ตุ๊กตาเทวา

"ชิ ไม่ได้ความเลย เอาเถอะ อย่างไรเสียทางนั้นก็เป็นถึงทายาท 7ผู้มากฤทธิ์ละนะ แถมดูเหมือนเดี๋ยวจะมาทางนี้ด้วย เอาไว้จัดการด้วยตัวเองละกัน ให้พิมไปวางเขตอาคมไว้ดีกว่า นี้พิม วางเขตอาคมรอบๆบ้านหน่อยสิ"

...

"พิม"

...

ไม่มีการตอบรับจากฝ่ายถูกเรียก

พิมและแฟรงค์ที่ถูกเปลี่ยนเป็นตุ๊กตาทาสรับใช้ของเทพต่างมิติ ต้องคอยทำตามคำสั่งต่างๆ

แฟรงค์ถูกใช้ให้ออกไปตามหาสายฝนแต่กลับพลาดท่าไปแล้ว

เมื่อรู้ว่าสายฝนกำลังจะมาจึงคิดสั่งให้พิมไปว่าเขตอาคม

แต่พิมไม่ตอบ

ผิดสังเกตมาก

เทพต่างมิติในร่างของนิพนธ์เดินออกมาที่ประตูหน้าบ้าน เปิดผางออกอย่างหงุดหงิด

ทว่ากลับมีเด็กหนุ่มสวมแว่นในชุดบาทหลวงยกปืน Siamese  จ่อหน้า

ไม่ทันถามไถ่ไล่ความใดๆ ประกายไฟจากปากกระบอกปืนก็สว่างคายกระสุนเข้าใส่

ด้วยความตกใจ ท่านเทพผงะถอยหลังเล็กน้อย

เกราะเวทถูกกางออกมาได้ทันก่อนจะบาดเจ็บ

ชูใจคัดปลอกกระสุนเก่าออกและยิงซ้ำต่อเนื่องจนหมดซอง 5นัด

เขาเปลี่ยนใหม่อย่างชำนิชำนาญเอาการ

แต่ไม่ทันได้ยิงชุดที่ 2 ดาบแสงก็ฟันผ่าปืนยาวขาด 2ท่อน

ชูใจคว้าหยิบมีดสั้น

แต่ช้าไป

เทพไวกว่ามาก

ดาบแสงฟันเสยขึ้นมาเล็งที่ซี่โครงขวา

เลือดแดงพุ่งกระจายเต็มพื้น

ดาบเหล็ก Chuugea ของแองจี้เข้าขวางตัดแขนของเทพได้ก่อน

ชูใจและแองจี้เข้าโจมตีพร้อมกันทั้ง 2ด้าน

"เกะกะ!! "

มือซ้ายตวัดระเบิดปราณซัดทั้ง 2คนกระเด็นลอยออกไปจนติดกำแพงรั้วบ้าน

วงเวทที่พื้นส่องสว่าง

เทพมิอาจขยับกายได้

นักเวท 2คนที่ไม่รู้จักปรากฏตัวขึ้นตรึงเขาเอาไว้ได้สนิท

กางเขนแสงส่องสว่างด้านหลัง

บาทหลวงอีก 2คนร่ายเวทศักดิ์สิทธิ์พาร่างของเทพตรึงกางเขนราวกับในภาพที่เห็นอยู่บ่อยครั้ง

ตัวละครเอกของละครเรื่องนี้เดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน

กวีที่มาพร้อมกับปลอกแขนข้างขวา

เขาชักเอาขาของปลอกแขนนั้นออกมาดูราวไม้ค้ำ

แต่พอเปลี่ยนมาจับที่ขานั้นแทนกลับกลายเป็นเห็นได้ถนัดว่ามันคือคทาต่างหาก

อัญมณีสีฟ้าส่องสว่างแต่กลับไม่ระคายตา

"ไม้ค้ำของวอลล์รึ" เทพกล่าว

"รู้จักเรอะ แปลว่าคงรู้ชะตาของตัวเองงั้นสิ ฉันจะลากแกออกมา แล้วให้ระบบของมิติพิพากษาแกเอง"

"พระธรรมชาติต่างหาก" ชูใจแย้งกวี

"หึหึ หากทำได้ก็ลองดูปะไร เด็กน้อย" แต่เทพไม่มีท่าทีหวาดกลัวใดๆ กลับท้าทายอย่างมั่นใจ

กวีพุ่งใส่ทันที

เขาฟาดคทาใส่ ร่ายอาคมที่เรียนรู้มา

แสงสีฟ้าดูดรวบเข้าไปในอัญมณี

และแตกออก

"เฮ้ย!! "

"อะไรนะ!! "

ทุกคน ณ ที่นั้น ต่างร้องตกใจกันยกใหญ่

ไม่มีใครรู้เหตุผลว่าทำไม ได้แต่มองเศษแสงสีฟ้าร่วงลงพื้นหญ้าแห้ง

"ก็บอกว่า พวกแกทำไม่ได้ยังไงเล่า"

นักเวท และบาทหลวงรวม 4คนถูกงูใหญ่ไม่ทราบที่มารวบรัดหักกระดูกทั่วตัวจนร่างการบิดเบี้ยวทันที

ร่างที่กระดูกแหลกกองรวมน่าสยอง

แขนที่ขาดของเทพถูกรักษาแล้วเช่นกัน

"ก็หินนั่น เราเป็นคนมอบให้พวกมนุษย์เองนี่"

"ที่แท้ มันเป็นเวทของแกเองงั้นเรอะ" กวีพูดอย่างเจ็บใจ

เขาเหลืออาวุธแค่อย่างเดียว มีดTPI

ถ้าเข้าถึงตัวได้ก็ใช้ key of kidness ขังเทพเอาไว้ได้

"ช่วยที" กวีบอกอีก 2คนที่เหลือ

"เอ่อ" แองจี้วิ่งนำไปก่อน

ชูใจเสกดาบแสงสกัดการเคลื่อนไหวของเทพ

ทว่านั่นผิดมหันต์

หอกเกลือแทงขึ้นจากพื้นทำลายดาบแสงทั้งหมดและเสียบทะลุตัวแองจี้เต็มๆ

แต่เธอใช้ย้อนเหตุการณ์กลับมาได้หวุดหวิด

"เก่งไม่เบานี้ บาทหลวง"

เทพเข้าถึงตัวชูใจรวดเร็วแล้วตบบ่าของเขาไปครั้งเดียวร่างกายก็กลายเป็นเนื้อเน่าทั้งหมด บาทหลวงหนุ่มร้องลั่นอย่างหวาดกลัวจนไม่เหลือเค้าโครงมนุษย์

ดาบคู่Lobo&Blanca บินเข้าขนาบข้างโจมตี 2ทิศทาง

เทพเรียกหอกเกลือเข้ามือปัดป้องได้ง่ายดาย และพุ่งหอกอย่างรวดเร็วเสียบทะลุร่างเจ้าของดาบลอยออกไปจากจุดเดิม

กวีโผล่มาจากด้านหลังแทงมีดเข้าใส่

แต่ติดเกราะเวทเสียก่อน

"รู้หรอกน่าเจ้าหนุ่ม จะว่าไป เจ้านะ มาเป็นข้ารับใช้เราไหมละ เจ้าเก่งดีนะเราชอบ"

"เอาหน้าเจ้าบ้านี้มาบอกชอบนะ ไม่ดีใจหรอกโว้ย" กวีตอบเสียงเครียดออกแรงกดมีดจนสร้างรอยร้าวให้เกราะเวทได้

แต่ไม่ทันจะทำลายมัน ร่างกายของเขาก็ค่อยๆเน่าเปื่อย

"บ้าเอ้ย!! "

"เจ้ามันอันตรายเกินไปเจ้าหนุ่ม เราคงต้องทำลายเจ้าแบบสิ้นซากเสียจึงจะรู้สึกว่าปลอดภัยละนะ"

 

 

 

เทพต่างมิติในร่างของนิพนธ์ลืมตาขึ้น

เขานั่งอยู่ ณ โต๊ะเขียนหนังสือในห้องหนังสืออันโอ่อ่า

ใครบางคนเคาะประตู เขาจึงส่งเสียงเป็นการอนุญาต

"พวกมันมากันแล้วค่ะ" พิมที่ถูกทำให้เป็นตุ๊กตานั่นเอง

เธอรายงานบางอย่างว่ามีแขก

เทพลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายท่าทางพร้อมขยับกาย

เมื่อเดินออกมาถึงด้านนอกก็พบกับเหล่าผู้มาเยือนมากมาย

นำโดย 2คนที่คุ้นหน้าคุ้นตาดี

สายฝนในเกราะเทพ

และกวีผู้มาพร้อมคฑาประหลาด

ที่เหลือดูเหมือนจะเป็นพวกโบสถ์กับนักเวทของ W.A. ที่แห่กันมายังกับแมลง

แมลงเม่านะ

"คืนตัวนิพนธ์มา แล้วพวกเราจะปล่อยแกไป" สายฝนเปิดฉากพูดก่อนอย่างห้าวหาญ ชูหอกใหญ่ท่าทางคุกคาม

"ทายาทแห่งดูลันด์ 1ใน7ผู้มากฤทธิ์ คิดว่าผู้ใดกันแน่ที่คงความได้เปรียบเหนือกว่า หากเจ้าต้องการร่างกายของเด็กนี่คืน เจ้าต่างหากที่ต้องยอมเรา เพราะนิพนธ์คือตัวประกันที่เราจะหักทิ้งเสียเมื่อใดก็ได้อย่างไรเล่า"

"ถ้านิพนธ์ตายแกก็ไม่มีที่สถิต" กวีว่า

"เรื่องนั้น จะยังไงกันนะ"

"บอกแล้วว่าไม่ต้องเจรจา" กวีหันไปกระซิบกับสายฝน

"ชิ" เธอดูไม่สบอารมณ์เท่าไรถ้าอย่างนั้นก็เหลือวิธีเดียว

"อยากได้ก็มาเอาไปเอง ถ้าเจ้าทำได้ละก็"

เงาดำก่อตัวเป็นร่างมนุษย์ 4คนที่มีปีก ถืออาวุธต่างกัน

แบบเดียวกับร่างวิญญาณของ พิมฐา ปัญญาฐาน ที่กวีและนิพนธ์เคยสู้ด้วย

เทพต่างมิติส่งสัญญาณมือ เหล่าวิญญาณสีดำและ 2ตุ๊กตาซากศพก็บุกเข้ามาก่อน

 

 

 

ทุกคนตายเรียบ

ที่เหลืออยู่มีเพียงสายฝนที่แทบไม่มีแรงยืนและเทพต่างมิติที่ไม่แสดงอาการเหนื่อยใดๆ

"เป็นการออกกำลังกายที่ดีนะ" เทพว่า

"แก!!! " สายฝนใช้แรงฮึด สยายปีกขาวพุ่งเข้าหา

แต่หลาวเกลือพุ่งจากพื้นเสียบตรึงร่างของเธอไว้ได้ก่อนจะถึงเป้าหมาย

"แห่กันมาตั้งมากมาย ทำได้แค่นี้เองเรอะ เอาเถอะ ทำให้เราได้ทบทวนสรรพวิชาต่างๆได้มากโขอยู่ละนะ"

สายฝนยังพยายามดิ้นรนไม่ยอมแพ้ แขนขวาของเธอกระชากหักหลาวเกลือลงได้ และพุ่งไปบีบคออีกฝ่าย

การเน่าเปื่อยใช้กับเธอไม่ได้ เพราะเกราะที่สายฝนใส่มีฤทธิ์ป้องกันอาคมต่างๆ

เทพจึงเลือกจะตัดแขนเธอตรงๆแทนด้วยดาบแสงของนิพนธ์

เสียงร้องไม่มีสักนิดจากปากของเด็กสาว

"ชักช้าไปก็จะเสียการ เราขอกุญแจจากเจ้าเลยละกัน"

นิ้วมือพุ่งเข้าไปควักลูกตาทั้ง2ออกมา

เป็นครั้งนี้เองที่เธอส่งเสียงร้อง

"หึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆ ในที่สุดเราก็จะเป็นอิสระ ได้กุญแจมาจนได้ กุญแจดอกสุดท้าย...กุญแจ? "

ทว่ามีบางอย่างแปลกไป

เขาจำได้ว่าเขาเคยได้กุญแจมาแล้ว?

เคยเอาชนะคนพวกนี้มาแล้ว?

จำได้ว่าเคยเป็นอิสระแล้ว?

ทำไมกัน?

เดจาวู?

ไม่สิ เดจาวูไม่เกิดกับเทพ หากเป็นนิมิตจะต้องเป็นแบบตีความ มิใช่เหตุการณ์ตรงแบบนี้

ทำไมกัน ความรู้สึกว่ามันเคยเกิดขึ้นแล้วนี่

.

.

.

"หน่อยไอ้พวกมนุษย์มากเล่ห์จ้าวอุบายเอ้ย!!!! "

ในที่สุดเขาก็เข้าใจได้ถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

 

 

 

เปรี๊ยะ

กำแพงเวทเกิดรอยร้าว

"บ้าเอ้ย รู้ตัวแล้วเรอะ" กวีบ่นอุ๊บ

นั้นเพราะว่าเขาเองก็หมดหนทางแล้ว

ปราณมังกรที่เก็บมาหมดไปแล้วเมื่อ 30นาทีก่อน

ที่ยังทนขังเทพต่างมิติเอาไว้ได้ตอนนี้เพราะพลังชีวิตของพิมและแฟรงค์ที่หากมากกว่านี้คงจะไม่รอดแล้วแน่ๆ

กวีนึกสังหรณ์ไม่ดีจึงขอตัวจากศูนย์ใหญ่ W.A.ล่วงหน้ามาก่อน เพราะการประกอบตัวไม้กับอัญมณีเข้าด้วยกันต้องใช้เวลา

เมื่อมาถึงด้วยกระจกมิติอย่างคราวก่อนกวีก็รู้สึกได้ทันทีถึงมานาที่ประหลาด

บ้านของนิพนธ์

พิมและแฟรงค์หาทางสะกดเทพลงได้แต่ไม่สนิท มานาในตัวและรอบๆบริเวณเหลือน้อยเต็มที เขาจึงเขาไปช่วยโดยใช้ปราณมังกรที่เก็บมาส่งให้

แต่ใช้ปราณมังกรจนหมดก็ยังสะกดเทพลงไม่ได้

พิมและแฟรงค์จึงเปลี่ยนมาใช้พลังชีวิตและศิลานักปราชญ์ในมีด TPI ของกวี

พิมใช้เนตรสมาบัติลวง:ทุติยฌาณ สร้างปิติให้เทพจนเกิดภาพลวงตา

แฟรงค์สร้างเกราะเวทป้องกันไม่ให้มีปัจจัยภายนอกไปกระตุ้นให้เทพระลึกได้ว่าตนนั้นตกอยู่ในภวังค์แห่งอารมณ์

แต่ตอนนี้เกราะเวทเริ่มร้าวแล้ว เพราะเทพต่างมิติระลึกได้ด้วยตนเอง

กวีพยายามอัดมานาลงไปเพิ่ม แต่มิอาจหยุดการสลายของเกราะเวทได้

แรงระเบิดพัดสิ่งรอบๆให้กระเด็นไป

นักเวททั้ง 3ลอยไปคนละทาง

เบื่องหน้าของกวีคือนิพนธ์ที่ภายในคือเทพต่างมิติยืนตระหง่าน

เขาหายใจหอบเล็กน้อยแล้วหันมาหากวี

"กวีรึ พอกันทีพวกมนุษย์ จริงอยู่ที่เราพลาดเอง ดังนั้นก็ขอรีบๆเก็บกวาดก่อนจะกลายมาเป็นเสี้ยนหนามของเราละกัน"