Ask her to be my last​ (to be)#รัก​ไม่เลือกเวลาเกิด

#ใกล้มากกว่านี้ได้ไหม
 
ปัจจุบัน
 
"มาทางนี้เลยค่ะน้องๆ รีบๆเลยค่ะ"
 
เสียงรุ่นพี่ผู้หญิงตะโกนบอกว่าให้รีบมานั่งต่อเเถวกัน เพื่อจะเริ่มกิจกรรมรับน้อง
 
"ยินดีต้อนรับน้องๆเฟรชชี่ปี 1 ทุกคนเข้าสู่คณะบริหารธุรกิจนะค่ะ"
 
"วันนี้เราจะมาเริ่มรับน้องกันนะค่ะ ก่อนอื่นพี่ๆขอเเจ้งเรื่องกิจกรรมพิเศษคือทางคณะเราจัดค่ายสานสัมพันธ์​น้องปี1 กับรุ่นพี่ปี2 ด้วยนะค่ะ โดยเป็นค่ายนี้จะจัดขึ้นที่จังหวัดกาญจนบุรี​นะค่ะ เป็นเวลา 2 วัน 1 คืนนั่นเองค่าา เเต่วันนี้เราจะเริ่มเเค่กิจกรรมเล็กๆก่อนนะค่ะ คือจับสายรหัสเเล้วไปเเนะนำตัวกับรุ่นพี่รหัสของเรานะค่ะ"
 
"กูไม่อยากได้พี่รหัสอ่ะ"
เพื่อนข้างๆพูดเเล้วหันมาทางผม ผมก็เเค่รับยิ้มๆ
 
"มึงชื่อไรว่ะ กูชื่อบูมนะ" ไอ้คนที่บอกว่าไม่อยากได้พี่รหัสเอ่ยถามชื่อขึ้น
 
"เราชื่อตะวัน เรียกว่าวันสั้นๆก็ได้"
บอกบูมเเล้วก็ยิ้มๆให้
 
"วันกูขอเเลกที่ได้ป่ะ"
มิกซ์เอ่ยขึ้นมา
 
"มึงจะนั่งตรงไหน" ผมถามออกไป
 
"กูอยากนั่งตรงกลางระหว่างมึงกับไอ้บูม"
 
"ทำไมวันนี้มึงเรื่องมาก"
ผมกล่าวเบาๆเเล้วก็ยอมเเลกที่กับมันทำให้บูมที่หันมาคุยถึงกับหันหน้าไปอีกฝั่งนึง
 
"ตะวันๆมึงจับได้ใครวะ"
บูมถามขึ้น
 
"กูได้ 613 ไม่รู้ว่าพี่คนไหน เเล้วมึงอะบูม"
 
"กูได้614”
เเต่กูรู้เเละว่าใครเดี๋ยวกูไปเเนะนำตัวก่อน"
 
"อ้าวมิกซ์มึงจับสายยัง" ผมได้เอ่ยถามมิกซ์ที่กำลังจะนั่งลงด้านหน้า
 
"กูจับเเล้วไปรายงานตัวมาเเล้ว มึงหล่ะวัน นั่งทำไรอยู่ตรงนี้"
 
"กูไม่รู้ว่าพี่กูคนไหน"
 
"เอามานี่กูจัดการเอง"
มิกซ์ดึงกระดาษรหัสไปจากมือพร้อมกับตะโกน"
 
“ใคร รหัส613 ครับ" มิกซ์ตะโกนถามไปได้ 2 ครั้งก็มีเสียงตะโกนตอบกลับมา
 
"กูเองนี่แหละ"
"มึงมีสายเเล้วมาตะโกนทำไรตรงนี้"
เสียผู้ชายร่างสูง เดินมาหาไอ้มิกซ์" แต่ต้องทำให้ผมแทบช็อค
 
“เชี้***” ผมตกใจพูดออกไปทันที"
ไม่คิดว่าจะกลับมาเจอพี่เขาอีกครั้ง คิดว่าพี่เขาอาจจะอยู่ปี4อะไรเเบบนี้ ในขณะที่อีกฝ่ายก็ดูตกใจไม่เเพ้กัน
 
“มึงด่าใครเชี้**”
พี่ภูผาเอ่ยถามมาทางผม แล้วมองด้วยสายตาประมาณคิดว่าผมต้องเข้าคณะเดียวเพื่อตามจีบเขาแน่ๆ
 
"สะ... สะ..สวัสดีครับพี่ภูผา"
ผมพูดด้วนน้ำเสียงสั่นๆในลำคอ
 
"อือ เเนะนำตัวเลยดิ มึงได้ 613 ไม่ใช่เหรอ" พี่ภูผาดูเหมือนจะไม่ค่อยสบตากับผมเท่าไรนัก หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเขายังจำเรื่องที่ผมไปสารภาพวันนั้นได้"
 
“ผมชื่อนาย...”
"ยังไม่เซ็นต์รับสายให้นะ เจอกันวันรับน้องสานสัมพันธ์​"
อีกฝ่ายพูดจบเเล้วหันหลังเดินไปเเบบไม่ใยดี" ทำผมยืนงง
 
“กูขอโทษ" มิกซ์พูดขึ้น
 
"มึงขอโทษทำไม"
 
"ก็กูตะโกนหาพี่รหัสให้มึง ไม่คิดว่า..จะทำให้มึงไม่ได้ลายเซ็นต์​เลย"
 
"ไม่เป็นไร ดีเเล้ว กูจะได้ไม่ต้องหาไง เจอเเล้วจบๆไป"
ผมเห็นสีหน้ามิกซ์จากที่ดูกังวล เปลี่ยนสีหน้าคลายกังวลได้
 
 
 
“ภูๆ น้องมาแนะนำตัวกับมึงยัง” คิวถามขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ
 
“มาแล้ว แต่..กูว่าดวงกูไม่ดีแน่ๆ” ภูตอบมาด้วยความกังวลเล็กน้อย
 
“ทำไมว่ะ น้องมึงสวยเกินไปหรอวะ”
 
“มึงไม่โอเคกับน้องเหรอ” แป้งก็ถามขึ้นพลางสงสัยไปด้วย
 
“พวกมึงจำเรื่องที่กูเคยเล่าให้ฟังได้ปะ เรื่องที่มีเด็กผู้ชายมาสารภาพชอบกูอ่ะ”
 
“เชี้****!!!” คิวตกใจและรู้ว่าที่ผมพูดมันหมายความว่ายังไง
 
“น้องตามมาจีบมึงถึงคณะเลยเหรอ” แป้งก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าคิว
 
“กูควรทำไงวะ กูทำตัวไม่ถูกอ่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงกูจะไม่สะทกสะท้านเลย แต่นี่เป็น...”
 
“มึงก็ต้องทำตัวให้ปกติให้ได้” แป้งตอบขึ้น
 
“เออกูก็คิดแบบแป้งนะ มึงต้องยอมรับ เรื่องแบบนี้มันห้ามใจกันไม่ได้หรอก อีกอย่างมันน้องรหัสมึง ตอนน้องบอกชอบมึงมันก็นานแล้วนะ ตอนนี้มันอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้”
 
“ตกลงกูต้องเป็นฝ่ายยอมรับน้องมันให้ได้ใช่ปะ”
 
 
 
 
 
 
“ทำไรอยู่ค้าบคนเก่งของแม่ แล้วเก็บของใส่กระเป๋าหรือยัง”
แม่เดินเข้ามาถามผมในห้องนอน
 
“เก็บแล้วแม่ ไม่อยากไปเลยอ่ะ ไปตั้ง 2 วัน”
 
“เอาน่าถือว่าไปเที่ยวเนอะ ถ้าพ่อรู้ว่าเราไปคงจะดีใจ พ่อเค้าอยากให้วันไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้าง”
 
“ผมคงคิดถึงมามากๆๆๆๆแน่เลย” ผมพูดอ้อนๆแม่แล้วเข้าไปกอดแม่
 
“ไม่เลิกนิสัยขี้อ้อนสักทีนะเราอ่ะ รีบนอนได้แล้วลูก” แล้วแม่ก็ลูบหัวเบาๆ ก่อนแม่ออกจากห้อง
ในขณะที่กำลังจะนอนก็เกือบลืมเลยเอาโทรศัพท์ขึ้นมาตั้งนาฬิกาปลุก แต่ก็เผลอกดเข้าไปในเฟสแล้วเปิดดูหน้าไทม์ไลน์เฟสพี่ภูผา (ยังไม่ได้เป็นเพื่อนกันในเฟสนะ)
“...................................พรุ่งนี้จะเจอพี่แล้ว.........................................”
 
 
 
 
 
“น้องๆค่ะมาทางนี้เลยค่ะ เราจะติดรหัสที่นั่งแต่ละคนที่จับได้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนะค่ะ ไว้ตรงบริเวณเบาะของรถบัสนะค่ะ ดูรหัสให้ดีนะค่ะ พี่รหัสนั่งรอบนรถแล้วค่ะ”
 
“วันๆงั้นกูแยกกับมึงตรงนี้นะ กูนั่งคันที่ 2 มีไรโทรหากูนะ”
มิกซ์รีบบอกแล้วเดินไปขึ้นรถคันหลังทันที
 
“แต่กูนั่งคันเดียวกับมึง แต่น่าจะเป็นชั้นล่างวะ มึงดูแลตัวเองให้ดีนะ อย่าไปข่มขืนใคร ไอ้มิกซ์เล่าให้กูฟังแล้วเรื่องมึงกับพี่รหัส” บูมพูดเสียงแผ่วๆ แล้วก็เดินไปขึ้นรถ
 
“น้องตะวันค่ะไม่ขึ้นรถหรอค่ะ”
เสียงพี่ผู้หญิงตะโกนบอกมาจากด้านหลัง
 
“กำลังจะขึ้นแล้วครับพี่” ทำไมต้องจัดให้นั่งคู่กับสายตัวเองด้วยว๊า
 
“นั่งดิจะยืนโชว์หรอ” พี่ภูผาเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงโหดๆ
“เอ่อ..พี่ภูผาครับ คือเรื่องวันนั้นผมขอ...”
 
 “มึงรีบนอนพักเหอะ ไปถึงค่ายมึงได้เจอรับน้องหนักแน่”
ผมบอกไอ้น้องรหัสพลางหลับตาแล้วเบนหน้ามาอีกฝั่งนึง
 
 
ผมหลับไปได้ 2 ตื่น เลยสะดุ้งตื่นพราะรู้สึกคอแห้งหิวน้ำขึ้นมา เลยค่อยๆเหลือบมองไปหาคนที่นั่งข้างๆ
มันหลับเอาเป็นเอาตายมาก แต่หัวมันมาอยู่ที่ไหล่ตั้งแต่เมื่อไรเนี้ย ถึงว่าตอนที่หลับรู้สึกหนักๆไหล่ แต่ก็ช่างมันก่อน เพราะตอนนี้หิวน้ำมากเลยค่อยๆเอื้อมหยิบน้ำจากกระเป๋าด้านบน แต่ยิ่งขยับ..หน้ามันยิ่งขยับมาใกล้กว่าเดิมอีก หิวน้ำก็หิวน้ำ ถ้ากูลุกไปนั่งที่อื่นได้กูไปนานแล้ว ไม่ต้องมานั่งเป็นหมอนข้างให้ไอ้เด็กเมื่อวานซืน
 
 
 
 
 
“พี่จะทำอะไร” อีกฝ่ายถามขึ้นจากตื่นนอนแล้ว
 
“อะไรมึง กูทำไรมึง” ผมบอกมันด้วยสีหน้าไม่พอใจทันที
 
“ก็เมื่อกี้พี่ภูเอาหน้ามาใกล้ผม”
 
“กูก็แค่จะเอื้อมหยิบน้ำด้านบน มึงเสือกมานอนทับกูเนี้ย”
 
สีหน้าพี่ภูจากไม่พอใจ ตอนนี้คงจะโมโหแล้วแหละ
ไหนๆก็ไหนๆเลยแกล้งด้วยการยื่นหน้าไปใกล้ แล้วบอกพี่ภูเบาๆว่า
“แล้วถ้าใกล้แบบนี้หล่ะครับ พี่ให้ผมใกล้มากกว่านี้ได้ไหม..”
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้แทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของพี่ภูผา
 
“มึงอย่ามาทำแบบนี้ใส่กูอีกนะ กูไม่ชอบ”
ผมผลักไอ้เด็กเมื่อวานซืนออกไปทันที
 
 
 
#ภูผาตะวัน