้วยเหรอ เผื่อเป็นเรื่องด่วนนะ จดหมายส่งมาถึงสองสามวันแล้วแต่แม่ลืมนะ*

*อะไรนะค่ะ แม่ลืมแล้วถ้าเกิดเป็นเรื่องสำคัญจะทำยังไงล่ะค่ะ*

   นิชาพูดพร้อมกับเดินมาหยิบจดหมายจากมือของมารดา

*นิไปนะค่ะ*

*เฮ้อ! ลูกคนนี้นี่อายุก็ใกล้จะขึ้นเลขสามแล้วแต่ก็ยังทำให้เราต้องเป็นห่วงเหมือนตอนเด็กๆไปได้ ไม่ได้มีความเรียบร้อยเลยสักนิดเดียว*

     คุณพิไลพูดพร้อมกับมองตามนิชาที่กำลังสวมรองเท้าคัดชูแล้วรีบวิ่งตรงไปยังประตูหน้าบ้านเพื่อเรียกแท็กซี่ไปทำงาน

     ณ โรงเรียนอนุบาลคณินธร โรงเรียนเอกชนแห่งนี้เริ่มแรกเปิดสอนเฉพาะเด็กอนุบาลแต่ปัจจุบันเปิดสอนถึงระดับชั้นประถมศึกษาปีที่หก มีบุคลากรทั้งครูและเจ้าหน้าที่ตามงานส่วนต่างๆรวมกันร่วมร้อยคน คนมีชื่อเสียงส่วนใหญ่ไว้ใจให้ลูกหลานเข้าเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ เพราะเด็กนักเรียนที่จบจากที่นี่ทุกคนจะเอนทรานซ์ติดหรือไม่ก็สอบชิงทุนต่างประเทศได้ นิชาเพิ่งเข้าทำงานที่นี่ได้สองปีเท่านั้นเธอยังไม่ค่อยคุ้นกับกฎระเบียบอันมากมายของโรงเรียนนี้สักเท่าไหร่ เธอจึงทำอะไรเหมือนพวกแกะดำอยู่เสมอๆ

     บ่ายวันนั้น

*ประกาศ ขอเชิญครูนิชาที่ห้องท่านผู้อำนวยการค่ะ*

    นิชาและเพื่อนครูที่กำลังนั่งสนทนากันอยู่ในห้องพักครูนั้นต่างตกใจกันเป็นอย่างมากว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมผู้อำนวยการถึงต้องการพบตัวนิชาด้วย เพราะโดยปกติแล้วผู้อำนวยการของโรงเรียนแห่งนี้จะไม่เรียกครูเข้าพบหากไม่ทำผิดวินัยถึงขั้นไล่ออก พวกเพื่อนครูของนิชาจึงเกิดความสงสัยเป็นอย่างยิ่งว่านิชาไปทำเรื่องอะไรไว้

*นิเธอไปทำอะไรให้ท่านผู้อำนวยการไม่พอใจหรือเปล่า ทำไมท่านถึงเรียกพบตัวเธอละ*

    วิภาดาเพื่อนครูอายุไล่เลี่ยกับนิชาถามขึ้นทันทีที่เสียงประกาศจบลง

*จริงด้วยค่ะน้องน้องดา...ทุกคนที่นี่ต่างรู้กันดีว่าห้องผู้อำนวยการนั้นน่ากลัวมาก พวกเราไม่มีใครเคยพบหน้าท่านเลยสักคน*

*อยากพบหน้าท่านหรือค่ะพี่พร*

*เปล่าค่ะ...ฟังพี่พูดให้จบก่อนสิค่ะน้องดา*

*ค่ะ*               

*ท่านไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมใดๆ ของโรงเรียนเลยสักครั้งตั้งแต่ท่านเข้ามารับตำแหน่งนี้*

*พี่พรทราบไหมค่ะว่าท่านรับตำแหน่งนี้มานานเท่าไหร่แล้ว*

*สองปี*

*จริงเหรอพี่พร เข้ามาทีหลังดาอีกหรือค่ะ...ถ้าอย่างนั้นท่านผู้อำนวยการก็เข้ามาทำงานที่นี่พร้อมๆ กับครูนิใช่ไหมค่ะ*

*ใช่...แต่คนที่สามารถอธิบายเรื่องนี้ได้ดีที่สุดก็คือ......*

*ใครหรือค่ะ*

*ก็ท่านรองผู้อำนวยการยังไงละ*

*ใช่ๆ ดาได้ยินมาว่าท่านรองผู้อำนวยการเป็นคนเก่าแก่ของคนตระกูลนี้แถมยังเคยรับใช้คุณแม่ของท่านผู้อำนวยการมาก่อนด้วย*

*พวกเธอเม้าท์กันจบหรือยัง*

*ยังเลย...เอ๊ะ! เสียงคุ้นๆ แฮะ*

    พอวิภาดาหันไปก็พบว่าท่านรองฯ กำลังยืนมองพวกเธออยู่ สายตาของท่านรองฯ ตำหนิพวกเธออย่างชัดเจนทำให้วงสนทนาแตกกระเจิงในทันทียกเว้นนิชาที่กำลังใจลอยคิดไปไกลว่าตัวเองมีความผิดอะไรทำไมจะต้องโดนไล่ออกด้วย แต่ความคิดของนิชาต้องจบลงเมื่อท่านรองเรียกให้เธอเดินตามไป