บ้านคณินธร

     ณ ห้องผู้อำนวยการ

*ครูนิชาเข้าไปคนเดียวนะค่ะ*

*อ้าว! แล้วท่านรองฯ ละค่ะ*

*ฉันมีหน้าที่นำทางครูนิชามาส่งที่หน้าห้องท่านเท่านั้นค่ะ...ขอให้โชคดีนะค่ะ*

*ท่านรองฯ พูดจบก็เดินจากไป ทำให้บรรยากาศหน้าห้องผู้อำนวยการดูวังเวงมากขึ้นไปอีกในความคิดของนิชา*

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

*เชิญ*

เสียงพูดอันเยือกเย็นได้เอ่ยขึ้นจากด้านในห้องของผู้อำนวยการ

     กึก กึก กึก

*นิชาได้ยินเสียงรองเท้าของเธอดังก้องในทุกย่างก้าวที่เธอเดินเข้าไปภายในห้องอันมืดมิด*

*ทำไมห้องนี้ถึงได้มืดแบบนี้นะ มองอะไรไม่ค่อยเห็นเลย*

นิชาคิดในใจ

     แสงในห้องมีเพียงแสงของโคมไฟที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานเพียงอันเดียวเท่านั้น นิชาคิดว่าผู้อำนวยการอาจนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เธอจึงค่อยๆ เดินตามแสงของโคมไฟไปเรื่อยๆ และเมื่อเธอเดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานเธอก็ต้องแปลกใจ เมื่อเธอพบว่าผู้อำนวยการไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน

*เขาไม่ได้นั่งอยู่ที่นี่แล้วเสียงพูดเมื่อครู่นี้ล่ะ…นี่เรากำลังพูดอยู่กับใครกันแน่*

นิชาคิดในใจ

*ครูนิชาใช่ไหม*

นิชาพยายามหาที่มาของเสียงอันเย็นเยียบแต่ก็หาไม่พบเพราะแสงในห้องน้อยมากแต่เธอก็พยายามตั้งสติแล้วตอบกลับไป

*ค่ะ*

*เชิญนั่งสิ...นั่งที่หน้าโต๊ะทำงานของผมนั่นละ*

*น้ำเสียงของเขาฟังดูปกติมากขึ้นแล้ว…ค่อยโล่งอกหน่อยนึกว่ากำลังสนทนากับพวกวิญญาณเสียอีก*

นิชาคิดในใจก่อนตอบออกไป

*ค่ะ*

*คุณทำงานที่นี่เป็นยังไงบ้าง คุณชอบงานที่ทำไหม*

*ค่ะ...ชอบมากค่ะ*

นิชารีบตอบอย่างมั่นใจเพราะเธอกลัวว่าถ้าเธอลังเลในคำตอบเธออาจจะโดนไล่ออกก็เป็นได้

*ถ้าผมให้คุณเปลี่ยนงานละ*

นิชาหน้าซีดทันทีที่ได้ยินคำพูดของผู้อำนวยการ

*เอ่อ! ฉัน...คือว่า...*

นิชาไม่รู้จะพูดอย่างไรดีคำพูดของเพื่อนครูที่พูดคุยกันก่อนที่เธอจะมาที่นี่กำลังวิ่งวนอยู่ในสมองของเธอและมันมีผลทำให้จิตใจของเธอสับสนวุ่นวายจนไม่รู้จะพูดอะไรดี

*คุณเป็นอะไร...เมื่อครู่นี้คุณยังตอบคำถามผมด้วยความมั่นใจอยู่เลย*

คนพูดค่อยๆ เคลื่อนร่างกายเข้ามาหาร่างบางของนิชามากขึ้นเรื่อยๆ โดยที่นิชาไม่ทันสังเกต

*เอ่อ...*

นิชาพูดได้เท่านั้นก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเธอหันไปเห็นใบหน้าของผู้อำนวยการภายใต้ไฟอันน้อยนิด

*ผะ...ผะ...ผี...กรี๊ดดด*

*คุณตกใจอะไร...ฮะ ฮะ ฮะ*

*ทำไมหน้าของท่านถึงได้...*

*นี่มันหน้ากากผี...ผมเอามาใส่เล่นๆ...คุณนี่ขวัญอ่อนเหมือนกันนะ*

*ท่าน…*

นิชารู้สึกโกรธมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะว่าเขาคือเจ้านาย

*ทำไมท่านถึงได้...*

*มันเป็นบททดสอบของคนที่จะมาทำงานให้ผมนะ แต่คุณคงจะไม่ผ่านเพราะท่าทางคุณจะกลัวผีมาก*

*ปกติฉันก็ไม่ได้กลัวขนาดนี้หรอกค่ะ แต่ฉันมัวคิดอะไรเพลินไปหน่อยก็เลยตกใจ*

*นี่คุณกำลังจะบอกผมว่าคุณไม่กลัวผีใช่ไหม*

*ถ้าบอกว่าไม่กลัวก็คงจะโกหก แต่ถ้าฉันมีสติดีพอฉันก็จะต้องดูให้แน่ใจก่อนค่ะว่าสิ่งที่ฉันเห็นมันคืออะไรกันแน่*

*แล้วคุณค่อยวิ่งหนีใช่ไหม*

*ท่าน...*

*โอเค...ผมสัมภาษณ์คุณเสร็จแล้ว เชิญคุณออกไปได้แล้ว*

*เดี๋ยวก่อนนะค่ะท่านสัมภาษณ์อะไรค่ะ...แล้วให้ฉันออกไปไหนค่ะ ท่านไล่ฉันออกจากงานหรือค่ะ*

*เฮ้อ! คุณนี่เป็นคนหูเบากว่าที่ผมคิดเอาไว้อีกนะ*

*หูเบาอะไรกันค่ะ...*

*เชิญ…*

*ท่านค่ะ...*

*ผมได้อธิบายทุกอย่างไว้ในจดหมายหมดแล้ว ถ้าคุณได้อ่านจดหมายเมื่อไหร่คุณก็จะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดเอง...เชิญ…*

ด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นทำให้นิชาไม่กล้าพูดอะไรอีก เธอทำเพียงแค่เดินคอตกออกมาจากห้องของผู้อำนวยการเท่านั้น เพราะเธอคิดว่าเธอคงโดนไล่ออกอย่างแน่นอน