ตุ๊กตาเทวา

    ฟ้าฝนที่กระหน่ำเทลงมามิอาจหยุดไฟแค้นในใจให้มอดลงได้
เสียงดาบปะทะแข่งกับเสียงลม
เสื้อผ้าที่เปียกปอน
และการขยับเท้าเหยียบน้ำกระเซ็นเพื่อหาจังหวะเอาชนะอีกฝ่าย
เป้าหมายของไพศาลคือลูกชายสาระเลวที่ยืนมองไม่ไหวติงมาสักพัก แต่นักดาบอริเก่าไม่ยอมให้ผ่านไปได้ง่าย
ฌอนไม่เสียท่าง่ายๆแบบคราวก่อน เขาเปลี่ยนดาบมาถือที่มือซ้ายแขนเทียม
การโจมตีเฉียบคมขึ้นเล็กน้อย แต่การป้องกันแทบจะไร้ที่ติเขาตามความเร็วของไพศาลได้ทันอย่างเหลือเชื่อแม้จะไม่ได้ใช้เวทเสริมกายเหมือนครั้งก่อนก็ตาม
อาจเกี่ยวข้องกับแขนเทียมนี้
สิ่งที่มีเพิ่มขึ้นอีกคือลูกเล่นต่างๆ
เวทศักดิ์สิทธิ์มากมายถูกใช้ต่างจากครั้งก่อน
ทั้งดาบแสง โซ่ทอง ถูกเสกออกมาสกัดกั้นการเคลื่อนไหวของคนแก่
ปลายดาบดำเสียบแทรกทุกอย่างเข้ามาอย่างแม่นยำเกือบจะแทงคอหอยของฌอนสำเร็จถ้าแขนเทียมของเขาไม่ยกดาบมาป้องกันได้ท่วงที
'ดาบที่4 กาลผ่าน ดาราผัน'
ร่างของไพศาลอีกร่างปรากฏจากด้านหลังฟันฉับเข้าที่ท้ายทอย
แต่ฌอนก็ยังสลัดดาบแรกทิ้งไปแล้วป้องกันดาบที่2ได้ทันเช่นเดิม
น่าประหลาด
นักดาบชราคิด
นั้นเพราะเขารู้ว่า อีกฝ่ายไม่รู้สึกถึง 'กาลผ่าน ดาราผัน' แม้แต่น้อย แต่เขาก็ยังรับมันเอาไว้ได้
"ในหมู่นักดาบด้วยกันก็เคยได้ยินฉายา 'ยักษ์ดำ' ว่าเก่งกาจอยู่หรอก แต่พอเจอจริงๆก็ไม่เท่าไรนี้"
ฌอนเปิดปากพูดเป็นครั้งแรกในการต่อสู้นี้
"แล้วไอ้ที่ต้องไปเอาแขนเทียมมาใส่นี่มันฝีมือผู้ใดกันวะ"
ไพศาลใช้แรงที่มากกว่าสะบัดดาบที่ดันกันอยู่เพื่อดีดให้อีกฝ่ายกระเด็นไป
ทว่าฌอนรู้อยู่แล้วจึงถีบตัวกระโดดขึ้นสูงหนีจากแรงดันแล้วม้วนหน้าฟาดดาบลงมาในแนวดิ่ง
'ดาบที่5 อัฏฐวิชชุ'
ร่างของยักษ์ดำหายไป
การโจมตีที่รวดเร็วมาจากรอบทิศ
8ดาบสังหารหมายชีวิตบาทหลวงต่างแดน
แต่ยังมิใช่คราวเคราะห์ร้ายของเขาในครั้งนี้
ฌอนยังรอดมาได้อย่างน่าทึ่ง
ดาบในมือยังต่อต้านภัยร้ายไม่ให้ย่างกรายถึงชีวิตเช่นเดิม
แม้แต่ในมุมที่ยากต่อการจะรับมือก็สามารถปัดป้องได้
'ดาบที่8 ราหูปิดช่วง'
ความมืดสนิทปกคลุมทั่วด้าน
แต่ไม่ทันไรก็ต้องอันตรธานหายไปด้วยดาบแสงที่ฌอนเสกมาป้องกันตนเองจากปราณของไพศาลที่เข้ามาแทรกแซงการมองเห็น
เสียแต่ว่า ไพศาลคิดเอาไว้แล้ว
'ดาบที่9 พระเกตุร่วงมัวหมอง'
เขาหายตัวทิ้งห่างจากฌอนเข้าโจมตีไพโรจน์ลูกชายอย่างน่าพิศวงราวผีร้าย
ฌอนพึ่งรู้ตัวว่าเสียแต้มจึงรีบคลายดาบแสงแล้วรุดตามไปแม้จะไม่ทันแล้ว
ดายดำที่มีรูปจันทร์เสียวสีแดงที่โคนดาบเสียบร่างเป้าหมายทะลุจนมิดด้าม
ทันใดนั้นร่างของไพโรจน์ก็ฉีกออกแล้วกลายเป็นสิ่งมีชีวิตประหลาดราวกับเครื่องจักรผสมมนุษย์
ตัวปลอม!!!
เส้นด้ายแดงกระจายตัวเข้ารัดพันนักดาบเฒ่าผู้ใจร้อน
เขาขยับไม่ได้
ความรู้สึกเจ็บจากแผ่นหลังวิ่งทั่วร่าง ดาบคาตานะของฌอนเสียบลึกเข้ามาไม่ปรานี
"หลับให้สบายเถอะตาแก่" สิ้นคำพูดเขาจึงกระชากดาบออกเปิดแผลให้กว้างขึ้น
ไพศาลล้มลงตรงนั้น เลือดไหลผสมกับน้ำฝนจนจางไหลไปตามทางของมัน
 
 
 
รถยนต์สีขาวแล่นผ่านลมฝนด้วยความเร็วสูงไม่เกรงกลัวอันตราย นั่นเพราะมีสิ่งที่เหมยหวั่นเกรงยิ่งกว่า
เธอมองกระจกข้างและกระจกหลังอยู่บ่อยครั้ง
แม้ ตำบลรังสิตจะทันสมัยปานนั้น แต่ อำเภอธัญบุรียังมีพื้นที่ส่วนใหญ่ไปทางเกษตรกรรมเสียมากเช่นที่ตำบลลำผักกูดที่ติดกัน
ตลอดเส้นทางมีเพียงสวนผักไร่นาและบ่อปลา จึงทำให้แถวนี้เปลี่ยวไร้ผู้คนชุกชุม
ผู้ที่ไล่ล่าจึงใช้สิ่งที่เอะอะมะเทิ่งได้อย่างเปิดเผย
สิ่งมีชีวิตคล้ายแมงมุงความสูงราว50เมตรโผล่มาดักหน้าจนเหมยต้องเบรกกะทันหัน
แม้จะบอกว่าคล้ายแมงมุม แต่มันมีเพียง6 ขาเท่านั้น
แสงจากฟ้าแลบเผยร่างกายที่คล้ายวัวไร้เขาที่ด้านบน
"ครูค่ะ นั้นตัวอะไรนะ!!! " สายฝนร้องถามอย่างตะลึงกับสิ่งมีชีวิตประหลาด
เหมยไม่ตอบ เธอเปลี่ยนเกียร์ถอยหลังและเหยียบมิดคันเร่ง
ก้อนเนื้อประหลาดพุ่งลงมาตรงตำแหน่งที่พวกเธอเคยอยู่ก่อนหน้านี้ ก้อนเนื้อนั่นมีสายยาวโยงมาจากตัวของสัตว์ยักษ์แต่เพราะฝนตกและความมืดทำให้มองไม่เห็นว่ามันโยงมาจากส่วนไหน
เมื่อก้อนเนื้อนั้นถูกดึกกลับขึ้นไปและขายาวก็เริ่มขยับอีกครั้ง
เหมยถอยหลังด้วยความเร็ว 120km./h แต่การก้าวเพียงครั้งเดียวก็ทำให้ตามรถของเธอทัน
เท้าข้างหนึ่งเหยียบถูกตัวรถเข้าเต็มๆ
แต่เพราะเขตอาคมของเหมยทำให้ยังรอดมาได้
เมื่อเห็นว่ามิอาจทำลายรถได้โดยกำลัง ศัตรูใหม่จึงเกิดขึ้น
อะไรบางอย่างที่มีปีกคล้ายแมลงบินมาเกาะที่ทั่วตัวรถ
แม้จะมีฝนตกแต่ดูเหมือนเจ้าพวกนี้จะยังบินได้อย่างอิสระ
เมื่อมองดูดีๆกลับพบว่ามันคือหัวของมนุษย์
กะโหลกด้านหลังพับเก็บลงเหมือนกระดองของแมลงปีกแข็ง
ที่คอและแก้มมีขาแมลงทะลุออกมาจากด้านในขยับยัวะเยียะน่าขนลุก
หัวมนุษย์นั้นมิใช่แมลง ตัวแมลงแท้จริงอยู่ด้านใน มันโผล่หัวเล็กๆออกมาจากทางปาก ดูเหมือนว่ามันจะอาศัยหัวมนุษย์เป็นที่หลบภัยราวปูเสฉวน แต่ความสยองนี้เทียบได้คนละชั้น
ปากของมันมีท่อยาวส่งออกมาเป็นเข็มแหลม พวกมันเจาะเขตอาคมของเหมยอย่างมีประสิทธิภาพได้น่าทึ่ง
เขตอาคมเริ่มมีรูหลายส่วน
"พระอินทร์ผู้เป็นใหญ่ในสวรรค์
โปรดลงทัณฑ์เหล่าคนบาปหนา
ด้วยว่าเขานั้นมืดบอดด้อยปัญญา
สายฟ้าฟาดไร้ปรานี
'วัชระทรงธรรม' "
เหมยเปิดกระจกซัดกำปั้นใส่แมลงตัวหนึ่งกระเด็น
มือแบออกโยนยันต์กองหนึ่งออกไปนอกรถ ยันต์พวกนั้นบินแปะเหล่าแมลงหัวมนุษย์และสายฟ้าก็ฟาดลงมาโดนพวกมันทุกตัวจนร่วงหงายท้องไปกองกับถนน
แต่ยังไม่หมดเท่านั้น สายฟ้ายังฟาดลงมาอีก2ครั้ง ทำให้พวกที่ยังพอทนได้ในรอบแรกจึงแน่นิ่งไปทันที
ความเร็วของรถชะลอลงอย่างมาก
อีกฝ่ายก็เล็งเอาไว้แล้ว
รถยนต์ถูกบางอย่างกระแทกจากด้านบนรุนแรง
เพียบพริบตารถทั้งคันก็ลอยขึ้นไปจากพื้นอย่างรวดเร็ว
"โดด!! "
"ว้าย!!! "
เหมยถีบสายฝนออกประตูมา
ครูสาวพุ่งเข้ารวบตัวลูกศิษย์เอาไว้ ปีกนกเรื่องแสงที่เท้าทั้งคู่ของเหมยทำให้เธอพาสายฝนลงมาได้อย่างปลอดภัย
ทว่าแมลงหัวมนุษย์มีอยู่ทุกด้านล้อมพวกเธอเอาไว้
"ฮ่าาาาาาา!! "
เสียงตะโกนกู่ร้องของสัตว์ประหลาดหน้าตาคุณเคยวิ่งไถชนกรุยทางแมลงหัวคนกระเด็นกระดอน
ดาบบังตอหวดฟาดลงมา เป้าหมายคือสายฝน
หอกแลนเซอร์ในมือสายฝนยกรับเอาไว้ได้ แต่แรงอีกฝ่ายเหนือกว่าทำให้เธอเข่าทรุด
เหล่าแมลงหัวคนพุ่งรุมทันที
'คลื่นน้ำเนรันชรา'
เหมยดึงน้ำฝนรอบๆมาใช้กลายเป็นคลื่นน้ำซักทุกอย่างออกไปเหลือเพียงสายฝนและมนุษย์หัวกะโหลกถือปังตอ
มันสะบัดอาวุธดีดสายฝนให้ถอยไป ขาของเธอยังแข็งแรงพอที่จะไม่ล้มลง
ดาบปังตอตามมาซ้ำหวังตัดแขนของเธอ
ตัวหอกใหญ่แปลเปลี่ยนเป็นโล่เหล็กทรงกลมยกขึ้นป้องกันตนจากคมดาบได้สนิท ด้ามหอกยังมีใบมีดติดอยู่ที่ปลาย
เด็กสาวแทงสวนเข้าที่หัวใจอย่างแม่นยำเพียงครั้งเดียวทะลุแกนกลางสัตว์ประหลาดจนสิ้นใจ
"สายฝน เธอไม่คิดว่ามนุษย์ในตอนนี้มันจืดชืดเกินไปงั้นเรอะ เธอก็เห็นที่โรงเรียนนี้ เด็กๆหลายคนใช้ชีวิตเสียเปล่าไปวันๆ บางคนก่อเรื่องไร้สาระไม่พัฒนา แม้แต่ผู้ใหญ่เองวิถีชีวิตก็ไร้ค่า
เป็นแบบนี้ต่อไปคงได้กอดคอกันตาย"
เสียงที่ดังขึ้นของบาทหลวงเก้ไม่รู้ที่มา มันดังไปทั่วจับตำแหน่งไม่ได้
"การที่นายเบื่อโลก ไม่ใช่เหตุผลให้ก่อความวุ่นวายต่อสังคมนะ"
เหมยตอกกลับ
"เจ้าหน้าที่นันทนา คุณเข้าใจผิด สิ่งที่ผมจะทำ คือการช่วยเหลือผู้คน มนุษย์ในแต่ละยุคแข็งแกร่งขึ้นได้จากภัยพิบัติ ไม่ว่าจะภัยธรรมชาติ โรคระบาด สงคราม และอื่นๆ มนุษย์เมื่อเจอปัญหาจะแข็งแกร่งและพัฒนา แต่ตอนนี้มันสงบร่มเย็นจนมีแต่พวกอ่อนแอ เด็กๆไม่ได้รับการสั่งสอนที่ถูกต้อง วัยรุ่นที่เอาแต่ใจเรียกร้องความสนใจไร้สาระ ผู้ใหญ่ที่หิวเงินจนลืมศีลธรรม ส่วนคนแก่ก็แค่อยู่อย่างหายใจทิ้งไม่ยอมช่วยสังคมพัฒนาอะไรทั้งๆที่ตนมีความรู้ที่สุด สุดท้ายปลายทางสังคมจะเป็นอย่างไร
เทพต่างมิติจะเป็นตัวกระตุ้นให้ทุกคนหันมารู้ตัวว่า อะไรคือสิ่งสำคัญสำหรับการมีชีวิต และจะก้าวข้ามภัยร้ายจนยืนหยัดขึ้นมาได้ ผมไม่สนใจความรักของเทพอะไรนั่นหรอก ผมคิดว่าเขาจะต้องพ่ายแพ้ในที่สุด มนุษย์จะชนะเหมือนทุกยุคที่ผ่านมา"
"แต่วิธีของนายมันไม่ได้ช่วยทุกคนนะ จะมีคนตาย และคนที่โชคดีหรือเก่งกว่าคนอื่นเท่านั้นที่จะรอด" เหมยบอก
"มันคือการคัดสรรยังไงละ"
"แกมันบ้าไอ้อลัชชี แกไม่ได้อย่างช่วยคนหรอก แกแค่ รำคาญคนที่แกไม่ชอบการใช้ชีวิตของเขา แล้วก็คิดจะลบเขาออกไปเท่านั้น เหตุผลของแกนะ ก็แค่คนที่เอาแต่ใจที่คิดจะทำตัวเป็นพระเจ้า"
โล่และด้ามหอกรวมกันอีกครั้งกลายเป็นหอกแลนเซอร์อย่างเดิม
ร่างกายของสายฝนเรื่องแสง ปรากฏชุดเกราะสีทองและปีกขาวที่ด้านหลัง
"แกนะแค่ใช้วิธีง่ายๆอย่างการฆ่าคน เพื่อบรรลุเป้าหมาย เป็นพวกมักง่ายไร้สมอง เพราะแกมันไม่ฉลาดพอที่จะทำให้สังคมดีขึ้นด้วยวิธีที่ดีกว่านี้ไงละ"
สายฝนตั้งท่าร่าง
"งั้นบอกมาสิว่าเธอมีวิธีที่ดีกว่านี้งั้นเรอะ"
"วิธีนะมีแน่ ถ้าตั้งใจที่จะช่วยคนอื่นจริงๆละก็ ไม่ว่ามันจะลำบาก หรืออันตรายแค่ไหนก็จะต้องทำได้ เหมือนที่หมอนั้น พยายามช่วยฉันในวันนั้น ซึ่งคนที่ปฏิเสธที่จะหันหน้าคุยกับคนอื่นแบบแกนะ คงไม่เข้าใจหรอก"
สายฝนดีดตัวสุดแรงจนเกิดลมกรรโชกโดยรอบ
พุ่งทะยานเป็นลำแสงสีทองเข้าหาสัตว์ยักษ์
ปลายหอกแหลมชนกับเขตอาคม
เหล่าแมลงสยองบินล้อมตัวเธอเข้ามาโจมตี
มีดซัดติดโซ่พุ่งจากด้านล่างสกัดกั้นไม่ให้มันถึงตัวเป้าหมาย
"ย๊ากกกกกกก! "
หอกใหญ่ทะลวงฝ่าม่านพลังแทงเข้าที่คอของสัตว์ยักษ์ทะลุออกทางท้ายทอย เธอหักเลียววนมาอีก แต่ครั้งนี้เปลี่ยนเป้าหมาย
ไพโรจน์เปลี่ยนแขนขวาของตนกลายเป็นหนวดระยางพุ่งเข้าโจมตี
แต่หนวดทุกเส้นถูกทำลายลงง่ายดายแหลกละเอียด
แขนและไหลขวาถูกฉีกออกไม่มีเหลือ
เขาต้องใช้พลังส่วนหนึ่งเพื่อรีบห้ามเลือด
สายฝนกลับเข้ามาประชิดตัวที่ด้านหลังด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ หวดหอกใหญ่ฟาดกะเอาให้สลบ
แต่มันวืดไม่โดนอะไร
"ดูเหมือนว่าพลังของเธอในตอนนี้ฉันคงจะเอาชนะไม่ได้นะ สายฝน"
ร่างสัตว์ยักษ์สลายหายไป ส่วนไพโรจน์ที่หาจุดหยั่งเท้าไม่ได้จึงร่วงลงตามแรงโน้มถ่วง
สายฝนบินตามลงมาหวังจะจับเขา
ทว่าที่ด้านหลังของบาทหลวงเกิดรอยแยกประหลาด
"คิดจะหนีเรอะ"
เธอเห็นบางอย่างที่ประหลาด
แสงจากรอยแยกที่เปิดออก ทำให้มองเห็นชัดขึ้น
ใบหน้าของไพโรจน์ด้านขวาลอกออกจนถึงตา
มันเผยให้เห็นอีกใบหน้าด้านใน
ใบหน้าที่หนุ่มกว่า และดวงตาสีม่วงสุกใสราวกับท้องฟ้าช่วงหัวค่ำ
สายฝนเร่งความเร็วตามไปคว้าชายเสื้อแต่ไม่ทัน
ไพโรจน์หนีไปได้ในท้ายที่สุด ส่วนสัตว์แปลกๆทั้งหมดของเขานั้นก็สลายไปจนหมดสิ้น แม้แต่ร่อยรอยของมานาก็ไม่มีให้สืบตามไปได้เลย
เจ้านั่น มันอะไรกัน?
 
 
 
ฌอนยืนมองชั่งใจว่าจะตัดหัวอีกฝ่ายด้วยดีไหม
เพราะถึงแม้จะจับสัญญาณชีวิตไม่ได้แล้ว แต่ไม่ประมาทอาจจะดีกว่า
ทว่าร่างของอสูรด้ายแดงกลับสลายไป
อาคมถูกคลาย!!! ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับไพโรจน์
ดาบดำตวัดซัดเข้ามาทีเผลอ แต่แขนเทียมตอบสนองได้ทันรับทุกคมดาบเอาไว้ทั้งหมดได้
ฌอนต้องถอยออกมา หน้าตาเขาดูตื่นๆอย่างเห็นได้ชัด
"เคยแสดงให้เห็นแล้วนี้ 'สุญญัตตา' เอ็งไม่ควรลังเลจะตัดหัวหรือทำลายหัวใจนะหากเจอผู้ที่มีวิชานี้ เพราะเอ็งไม่มีทางรู้ได้ว่า ความว่างเปล่าที่เอ็งสัมผัสได้นั้นคือความตายหรือวิชา"
ไพศาลลุกขึ้นมาได้ แต่อาการไม่สู้ดีนัก เพราะแผลฉกรรจ์และอายุที่มากแล้ว
"เดี๋ยวฉันจะส่งลุงไปนอนแบบสบายๆอีกรอบเอง"
"เอ็งต่างหากที่ต้องนอนในรอบนี้"
'ดาบที่1 ตะวันตัดนภา'
'ดาบที่2 จันทราฝ่าโลก'
'ดาบที่3 ภุชงค์สีชาด'
'ดายที่6 วายุบัญชร
'ดาบที่7 ภัสสรหกทิศ
ไพศาลใช้วิชาเข้าโรมรันต่อเนื่องไม่เว้นช่วง
แต่แม้จะพยายามขนาดนี้อีกฝ่ายก็ยังรับได้ทุกเพลงดาบ
"มันจบแล้วตาลุง ฉันรู้นะว่าวิชาของลุงคือการเปรียบกับดาวทั้ง9ดวง ตลอดที่สู้กันมา ลุงใช้วิชาไปครบทั้ง9เพลงดาบแล้ว แต่ไม่มีดาบไหนเลยที่เข้าถึงตัวฉัน มันบ่งบอกแล้วว่าฉันเหนือกว่าลุง แถมอาการบาดเจ็บของลุงก็สาหัสมาก ไม่มีทางที่ลุงจะชนะแล้ว"
ฌอนพูดถูก จนถึงตอนนี้ยังไม่มีดาบไหนของไพศาลเลยที่เข้าถึงตัวเขา ทั้งอาการบาดเจ็บและอายุ ฌอนเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัดในตอนนี้
"หึ ไอ้หนุ่ม เอ็งอย่าลำพองนัก พลังที่เอ็งมีอยู่ในตอนนี้มันเป็นเพียงสิ่งที่ยืมคนอื่นมา แขนเทียมนั่นเป็นสิ่งที่ช่วยเอ็งให้รอดพ้นจากมัจจุราช มิใช่ความสามารถของตน"
"ดูออกจริงๆสินะ ก็จริงที่ฉันใช้พลังของแขนข้างนี้ แต่ก็เปลี่ยนความจริงที่ว่า วันนี้ฉันคือคนที่จะชนะลุงไม่ได้อยู่ดี ด้วยความสามารถตรวจจับที่มีความเร็วเกือบเทียบเท่าแสง ไม่มีวัตถุใดจะมาถึงตัวของฉันได้"
"ประมาทจริงไอ้หนุ่ม ข้ามีเรื่องจะกล่าวแก่เอ็งอยู่ 2เรื่อง
เรื่องแรกคือเอ็งเข้าใจถูกว่าวิชาดาบของข้าคือดวงดาวในระบบสุริยะนี้
แต่ทว่า ข้อ 2
โดยปกติแล้ว ดาวฤกษ์นั้นมักเป็นระบบดาวคู่ หากแต่ปรากฏว่าเป็นดาวเดี่ยวแล้ว อนุมานได้ว่า คู่แฝดมันคงถูกกินไปแล้ว ดังนั้นวิขาของข้าจึงมิใช่ นพเคราะห์ หากแต่เป็น ทศเคราะห์"
'ดาบที่10 ครรลอง สองดารา'
ชายแก่พุ่งเข้าฟาดดาบใส่ตรงๆ
แขนเทียมของฌอนตอบสนองตามอัตโนมัติเหมือนที่ผ่านมา
"หึ อะไรกันตาแก่ ไม่เห็นจะวิเศษวิโสกว่าดาบอื่นตรงไหน ไม่สิ วิชาดาบนี้มันห่วยกว่า-!!! "
ฌอนพูดไม่จบประโยค สีหน้าที่อสดดีก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นตกตะลึงและทรมาร
"ตกใจอะไร เอ็งไม่ได้ฟังที่ข้าพูดเมื่อกี้รึไงว่า ระบบดาวคู่นะ มันจะกินกันเอง"
"แก ไอ้แก่!!! "
ฌอนถูกสูบพลังชีวิตตั้งแต่ที่เขารับการโจมตีนั้น
เขาดีดตัวหนีออกมา แต่ความเร็วลดลงอย่างเห็นได้ชัด
จากการที่ถูกดูดพลังชีวิตไป กล้ามเนื้อของเขาก็เสียพลัง
คนแก่ไล่ตามไปโจมตีอย่างต่อเนื่อง
แม้ฌอนพยายามจะหลบ แต่แขนเทียมที่ตั้งคำสั่งเอาไว้ก็ส่งดาบเข้าปะทะตามหน้าที่ของมัน ทำให้เขาไม่อาจสลัดหลุดได้
การตรวจจับที่รวดเร็วที่เคยเป็นเกราะป้องกันขั้นดี บัดนี้กลายเป็นไฟพิษที่ค่อยๆฆ่าเขาช้าๆ
"ดาบที่9 และ 10 นี้ต่างจากดาบอื่นๆตรงที่มันไม่ใช่เพลงดาบกายภาพหรือเวทธรรมดาดาษดื่น แต่คืออาคมเชิงแนวคิดต่างหาก เอ็งที่บอกว่าไม่มีวัตถุใดรอดพ้นจากการตรวจจับจอวแขนเทียมได้ ทำให้จ้าเข้าใจทันทีว่า หากข้าใช้อาคมเชิงแนวคิดเข้าสู้ต้องจัดการเอ็งได้
ครรลอง สองดารา แนวคิดคือ ดูดกลืนคู่แฝด เอ็งกับข้าคือนักดาบทั้งคู่ หากจับคู่ด้วยแนวคิดนี้อาคมเชิงแนวคิดก็จะบรรลุเงื่อนไขการใช้งาน"
อาคมเชิงแนวคิดงั้นเรอะ วิชาเวทที่ TPI ของพวกนักเวท W.A. พยายามเลียนแบบ
วิชาที่ใส่แนวคิดลงไปในอาคมก็บันดาลความตายหรือคืนชีพให้ก็ได้ รักษาอวัยวะที่หายไปก็ได้นั่นนะเรอะ
จะบอกว่าตาแก่นี่ คือคนที่เข้าถึง 'อาคมเชิงแนวคิด' ที่ว่างั้นเรอะ
"หนอยแน่แก!!!! " ฌอนร้องกู่ก้องฟาดดาบสวนไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี
แต่มันไม่พอ
ไพศาลซัดดาบคาตานะกระเด็นหลุดมือไปไกลจนยากจะตามคืนดาบดำตะวัดซ้ำตัดคอปลิดชีพอีกฝ่ายไม่ลีลา
หัวขาดกระเด็น ส่วนร่างล้มลง
ยักษ์ดำเป็นฝ่ายชนะ
ทว่าเขาเองก็ล้มลงไปนอนแนบพื้นเช่นกัน
เสียเลือดมากเกินไป แถมใช้วิชาไม่ดูสังขาร
เขาได้แต่คิดว่าหากอาจารย์ของตนมาเห็นสภาพเขาในตอนนี้คงโดนเทศน์เสียหูชา
หากหลับตาลงตรงนี้จะได้เจอ พิจิตหลานสาวสุดที่รักไหมนะ
ไม่สิ ตัวเขาที่เคยฆ่าคนและอสูรมากมาย คงมิได้ไปสวรรค์กระมัง
ถึงจะน่าเสียดาย แต่เขาก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะทำอะไรได้แล้ว
อสูรด้ายแดงที่สลายไปแบบนั้นคงเกิดเรื่องกับไพโรจน์ ลูกชายอัปรีย์ของเขาเป็นแน่
เอาเถิด ตัวเขาที่ใกล้ตายแล้วก็คงต้องวางทุกอย่างเอาไว้ตรงนี้ ที่เหลือก็เป็นเรื่องของคนเป็นเท่านั้น