บ้านคณินธร

เช้าวันใหม่
*น้องอะตอมครับ น้องอะตอมตื่นได้แล้วนะครับ*
*ครับ*
*เดี๋ยวล้างหน้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเราลงไปทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารกันนะ*
*ไม่ครับ...ผมจะทานในห้องเหมือนเดิม*
*ไม่ได้ครับ...เดี๋ยวห้องเหม็นนะครับ...น้องอะตอมไม่สงสารคุณยายอุ่นหรือครับ คุณยายต้องเข้ามาทำความสะอาดให้น้องอะตอมทุกครั้งที่น้องอะตอมทานอาหารเลย*
*แต่ว่า...*
*ไปทานข้าวเป็นเพื่อนครูนะครับคนเก่งของครู*
*ทำไมผมจะต้องไปนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนคุณครูด้วยล่ะครับ*
*น้องอะตอมน่าจะทราบดีว่าคุณพ่อของน้องอะตอมแทบจะไม่เคยยิ้มเลย...เวลาทานข้าวที่ไร ครูรู้สึกอึดอัดจนอาหารไม่ย่อยเลยละครับ*
*ฮะ ฮะ ฮะ*
*จริงด้วยครับ...ผมไม่เคยเห็นคุณพ่อยิ้มเลย*
*ใช่ไหมละ*
*ถ้าอย่างนั้น น้องอะตอมจะต้องไปทานข้าวกับครูทุกวันนะครับ...ครูจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดจนอาหารไม่ย่อยอีก นะครับ*
*ครับ*
*ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปห้องน้ำกันเลยนะ*
*ครับ*
ยี่สิบนาทีผ่านไป
นิชาเดินนำอะตอมเข้ามาในห้องอาหารซึ่งคณินนั้นนั่งรอเธออยู่ก่อนแล้ว
*คุณมาช้า...นี่ผมเป็นเจ้านายของ...*
คณินธรพูดได้แค่นั้นเพราะนิชาพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
*ทราบค่ะ...ไม่ต้องพูดย้ำมากก็ได้ค่ะ...ฉันขอโทษค่ะที่ทำให้คุณต้องรอ*
*คุณพ่อบ่นคุณครูทำไมครับ...ผมเป็นคนทำให้คุณครูลงมาช้าเองครับ*
*อะตอม...วันนี้ทำไมลูกถึง...*
*ใช่แล้วค่ะ...ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปน้องอะตอมจะลงมาทานข้าวที่ห้องอาหารพร้อมกับฉันทุกวันค่ะ*
*คุณทำได้ยังไง...*
*คุณก็ทำได้แต่ฉันคิดว่าคุณไม่พยายามทำมากกว่า*
*นี่คุณว่าผมอีกแล้วนะ...*
คณินมองนิชาด้วยสายตาเข้มดุ
*ก็คุณเอาแต่ทำหน้าบึ้ง...เด็กที่ไหนจะกล้าเข้าใกล้ล่ะค่ะ...อย่าว่าแต่เด็กเลยฉันยังไม่อยากเข้าใกล้คุณเลย*
ประโยคหลังนิชาคิดในใจไม่ได้พูดออกไป
*ผมหิวแล้วครับครู*
*ครับ...น้องอะตอมมานั่งข้างครูครับ*
*อะตอมมานั่งข้างพ่อดีกว่า*
*ไม่ครับผมจะนั่งข้างครู...*
*ทำไมละครับ...*
*ถ้าผมไม่นั่งข้างครูเดี๋ยวครูจะรู้สึกอึดอัดจนอาหารไม่ย่อยครับ*
*อะไรนะ…*
คณิธรพูดพร้อมกับหันไปมองหน้านิชาด้วยสายตาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
*น้องอะตอมทานข้าวได้แล้วครับ*
นิชารู้ว่าคณินต้องโกรธเธออย่างแน่นอนแต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจ เธอหันไปสนใจกับการทานอาหารของน้องอะตอมแทน
 ฝากเอาไว้ก่อนเถอะครูนิชา
คณินธรคิดในใจ
หลังอาหารมื้อเช้า
*อะตอมขึ้นไปรอคุณครูที่ห้องเรียนก่อนนะครับพ่อมีธุระต้องคุยกับคุณครู*
*แต่ฉันไม่มีค่ะ...ไปครับน้องอะตอมเราไปเรียนกันได้แล้วครับ*
พูดจบนิชาก็จูงมือเด็กชายอะตอมวิ่งขึ้นชั้นบนไปทันที
*นี่เธอ...ครูนิชา…โธ่เว้ย!...เลี่ยงให้ได้ตลอดก็แล้วกัน*
คณินธรพูดพร้อมกับมองตามหลังนิชาไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดเป็นอย่างมาก
ณ ห้องเรียนของเด็กชายอะตอม ซึ่งจริงๆ แล้วก็คือห้องนั่งเล่นบนชั้นสองนั่นเอง
*เฮ้อ! โล่งอกไปทีเขาไม่ได้ตามเรามา*
*คุณครูพูดว่าอะไรนะครับ*
*เปล่าครับ...แต่ครูอยากจะบอกน้องอะตอมว่าวันหลังไม่ต้องพูดเรื่องที่ครูพูดถึงคุณพ่อของน้องอะตอมต่อหน้าคุณพ่ออีกนะครับ*
*ทำไมละครับ...*
*เอาง่ายๆ เลยนะ ครูอาจจะถูกหักเงินเดือน หรือไม่ก็อาจจะตกงาน เพราะว่าแอบว่าคุณพ่อของน้องอะตอมลับหลังยังไงละครับ*
*ครูไม่ได้ว่าคุณพ่อเลยนะครับ ครูพูดเรื่องจริงทุกอย่าง*
*ใช่ไหมละ...แต่ถึงยังไงก็ห้ามพูดเด็ดขาดนะครับ...ครูขอร้อง*
*ผมมีข้อแลกเปลี่ยน*
*อะไรครับ*
*เครื่องเล่นเกมครับ*
*ครูว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะครับเรื่องนั้น*
*ผมล้อเล่นครับ...ฮะฮะฮะ*
*ล้อเล่นเหรอมานี่เลย...*
พูดจบครูนิชาก็วิ่งไล่จับกับน้องอะตอมอย่างสนุกสนานโดยไม่รู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งยืนสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ
 
ขอบคุณนักอ่านทุกท่าน