ตุ๊กตาเทวา

"อดัม"

เสียงใสเรียบๆเรียกชื่อใครบางคนดังขึ้นจากความมืด

"หืม อ่า เอวา เอวาที่รัก เธอนั่นเองที่เอ่ยชื่อฉัน"

ชายหนุ่มตื่นจากนิทราลุกขึ้นอ้าแขนกว้างเดินเข้าหาอีกฝ่ายสวมกอดด้วยความรัก

ทว่ากลับถูกหลบอย่างไร้เยื่อใย

"รีบไปเถอะ ท่านเทพกำลังจะสร้างร่างภาชนะแล้ว"

ฝ่ายหญิงสาวนามเอวาจริงจังไร้อารมณ์หยอกล้อกล่าว

"จ้าๆ"

อดัมประกบมือร่ายคาถาพรางกาย

พวกเขาอยู่บนดาดฟ้าของโรงพยาบาล

ที่นี่คือเป้าหมาย

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงห้องน้ำหญิงห้องหนึ่ง ทั้ง2คนเดินเข้าไปก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่งยืนเด่นอยู่ผู้เดียว

ประตูห้องส้วมเปิดอยู่ทุกบานแปลว่าไม่มีใคร

"มากันแล้วรึ"

หญิงสาวผู้มาก่อนร้องทัก เธอรอทั้ง2คนอยู่แล้ว

แม้จะดูภายนอกไม่ต่างจากผู้หญิงทั่วไป แต่ดวงตาสีฟ้าประกายราวดาราช่างพิลึก รวมถึงท่วงท่าการวางมาดดั่งราชสีห์

อดัมและเอวาคุกเข่าลงแสดงความนอบน้อมโดยไม่สนว่าจะเป็นพื้นของห้องน้ำแต่อย่างใด

"ต้องขออภัยที่ให้รอค่ะ"

"เพลาของข้ามีน้อยนัก เราควรเริ่มกันเสียที"

"เอ๋ ในห้องน้ำนี้เลยหรือครับ" อดัมร้องเสียงหลงจริตจะก้านเกินการ

"ตามนั้น" ตอบเพียงสั้นๆ หญิงสาวก็ยื่นมือให้ทั้ง2คน

พวกเขาจับมือกันเป็น 3เหลี่ยม หลับตาสงบเสงี่ยมตั้งจิต

หญิงสาวร่ายมนต์ฟังไม่รู้ภาษา

ห้องน้ำหายไป

รอบๆมืดมิด มีเพียงแสงระยิบระยับดั่งว่าอยู่ในอวกาศ

ที่พื้นส่องสว่างด้วยลวดลายภาษาที่ไม่เคยเจอบนโลก

ร่างของอดัมและเอวาเรื่องแสง แสงเหล่านั้นไหลเข้าหาผู้บริกรรมคาถาและไปรวมกันที่ท้องของเธอเป็นจุดเดียว

เมื่อผ่านไปได้สัก10นาที ทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

อดัมและเอวาลาผู้เป็นนายและกลับออกมา

เสียงเพลงดังขึ้น หญิงสาวตื่นจะภวังค์ดูสับสน

เมื่อตั้งสติได้จึงรู้ว่าเสียงเพลงนั่นมาจากมือถือตนที่อยู่ในกระเป๋าถือ

"ฮาโหล" เธอรับ

"เป็นอะไรรึเปล่า เห็นเข้าห้องน้ำนานแล้ว" เสียงในสายร้องถาม

"เอ๋ ฉันพึ่งเข้ามาเองนะ"

"เธอเข้าไปเกือบ 15นาทีแล้วนะ"

"...จริงด้วย!! อะไรกันนะ รอเดี๋ยวนะ"

หญิงสาวที่เห็นว่าเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือและการรับรู้ของเธอไม่ตรงกัน จึงกุลีกุจอทำธุระแล้วออกไป

"เป็นอะไรรึเปล่า ให้หมอตรวจอีกรอบไหม" ชายหนุ่มที่ท่าทางเป็นคนรักถามอย่างห่วงใย

"ไม่หรอกกังวลเกินไปแล้ว"

"ก็นะลูกคนแรก ก็ขี้เห่อเป็นธรรมดา"

"จ้าๆ ยังอีกตั้ง 5เดือนนะกว่าจะได้เห็นหน้าลูก"

"อยากเห็นเร็วๆจังเลยนะ ลูกสาวคนสวย"

 

 

 

"ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ภรรยาของคุณ เสียชีวิตระหว่างคลอดบุตร เราพยายามยื้อชีวิตของทั้งแม่และเด็กแล้ว แต่ว่า เราช่วยได้แค่เด็กครับ"

ชายในชุดสีเขียวอ่อนที่ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ว่าคือแพทย์ทำคลอดได้เดินจากไปหลังแจ้งข้อความที่เขาควรรู้

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอเริ่มป่วยและอ่อนแอลงเรื่อยๆ

แม้หมอจะเตือนแล้วว่าอาจจะถึงแก่ชีวิต แต่เธอก็อยากจะรักษาลูกเอาไว้

คำว่า ไม่เป็นไร เราต้องผ่านมันไปได้

เป็นคำพูดที่เข้าใช้เรียกกำลังใจให้เธอเสมอ

ทว่าวันนี้เขาได้รู้แล้วว่า ที่จริงเขาแค่ปลอบใจตัวเอง

ภรรยาของเขาไม่อยู่แล้ว ความจริงที่ทำให้สมองของเขาว่างเปล่า

แต่เมื่อตั้งสติได้ก็บอกตัวเองว่า ยังเหลือลูกอยู่

ใช่ เขาต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้ให้เติบโตได้ดี

ด้วยความรัก

ตามขั้นตอนแล้วลูกจะต้องอยู่ที่หอเด็กอีก 3วันโดยประมาณ

ส่วนศพภรรยาก็รอให้เขาซึ่งเป็นสามีจัดการอะไรหลายๆอย่างให้เรียบร้อยถึงจะมารับทีหลัง

ดังนั้นวันนี้สิ่งที่เขาทำได้คือกลับบ้านหลังจากที่ไปเจอหน้าลูกไม่ถึง 5นาที

ลูกคนแรกซึ่งเป็นลูกชาย

ลูกชาย?

ถ้าจำไม่เพี้ยน ตอนอัลตราซาวด์เขาได้ลูกสาว

แล้วเหตุใดกัน วันนี้เด็กคนนั้นถึงกลายเป็นเด็กชายเล่า

พ่อม่ายเหยียบเบรคจมเท้าเสียงล้อสีพื้นยางมะตอยแสบแก้วหู

มองรอบๆไม่มีรถสวนมา แม้เป็นกลางคืนแต่ไฟทางทั้งหลายให้ความสว่างได้อย่างมั่นใจ

เขาเลี้ยวรถกลับอย่างลุแก่โทสะ

แค่ผิดพลาดเรื่องเมียตายก็น่าโมโหพอแรงแล้ว

ยังจะมาส่งเด็กให้ผิดอีก

เขาต้องกลับไปคุยให้รู้เรื่อง

ทว่ายังไม่ทันไร รถยนต์คันสวยก็ต้องหยุดอีกครั้ง

ชายหนุ่มแต่งตัวดูมีภูมิด้วยสูทสีดำโผล่มายืนขวางทางอย่างไม่กลัวตาย

"เฮ้ย อะไรวะ อย่างตายรึไง คนยิ่งรีบๆอยู่" เจ้าของรถโวยวายการใหญ่ วันนี้มีแต่เรื่องชวนเวียนเศียร

"คุณนะ อันตรายเกินไปนะครับ" ชายคนนั้นพูด ใบหน้ายิ้มแย้มดูแล้วชวนรำคาญอย่างบอกไม่ถูก

ไม่เข้าใจจริงๆว่าคนๆนี้พูดอะไร ชายหนุ่มเบนหัวรถออกเพื่อจะรีบกลับไปที่โรงพยาบาล

แต่รถกลับไม่ขยับ

กุญแจบิดกลับดับเครื่องเองอย่างประหลาด

แม้พยายามติดเครื่องอีกกี่ครั้งก็ไร้ผล

"อะไรวะ!!! " เจ้าของรถสบถ

"ที่จริงผมสงสารคุณนะครับ ต้องเสียทั้งภรรยาและลูกไปพร้อมกันแบบนี้ แต่เพื่อนของผมเห็นว่า การเก็บคุณเอาไว้ อาจจะทำให้แผนการของพวกเราเสียทิ้งก็ได้ ดังนั้น ผมคงต้องขออภัยจริงๆนะครับ"

"พูดอะไรวะ ไม่รู้เรื่อง อย่ามาเล่นลิ้นนะโว้ย ที่ว่าเสียลูกหมายความว่าไง มึงรู้อะไร ทำไมอยู่ๆ ลูกกูกลายเป็นผู้ชาย!! "

เจ้าของรถลงมาโวยวายพร้อมปืนพกในมือ ชูเล็งไปด้านหน้า

"แหมๆ เพราะผมสงสารคุณนะครับ ก็เลยจะบอกให้ เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของคุณครับ ลูกสาวของคุณนะ ตายไปตั้งแต่เดือนที่5ของครรภ์แล้วละครับ ทำไมนะเรอะ ก็ถูกเด็กชายคนนั้นกินไปตั้งแต่อยู่ในท้องแล้วยังไงละ แล้วเขาก็มาแทนลูกสาวของคุณ ทั้งคุณและภรรยาเลี้ยงเด็กกาฝากมาจนเขารอดปลอดภัยออกมาได้ ต้องขอขอบคุณจริงๆ เหตุที่ภรรยาของคุณอ่อนแอจนตายไปนะ เพราะถูกเด็กคนนั้นกัดกินจากข้างในอย่างไงละครับ"

"จะเป็นไปได้ยังไงเรื่องแบบนี้!!! ก็เห็นอยู่ว่ามีเด็กคนเดียวในท้องนะ!! "

"เพราะพวกเรา ใส่เด็กคนนั้นลงไปเองหลังจากอันตราซาวด์ครั้งแรกยังไงละ"

"มึง!!! "

ไม่รู้หรอกว่าเจ้านี้พูดจริงไหม หรือถ้าพูดจริงแล้วทำได้ยังไง

แต่นิ้วของเขาก็เหนี่ยวไกใส่คำสั่งสังหารให้กับปืนในมือด้วยโทสะไปแล้ว

กระสุนถูกอกชายคนนั้นเต็มๆ

แต่มันไม่ทะลุเข้าเนื้อ เขาปัดมันออกราวกับว่าเป็นเพียงเศษฝุ่นที่ติดเสื้อ

"อะไรกัน สูทตัวนี้แพงนะครับ ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะ อืมจริงสิ ไหนๆคุณก็ยิงออกไปแล้วนัดหนึ่ง งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน"

ชายใส่สูท หยิบกระสุนที่หล่นพื้นขึ้นมา เขาปามันออกไปทางซ้ายของตัวเอง

กระสุนบินเลี้ยวเจาะเข้าที่ขมับขวาของเจ้าของปืนจนทะลุออกอีกด้านล้มลงสิ้นใจตรงนั้น

"แบบนี้จะได้ดูเหมือนฆ่าตัวตายไงละ"

"พล่ามมากน่ารำคาญนะ อดัม ฉันรอจนเมื่อยแล้ว" เอวาที่หลบอยู่ด้านหลังเงาของเสาไฟทางบ่นขึ้นหลังจบงาน

"ขอโทษๆ นานๆทีก็อยากคุยกับคนจริงๆบ้างนะ แล้วยังไงต่อละ เอวา แผนของเธอต่อจากนี้นะ"

"เรา 2คนจะรับบทเป็นพ่อแม่ปลอมๆของเด็กนั้นเอง"

"โห แปลว่าเราคือสามีภรรยาสินะ"

"ฉันไม่มีทางนอนกับนาย นี้ก็เพื่อร่างสถิตของท่านเทพ จำไว้ซะ"

 

 

 

จู่ๆพิมก็ถูกลากออกมาจากจิตของอดัมกลับมาที่บ้านไม้เหมือนเดิม

"แอบดูอะไรหรอครับ พี่พิม"

เสียงเด็กหนุ่มที่คุ้นเคย พิมหันกลับไปก็พบนิพนธ์ยืนอยู่

แต่ตาขวาไม่เป็นสีทองเหมือนทุกครั้ง วันนี้มันเป็นสีฟ้าประกายดวงดาว

เทพองค์นั้นควบคุมอยู่สินะ

เธอรู้ได้

"บางครั้งสาวๆเขาก็อยากรู้อดีตของหนุ่มๆบ้างละ นิพนธ์ เธอละ เมื่อไรจะกลับไปทำงานสักที"

"ฮ่าๆๆ เปล่าประโยชน์ ถึงจะยังไม่สมบูรณ์ แต่เราก็ยึดร่างนี้ได้ราว 4 ใน 5 ส่วนแล้ว ว่าแต่เจ้าเถอะ มีฝีไม้ลายมือไม่ใช่เล่น จักมาร่วมหัวจมท้ายกับเราไหมละ"

"กับเทพไม่รู้หัวนอนปลายเท้านะเรอะ ฉันไม่ใช่พวกเทวะนิยมที่พอเห็นว่าเป็นเทพแล้วบูชาไหว้สาไปเรื่อย ฉันนับถือเทพที่ศีล"

"น่าเสียดายนะ"

สิ้นคำพูดเทพ พิมก็ชิงลงมือก่อน นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีแดงจ้องไปที่เป้าหมาย

ทว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ไร้สาระน่า แม่มด ไอ้การหลอกจักให้เห็นว่าแขนขาดขาขาดแล้วควบคุมพูสมองส่วนกลางว่าเจ็บแบบที่เจ้าทำกับคนอื่นนะ ใช่กับเราไม่ได้ผลหรอก เอาละ มีอาคมมนตร์ดำอันใดใช้มาให้หมดเลย แม่มดเอ๋ย