โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

คาโลไรน์เปิดประตูกว้างปล่อยให้ลมหนาวพรั่งพรูเข้ามา   เด็กๆ รีบเดินออกไปยืนคอยริมทางเดิน   ฟิโลโซเฟอร์หิ้วกระป๋องอาหารกลางวันไปด้วย   แม้ว่าในโรงเรียนจะมีอาหารกลางวันขาย   แต่คาโอเรียทานได้น้อยและฟิโลโซเฟอร์ก็ไม่ถูกกับเครื่องเทศเอาเสียเลย
 
อาเธอร์นำรถม้าออกมาจากประตูใหญ่ข้างกำแพง   ชายหนุ่มได้รถม้าคันนี้มาจากวอลค่อนมันเป็นรถคันเก่าที่ไม่ได้ใช้งานแล้ว   อาเธอร์ส่งทุกคนขึ้นไปก่อนจะปิดประตูแม้ตัวรถจะเก่าแต่ผ้าม่านที่หน้าต่างนั้นเป็นของใหม่สีชมพูสดใส   เบตตี้กับเบตเตอร์ดูร่าเริงเป็นพิเศษมันรู้ว่าวันนี้จะได้วิ่งคู่กันไปบนถนน
 
รถม้าสีน้ำตาลเทาพาพวกเขามุ่งไปตามถนนที่คับคั่ง   คาโอเรียนั่งนิ่งเพราะรู้สึกตื่นกลัวที่ต้องไปรู้จักกับโรงเรียนใหม่และเพื่อนใหม่จากต่างเมือง   ส่วนพี่ชายของนางก็นั่งอย่างสงบเหมือนกัน   เขากำลังคาดหวังกับสิ่งที่จะต้องพบเจอในปราสาทขาว   เมืองใหญ่มีเรื่องราวมากมายให้ต้องเรียนรู้ไม่จบสิ้น  
 
คาโลไรน์เปิดผ้าม่านฝั่งคนขับแล้วชะโงกหน้าไปถาม
 
“ เราจะไปส่งพวกเขาที่โรงเรียนทุกเช้าหรือเปล่า ”  
 
“ ไม่หรอก   เด็กๆ เดินกันเองได้ เพราะมันไม่ไกลมากนัก   หรือถ้าไม่อยากเดินฟิโลโซเฟอร์ก็สามารถพาน้องขึ้นรถม้าโดยสาร   ทำแบบนี้ดีกว่าลูกของเราจะได้ปรับตัวเข้ากับคนในเมือง ” 
 
เสียงอาเธอร์ตอบกลับมา           
     
 
พวกเขาจอดรถม้าไว้ที่ข้างกำแพงสีขาว   อาเธอร์ปล่อยเด็กๆ เดินฝ่าอากาศหนาวเย็นไปเข้าไปด้านในด้วยตัวเอง   คาโลไรน์ชะโงกหน้าผ่านประตูรถโบกมือให้ทั้งคู่   คาโอเรียจ้องหน้าพี่ชายเพื่อเรียกความมั่นใจก่อนก้าวผ่านรั้วประตูสู่ปราสาทขาว   เด็กน้อยทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่าโลกใบใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้วและพวกเขาจะไม่สามารถหวนกลับมาใช้ชีวิตเรียบง่ายดังเช่นในอดีตได้อีกต่อไป  
 
ระหว่างทางเด็กๆ พบกับอาจารย์แก่ๆ และภารโรงหลายคนยืนรอต้อนรับ   คนเหล่านั้นต่างชี้ทางให้นักเรียนมุ่งตรงไปปราสาทขาว       ขณะเดินผ่านอนุสาวรีย์ฟิโลโซเฟอร์อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองจนสุดปลายยอด   มันสูงสง่าตั้งตระหง่านนานนับพันปี   แต่กลับดูใหม่อย่างประหลาดราวกับเพิ่งสร้างเสร็จเมื่อวาน   เด็กชายหมุนกายไปรอบๆ เรื่องประหลาดในคืนนั้นยังฝังแน่นในความทรงจำ   ทั้งกลิ่นเลือด   เปลวเพลิงและความตาย   ในวันนี้ทุกอย่างดูสะอาดสะอ้านไม่ทิ้งร่องรอยความน่าสะพรึงเอาไว้แม้แต่น้อย   ประหนึ่งความฝันที่ผ่านแล้วก็เลยไป
 
คาโอเรียกระตุกแขนของพี่ชายให้เดินต่อไป   เบื้องหน้าคือปราสาทสีขาวงดงามตระการตา   มันคือที่ๆ ดารีลบอกให้เขาเข้าไปซ่อนตัว   ในคืนนั้นเด็กชายตัวน้อยไม่ได้เห็นมันแต่ตอนนี้เขากำลังก้าวเข้าไป   จากประตูด้านหน้าคือห้องโถงใหญ่เพดานสูง   เด็กนักเรียนทั้งชายหญิงแออัดกันที่หน้าประตู   บางคนมีผู้ปกครองมาด้วยพวกเขาทั้งหมดล้วนอยู่ในอาภรณ์ที่สวยงาม
 
ฟิโลโซเฟอร์พาน้องสาวแหวกผู้คนเข้าไปด้านใน   เพราะพวกเขามากันแค่สองคนจึงไม่มีเหตุผลที่ต้องยืนอยู่ด้านนอก   เหมือนกับบางคนที่นัดเพื่อนเอาไว้ 
 
“ เราต้องทำอะไรบ้าง ”
 
คาโอเรียถามหวั่นๆ
 
“ ไม่รู้เหมือนกัน   เอาเป็นว่าตามๆ เขาไปก่อน   เดี๋ยวคงจะมีคนมาบอกให้เราไปยังห้องเรียน   ใช้เวลาว่างตอนนี้หาเพื่อนสิ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
 
“ หาเพื่อน ”
 
คนเป็นน้องทำเสียงสูง
 
“ ในที่แบบนี้หรือ   ได้ยังไงล่ะ ”
 
“ จะไปยากอะไร   คนมากมายแหละดี   เดินตรงดิ่งเข้าไปใครกล้าสบตาเจ้าก็ลากคอออกมาเลย ”
 
“ ทำแบบนั้นมันใช่หรือ ”
 
คาโอเรียรู้สึกไม่เห็นด้วยเป็นอย่างมาก
แต่เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่ามีบางคนกำลังส่งสายตาให้นางอยู่จริงๆ
 
“ ไปสิ   ไปเลย ”
 
พี่ชายของนางกระตุ้น
 
คาโอเรียจึงเดินเข้าไปหาเด็กสาวกลุ่มหนึ่ง
ซึ่งพวกนางก็ต้อนรับด้วยรอยยิ้ม
 
ฟิโลโซเฟอร์ยืนกอดอกมองดูน้องสาวด้วยความภูมิใจ
ผู้หญิงเวลาอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มมักสดใสร่าเริงขึ้น
จากนั้นเขาก็กวาดสายตามองไปรอบๆ
หวังว่าจะพบใครสักคนที่รู้จักกัน
 
แล้วเขาก็มองเห็นเด็กชายผู้หนึ่งร่างอ้วนจ้ำม่ำ
เดินแทะน่องไก่ชิ้นโตแบบไม่สนใจโลก
เป็นเหตุให้เด็กคนนั้นชนโน่นชนนี่ตลอดทาง
 
ฟิโลโซเฟอร์กำลังนึกสงสัยว่าเด็กคนนี้จะเดินไปที่ไหน
ทันใดเขาก็พบว่าคาโอเรียยืนอยู่แถวนั้น
เด็กชายจึงได้แหวกผู้คนเข้าไปหาน้องสาว
เจ้าเด็กจอมแทะน่องไก่ดันสะดุดเท้าของเพื่อนนักเรียนเข้า
เขาเซถลาไปทางคาโอเรียที่กำลังยืนหันหลัง
ฟิโลโซเฟอร์พุ่งทะยานไปคว้าเอวน้องสาวดึงให้พ้นจากการปะทะ
กระป๋องอาหารจึงหลุดมือปลิวไป
 
เด็กร่างอ้วนล้มหลังกระแทกพื้นเสียงดัง แอ๊ก!
แต่ยังไม่วายคว้าเอากระป๋องโลหะของฟิโลโซเฟอร์ที่ลอยผ่านหน้ามากอดเอาไว้ได้
ขณะที่น่องไก่ชิ้นโปรดก็คาอยู่ในปากอย่างปรอดภัย
 
เด็กๆ ที่อยู่รายรอบพากันแตกตื่นถอยออกไปจากทั้งคู่
ครั้นเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจึงพากันหัวเราะ
 
ฟิโลโซเฟอร์พยุงเด็กอ้วนคนนั้นให้ลุกขึ้น
 
เจ้าหนูนั่นเปิดดูข้างในกล่องโลหะแล้วพูดว่า
 
“ ของล้ำค่าจริงๆ ด้วยโชคดีที่ข้าไหวตัวทันไม่อย่างนั้นคงหล่นเสียหายหมด ”
 
“ ไม่ใช่ของมีราคาหรอกก็แค่กล่องอาหารกลางวัน   เจ้าตาฝาดแล้ว ”
 
ฟิโลโซเฟอร์บอก
 
“ ช่างไม่รู้อะไรคนเราไม่มีทองยังพอทนไหว   แต่ไม่มีข้าวนี่ถึงตายเลยนะ ”
 
เด็กอ้วนว่าในขณะที่ปากยังเคี้ยวตุ่ยๆ
 
“ ข้าเห็นแล้วว่าเจ้าฉลาดที่สุดในหมู่คนทั้งหลาย   ในขณะที่คนอื่นตัวเปล่าแต่เจ้าพกอาหารมาด้วย   ข้าติดใจเจ้าแล้วเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ   รอบคอบแบบนี้ไปกับเจ้าข้าคงไม่ต้องกลัวอดตาย ”
 
เขาว่าแก้วก้มลงสูดกลิ่นอาหาร
 
“ โห   หอมขนาดนี้ต้องอร่อยมากอย่างแน่นอน ”
 
“ แน่อยู่แล้วล่ะ   เรื่องปรุงอาหารเชื่อใจมารดาของข้าได้ ”
ฟิโลโซเฟอร์ว่าพลางดึงเอากระป๋องอาหารกลับ
 
“ อ้อ   จริงสิเมื่อครู่เจ้าเกือบชนน้องสาวของข้าเข้าให้แล้ว   ขอโทษนางเสีย ”
 
เขาดันคาโอเรียมาข้างหน้า
เจ้าเด็กหัวแดงร่างอ้วนเห็นดังนั้นก็ทำตาโต
 
“ อู๊   นางฟ้าข้าเคยได้ยินมาว่าที่เมืองโอรีเวียมีนางฟ้าอยู่ด้วย   ไม่นึกว่าจะเป็นเรื่องจริง   ยิ่งใหญ่สมคำร่ำลือนัก ”
 
เด็กนั่นโยนน่องไก่ทิ้ง
จัดการเช็ดมือกับชายเสื้อ
 
คาโอเรียเมื่อถูกชมซึ่งๆ หน้าก็อายจนแก้มแดง
นางยื่นมือไปให้จับแต่โดยดี
 
เจ้าเด็กร่างอ้วนคว้าหมับด้วยมือทั้งสองข้าง
ยังดีที่เขาเขย่าเบาๆ ไม่อย่างนั้นเด็กหญิงอาจหน้าทิ่มเพราะแรงดึง
 
“ ข้าเป็นเด็กใหม่นามว่าโลธอร์มาจากแถบเทือกเขาคีรีคาร์   เป็นเด็กบ้านนอกบ้านนาที่ไม่รู้กฎประเพณี   ถ้าข้าทำอะไรผิดไปตักเตือนได้เลยนะ   ไม่ต้องเกรงใจ ” 
 
ฟิโลโซเฟอร์ดึงมือน้องสาวออกมาจากการเกาะกุมนั้นแล้วพูดว่า
 
“ พวกเราก็เป็นเด็กใหม่   เพิ่งย้ายมาจากซีนาร์ย   น้องสาวของข้าชื่อคาโอเรียส่วนข้าชื่อฟิโลโซเฟอร์   ยินดีที่ได้รู้จัก ”
 
“ ซีนาร์ยหรือ ”
 
เด็กนั่นทำตาปริบๆ
 
“ ที่ไหนกันซีนาร์ยไม่เห็นเคยได้ยิน   แต่ช่างเถอะ   ข้าชื่อโลธอร์ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ”