บ้านคณินธร

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

*ทำไมบ้านเงียบจังเลย...หายไปไหนกันหมดนะ*

หลังจากที่กล่อมเด็กชายอะตอมนอนกลางวันจนหลับไปแล้ว นิชาก็เดินตามทางมาเรื่อยๆ จนมาถึงบริเวณสวนหย่อมหลังบ้านเธอก็ไม่พบใคร หญิงสาวจึงเดินถือหนังสืออ่านเล่นไปนั่งอ่านในศาลาสีขาวซึ่งตั้งอยู่กลางสวนดอกไม้นานาพันธ์ที่ถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงามไม่มีที่ติเลยทีเดียว นิชานั่งไปได้สักพักเธอก็เริ่มง่วง เธอจึงเผลอหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมานิชาก็ต้องตกใจเพราะเธอกลับมานอนที่ห้องของเธอทั้งๆ ที่เธอจำได้ว่าเธอเดินออกไปที่สวนด้านนอก

*นี่เราละเมอกลับห้องเองหรือ ไม่น่าใช่นะ หรือว่าจะมีใครพาเราขึ้นมา*

*คุณตื่นแล้วเหรอ*

*อุ๊ย! ตกใจหมดเลย ทำไมคนบ้านนี้ถึงชอบมาเงียบๆ นะ*

*ผมนั่งอยู่ในห้องนี้ตั้งนานแล้ว คุณไม่สังเกตเห็นผมเอง*

*จริงหรือค่ะ แล้วคุณเข้ามาในห้องของฉันได้ยังไง ก็ผมเป็นเจ้าของบ้าน จะเข้าออกห้องไหนก็ได้*

*แต่ตอนนี้ห้องนี้เป็นของฉันแล้ว คุณควรเคารพสิทธิของฉันด้วยค่ะ*

*ผมจำเป็น เพราะว่าผมไม่สามารถปล่อยให้คุณนอนตากลมเย็นๆ แบบนั้นเป็นเวลานานได้*

*คุณเป็นห่วงฉันหรือค่ะ*

*ผมแค่ทำหน้าที่นายจ้างที่ดีก็เท่านั้น*

สองพ่อลูกนี่นิสัยเหมือนกันเลย ปากแข็ง

นิชาคิดในใจไม่ได้พูดออกไป

*โดยการอุ้มฉันขึ้นมาส่งที่ห้องอย่างนั้นหรือค่ะ*

*ใช่…*

*เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่เป็นห่วง*

*ก็ผมบอกแล้วไงว่า...*

คณินธรจำต้องหยุดคำพูดลงเพียงเท่านั้นเพราะนิชาพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

*คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดเถอะค่ะ แต่ฉันคิดอย่างที่พูดจริงๆ ค่ะ*

*เอาเถอะผมไม่อยากเถียงกับคุณแล้ว...ผมไปละ*

*ฮือ ฮือ คุณครูไม่สบายหรือครับ คุณครูอย่าตายนะครับ*

เด็กน้อยวิ่งร้องไห้เดินผ่านหน้าของคณินธรเข้ามาถามอาการของนิชาด้วยน้ำตานองเต็มใบหน้า

*น้องอะตอมรู้ได้ยังไงครับว่าครูไม่สบาย*

*ยายอุ่นบอกครับ*

*อ๋อ! แต่ตอนนี้ครูสบายดีแล้วนะครับ แล้วครูก็ยังไม่ตายด้วย*

นิชาพูดพร้อมกับทำท่าชกมวยประกอบคำพูดของเธอ การกระทำของเธอทำให้เด็กน้อยหยุดร้องไห้ในที่สุด

*จริงๆ นะครับ คุณครูจะอยู่กับผมไปนานๆ ใช่ไหมครับ*

*ครับ...ครูให้สัญญา...เรามาเกี่ยวก้อยสัญญากันดีกว่านะ*

*ครับ*

ภาพตรงหน้าทำให้คณินธรเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน

เช้าวันใหม่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

*ค่ะ...มาแล้วค่ะ*

เมื่อเปิดประตูออกไปนิชาก็ต้องแปลกใจที่เห็นใบหน้าของคนที่มาเคาะประตูห้องของเธอ

*มีอะไรหรือเปล่าค่ะ*

*วันนี้ผมจะเข้าเมืองคุณอยากจะได้อะไรไหม*

*ฉันขอไปด้วยได้ไหมค่ะ*

*แล้วใครจะอยู่กับอะตอมละ*

*พาอะตอมไปด้วยสิค่ะ*

*ผมไม่อยากให้แกออกไปพบคนแปลกหน้า*

*คุณกลัวมากเกินไปแล้วค่ะ แกยังเป็นเด็กอยู่เลย แล้วแกก็ไม่ได้มีอาการตลอดเวลาสักหน่อย แกก็เหมือนกับเด็กทั่วๆ ไปที่ยังอยากจะเล่นซน อยากเที่ยวสนุกๆ เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ นะค่ะ แกควรจะได้เรียนรู้โลกภายนอกเหมือนกับเด็กปกติทั่วไปนะค่ะ*

*คุณคิดว่าคุณดูแลแกได้ใช่ไหม*

คณินธรถามนิชาเพื่อที่เขาจะได้วางใจได้ว่าอะตอมจะได้รับการดูแลอย่างดีจากนิชาระหว่างที่อยู่นอกบ้าน

*ค่ะ...ฉันจะดูแลอะตอมอย่างดีเลยค่ะ*

*ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปเตรียมตัวอีกครึ่งชั่วโมงคุณกับอะตอมไปรอผมที่หน้าบ้าน*

*ตกลงค่ะ*