โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

แม้กาเอลจะเติบโตเกินไปที่จะไร้เดียงสาแล้ว   แต่ด้วยอดีตอันขมขื่นและอนาคตที่เลือนราง   อีกทั้งปัจจุบันที่ยังต้องดิ้นรนหาทางเอาตัวรอดแทบทุกวินาที   เรื่องเกี่ยวกับสตรีเพศจึงเป็นสิ่งที่ห่างไกลจากความคิดของเขา   ที่จะต้องมาเสียเวลาให้ความสนใจ
 
แต่ในเวลานี้เขากำลังจะถูกล่วงล้ำด้วยหญิงสาวพราวเสน่ห์ผู้ผ่านโลกีย์มาอย่างช่ำชอง   หนุ่มน้อยที่อ่อนโลกกว่าจึงได้แต่นอนทอดกายรอรับชะตากรรมโดยไม่มีทางขัดขืน
 
ริมฝีปากอิ่มประกบลงมาบนลำคอที่ไวต่อความรู้สึกทำเอากาเอลถึงกับสะดุ้ง   แรงบดขยี้อันร้อนแรงและหื่นกระหายหยุดลมหายใจอันบางเบาให้ขาดเป็นห้วงๆ   เขารับรู้ว่าร่างกายตอบสนองการจู่โจมนี้อย่างไร   แต่มันไม่ได้สลักสำคัญนักในเวลานี้
 
เมือข้างหนึ่งเอื้อมขึ้นมาจับสะโพกผายของหญิงสาวที่ทาบทับอยู่   อีกข้างช้อนผ่านลำคอลากผ่านขึ้นไปจนนิ้วเรียวยาวแข็งแกร่งแทรกเข้าไปในเรือนผมนุ่มสลวย  เขาขยุมเบาๆ ตามจังหวะแรงกระทำของอีกฝ่าย
 
ทันทีที่รู้สึกถึงคมเขี้ยวที่ฝังเบาๆ ลงมาบนผิวเขาก็กำรวบเส้นผมนั้น   ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีกระชากนางหลุดจากพันธนาการ   หญิงสาวล้มกลิ้งไปข้างๆ คราวนี้กาเอลรวดเร็วกว่าเขาพุ่งตัวตามไปคร่อมร่างนางเอาไว้แล้วคว้าลำคอบางระหงกระแทกลงกับพื้น   มีดเล่มหนึ่งปักฉึกลงข้างแก้มขาวนวลเนียน   คมมีดเฉียดใกล้จนเกิดแผลเล็กๆ พอมีเลือดไหล
 
“ อาจจะไม่มีใครบนโลกนี้สังหารเจ้าได้   แต่ข้าแน่ใจว่าข้าสามารถสร้างรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเจ้าได้   ข้าเคยเตือนอยู่เสมอว่าไม่ชอบการที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างใคร   ใยเจ้าจึงอยากลองดีนัก ”
 
  กาเอลถามด้วยน้ำเสียงดุดัน
 
สตรีชุดแดงมีท่าทีตกตะลึง
แต่เพียงชั่วแวบนางก็สามารถกลับมายั่วยวนได้อีกครั้ง
 
“ ตายจริง   ใครสอนให้เจ้าเล่นของมีคมกับสตรีกันนะ   โถๆ ถ้าไม่ชอบใจก็บอกข้าดีๆ ได้นี่นาไม่จำเป็นต้องเกรี้ยวกราดขนาดนั้น   หรือเจ้าแค่กลัวที่จะแสดงความรู้สึก ”
 
“ ข้าไม่เคยเห็นเจ้าเป็นสตรีและตอนนี้ก็ไม่ได้ล้อเล่น ”
 
เขาไม่พูดเปล่าแต่กดคมมีดลึกลงไป
 
“ ก็ได้   ข้ายอมแพ้ ”
 
เมื่อได้ยินดังนั้นกาเอลก็ลุกพรวดขึ้นทันที
โดยไม่ลืมดึงมีดติดมือมาด้วย
เขาถอยหลังออกไปดูนางห่างๆ
 
สตรีชุดแดงค่อยๆ ปัดเศษใบไม้ออกจากร่างกายของตัวเองอย่างละเมียดละไม
กาเอลยืนจ้องกิริยาอาการของนางเงียบๆ
 
สุดท้ายก็โน้มกายลงส่งมือให้นางใช้พยุงร่างลุกขึ้น
ไม่ว่าจะอย่างไรนางก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่อยู่เคียงข้างเขา
มาตลอดในช่วงเวลาที่แสนมืดมน
เขาจึงไม่อาจโกรธเคืองนางได้นานเลย
 
หญิงสาวยิ้มหน้าบานตอบรับความช่วยเหลือนั้น
มันเป็นรอยยิ้มที่สดใสไร้พิษสง
ไม่ได้เจืออารมณ์เสแสร้งดังเช่นที่ผ่านๆ มา
 
“ จริงๆ เลยนะในบรรดาผู้คนมากมายที่ผ่านเข้ามา   ข้าน่ะลุ่มหลงเจ้าที่สุดแล้ว ”
 
กาเอลไม่ได้ตอบโต้อะไร
เขาก้มลงคว้าเสื้อคลุมนอกที่กองอยู่บนพื้น
แล้วปีนขึ้นไปบนโขดหินจ้องไปยังร่างผู้คนที่นอนเกลื่อนกลาด
 
“ แน่ใจว่าจะทิ้งไว้แบบนี้   ถ้าสภาแห่งโอรีเวียรู้เรื่องเข้าคงมีเรื่องใหญ่โตตามมาแน่ ”
 
หนุ่มน้อยร่างบางถามความเห็น
 
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย   ตอนนี้สมควรแก่เวลาแล้วที่ผู้คนจะต้องรับรู้   เจ้าเองก็ควรออกไปแสดงตัวด้วย   หลบอยู่ในเงามืดแบบนี้จะสนุกอะไร   หรืออยากให้ข้าช่วย ”
 
“ ช่วยอยู่เฉยๆ ไปก่อนเถอะ   เจ้าลงมือทีไรได้วายป่วงทุกที ”
 
กาเอลว่า
เขายกมือขึ้นแตะลำคอตรงจุดที่เพิ่งถูกฝังเขี้ยวมาเมื่อครู่
 
หนุ่มน้อยรู้ว่าไม่ได้มีร่องรอยอะไรให้สังเกตเห็น
แต่ความรู้สึกประหลาดยังแผ่ลึกไปทั่วร่าง
มันเป็นจูบแรกที่ไม่คิดว่าจะมาถึงในเวลาเช่นนี้
 
“ ทำไมล่ะ   เจ็บหรือ ”
 
นางเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นอาการอีกฝ่าย
 
“ ข้าแน่ใจว่าไม่ได้กระทำกับเจ้ารุนแรงเกินไปนะ   ไหนขอดูหน่อยสิเป็นแผลหรือเปล่า ”
 
หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงอย่างแท้จริง
แต่กาเอลยกมือขึ้นขวางเอาไว้
 
“ อีกครั้งเดียวข้าก็จะย้อมสีเสื้อผ้าให้เจ้าแล้ว ”
 
“ แหมชุดข้าเป็นสีแดงจัดขนาดนี้   เจ้ายังคิดจะย้อมอีกหรือ   อย่าโง่ไปหน่อยเลยมันไม่แดงไปกว่านี้แล้ว   ถึงเจ้าจะย้อมด้วยเลือดก็ตามที ”
 
“ อันที่จริงเจ้าพูดได้ถูกต้อง   เรื่องนี้ก็ย่อมแพร่งพรายอยู่ดี   เพราะมีคนรอดชีวิตออกไปมากมาย ”
 
กาเอลเปลี่ยนเรื่อง
 
“ ว้าว   พวกเขารู้แล้ว   พวกเขาจะอย่างไรต่อกันนะทีนี้   ข้าต้องรออีกนานหรือไม่   อยากกางปีกบินเต็มทีแล้ว ”
 
หญิงงามเอามือไขว้หลังบิดไหล่ไปมาด้วยท่าทีตื่นเต้น
 
“ ถึงอย่างไรก็ต้องตามหาของวิเศษจากโบราณทั้งเจ็ดให้ครบเสียก่อน   เจ้าอยากเล่นอะไรคอยไปก่อนเถอะ   ตอนนี้ข้าเห็นเอาไว้แล้วสาม   เอาเวลาเพ้อเจ้อไปตามหาส่วนที่เหลือไม่ดีกว่าหรือ ”
 
“ โว๊   ข้าว่า   ข้าเห็นสี่นะ ”
 
นางแย้ง
 
“ นับเฉพาะนี่มั่นใจแล้วจริงๆ   อย่าเพิ่งนับรวมกับการคาดเดา ”
 
หนุ่มน้อยว่า
 
“ แน่นอน   สายตาข้าย่อมไม่ผิดพลาด   ยังไงก็สี่ล่ะ ”
 
“ นับจากวันนี้พวกเราต้องลำบากกันแล้ว   เพราะจะต้องมีคนตามหาว่าใครที่ทำเรื่องแบบนี้   แล้วเจ้ายังอยากให้ข้าออกไปเดินเพ่นพ่านอีกหรือ ”
 
“ ก็เจ้าน่ะหมกมุ่นเกินไป   วันๆ เอาแต่จ้องร่างคนตายอยู่ได้   ข้าแค่อยากให้เจ้าเติมสีสันกับชีวิตบ้าง ”  
 
“ ยังไงล่ะ ”
 
กาเอลว่าพลางดีดนิ้ว
 
ฝูงอีกาจำนวนมากมายก็ถลาลงมารุมทึ้งซากศพ
 
“ อย่างเช่นสาวงามสักคนสองคน ”
 
นางเสนอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์แสนซน
 
“ หึ ”
 
หนุ่มน้อยร่างสูงหัวเราะแบบฝืดเผื่อน
 
“ ถ้าเจ้าไม่ชอบบทสวาทก็เล่นบทเถื่อนตามที่ถนัดก็ได้นี่นา ”
 
หญิงงามชี้ที่ข้างแก้ม
เลือดยังคงไหลรินไม่หยุด
 
“ ถ้าเจ้าสัญญาว่าจะอยู่นิ่งๆ ข้าก็จะ ”
 
กาเอลมีท่าทีลังเล
 
“ จะเป็นไรไปล่ะ   เมื่อเจ้าขอมาข้ายินดีทำทุกอย่างอยู่แล้ว ”
 
ร่างในอาภรณ์สีแดงหรูหราห่อกายลง
เชิดปลายคางขึ้นแล้วหลับตาพริ้มด้วยท่าทางยั่วยวน
 
หนุ่มน้อยรูปงามโน้มกายเข้าไปจุมพิตที่แผล
แล้วฉากหลบออกมาจากระยะเอื้อมถึง
 
อย่างไรก็ตาม
รอยแผลบนผิวแก้มเนียนผ่องได้หายไป
ไม่ทิ้งไว้แม้แต่รอยแผลเป็น
 
“ ใยขี้ตื่นเช่นนี้ ”
 
นางบ่น
 
“ ข้าน่ะเห็นเจ้ามาตั้งแต่ครั้งยังแบเบาะ   เรื่องคิดไม่ดีกับเจ้าไม่มีวันเสียหรอก   แต่ก็นะ   นอกจากจะรูปงามแล้วเจ้ายังมีอารมณ์แปรปรวน   เดี๋ยวดี   เดี๋ยวร้าย   มันทำให้ข้ารู้สึกอยากบดขยี้   อยากครอบครองเจ้าไว้แต่เพียงผู้เดียว   ความไร้เดียงสาของเจ้าต้องมีใครบางคนทลายมันลง   ก่อนที่ข้าจะคลั่งจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ ”
 
“ ขอบคุณมาก   ตอนนี้ข้าเริ่มเครียดแล้วล่ะ ”
 
กาเอลว่า
 
“ เรากลับกันเถอะ   ก่อนที่ผู้คนจะแห่กันมา ”
 
“ น่าสนุกจัง   ไหนว่าจะย้อมชุดใหม่ให้ข้าไง   ตอนนี้มีโอกาสแล้วอยู่คอยต้อนรับพวกเขาเสียหน่อยเป็นไร ”
 
สตรีชุดแดงทำเสียงอิดออด
แต่กาเอลก็เดินนำไปแล้ว
นางจึงต้องวิ่งตามไป
 
“ อย่าลืมที่ข้าบอกเจ้าล่ะ   เรื่องหญิงงามนั่น ”
 
สตรีนางนั้นทวง
 
“ ข้าจำเป็นต้องหาสาวงามจากที่ไหนอีก   ในเมื่อคนที่อยู่เคียงข้างข้า   ก็งดงามที่สุดในสามโลกแล้ว ”
 
สตรีชุดแดงได้ยินดังนั้นก็หยุดกึก
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
 
“ ไม่นึกว่าคนอย่างเจ้าก็ปากหวานเป็นกับเขาด้วย ”
 
นางบอก
 
“ เพียงแต่จิตใจของเจ้าโสโครกเกินรับไหวเท่านั้นเอง ”