โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

หลังจากเริ่มชินกับความแปลกใหม่   เด็กๆ ต่างแยกย้ายไปตามส่วนอื่นๆ ของห้อง   พวกเขาทุกคนรักษาสัญญาได้เป็นอย่างดี   คือก้าวเท้าอย่างระมัดระวังและไม่แตะต้องสิ่งใด

 

ฟิโลโซเฟอร์ให้ความสนใจกับสิ่งที่เก็บไว้ริมผนังส่วนหนึ่ง

มันคือชั้นวางอาวุธชนิดต่างๆของดารีล

 

ไม่ว่าจะเป็นมีดสั้น   ดาบขนาดต่างๆ ธนู

รวมทั้งของแปลกๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นอาวุธลับ

 

ขวาสุดของชั้นเป็นหุ่นร่างเท่าคนจริง

หุ่นนั้นสวมชุดคลุมขาวและหน้ากากสีทอง

 

ฟิโลโซเฟอร์จำได้ว่ามันคือชุดที่ดารีลใส่ในงานพิธีนั่นเอง

ในวันนั้นมันอยู่ในสภาพคลุกฝุ่น

แต่วันนี้กลับขาวสะอาดเหมือนใหม่ได้อย่างเกินความคาดหมาย

 

ข้างๆ หุ่นตัวนั้นคือที่ตั้งของคทา

มีทั้งหมดสี่ชิ้นเป็นไม้หนึ่งชิ้น   โลหะสีเงินสองและโลหะสีดำหนึ่ง

 

“ ระวังหน่อยอย่าเข้าไปใกล้นัก   ยังไม่เข็ดหรือไง ”

 

ดารีลพูดเบาๆ จากทางด้านหลัง

มือข้างหนึ่งดึงไหล่เด็กชายให้ถอยห่างออกมา

 

“ เหตุใดเจ้าไม่ถือคทา   มันเป็นอาวุธที่สำคัญของผู้ใช้เวทมนตร์มิใช่หรือ   แล้วหากเกิดเหตุจำเป็นเจ้าจะทำเช่นไร   แค่มีดเล็กๆ เล่มเดียวอาจแก้ปัญหาไม่ได้ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ถาม

 

“ เจ้าคิดว่าผู้มีอำนาจวิเศษต้องถือคทาเท่านั้นจึงจะร่ายมนตร์ได้อย่างนั้นหรือ   จริงๆ แล้วของทั้งหมดตรงหน้านี้ข้าสร้างขึ้นมาเอง   มันทำมาจากแร่และวัตถุที่มีพลัง   สิ่งเหล่านี้มีชื่อเรียกอีกอย่างว่าวัตถุเวทมนตร์   แน่นอนว่ามนุษย์ทั่วไปสามารถใช้งานได้   หากแต่มันจะแสดงอำนาจที่แท้จริงเมื่ออยู่ในมือของเหล่าผู้ใช้เวทย์มนตร์   จริงอยู่หากข้าถือคทาไว้จะสามารถแสดงพลังได้รุนแรงกว่าปรกติ   สำหรับข้าแล้ว ” 

 

ดารีลชูมือข้างหนึ่ง

แสดงให้เห็นแหวนรูปงูสีดำที่เลื้อยพันรอบๆ นิ้วกลาง

 

“ สิ่งนี้ก็ช่วยได้เหมือนกัน ”

 

“ แล้วดาบโบราณของข้าล่ะ   เป็นวัตถุเวทมนตร์ด้วยหรือไม่ ”

 

เด็กชายถาม

 

“ นั่นเป็นเรื่องที่เจ้าต้องหาคำตอบเอง ”

 

ดารีลว่า

พลางระบายยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก

นั่นทำให้เขาดูเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที

 

เด็กหญิงสองคนยืนอยู่กลางห้องไม่ขยับไปไหน

เลโอน่าจับมือคนอายุน้อยกว่าไว้แน่น

เห็นได้ชัดว่าพวกนางตื่นกลัวเกินกว่าจะก้าวขาเดินสำรวจ

 

โลธอร์ยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่แถวๆ โถแก้วดองผลไม้แปลกๆ

ของในนั้นล้วนสีสดส่องประกายแวววาวในน้ำสีเหลืองอำพัน

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยเดาออกได้ในทันทีว่า

เพื่อนร่างกลมกำลังคิดอะไร

 

เขาจึงเดินเข้าไปกอดคอเพื่อน

แล้วกล่าวว่า

 

“ ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด   เจ้าก็อย่าแม้แต่จะคิดลิ้มลอง   ผลที่ออกมาไม่สวยงามแน่   ถึงแม้เจ้าไม่เสียใจกับผลที่ตามมา   แต่จงรู้ไว้ว่าข้าเองที่จะเสียใจที่สุด ”

 

“ เหลวไหลน่า   อย่างน้อยข้าก็ไม่ใช่หัวขโมย   ในเมื่อเจ้าของเขาห้ามเอาไว้อย่างเด็ดขาด   ต่อให้ใจคิดมือข้าก็ไม่ขยับตาม   แต่เจ้าเชื่อหรือไม่กลิ่นพวกนี้หอมยั่วยวนมาก   ถ้าได้ใช้ผสมลงในขนมหวาน   ให้กินคำเดียวแล้วตายบางทีก็รู้สึกคุ้มค่าที่จะลองเสี่ยง ”  

 

โลธอร์ว่า

ฟิโลโซเฟอร์ได้แต่ส่ายหน้า

 

“ แล้วอีเลียสของเราล่ะ ”

 

พวกเขาพบว่าอีเลียสยืนเกาคางอยู่หน้าตู้ไม้สีดำขนาดใหญ่

สิ่งที่น่าแปลกคือมันล่ามโซ่ไว้ถึงสามชั้น

 

เด็กทั้งสองจึงเดินตรงเข้าไปหาเขา

หลังจากพิจารณาอยู่เป็นครู่

อีเลียสจึงพูดว่า

 

“ พวกเจ้าคิดว่าอะไรอยู่ในนี้   ความจำเป็นอันใดทำให้ต้องปิดอย่างแน่นหนา ”

 

ฟิโลโซเฟอร์มองตู้หลังนั้น

มันมีสีดำราบเรียบแต่ทว่ากลับดูหนาและแข็งแกร่ง

 

ท่ามกลางละอองไอแปลกๆ ในห้องชวนให้คิดว่ามันคือประตูลึกลับ

ที่จะพาก้าวข้ามไปสู่ดินแดนแปลกประหลาด

 

“ หรือมันใช้ขังสิ่งมีชีวิต ”

 

โลธอร์ว่า

 

“ สัตว์ทดลองที่เป็นอันตราย ”

 

“ ไม่น่าใช่   ตอนแรกข้าก็คิดเช่นนั้น   แต่ยืนอยู่ตั้งนานไม่เห็นได้ยินเสียงอะไรผิดปรกติ ”

 

อีเลียสว่า

 

“ ฟิลอซเจ้าคิดอย่างไร ”

 

เด็กชายยิ้มแห้ง

เรื่องนี้ตอบยากต่อหน้าผู้คนดารีลมักทำตัวเรียบร้อยอยู่ในกรอบ

แต่พอลับหลังเขาก็ซุกซนเหมือนๆ กับเด็กชายทั่วไป

 

ถ้าในห้องของเขาจะมีของอันตราย

มันก็เป็นไปได้เหมือนกัน

 

“ พวกเจ้ามากันห้าคนมิใช่หรือ   ใครกันชื่อฟิลอซไม่เห็นแนะนำให้ข้ารู้จัก ”

 

เสียงนุ่มละมุนของดารีลดังขึ้นใกล้ๆ

 

อีเลียสตบไหล่ฟิโลโซเฟอร์สองสามที

แล้วกล่าวว่า

 

“ ไม่มีใครชื่อฟิลอซทั้งนั้น   แต่นี่เป็นปัญหาของโลธอร์   ไม่รู้ทำไมเขาเรียกชื่อฟิโลโซเฟอร์ไม่ถูกเสียที ”

 

“ แต่ฟิลอซเขาก็พอใจให้ข้าเรียกแบบนั้น   ไม่เห็นว่าเจ้าสมควรต้องเดือดร้อนแทน ”

 

โลธอร์ว่า

น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิด

 

“ ช่างเถอะ   ถือเป็นความผิดของข้าที่บังอาจถามก็แล้วกัน   ว่าแต่พวกเจ้ามายืนออทำอะไรตรงนี้   มีสิ่งใดน่าสนใจอย่างนั้นหรือ ”

 

ดารีลชิงสงบศึกเสียก่อน

 

“ เปล่าหรอกเพียงแต่ตู้นี้ดูแปลก   ถ้าเจ้าไม่อยากให้ยุ่ง   พวกเราขยับไปที่อื่นก็ได้ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

แต่ดารีลก้าวเข้าไปใกล้ประตูบานนั้น

เอื้อมมือไปแตะที่แม่กุญแจ

ทันใดนั้นพันธนาการทั้งปวงก็หลุดร่วงลง

 

“ อยากรู้ก็เปิดดูสิ ”

 

พ่อมดน้อยว่าพลางถอยออกมา

 

อีเลียสสะกิดเพื่อนร่างอ้วน

แต่โลธอร์กลัวเกินกว่าจะก้าวขา

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยจึงต้องอาสา

เขาเดินมาหยุดหน้าประตูบานนั้นแล้วหันกลับไปมองเพื่อน

 

คู่หูอ้วนผอมยืนเบียดกันไปมาแต่ก็ไม่มีใครถอยหนี

ส่วนดารีลเสมองไปทางอื่นด้วยท่าทางมีลับลมคมใน

 

อย่างน้อยทุกคนก็ยังอยู่ที่นี่

เขาจึงเอื้อมมือไปที่ประตูบานนั้น

 

“ รู้ไหม   ความอยากรู้อยากเห็นทำลูกกระต่ายตายมานักต่อนักแล้ว ”

 

เสียงดารีลลอยมาเบาๆ

 

ฟิโลโซเฟอร์หยุดกึกแต่มือยังค้างอยู่กับที่

 

“ พอเถอะ   ข้าไม่อยากรู้แล้ว   เจ้าถอยออกมาเถอะ ”

 

อีเลียสเริ่มร้อนรน

 

เด็กหญิงทั้งสองเมื่อเห็นเหตุการณ์ผิดปรกติก็เดินมาร่วมวงด้วย

 

เด็กชายจากซีนาร์ยหันมองดารีลอีกครั้งหวังขอความเห็น

แต่พ่อมดน้อยกลับส่งยิ้มสุดเจ้าเล่ห์กลับมาให้

 

แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัว

หากเบื้องหน้ามีอันตรายจริง

 

ป่านนี้ดารีลคงกระชากเขาหงายหลังออกมาแล้ว

เมื่อเป็นดังนั้นเขาจึงดึงประตูตู้เปิดออกอย่างแรง

 

สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาทำเอาทุกคนอ้าปากค้าง

อีเลียสถึงกับอุทานออกมา

 

“ เสื้อผ้า   ข้างในคือเสื้อผ้าหรอกหรือ ”

 

“ พวกเจ้านี่ประหลาดคนจริง   ก็เห็นอยู่ว่ามันคือตู้เสื้อผ้า   คิดว่าข้างในจะมีอะไรได้ล่ะ ”  

 

ดารีลว่า

 

“ ชุดพวกนี้ดูมีราคาก็จริง   แต่มันสำคัญถึงกับต้องล่ามโซ่ไว้เลยหรือ   ของอย่างอื่นที่ดูมีราคาและสำคัญกว่าเจ้ายังวางเอาไว้เฉยๆ แบบนี้จะไม่ให้ประหลาดใจได้อย่างไร ”

 

โลธอร์ท้วง

 

“ ไม่ใช่ฝีมือข้าหรอก   สตรีซักผ้าเป็นคนคล้องเอาไว้   นางกลัวว่าข้าจะเอาของไม่ถูกไม่ควรยัดเข้าตู้เสื้อผ้า   เลยเอาโซ่คล้องกันไว้ก่อน ”

 

ดารีลอธิบาย

 

“ ถ้าอย่างนั้น   ห้องที่สะอาดเป็นระเบียบขนาดนี้   ก็ฝีมือนางด้วยน่ะสิ ”

 

เลโอน่าว่า

 

“ เปล่า   ข้าทำเอง   จริงๆ ข้าชอบให้ห้องรกหน่อยๆ มีฝุ่นนิดๆ จะได้ไม่รู้สึกอึดอัด   บ้านผู้ใช้เวทมนตร์คนอื่นก็ดูรกๆ เหมือนกันมันน่าสนใจดี   แต่ข้าทำแบบนั้นไม่ได้   เพราะทันทีที่ห้องรกก็จะมีคนเข้ามาทำความสะอาด   และข้าไม่อาจปล่อยให้คนนอกมาจับสิ่งของในห้องโดยพละการได้   เนื่องจากว่ามีบางสิ่งที่เป็นอันตรายถึงชีวิต   ดังนั้นเพื่อตัดปัญหาที่อาจจะมีในอนาคต   ข้าจึงต้องจัดเก็บทุกอย่างให้เรียบร้อย ”

 

ฟิโลโซเฟอร์สำรวจดูทั่วตู้

เขาพบว่าดารีลมีชุดสีดำและสีขาวอย่างละครึ่ง

แต่น่าแปลกที่เขามักจะเห็นหนุ่มน้อยคนนี้ในชุดคลุมดำเสมอ

 

นอกจากนั้นเขายังพบหน้ากากอีกสี่อัน

เข็มขัดแบบต่างๆ

และไม่มีเครื่องประดับใดๆ

 

“ ตนในตระกูลนี้แต่ละคนมีหน้ากากมากมาย   สำหรับข้าเพียงเท่านี้ก็เกินพอแล้ว ”

 

ดารีลว่า

เมื่อเห็นฟิโลโซเฟอร์หยิบขึ้นมาลองสวม

แต่ไม่สามารถใส่ได้พอดี

 

เด็กชายจึงปิดตู้เอาไว้เช่นเดิม

เมื่อหันกลับมาอีกครั้งเขาก็เห็นหม้อใหญ่ทั้งหกที่กำลังเดือดพล่าน

 

ถักจากหม้อต้มคือนาฬิกาทรายรูปแบบต่างๆ จำนวนสิบสามอัน

กำลังทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆ