ตุ๊กตาเทวา

เมื่อมายืนอยู่หน้าตึกก็ปรากฏว่าประตูหน้านั้นเปิดอยู่แล้ว

ภายในทั้งมืด หนาวและเงียบอย่างที่สุด

เขาเดินแตะอะไรบางอย่างจนมันกลิ้งคลุกๆ ไปติดบันไดกลาง

เขาจึงเสกรูนส่องแสงขึ้น

"หวา!! "

เด็กหนุ่มร้องตกใจถอยล้มก้นจ้ำเบ้า แต่ความเจ็บนั้นน้อยนิดเมื่อเทียบกับความกลัว

สิ่งที่เขาแตะไปเมื่อครู่คือส่วนหัวของสาวใช้ที่เขามั่นใจว่าคือแมรี่อย่างแน่นอน

ดวงตาของเธอเบิกโพลงแข็งทื่อจ้องมาที่เขา ร่างกายที่เหลือในชุดเมดที่เห็นประจำห้อยพาดราวบันไดน่าสยอง เลือดแดงไหนนองส่งกลิ่นโลหะเหม็นตลบ ยังดีที่กวีไม่อ้วกออกมา

"กรี๊ด!!! "

เสียงกรีดร้องดังมาจากชั้น2ตรงปีกขวา

เสียงของราฟาเอล

กวีกลั่นใจวิ่งขึ้นบันไดผ่านศพของแมรี่

ปีกขวาไม่ซับซ้อน ทางเดินตรง ซ้ายคือห้องพัก ส่วนขวาเป็นหน้าต่าง

ประตูที่2เปิดอยู่ กวีจึงเข้าไปทันที

ห้องแรกเป็นส่วนนั่งเล่น มีเตาผิง ชุดโซฟา และชั้นหนังสือ เดินตรงไปเป็นช่องทางตันจะเจอประตู 3บาน

ซ้ายคือห้องน้ำ ตรงกลางคือห้องของกวี ทางขวาคือห้องของราฟเอลที่แง้มประตูอยู่

กวีเข้าไปอย่างระวัง

ด้านในเป็นทางตรงแคบๆ ซ้ายมือคือประตูห้องน้ำอีกห้อง พอตรงไปเลี้ยวหัวมุมก็จะเป็นส่วนที่นอนและของใช้ส่วนตัวของราฟาเอล

เจ้าของห้องนอนแนบพื้นใช้มือข้างหนึ่งกดรอยแผลที่คอเอาไว้ เธอมองมาที่กวีขอความช่วยเหลือ

เหนือร่างของเธอคือคนร้าย

วิคเตอร์เรีย เวฟ

นายหญิงแห่งตระกูลเวฟและแม่แท้ๆ ของราฟาเอล

เธอยืนนิ่งมีอาการสับสนชัดเจน แม่บุญธรรมมองมาที่กวีและก้มลงมองลูกสาวที่หายใจรวยริน

"ไม่!!! ไม่!!! ฉัน...ฉันกลายเป็น Acolyte ไปแล้วเรอะ!!! "

เธอซุกหน้าลงบนฝ่ามือร้องไห้คร่ำครวญน่าสังเวช

แต่ไม่นานเสียงร้องไห้ก็กลายเป็นเสียงคำราม

สัญชาตญาณผีดูดเลือดเข้ากลืนกินเธออีกครั้งเพราะกลิ่นเลือดของลูกสาว

กวีชี้ไม้กายสิทธิ์ยิงใส่จนวิคเตอร์เรียกระเด็นไปติดกำแพง

แขนซ้ายขาดไปแต่ไม่สิ้นฤทธิ์ เขาจึงยิงอีก2ครั้งระเบิดหัวใจอีกฝ่ายจนแน่นิ่งไป

เมื่อทุกอย่างสงบลง เขาจึงรีบวิ่งไปหาราฟาเอลที่นอนอยู่

'นี่คือเหตุผลที่คุณพ่อเอาไม้ค้ำของวอลล์มา'

เขาคิด

ภายในอัญมณีมีสูตรเวทหนึ่งอยู่ แต่ต้องใช้วงเวทของตัวไม้ค้ำเพื่อสั่งงาน

เวทนี้คงไม่ช่วยวิคเตอร์เรียที่ตายไปแล้วได้

แต่อาจจะช่วยราฟาเอลได้

"กวี..กวี..ฮือ..จะ..เจ็บจัง"

ราฟาเอลร้องไห้อย่างอ่อนแอ

เขาใช้รูนทำให้เลือดไหลช้าลง แผลจากเขี้ยวของแวมไพร์รักษาไม่ได้ มันจะสมานกันเองก็ต่อเมื่อคนที่ถูกกัดเป็นแวมไพร์โดยสมบูรณ์แล้วเท่านั้น

"กลัวจัง..กวี"

"ฉันไม่ปล่อยให้เธอตายหรือกลายเป็นผีดูดเลือดแน่"

เขาพูดหนักแน่น หาผ้ามาพันคอของเธอและแบกขึ้นหลังวิ่งออกไปอย่างเร็วที่สุด

มี Nuts 3ตนมาขวางทาง มันคงตามเขามาจากหมู่บ้าน ไม่ยากที่จะจัดการแม้ต้องแบกคนเจ็บมาด้วย

ในที่สุดก็มาถึงจุดหมาย

ถ้ำมังกร

ราฟาเอลยังหายใจ

เขาวางเธอลงที่ริมบึงใหญ่

มือถืออัญมณีสีฟ้าแสนสำคัญ

กวีรีบอ่านสูตรเวทในผลึกเพื่อเข้าใจมัน

เขาพึมพำเสกรูนมากมายราวดวงดาวบนท้องฟ้า ลอยรอบเต็มโถงถ้ำ

เป็นครั้งแรกที่ใช้รูนมากขนาดนี้

ภาษาที่ใช้เป็นรูนโบราณแบบแอกโกลแซกซอนต่างจากสมัยใหม่

เวทหลักของไม้ค้ำของวอลล์คือ แยกส่วน

แม้ในระดับควาร์ก คำสาป หรือพร ก็แยกออกมาได้อย่างน่าอัศจรรย์

กวีคิดจะใช้เวทบทนี้แยกเชื้อแวมไพร์ออกมาจากร่างของราฟาเอล

เขาต้องแข่งกับเวลา

แต่เวทของวอลล์เองก็มิใช้เวทพื้นๆ ที่ใครจะใช้ได้ตามสะดวก ตัววงเวทของไม้ค้ำคือตัวช่วยให้เขาถึง ซึ่งอย่างที่รู้ว่าตอนนี้กวีไม่มี

แต่เขาไม่ยอมแพ้

รูนทั้งหลายไหลเข้ามาล้อมรอบอัญมณี เพื่อจะสั่งงานเวทของวอลล์ต่างไม้ค้ำ

ปราณมังกรถูกสูบมาใช้มากกว่าทุกครั้งที่กวีเคยทำ

เส้นผมที่เคยเป็นสีดำแปรเปลี่ยนเป็นสีอ่อน

จากน้ำเงินเป็นฟ้า

และจากฟ้าเป็นเทา

เขาเริ่มทรมารมากขึ้นจากความหนาแน่นของรูนบนมือและปราณมังกรที่สูบมา

ในที่สุดเขาก็อดทนจนสำเร็จ!!

เวทแยกส่วนเริ่มทำงานจนได้

อัญมณีแปรเปลี่ยนเป็นของเหลวขยายขนาดพุ่งครอบร่างกายของราฟาเอล

กวีดึงผ้าพันคอออก หวังว่าพิษจะถูกดึงจากแผล

แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด

ของเหลวสีฟ้ากลายเป็นแท่งคริสตัล ผนึกร่างของราฟาเอลเอาไว้

ไม่มีคำถามอะไร กวีเข้าใจความหมายจากจิตใต้สำนึกทันที

ไม่ทันเวลา

เชื้อของผีดูเลือดหลอมรวมเข้ากับร่างกายของเธอแล้วดังนั้น ตัวของราฟาเอลจึงถือว่าเป็นเชื้อของผีดูดเลือดทั้งหมด

จริงงั้นเรอะ

ไหนว่าแยกได้ถึงระดับควาร์กไง เชื้อนะมันใหญ่กว่าอะตอมไม่ใช่เรอะ

หรือเขาเองที่เปิดการทำงานผิด

หรือหนังสือเขียนผิด

กวีหาข้อโต้แย้งในหัวมากมาย เขาทรุดเข่าลงใช้มือขย่ำหัวตัวเอง

"ไม่!! ไม่!! ไม่!!!! " เด็กหนุ่มฟูมฟายตีโพยตีพายเสียยกใหญ่

แต่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้

มีเพียงสีผมของเขาที่เปลี่ยนไปจากการฝืนร่างกาย

 

 

 

เสียงกรีดร้องและเสียงปืนหายไปแล้วภายในหมู่บ้าน ไม่มีใครรอด พวก Nuts ที่เหลืออยู่แค่แทะเนื้อเหยื่อที่นอนตายไม่กลายร่าง ไม่ก็เดินสะโหลสะเหลไร้จุดหมาย

"ขับไล่ภัยพาล สังหารความมืด

ผีร้ายถูกกลืน หากฝืนข้ามมา"

'Ring of fire'

เปลวไฟที่โหมไหม้อาคารทั้งหลายถูกดึงออกมากลายเป็นกำแพงไฟล้อมหมู่บ้าน

กวีจุดพลุจากปลายไม้กายสิทธิ์เรียกพวก Nutsให้มารวมกัน

มือซ้ายถือไม้ของราฟาเอลที่เจ้าของไม่ต้องใช้แล้ว

ส่วนมือขวาคือไม้ตัวเอง

"เข้ามาสิวะไอ้พวกเวร!!! "

เราประกาศลั่น นัยน์ตาไร้แล้วกับความกลัว

มีเพียงความโกรธและเสียใจ

Nuts นับร้อยแห่ดันพุ่งเข้าหาหวังว่าจะได้ชิมเนื้อของเหยื่อรายใหม่

 

 

 

 

1เดือนต่อมา

หลังจากงานปฐมนิเทศของโรงเรียนแฮรัลด์ประจำปี 2020จบลงทุกคนก็แยกย้ายไปห้องเรียนของตน

"นั่นๆ ใช่คนนั้นไหม"

"เจ้ากวีคนนั้นนี่"

เสียงซุบซิบนินทาดังรอบตัว แม้กวีจะได้ยินก็ไม่ใส่ใจ

"มีอะไร คนดังงั้นเรอะ"

"ไม่รู้เรอะเมื่อเดือนก่อนหมู่บ้านของเจ้านี่พังพินาศเลย"

"ทำไมละ"

"พ่อของเจ้านี้เลี้ยง Acolyte ไว้ แล้วดันทำหลุดออกมา ตายกันทั้งหมู่บ้านเลยละ"

"คุณพระช่วย!! หมอนั่นน่าสงสารแย่"

"สมน้ำหน้าละสิ เลี้ยงผีดูดเลือดแบบนี้ บ้านนี้มันโรคจิตชัดๆ พ่อเจ้านี้ติดคุกไปเรียบร้อยแล้ว แม่กับพี่น้องก็ตายหมดด้วย เหลือแต่เจ้านี่ยังหน้าด้านมาโรงเรียนอีก"

"นายมีปัญหาอะไรงั้นเรอะ" กวีไม่ทนแล้วเดินเข้าไปถามตรงๆ

"ฉันกลัวว่านายจะติดเชื้อแล้วมาไล่กัดคนในโรงเรียนไง" อีกฝ่ายไม่สลดแม้แต่น้อย

"งั้นฉันจะกัดแกคนแรกเลย"

"ทำได้ก็ลอง"

"สดชื่นกันตั้งแต่วันแรกเลยเรอะ"

ก่อนจะเกิดมวยขึ้น ชายร่างใหญ่ก็เข้ามาขวาง

ร่างกายที่บึกบึนและรอยแผลยาวข้างโหนกแก้มขวา ข่มขวัญรอบข้างได้ดี

"คุณบลัว ไม่มีอะไรดีกว่านินทาคนอื่นแล้วเรอะ ถ้าคะแนนคุณดีเหมือนปากก็ดีสิ คุณเวฟ ดูเหมือนคุณจะพยายามก่อเรื่องก่อนนะ ตามฉันมาซะ อ่อ คุณโฮฟมัน เลิกทำหน้าแบบนั้นสักที รำคาญ"

"อ้าว? " ฟิลลิฟที่ยืนอยู่แถวนั้น ถึงกับงงที่จู่ๆ ก็โดนหางเลขไปด้วย

ณ สวนกลางที่เต็มไปด้วยไม้ดอกที่ถูกตัดแต่งอย่างดีและน้ำพุกลางลาน

กวีนั่งอยู่ที่ม้านั่งริมสวน

ผู้แก่กว่าเดินมายื่นกาแฟกระป๋องให้

"ขอน้ำผลไม้รวมดีกว่าครับ"

"เรื่องมากชะมัด"

อเล็กซานเดอร์ส่งให้ตามคำขอและเอากาแฟไปกินเอง

"ขอบคุณครับ"

"คนไทยเขามีคำพูดว่า อันนินทากาเล เหมือนเทขี้ สินะ"

"เทท่า ต่างหากครับ" กวีแก้

"ใช่ๆ ประเด็นคือ เธอนะ อย่าใส่ใจมากนัก"

"ครับ"

"ฉันเองก็เคยนะ พี่ชายต่างแม่ของฉัน เขาต้องสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยเหลือให้ฉันมีชีวิตต่อ"

กวีหันมองอาจารย์อย่างตะลึง

"ใช่ๆ ตกใจละสิ ท่านปราชญ์ อเล็กซานเดอร์ วันเดอร์วิล คนนี้ไม่ได้แข็งแกร่งมาแต่แรกหรอกนะ"

"ผมตกใจที่อาจารย์จู่ๆ ก็เล่าเรื่องส่วนตัวหน้าตาเฉยต่างหาครับ"

"ไม่น่ารักเล้ย ไอ้เด็กนี่ ฟังนะกวี ประเด็นคือ ฉันนะ แม้พี่ชายตายไปแล้วแต่ก็ยังยืนหยัด แต่ราฟาเอลยังไม่ตาย เธอเก่งมากที่ทำแบบนั้นได้ ฉันบอกให้เธอปิดเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามบอกใครเรื่องไม้ค้ำของวอลล์ เธอได้บอกใครไหม"

"ไม่ครับ"

"ดี เพราะถ้าทุกคนรู้ว่า เด็กปี2 เปิดการทำงานของเวทแยกส่วนของวอลล์โดยไม่ใช้ไม้ค้ำละก็ สะเทือนทั้งวงการแน่ๆ แล้วหนึ่งเดือนมานี้ เธอคิดจะทำอะไรต่อ"

"...ไม่ทราบสิครับ"

"ไม่ๆ เธอรู้อยู่แล้วว่าอยากทำอะไร แต่ไม่รู้หนทาง ถ้าอย่างนั้น ฉันคิดว่า Tria Prisma Item คือสิ่งที่เป็นไปได้ละ"

กวีหันมามองอย่างตกตะลึงอีกครั้ง

"ฉันว่าศิลานักปราชญ์เป็นวัตถุดิบที่น่าลองวิจัยเพื่อให้ราฟาเอลกลับมานะว่าไหม เธอจัดการ Acolyte และ Nuts ได้ด้วยตัวคนเดียวทั้งหมด ฉันว่า แค่สอบชิง TPI ไม่น่ายากสำหรับเธอ"

 

 

 

"ขอบอกตรงๆ นะกวี นายอาจจะทำใจลำบาก แต่ฉันคงต้องตอบตามจริง นายทำให้คนที่กลายเป็นแวมไพร์กลับมาเป็นมนุษย์ไม่ได้หรอก มันไม่ใช่คำสาป แล้วก็เชื้อโรคด้วย"

"แล้วมันคืออะไร" กวีท่าทางไม่เป็นสุขบนเก้าอี้ไม้ทรงหรูของเหมย ราวกับว่ามีเตาไฟร้อนๆ อยู่ข้างใต้

"การกลายพันธุ์ ไม่ใช่เวทมนตร์คุณไสยแต่อย่างใด ทุกเซลล์ในร่างกายของเธอถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นแวมไพร์ ทั้งโครโมโซม DNA RNA ทุกอย่าง"

"แกกำลังปั่นหัวฉันเรอะ ชูใจ" กวีดูท่าจะไม่ยอมรับ

"ข้อตกลงของเราคือ นายช่วยฉัน ฉันช่วยนาย แต่เรื่องนี้มันจบแล้วจริงๆ กวี นายยอมรับมันซะและให้ฉันช่วยอย่างอื่นเถอะ"

กวีกุมขมับท่าทางเครียดเอาการ

เป็น5ปีของเขาที่ศูนย์เปล่างั้นเรอะ

 

 

 

 

เวทมนตร์มิอาจแก้ไขได้ทุกเรื่อง

ท่าว่าจะจริง

ในมือซ้ายของกวีคืออัญมณีสีฟ้าทรงจตุรัสที่คุ้นเคย

และชุดเดรสสีแดงที่เด็กสาวนามราฟาเอลเคยสวมใส่

ร่างกายนั้นไม่มีอีกแล้ว

ขี้เถ้าสีหม่นที่กองอยู่แทบเท้าคือหลักฐาน

กวีเก็บมีดและอัญมณีให้เรียบร้อย ก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก