#ความลับในใจ

 

 

“น้องๆ รีบลงจากรถแล้วไปรวมตัวกันด้านหน้าอาคารเลยนะค่ะ”

 

“อ้าวพี่ภู พี่จะไปไหน”

ผมเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ดูเหมือนว่าไม่ไปทางเดียวกัน

 

“สนิทหรอถึงเรียกภูเฉยๆ”

 

“ก็อยากสนิทด้วย”

ผมเอ่ยตอบทันที

 

“แต่กูไม่อยากสนิทกับมึง ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามึงเป็นน้องรหัส หน้ามึงกูก็จะไม่มอง”

 

“พี่โกรธผมเรื่องก่อนหน้านี้หรอ ผมขอโทษ”

“แล้วตกลงพี่จะไปไหน ไม่ไปกับผมเหรอ”

พี่ภูไม่ตอบคำถามแล้วเดินไปอีกทาง

 

 

“น้องตะวันค่ะ น้องอีกแล้วหรอ ไปรวมตัวได้แล้วค่ะ”

รุ่นพี่ผู้หญิงเอ่ยเรียกและสีหน้าดูหงุดหงิดที่เป็นผมอีกแล้ว

 

 

ยินดีต้อนรับสู่ค่ายสานสัมพันธ์ของคณะบริหารธุรกิจอีกครั้งนะค่ะ วันนี้เตรียมกายเตรียมใจพร้อมกันแล้วใช่ไหมค่ะ พี่จะแจ้งกิจกรรมล่วงหน้าเลยนะค่ะ วันนี้พี่จะมีเกมทั้งหมด 3 ฐานนะค่ะ โดยให้เล่นกับพี่รหัสของตัวเอง

 

ระหว่างที่รุ่นพี่เเจ้งกิจกรรมอยู่นั้น มิกซ์กับบูมก็เดินเข้ามาหา

 

"มึงไงบ้างวัน ยังอยู่ดีไหมว่ะ"

บูมเอ่ยถาม

 

"มึงทำไมไม่โทรหากูก่อนมารวมตัว กูจะได้ไปรับที่รถ"

มิกซ์เอ่ยถามด้วยความรู้สึกห่วงใย

 

"เออกูไม่เป็นอะไรเเล้ว เเขนขายังครบดี มึง 2 คนไม่ต้องห่วง กูโตเเล้วครับเพื่อน"

 

 

 

เกมเเรกของฐานวันนี้นะค่ะ คือ เกมวิ่งเพื่อรักนั่นเองค่า

โดยจะมัดขาคนละข้างของตัวเองติดกับขาพี่รหัส เเล้ววิ่งให้ถึงเส้นชัยในเวลา 1 นาที

เตรียมตัวเลยนะค่ะ

 

"มึงยืนทำไรว่ะ กูจะมัดเชือกเนี้ย"

พี่ภูเอ่ยขึ้นขณะนั่งคุกเข่าเเล้วมองขึ้นมา

 

"มึงวิ่งเร็วๆดิ ขามึงสั้นจังวะ"

อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เหงื่อโชกเต็ม เเล้วก็โอบไหล่จนผมเริ่มเกร็งมากขึ้น

 

"ผมวิ่งเร็วสุดได้เเค่นี้อ่ะ พี่ภูขายาวเเล้วก้าวเร็วเองอะ"

 

"มึงเตี้ยเองปะว่ะ กูไม่ผิด"

พี่ภูเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย

 

สุดท้ายคือเรา 2 คน คือคู่สุดท้ายเพราะมัวเเต่เถียงกันเรื่องขาสั้นขายาว

 

 

ต่อไปเกมฐานที่ 2 เกมป้อนรักนั่นเองจ้า

โดยจะมัดมือมือทั้ง 2 ฝ่ายติดกัน เเล้วจะมีจานขนมอยู่ด้านหน้า ทำไงก็ได้ป้อนขนมกันจนหมดจานในเวลา 1 นาทีเหมือนเดิมนะจ้า

"เดี๋ยวผมป้อนพี่เอง พี่เขยิบมาชิดผมหน่อยดิ มือมันเอื้อมไม่ได้"

 

"เเค่นี้พอกูไม่อยากใกล้มึง"

 

"พี่ภู"

ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงเข้มๆ

ผมเลยเป็นฝ่ายเขยิบเข้าไปหา เเล้วค่อยๆ หยิบขนมป้อนให้พี่ภูกิน

 

"มึงช้าๆ ดิ เต็มปากกูเเล้วเนี้ย"

ขนมเต็มปากพี่ภูจนเห็นข้างๆกระพุงเเก้มทั้ง 2 ข้าง

 

"เเพ้อีกเเล้วอ่ะ "

ผมกล่าวขึ้นเเล้วหันไปทางหน้าพี่ภู ดูเหมือนพี่ภูจะทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ด้วย

 

 

เกมฐานสุดท้ายเเล้วนะจ้าเด็ก ๆ เกมนี้ชื่อความลับในที่เเคบ

โดยให้พี่รหัสกับน้องรหัสเข้าไปอยู่ในกล่องสี่เหลี่ยม​ที่ตั้งอยู่ข้างหน้าทีละคู่

เเล้วบอกความลับตัวเองให้อีกฝ่ายรู้ไม่เกิน 5 นาที

เริ่มเกมเลยยยยค่ะ

 

บรรยากาศ​เงียบไปสักพักใหญ่ๆ

 

"พี่ภูไม่มีอะไรจะบอกบ้างเหรอ"

 

อีกฝ่ายถามขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เหมือนรอคำตอบ ทำไมไอ้จุ๊บเเจงมันไม่เเจ้งก่อนหน้าว๊าว่ามีเกมพูดความลับด้วย ผมเอ่ยขึ้นในใจ จนอีกฝ่ายเริ่มตั้งคำถาม

 

"พี่ภูผาครับ ที่ผมมาเรียนคณะบริหารไม่ได้ตั้งใจเข้ามาจีบพี่นะครับ ผมต้องการมาเรียนจริงๆ เพราะอยากช่วยงานคุณพ่อครับ"

 

“มึงคิดงั้นจริงเหรอวะ”

 

“ครับพี่ภู”

ผมพยักหน้าเบาๆ

 

“งั้นตอนนี้มึงก็ไม่ได้รู้สึกแบบ..อะไรแบบนั้นกับกูแล้วใช่ปะ”

พี่ภูเอ่ยขึ้นจะพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อยที่บ่งบอกถึงความดีใจ

 

“ครับพี่ภู ตอนนั้นผมบอกชอบพี่เพราะพี่เป็นไอดอลผมต่างหากครับ”

ผมรีบพูดแก้ตัวในเหตุการณ์วันนั้นทันที แต่ในใจลึกๆก็ชอบแหละ ชอบมากขึ้นทุกวันด้วย

แต่ถ้าแลกกับการที่ได้อยู่ข้างๆพี่เขาตลอดไปต่อให้เป็นได้แค่นี้ก็ถือว่าคุ้ม...

 

“อ๋อเออกูว่าแล้วมึงคงไม่คิดอะไรแบบนั้นกับกูจริงๆ หรอก”

พี่ภูเหมือนจะมีรอยยิ้มมากขึ้นเวลาหันมาพูดกับผม

“กูเลิกอึดอัดล่ะ โอเคต่อไปนี้กูจะเป็นพี่รหัสที่ดีให้มึงเองตะวัน มีไรปรึกษากูได้ตลอด”

 

“ขอบคุณครับพี่ภู”

เป็นครั้งแรกที่พี่ภูเอ่ยชื่อผม

“ผมมีอีกเรื่องนึงจะบอกพี่ครับ”

 

“ว่า”

พี่ภูตอบสั้นๆแล้วมองหน้าผมเพื่อรอคำตอบ

 

“ผมคือคนที่ทักไปยืมหนังสือพี่เมื่อปีที่แล้วครับ”

 

“อ้าวมึงคือคนที่ตั้งรูปแมวเองหรอ แต่เอ๊ะกูเหมือนจะจำได้ล่ะ ตอนนั้นมึงแนะนำชื่ออย่างจะสัมภาษณ์เข้าเรียนกับกู นึกแล้วยังขำ”

พี่ภูขำออกมาเล็กน้อย แต่ทำผมเขินไปโดยไม่รู้ตัว..

ผมคิดถูกแล้วที่ทำแบบนี้

 

 

แล้วดูเหมือนว่าผมกับพี่ภูเราจะญาติดีกันแล้ว ไม่สิพี่ภูยอมพูดคุยมากขึ้นมาก เข้าใจแหละว่าพี่เขารู้สึกอึดอัด

 

กิจกรรมวันนี้ดูเหมือนว่าจะผ่านไปด้วยดีและเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงช่วงค่ำ

ช่วงค่ำวันนี้จะมีกิจกกรรมผูกข้อมือทำขวัญรับน้องปี 1 อย่างชัดเจน

แต่ระหว่างที่กิจกรรมจะเริ่มขึ้นก้มีเสียงโทรศัพท์ผมเข้ามา

 

“ฮาโหลครับแม่”

“ตะวันอยู่ที่ค่ายแล้วใช่ไหมลูก คือ..”

น้ำเสียงแม่ดูเหมือนจะมีเรื่องไม่สบายใจ

 

“ใช่แม่ แม่โทรมาตอนนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามแม่ด้วยความสงสัย

 

“พ่อเราเกิดอุบัติเหตุรถชนนิดหน่อยนะ แต่ตะวันไม่ต้องเป็นห่วงพ่อนะ พ่อไม่เป็นอะไรแล้ว” แม่รีบบอกเหตุผลเพื่อให้ผมคลายความกังวลลง

 

“ให้ลุงสิงห์ขับรถมารับผมได้ไหมแม่” ผมรู้สึกว่าผมเริ่มเครียดเเละกังวล

(ลุงสิงห์คือคนขับรถเก่าแก่ในตระกูลของบ้าน)

 

“พ่อไม่เป็นอะไรแล้ว ตะวันอยู่ทำกิจกกรมคณะดีกว่านะลูก เพื่อความสบายใจของพ่อกับแม่น้า พรุ่งนี้ตะวันก็กลับบ้านแล้ว

เดี๋ยวก็เจอพ่อนะค่ะคนเก่งของแม่”

แม่ปลอบผมเพราะรู้ว่าผมต้องเป็นกังวลมากแน่ๆ

 

“งั้นก็ได้ครับ สวัสดีครับ”

ผมวางโทรศัพท์แล้วก็มานั่งอยู่ด้านหลังอาคารเงียบๆคนเดียว

 

 

 

“ภูผาน้องตะวันไปไหนเหรอ”

แป้งถามขึ้น

“กูก็ไม่เห็นตั้งแต่ช่วงค่ำเลยว่ะ กูเดินหาจนทั่วแล้วไม่เจอ ไปถามเพื่อนน้องมันก็บอกไม่เห็น นี่ก็ผูกข้อมือกันเสร็จแล้วด้วย”

ผมมีความกังวลเล็กน้อยขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว

 

 

ผมรู้สึกเครียดจนไม่อยากจะทำอะไรแล้ว ถึงพ่อผมจะไม่เป็นอะไรมาก แต่ก็ยังไม่หายกังวล ต้องได้เห็นพ่อกับตาว่าไม่เป็นอะไรจริงๆถึงจะเลิกกังวล แล้วก็มีเสียงเดินมาจากข้างหลัง

“มึงมาทำเชี้**ไรตรงนี้ว่ะตะวัน ทุกคนหามึงจนทั่วแล้วเนี้ย”

พี่ภูผาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูโมโห แต่ก็ต้องเลิกโมโหทันทีเพราะเหมือนว่าพี่เขาจะเห็นรอยน้ำตาที่ผมร้องไห้ไว้ก่อนหน้านี้

“มึงเป็นอะไร”

ภูผาถามด้วยความสงสัยแล้วจับหน้าผมให้หันไปมองด้านหน้า

 

“เปล่าพี่”

 

“เปล่าเชี้**ไร มึงร้องไห้หรอ แล้วทำไมมึงไม่ไปร่วมกิจกรรมถ้ามึงไม่เป็นไร” พี่ภูผาขึ้นเสียงใส่

 

“พ่อผมเกิดอุบัติเหตุ..”

ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

และสีหน้าพี่ภูผาก็เริ่มเปลี่ยนทันที

 

“โทษทีว่ะ กู..”

 

“ไม่เป็นไรครับพี่ พี่ภู..ผูกแขนผมตรงนี้ได้ไหม”

 

“เออตรงนี้ก็ตรงนี้”

พี่ภูเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเพื่อหยิบเชือกสีขาวเส้นเล็กออกมา

 

“เอาแขนมึงมาดิ”

 

ผมเขยิบไปไปใกล้แล้วก็ยื่นแขนให้

 

“กูขอให้มึงมีความสุขกับการใช้ชีวิตในรั้วมหาลัย และมีความสุขกับคณะที่มึงเลือก ขอให้มึงเจอแต่เรื่องดีๆนับต่อจากนี้

แล้วก็..ถ้ามีอะไรก็ปรึกษากูได้ทุกเรื่อง”

ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาทันทีหลังจากฟังคำอวยพร

นี่ใช่ไหมที่คนเคยพูดกันว่า..ถ้าได้กำลังใจจากคนที่เรารักก็เหมือนได้คาถาเวทมนต์มาเป็นเกาะคุ้มครองภัย

 

“ทุกเรื่องจริงเหรอครับพี่ภู”

 ผมเอ่ยออกไป

 

“ทุกเรื่อง...ทุกเรื่องแค่เรื่องเรียนนะมึงง”

ผมเลิกลั่กรีบแก้คำพูดที่อวยพรไปเมื่อกี้ให้ไอ้เด็กเมื่อวานซืน

 

“ขอบคุณครับพี่ภู”

ผมยิ้มให้กับพี่ภูเล็กน้อยพร้อมกับขำพี่ภูที่เเสดงท่าทีเลิกลั่กออกมา

 

“มึงขำอะไร”

พี่ภูถามขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

“น่ารักดีครับ”

 

 

 

#ภูผาตะวัน