#อกหักตั้งเเต่ยังไม่เริ่ม

 

 

"ไอ้วันตกลงว่าไงวะ"

 

"ว่าไงอะไรของมึง"

 

"อ้าว ตกลงมึงชอบพี่เขาเหรอ ถึงได้ดูเเคร์ๆ ปกติเเล้วมึงไม่ค่อยใส่ใจเรื่องเล็กๆเเบบนี้นะ"

 

"กะ..กู..ไม่ได้ชอบสักหน่อย กูก็เเค่อยากได้หนังสือ ไปซื้อเองมันไม่ถูกใจ กูชอบอ่านหนังสือคนอื่นมากกว่า"

 ผมรีบเเก้ตัวจนลิ้นพันกัน

 

"มึงค่อยๆพูดก็ได้ พูดช้าๆ กูไม่ได้รีบ" ภูมิเอ่ยขึ้นเเล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย

 

เเล้วสักพักใหญ่มือถือก็มีข้อความเข้า

"โทษทีพี่ไปค่ายมา เลยไม่ได้เล่น"

"จะเอาหนังสือใช่ไหม"

"เสาร์นี้เจอกันหน้าห้างเซ็นทรัลเวิลด์​ ตอน9โมง"

"ไอ้ภูมิๆ พี่เขาตอบกูเเล้ววะ เขานัดกูไปเอาหนังสือ มึงไปกับกูนะ"

"เออๆปกติกูก็ไปไหนกับมึงอยู่เเล้วป่ะ กูอยากเห็นหน้าด้วยวะ ทำเพื่อนกูหลงไหลได้ขนาดนี้้"

 

 

 

 

 

 

"พี่ภูผาอยู่ไหนเเล้วครับ"

 นิ้วกดลงบนโทรศัพท์สายตามองไปรอบๆหน้าห้าง"

 

“ไอ้วันมึงเเน่ใจนะว่าไม่โดนหลอกมาข่มขืน"

 

"มึงนี่คิดอะไรไม่ควรคิดตลอดอะ"

 

"เฮ้ยๆมีคนเดินมาทางเราสองคน ใช่พี่ภูผาไรของมึงป้ะ"

 

"น้องใช่น้องตะวันไหมครับ"

รูปร่างสูงใหญ่ เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนขายาว ได้เอ่ยถามขึ้น

 

"ใช่ครับพี่"

"พอดีเพื่อนพี่มันไม่ค่อยสบาย เลยให้พี่เอาของมาให้เเทน"

 

"ขอบคุณครับ"

 

"เพื่อนพี่ไม่อยากเจอเพื่อนผมหรอ" ภูมิถามรุ่นพี่ที่เอาของมาให้เเทน

 

"มึงอย่าเสือก"

 

"อ้าวพี่ ผมเเค่ถามเองนะ" ผมหัวร้อนขึ้นมาทันที พร้อมจะเดินเข้าใส่อีกฝ่าย เเต่เหมือนอีกฝ่ายรีบเดินหันหลังกลับไปโดยไม่ฟังเสียงอะไรเเล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 "ตะวันวันนี้ตั้งใจสอบนะลูก ขอให้ติดนะ"

คนเป็นพ่อเอ่ยให้กำลังใจตอนนั่งกินข้าวตอนเช้า

"ต้องติดดิพ่อ ผมอยากจะช่วยพ่อบริหารงานบริษัท"

"เเหม่ๆอยู่เเค่ม.6 อยากจะช่วยงานในบริษัทเเล้วหรอ"

คนเป็นเเม่ก็เอ่ยเเซวขึ้นมา

"วันนี้พ่อกับเเม่ไปส่งผมนะ ผมไม่ขับรถไปเองได้ไหม"

"ได้สิๆ รีบกินข้าวก่อน"

พ่อตอบรับทันที

 

 

 

 

 

"ไอ้วันๆ"

 เสียงเรียกของภูมิ

 "ได้ข่าวว่ามึงสอบติดคณะบริหารธุกิจเเล้วหรอวะ"

 

"เออๆสอบติดเเล้ว"

 

"มึงดีใจเป็นไหมวะ เอาซะกูคิดว่ามึงสอบไม่ติดนะเนี้ย ไอ้วันๆผัวมิกซ์มึงเดินมาหาอ่ะ"

 

"ปากมึงนะไอ้ภูมิ"

 

มิกซ์เดินเข้ามาหาผมเหมือนกับว่ามีอะไรจะพูด

"วัน กูดีใจด้วยนะที่มึงสอบติดเเล้ว กูก็สอบติดเหมือนมึงเลย"

มิกซ์บอกด้วยความดีใจ

 

"อ้าวมึงก็จะเรียนคณะเดียวกับกูหรอ ทำไมตอนสอบไม่เจอมึง"

ผมถามมิกซ์ด้วยความงงๆ

 

"กูไปรอบบ่ายอะ"

มิกซ์บอกเเล้วเขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆ

 

“เฮ้ยๆดีเลยๆ จะได้ไปเรียนด้วยกัน ยิ่งคณะเดียวกันก็คง..."

 

"ไอ้ภูมิมึงหุบปาก"

ผมถีบมันจากข้างล่างใต้โต๊ะเบาๆ

 

 

 

 

ผมกดโทรศัพท์​เเล้วโทรหาภูมิตอน 4 ทุ่ม

"ภูมิกูมีเรื่องให้ช่วยหน่อย"

 

 "อะไรของมึงครับคุณเพื่อน กูจะนอน"

ภูมิพูดด้วยความงัวเงีย

 

"มึงมีญาติเรียนอยู่มหาลัยเดียวกับพี่ภูผาใช่ปะ คือกู.. กูอยากรู้ข้อมูลส่วนตัวเขาอ่ะ"

 

"ไหนมึงบอกไม่ชอบไง ทำไมให้กูสืบ"

 

"เออๆ กูก็เเค่อยากรู้"

 

"ไม่ใช่ล่ะไอ้วัน กูว่ามึงชอบเขาเเน่ๆ ถ้ามึงไม่ชอบกูก็ไม่สืบให้"

ภูมิถามกลับทำให้จมมุมเลย

 

"เออชอบก็ได้"

อ้าวนี่ผมชอบไอ้รุ่นพี่ที่ไม่เคยเห็นหน้าใช่ไหม ถึงได้รับปากกับไอ้ภูมิไปเเบบนั้น

 

"เเค่นี้เเหละเดี๋ยวกูไปจัดการให้ กูนอนละ"

อีกฝ่ายรีบพูดลาเพื่อจะไปนอน

 

 

 

 

 

"กูได้ข้อมูลมาเเล้วนะ"

ภูมิเอ่ยพูดพร้อมกับกดโทรศัพท์​เหมือนว่ามีอะไร ภูมิยื่น​โทรศัพท์​มาให้อ่านข้อความจากใครสักคน "ญาติกูเขาบอกว่าไอ้พี่ภูของมึงเนี้ยเรียนเก่งมาก มีผู้หญิงไปบอกชอบเยอะมาก ชอบไปนั่งร้านกาเเฟข้างมอทุกเย็น มีเพื่อนสนิท2คน เเต่ที่สำคัญเขาว่ากันว่าผู้หญิงที่เข้าไปบอกชอบต้องหน้าเเหกกับมา"

 

"ทำไมวะ"

ผมถามด้วยความสงสัย

 

"ว่ามีคนที่ชอบเเล้ว" หน้าไอ้วันเริ่มเปลี่ยนสีหน้าทันที สายตาดูเศร้าเล็กน้อย

"มึงจะยังชอบอยู่อีกหรอ ดูเจ้าชู้มากเลยนะไอ้วัน"

ภูมิพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ต้องการคำตอบจากผมให้ชัดเจน

 

"กูไม่รู้วะ เเต่กู.. กูพูดไม่ถูกวะ"

 

"เออๆ ยังไงก็ไหล่กูยังมีให้ซบนะเพื่อน"

ภูมิปลอบใจเป็นนัยๆสื่อว่าถ้าเจ็บมาก็ยังมีมัน

"มึงยังมีมิกซ์หนุ่มหล่อข้างห้องนะเพื่อน"

ภูมิบอกเเล้วยิ้มเยาะเย้ย

 

"ไอ้ภูมิ มึงชอบชงกูกับมันจังวะ กูบอกเเล้วเป็นเเค่เพื่อนกัน"

 

"มึงอะคิดเเค่เพื่อน มันอะคิดกับมึงมากกว่าเพื่อนชัว"

ภูมิพูดอย่างมั่นใจ

 

 

 

 

 

"พี่ภูผามานั่งที่ร้านกาเเฟทุกวันไม่เบื่อหรอค่ะ"

เสียงผู้หญิงกลุ่มนึงถามด้วยความอยากสนนทนาด้วย" แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ค่อยอยากพูดด้วยเท่าไร

 

“ไม่เบื่อครับ ถ้าเบื่อจะไม่เห็นผมนั่งหรอกครับ"

เเค่ประโยคเดียวทำเอาน้องผู้หญิงกลุ่มนี้ถึงกลับเดินออกจากร้านเลยทีเดียว

 

"เชี้**ภูมึงตอบกวนตี*น้องเขาทำไมวะ มึงไม่เอาก็เเบ่งมาให้กูนี่"

 

"พอๆเลยๆ มาคุยรายงานกันดีกว่าอีก 3 วันจะส่งเเล้ว"

เเป้งรีบพูดให้เหตุการณ์​เป็นปกติเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

"รูปใครเหรอ"

พ่อถามขึ้นขณะขับรถพาผมกลับบ้านตอนเย็น ผมรีบตอบตะกุกตะกัก

 

"เอ่อ.. อะเอ่อรูปดาราครับพ่อ ผมอ่านข่าวอยู่อ่ะ"

ถ้าเเก้ตัวไม่เก่งนี่ไม่ใช่ตะวันเลยครับ เพราะรูปที่ดูอยู่ก็คือรูปของรุ่นพี่ภูผานั่นเเหละ แต่ผมดันไปสะดุดตาเจอคนๆเดียวกับที่ผมดูใน​โทรศัพท์​เมื่อกี้อยู่อีกร้านตรงข้ามของถนน

 

"พ่อครับๆ จอดรถก่อนครับ"

"จะไปไหนตะวัน"

 

"มีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวผมกลับบ้านเอง"

ผมรีบลงจากรถเเล้วรีบข้ามถนนไปอีกฝั่งนึงอย่างไม่รีรอ

 

 

 

 

 

"ภูวันนี้มึงไม่กลับหอพร้อมกูใช่ไหม"

คิวคนสนิทเพื่อนร่วมห้องของภูผาได้เอ่ยถามขึ้น

 

"มึงกลับกับเเป้งเลย กูไปเอารถเเล้วเดี๋ยวจะไปธุระ"

 

ผมกำลังจะเดินไปเอารถ ก็มีความรู้สึกเหมือนว่ามีใครสักคนเดินตาม พอหันไปก็ไม่มี หรือว่าจะคิดมากไปเอง บรรยากาศก็เเปลกๆด้วยเพราะท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงเเล้ว

ปึก!!!! รู้สึกจะเดินชนกับใครเข้าที่ไหล่

"ขอโทษครับๆ" ผมเอ่ยขอโทษคนเเปลกหน้าที่ชนเมื่อกี้ตรงด้านหน้า

 "พี่ชื่อพี่ภูผาใช่ไหมครับ"

"ใช่ครับ"ผมตอบเเล้วก็สงสัยเล็กน้อย ว่าที่ชนกันเมื่อกี้เเกล้งกันหรือเปล่า

“พี่ภูครับ คือ.. ผมชอบพี่”

น้ำเสียงที่ฟังดูเข้มแข็งของเด็กชายตัวเล็ก สวมชุดแต่งกายของโรงเรียนมัธยมที่ดูเรียบร้อย ที่ผมไม่เคยเห็นและไม่เคยรู้จักมาก่อน มายืนอยู่ด้านหน้าของผม แล้วเอ่ยคำพูดในท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมาด้วยความวุ่นวาย เสียงรถที่วิ่งเคลื่อนผ่านไปซ้ายขวาไม่มีสิ้นสุด แต่กับแค่คำพูดจากประโยคเดียวจากเด็กผู้ชายธรรมดากับทำให้ผมรู้สึกว่าเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะนั้น เหมือนกับว่ายืนอยู่กันแค่2คน

“คือผมชอบพี่มากๆเลยครับ”

ผมก็ยืนนิ่งไปสักพักตกใจกับประโยคของเด็กแปลกหน้าที่พูดกับผม ผมยืนเกร็งทำตัวไม่ถูก ผมก็รู้แหละว่าผมหน้าตาดี ปกติแล้วมีแต่ผู้หญิงมาบอกรัก

"ขอโทษด้วยนะเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เเล้วบอกชอบกันง่ายๆเลยเหรอ"ผมเอ่ยถามเด็กชายเเปลกหน้า

......

“พี่ไม่ได้ชอบน้องอ่ะ พี่ชอบผู้หญิง เเละตอนนี้ก็มีคนที่ชอบเเล้ว” 

 

 

 

 

 

#ภูผาตะวัน