โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในค่ำคืนนั้น   บนหอสูงของปราสาทขาวห้องประชุมได้เปิดออกอีกครั้ง   แต่ดารีลไม่ได้อยู่ที่นั่นแม้แต่สมาชิกสภาท่านอื่นก็ยังมาไม่ครบ   มีแต่ทหารและองครักษ์เท่านั้นที่อยู่กันพร้อมหน้า   เรื่องนี้ฉุกเฉินเกินกว่าจะรอผู้หนึ่งผู้ใด

 

การประชุมดำเนินไปอย่างเงียบขรึม   คนอ่านรายงานก็อ่านไปส่วนคนอื่นๆ ก็ก้มหน้าเงียบคอยฟังทุกอย่างๆ ตั้งอกตั้งใจ   ในขณะที่ท้องฟ้ามืดครึ้มไร้แสงดาว

 

“ แล้วจัดการกับร่างทหารที่เสียชีวิตอย่างไร ”

 

จอมเวทวาลานถาม

 

“ พวกเราขุดหลุมฝังทั้งหมดไว้ในป่าพร้อมกับเครื่องรางกันปีศาจร้าย ”

 

นายทหารบอก

 

“ นี่เป็นฝีมือของผู้ใช้มนต์ดำ   จึงไม่มีใครกล้าพาร่างผู้เสียชีวิตกลับสู่ดินแดนบ้านเกิด   เพราะกลัวจะพาคำสาปติดไปด้วย ”

 

“ ในเขตป่าแดงอยู่นอกเหนือความคุ้มครองของโอรีเวีย   เรื่องนี้ให้ชาวโอรีออนจัดการกันเองก็แล้วกัน ”

 

คำพูดของวาลานทำเอาผู้คนตกตะลึง

 

“ แต่มันคือศาสตร์มืดที่ปลิดชีพพวกเขา   เป็นหน้าที่ของสภาพ่อมดมิใช่หรือที่จะต้องกำจัดสิ่งชั่วร้ายนี้   แต่ท่านกลับจะให้คนเหล่านั้นแก้ปัญหากันเอง ” 

 

ทหารนายเดิมท้วง

 

“ อะไรที่ทำให้พวกเจ้าเชื่อเช่นนั้น   แค่เห็นสัญลักษณ์ดาวหกแฉกก็คิดว่าเป็นมนต์ดำแล้วหรือ   ของแบบนั้นใครก็วาดมันขึ้นมาได้แต่ไม่มีพิษสงอันใด   ข้าเชื่อว่านี่เป็นฝีมือของคนธรรมดานี่แหละที่ทำมันขึ้นมาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ  อีกอย่างผู้ใช้มนต์ดำถูกกำจัดไปหมดแล้วเรื่องที่พวกเจ้าหวาดระแวงจึงเป็นไปไม่ได้ ” 

 

“ แต่ทหารที่รอดชีวิตยืนยันว่าได้ต่อสู้กับกองทัพปีศาจ ”

 

อีกคนแย้ง

 

“ เอาล่ะทุกคนลองตรองดูให้ดี   ทหารกลุ่มหนึ่งเผชิญหน้ากับกองทัพปีศาจที่ถูกควบคุมโดยผู้ใช้มนต์ดำ   แล้วยังสามารถทำลายค่ายมนต์ดำลงได้โดยไม่ต้องอาศัยของวิเศษหรือพลังอันใด   เจ้ากำลังจะบอกว่ากองทหารของเมืองโอรีออนสามารถรับมือกับผู้ใช้เวทมนต์ได้ด้วยมือเปล่าอย่างนั้นหรือ ”

 

ผู้เข้าประชุมต่างมองหน้ากัน

 

“ ข้าคิดว่าคงมีเหตุอื่นเกิดขึ้น   ส่วนเรื่องค่ายมนต์ดำอะไรนั่นคงเป็นแผนเบี่ยงเบนความสนใจ   ปัญหาภายในของโอรีออนก็เป็นที่รู้ๆ กันอยู่   หากเราไปใส่ใจก็เข้าทางผู้ร้ายทันที ”

 

วาลานบอก

 

“ แต่ผู้ใช้เวทย์มนที่ไปดูที่เกิดเหตุบอกว่ามันมีกลิ่นอายของมนต์ดำอยู่แน่นอน   อีกอย่างทหารเหล่านั้นมีเหตุผลอะไรที่ต้องกุเรื่องขึ้นมา ” 

 

“ เรื่องนี้ถูกเตรียมการมาอย่างดี ”

 

เบรนทรัสที่ปรึกษาแห่งจอมเวทวาลานกล่าว

 

“ การจัดฉากทั้งหมดได้รับการออกแบบมาแล้ว   แน่นอนว่ามีเวทมนตร์เข้ามาเกี่ยวข้อง   สิ่งที่เห็นจึงเป็นเพียงภาพลวงตาที่ผู้สร้างต้องการให้เชื่อไปแบบนั้น   มันอาจจะฟังดูเข้าใจยากแต่พวกเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องรู้ทั้งหมด ”

 

“ แต่ถ้ามันเป็นฝีมือของผู้ใช้มนต์ดำจริงๆ ล่ะ ”

 

นายทหารคนนั้นยังไม่เลิก

 

“ เมืองคาเลถูกทำลายราบคาบไปแล้ว   รวมทั้งชาวเมืองนั้นด้วย   แล้วใครกันที่ใช้ศาสตร์มืด ”

 

เบรนทรัสถาม

 

“ ต้องเป็นดารีลอย่างแน่นอน   ข้าได้ยินข่าวว่าเขาแอบศึกษามนต์ดำ   เห็นไหมเวลานี้เขาไม่ได้โผล่หัวมาทั้งที่มีนัดประชุมสำคัญ   คงเป็นเพราะได้กระทำความผิดร้ายแรงมา   เลยกลัวที่จะเผชิญหน้ากับพวกเรา ”

 

ที่ปรึกษาวาลานส่ายหน้าช้าๆ

แต่จอมเวทวาลานถึงกับหน้าตึง

 

“ ความละเอียดอ่อนของผู้ใช้เวทมนตร์คนทั่วไปย่อมไม่รู้   แต่ข้าต้องบอกสิ่งหนึ่งแก่เจ้า   ผู้ใช้มนต์ขาวไม่อาจร่ายมนต์ดำได้ต่อให้พยายามเพียงใดก็ตาม   ส่วนดารีลนั้นข้าแน่ใจว่ารู้จักเขาดีพอ   ข้อกล่าวหาของเจ้านั้นรุนแรงนักแต่ข้าจะยอมให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว   ถ้าเกิดมีเรื่องแบบนี้โดยไม่มีพยานหลักฐาน   ข้าคงต้องลงโทษท่าน ”

 

เขากล่าว

นายทหารคนนั้นจึงต้องเงียบไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น

 

“ ดูเหมือนไม่มีประโยชน์อันใดที่จะคุยเรื่องนี้ต่อแล้ว   พวกเจ้ากลับไปเถอะ   อย่าห่วงเลยปัญหาเหล่านี้ข้าจะขบคิดต่อเอง   ว่ามันจะเกี่ยวข้องกับโอรีเวียหรือไม่   โปรดมั่นใจว่าจะไม่มีการปล่อยผ่านอย่างแน่นอน ”  

 

เมื่อเบรนทรัสบอกดังนั้นเหล่าคนที่มาประชุมก็ต่างลุกเดินก้มหน้าออกไป

 

เมื่ออยู่กันตามลำพังกับที่ปรึกษาคนสนิท

วาลานจึงเอ่ยขึ้นว่า

 

“ ดารีลก็ไปที่นั่นด้วยหรือ   เขาว่าอย่างไรบ้าง ”

 

“ ข้าเห็นเขายืนจ้องสัญลักษณ์ดาวหกแฉกบนต้นไม้อยู่นาน   แต่ไม่ได้พูดว่าอะไร   และไม่ได้เข้าไปดูร่างคนตายด้วย ”

 

วาลานพยักหน้า

 

“ ดีแล้วล่ะเขายังอายุน้อยอยู่   การควบคุมจิตใจและความรู้สึกยังไม่มั่นคงพอ   ถ้าได้เห็นสภาพเหล่านั้นอาจทำให้เตลิดได้   อย่างน้อยเขาก็รู้จักตัวเองมากพอจึงเลือกที่จะไม่ดู   แล้วท่านคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ”

 

“ เป็นค่ายมนต์ดำจริงๆ นั่นแหละ   กลิ่นปีศาจยังคลุ้งอยู่เลยเมื่อข้าไปถึง   ผู้กระทำสิ่งนี้ต้องการที่จะท้าทายเรา   เขามีเวลามากมายที่จะลบทำลายหลักฐาน   แต่เลือกจะทิ้งไว้อย่างนั้น   ราวกับต้องการประกาศทั้งหมดให้โลกรู้   ส่วนเรื่องดารีล   ท่านอาจจะยังไม่รู้ที่บ้านของเขามีโรงละครด้วย   ได้ยินว่าการแสดงของเด็กนั่นตรึงตาตรึงใจยิ่งนัก   ไม่แน่ตอนนี้เขาอาจกำลังเล่นละครฉากใหญ่หลอกพวกเราอยู่ ”

 

ที่ปรึกษากล่าว

 

“ ค่ายอาถรรพ์ที่ปลุกเหล่าปีศาจจากนรกขึ้นมาน่ะหรือ ”

 

วาลานถามไม่สนใจคำเตือนของที่ปรึกษา

 

“ ถูกต้อง   แต่เรื่องแปลกก็คือ    ค่ายนี้ไม่ได้วางง่ายๆ มันต้องมีการเตรียมพื้นที่   สภาพจึงไม่ต่างจากกับดักที่รอคนมาติด   ไม่รู้คณะของกษัตริย์แฮโรดพลัดหลงเข้าไปในวงล้อมได้อย่างไรกันทั้งที่มันอยู่นอกเส้นทางแท้ๆ สำหรับข้าแล้วค่ายนี้ไม่ได้น่ากลัวเลย   เพราะปีศาจร้ายไม่สามารถก้าวออกจากอาณาเขตได้ ”  

 

ที่ปรึกษาบอก

 

“ จริง ”

 

วาลานว่า

 

“ แต่มันแสดงให้ข้าเห็นถึงพลังอำนาจ   น้อยคนนักที่จะเปิดประตูนรกได้แม้จะช่วงแคบๆ แต่ในภายภาคหน้าก็ไม่แน่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น   เจ้าคิดว่าคนผู้นี้เป็นใคร   ในเมื่อเราสังหารชาวเมืองคาเลหมดแล้ว ” 

 

เขาหันไปถามที่ปรึกษา

 

“ คนในเมืองตายหมดก็จริง   แต่คนที่อยู่นอกเมืองมีเท่าไหร่เราไม่รู้   พวกเขาอาจปะปนอยู่กับผู้คนในดินแดนอื่น   เรื่องของเรื่องคือคนพวกนั้นมักสันโดษ   คนสันโดษย่อมไม่คิดเรื่องแก้แค้น   งานนี้ตอบยากว่าเขามีเจตนาอะไร   แต่จากการตรวจสอบของข้าเชื่อได้ว่าเขาลงมือคนเดียว ”

 

“ เช่นนั้นคนผู้เดียวจะทำสิ่งใดได้ ”

 

วาลานสงสัย

 

“ ถ้าเป็นข้า   คิดว่าจำเป็นต้องหาใครสักคนมาเข้ากลุ่ม   ข้าจึงเตือนท่านให้ระวังดารีลเอาไว้   เขาเป็นคนมีพรสวรรค์และพลังที่แข็งแกร่ง   แต่เขายังเด็ก   นั่นหมายถึงเขาจะถูกชักจูงได้ง่าย   หากท่านไม่สามารถควบคุมเด็กคนนี้เอาไว้อย่างเด็ดขาด   แต่กลายเป็นอีกฝ่ายที่ได้ไป   ข้าทำนายให้ตอนนี้เลยว่าท่านงานหนักแน่   ดารีลสามารถก่ออันตรายใหญ่หลวง   และเชื่อเลยว่าเจ้าเด็กดารีลขณะนี้กำลังถูกจับจ้องอยู่แน่นอน ”