โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ฟิโลโซเฟอร์ยืนจับกลุ่มอยู่กับเด็กใหม่ที่ชื่อโลธอร์   พวกเขากำลังสงสัยว่าทั้งที่เป็นวันเปิดเทอมวันแรก   แต่กลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น   ราวกับว่าพวกเขามาผิดวัน

 

“ หรือว่าตอนนี้ยังเช้าอยู่   พวกครูๆ เลยยังไม่ตื่นนอน ”

 

โลธอร์ตั้งข้อสังเกต

 

“ ไม่ไหวเลยนะถ้าเป็นแบบนี้ที่ซีนาร์ยคงไม่ทันกินกันพอดี ”

 

คาโอเรียว่า

 

“ ชาวโอรีเวียไม่ทำการเกษตร   ตื่นตอนไหนก็ไม่สำคัญ ” 

 

พี่ชายของนางบอก

 

“ ฟิโลโซเฟอร์   นั่นเจ้าหรือเปล่า ”

 

มีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง

เมื่อเขาหันไปมองก็พบกับเด็กหญิงผมสีเงินคนนั้น

อยู่ในชุดสีขาวกระจ่างกับเครื่องประดับที่ทำจากทองคำขาว

ร่างของนางจึงเหมือนกับรูปสลักเทพีแห่งน้ำแข็ง

 

ฟิโลโซเฟอร์ยิ้มหน้าบานทันที

เขารู้สึกหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นนาง

ไม่ว่าจะในความจริงหรือความฝัน

 

“ ฟีไลร่า ”

 

เขาทัก

 

“ เลโอน่าล่ะ   มาด้วยหรือเปล่า ”

 

เด็กหญิงคนนั้นชี้มือกลับไปด้านหลัง

ลูกพี่ลูกน้องที่มีสีผิวเข้มกว่าของนางกำลังแหวกผู้คนเข้ามา

 

“ เห็นไหม   ข้าบอกแล้วเราจะพบกับเขาที่นี่ ”

 

นางบอกกับเลโอน่า

 

“ ไง   เจ้าดูดีกว่าวันก่อนหลายเท่าเลย   ฟีไลร่านางพนันกับข้าเอาไว้น่ะก็เลยดีใจ ”

 

นางทักด้วยรอยยิ้มที่ดูสบายขึ้นกว่าครั้งแรกที่พบกัน

 

“ หมายความว่าเจ้ารอข้าหรือ   แล้วเมื่อครู่เจ้าอยู่ตรงไหนเหตุใดข้าจึงมองไม่เห็น ”

 

เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงครามกลมโตชี้มือขึ้นไปด้านบน

เหนือหัวของพวกเขาเป็นระเบียงของบันไดวน

ที่หมุนเวียนขึ้นไปถึงเก้าชั้น

อันที่จริงโถงนี้ใหญ่โตมากแต่เนื่องจากเด็กๆ มาออกันอยู่จุดเดียว

ก็เลยกลายเป็นเบียดเสียด

 

“ เมื่อครู่เราอยู่ที่ระเบียงชั้นสองเฝ้ามองทางเข้าอยู่ตลอด   แต่กลับไม่เห็นว่าพวกเจ้าเข้ามา   เหตุชุลมุนเมื่อครู่นั่นแหละทำให้ฟีไลร่าจำเจ้าได้ ”

 

เลโอน่าบอก

 

“ นี่ๆ เดี๋ยวสิฟิโลซาสไหนเจ้าบอกว่าเพิ่งย้ายมาไง   แต่นี่อะไรมีสาวๆ มารุมล้อมเสียแล้ว   ร้ายไม่เบานะ   แนะนำข้าบ้างสิ   ข้าเองก็อยากรู้จักด้วย ”

 

เด็กๆ ต่างหันไปมองโลธอร์

ฟิโลโซเฟอร์เองก็มีสีหน้างุนงง

แต่ดูเหมือนคาโอเรียจะคิดอะไรขึ้นได้

 

“ เขาชื่อฟิโลโซเฟอร์ต่างหากล่ะ ”

 

นางว่า

 

“ ฟิโล....   อะไรนะ   โอยช่างเถอะชื่อเรียกยากออกอย่างนั้น ”

 

เด็กน้อยร่างอ้วนเกาศีรษะที่เต็มไปด้วยผมสีแดงหยาบกระด้าง

 

เมื่อเป็นดังนั้นฟิโลโซเฟอร์จึงแนะนำพวกเขาให้รู้จักกัน

 

“ มันแปลกๆ อยู่นะเหตุใดไม่มีใครมาที่นี่   ดูเหมือนจะมีแค่ครูแก่ๆ กับเด็กนักเรียน   แล้วใครจะกล่าวต้อนรับเปิดภาคเรียนล่ะทีนี้ ”

 

เลโอน่าบ่นอุบ

 

“ มันก็แปลกไปเรื่อยทุกปีนั่นแหละ   ดูเหมือนปีนี้นักเรียนจะน้อยลงกว่าปีกลาย   ทั้งที่ผู้คนมากมายก็อพยพมาที่โอรีเวีย ”

 

ฟีไลร่าตอบ

 

“ ช่าย   ข้ารู้สึกว่าโรงเรียนไม่พร้อมเปิดสอนเสียด้วยซ้ำ ”

 

โลธอร์พูดด้วยเสียงคางยาน

 

แต่ก่อนที่จะคุยอะไรไปมากกว่านี้หญิงวัยกลางคนก็ปรากฏตัวขึ้น

เพื่อเรียกเด็กที่อยู่ระดับสามซึ่งเป็นระดับต่ำสุดให้ออกไปพร้อมนาง

 

คาโอเรียมองหน้าพี่ชาย

เขาพยักหน้าแบบเคร่งขรึมนางจึงออกไปพร้อมคนกลุ่มนั้น

 

ต่อมาก็ระดับสี่และห้าตามมาติดๆ

ฟิโลโซเฟอร์เดินออกไปฟีไลร่าตบบ่าเขา

 

“ ระดับเดียวกันโชคดีจริง ”

 

นางว่า

 

“ ข้าด้วยๆ รอข้าด้วย ”

 

โลธอร์วิ่งพลางหอบพลางตามมา

 

ฟีไลร่าพาพวกเขาไปยังห้องเรียนห้องหนึ่ง

นางชี้ให้ฟิโลโซเฟอร์นั่งลงที่โต๊ะข้างๆ

แต่ดูเหมือนลูกพี่ลูกน้องผิวเข้มของฟีไลร่าจะไม่ชอบใจเรื่องนี้

เพราะนางทำหน้าบูดบึ้งอยู่ข้างๆ โลธอร์ที่นั่งโต๊ะถัดไป

 

ขณะนี้เด็กๆ อีกหลายคนต่างทยอยกันเข้ามา

 

“ ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากถามเจ้า ”

 

ฟีไลร่ากระซิบกับเด็กชายชาวซีนาร์ย

 

“ ว่ามาสิ ”

 

“ วันก่อนข้าเห็นเจ้าเดินอยู่กับพ่อมดน้อยคนหนึ่ง ”

 

นางว่า

 

“ อ้อ   ดารีลทำไมล่ะเจ้ารู้จักเขาหรือ ”

 

“ ก็นะ   มีใครบ้างไม่รู้จักเขา ”

 

นางพูดยิ้มๆ แก้มเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ

มือก็ขยับหยุกหยิกอยู่ไม่สุข

 

“ เจ้าไปทำอย่างไรถึงได้ใกล้ชิดกับเขาแบบนั้น ”

 

ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกประหลาดใจกับคำถามสุดพิลึกนี้

แต่ก็ตอบออกไปตามตรง

 

“ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน   มันเป็นเรื่องบังเอิญที่เราคุยกันรู้เรื่อง   เลยคุยยาวไปหน่อย ”

 

เขาตอบ

 

“ แล้วพวกเจ้าคุยอะไรยังไงกันบ้างล่ะ   ดารีลเขาเป็นคนแบบไหน ”

 

ท่าทีของฟีไลร่าแสดงออกชัดว่าสนใจเรื่องนี้มาก

 

ฟิโลโซเฟอร์คิดย้อนไปถึงดารีลและพ่อมดเฒ่าดีมีน

แล้วเขาก็หัวเราะ

 

“ ถามแบบนี้เจ้าคงไม่เคยเจรจากับเหล่าผู้ใช้เวทมนตร์   พวกเขามีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือเข้าใจยาก   เหมือนเราคุยกันอยู่ดีๆ คิดว่าเข้าใจแล้วสุดท้ายก็ทำให้งงเสียดื้อๆ   นึกอยากพูดก็พูดบทจะไม่พูดก็ถามไม่ตอบเสียอย่างนั้น   ถ้าตามความคิดของเขาไม่ทันคงรู้สึกว่าน่าเบื่อ   เลยทำให้บางคนคิดว่าเข้าถึงยาก   แต่ความจริงเขาก็เหมือนเราๆ นี่แหละ   เพียงแค่ทำตัวประหลาดไปหน่อยเท่านั้นเอง ”  

 

“ แล้วพวกเจ้ามีความสำพันธ์กันแบบไหน ”

 

นางยังซักต่อ

 

“ เลิกคุยกันได้แล้วครูกำลังมา ”

 

เด็กชายผอมกะหร่องผู้อุ้มหนังสือปกแข็งเล่มโตเดินเข้ามาบอกฟีไลร่า

แล้วเดินเลยไปนั่งข้างหลังโลธอร์และเลโอน่า

 

“ คนนั้นชื่ออีเลียสฉายาของเขาคือผู้รอบรู้น้อย ”

 

ฟีไลร่าแนะนำ