โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

พวกเขาเดินมาถึงตึกคูหาหนึ่ง   ด้านหน้ามีซุ้มประตูโค้งกว้างขวาง   ประดับประดาด้วยดอกไม้สีสวยบานสะพรั่ง   ผู้คนแต่งกายสวยงามเดินเข้าออกขวักไขว่   กลิ่นหอมฟุ้งกระจายออกมาเป็นระยะ   พอก้าวผ่านซุ้มประตูนั้น   ก็พบว่าด้านในเป็นห้องโถงใหญ่   ปูพื้นด้วยหินอ่อนสีขาวสะอาดตา   มีตู้ลิ้นชักขนาดใหญ่กลายตู้เรียงรายกันอยู่  
 
อาเธอร์เข้าไปพูดคุยกับคนที่ดูแลตู้   เขาคิดราคาทั้งหมดเป็นราคาสี่เหรียญเงินนับเป็นราคากลางๆ ไม่ถูกไม่แพง   คนดูแลตู้มอบชุดคลุมเนื้อละเอียดสีขาวบางเบาให้กับทุกคน   และกุญแจดอกหนึ่งให้อาเธอร์   กุญแจนั้นแขวนไว้ด้วยสายสร้อยสีเงินเส้นเล็กๆ พวกเขาชี้ให้อาเธอร์ไปเปลี่ยนชุดในห้องว่างห้องหนึ่ง  
 
หลังจากสวมชุดของโรงอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว   อาเธอร์เอาเสื้อผ้าของพวกเขาทั้งหมดไปเก็บในลิ้นชัก   ที่หน้าตู้มีสัญลักษณ์แบบเดียวกับลูกกุญแจ
 
“ ห้องอาบน้ำแยกชายหญิง   เจ้าและคาโอเรียเดินตามกลุ่มผู้หญิงไป   ทำตามอย่างที่คนอื่นเขาทำนะ ”
 
อาเธอร์กะซิบบอกคาโลไรน์
แต่นางยังคงประหม่า
 
“ ไม่เป็นไรหรอกน่าเชื่อข้าสิ ”
 
เขาให้กำลังใจ
 
“ ใช่รีบอาบรีบกลับ   เว้นแต่ท่านแม่จะติดใจ   อยากอยู่ที่นี่นานๆ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่าบ้าง
มารดาของเขาจึงดีดหูเข้าให้ด้วยความหมั่นเขี้ยว
 
อาเธอร์เดินนำหน้าบุตรชายไปตามอุโมงค์กว้างมาจนถึงโถงอีกแห่งหนึ่ง   โถงนี้กว้างกว่าด้านหน้ามากมีสระน้ำขนาดใหญ่อยู่กลางห้อง   รอบๆ สระเรียงรายไปด้วยเตียงหินสี่เหลี่ยมเล็กๆ ผู้คนในนี้ล้วนแต่งกายด้วยชุดคลุมสีขาวเนื้อละเอียดบางเบาแบบเดียวกับที่พวกเขาสวมใส่   คนเหล่านั้นบ้างนั่งอยู่ริมสระบ้างนอนอยู่บนเตียงหินอ่อนและมีสตรีที่สวยงามแต่งกายวาบหวิวคอยนวดน้ำมันหอมให้   แต่ส่วนใหญ่แช่อยู่ในสระน้ำ
 
“ เราต้องลงไปในสระนี้ใช่ไหม ”
 
เด็กชายถามบิดา
หลังจากสำรวจรอบบริเวณแล้ว
เขาหวังว่าเรื่องนวดน้ำมันโดยสตรีเหล่านั้น
คงมิใช่กิจกรรมบังคับ
เพราะแค่คิดก็ขนลุกแล้ว
 
“ ถูกแล้ว   หรือเจ้าอยากไปนอนให้เขานวดน้ำมันก็ย่อมได้ ”
 
พูดยังไม่ทันจบ
ฟิโลโซเฟิอร์ก็กระโดดตูมลงไปจนน้ำแตกกระจาย
เรียกสายตาคนทั้งสระให้หันมา
 
“ ลูกข้าเจ้าต้องสุภาพกว่านี้ ”
 
อาเธอร์ตามลงมากระซิบเตือนเบาๆ
 
น้ำนั้นอุ่นจัดและมีกลิ่นหอมของสมุนไพร
แม้จะมีสีเขียวอมฟ้าแต่ก็ใสสะอาดจนมองเห็นก้นสระ  
ที่กลางบ่อมีรูปสลักเทพีแบกคนโทเทน้ำร้อนลงมาไม่ขาดสายส่งไอคละคลุ้งไปทั่วห้อง
ทำให้ทั่วทั้งบริเวณโถงอุ่นจัดและหอมฟุ้ง
 
ฟิโลโซเฟอร์นอนแช่น้ำอย่างสบายกายใจ
พลันก็คิดถึงหนุ่มน้อยพ่อมดที่เขาพบเจอเมื่อวันก่อน
กลิ่นหอมชวนลุ่มหลงนั้นยังตราตรึงไม่หาย
เขานึกสงสัยว่าเจ้านั่นคงอาบน้ำในที่แบบนี้ทุกวัน
กลิ่นถึงได้ติดทนนานขนาดนั้น
แต่มั่นใจว่าดารีลคงไม่ได้อาบที่ร้านนี้
เพราะกลิ่นหอมนั้นแตกต่างกันมากเหลือเกิน
 
 
หลังจากอาบน้ำเสร็จพวกเขาก็กลับออกมาพร้อมกับกลิ่นกายหอมกรุ่น
คาโอเรียกับมารดายืนคอยอยู่ก่อนแล้ว
ทั้งคู่มีสีหน้าแปลกประหลาด
 
“ เป็นอย่างไรบ้าง   ชอบใจกันหรือเปล่า ”
 
อาเธอร์ถามพลางเปิดตู้ส่งเสื้อผ้าให้ทุกคน
 
“ อากาศหนาวเย็นแบบนี้   ได้อาบน้ำอุ่นสบายตัวก็จริง   แต่ให้อาบท่ามกลางคนมากมายข้าว่าไม่สนุกเลย ”
 
คาโอเรียตอบ
 
“ ใช่ราคาก็ไม่ได้ถูกๆ แบบนี้ต้มน้ำอาบเองที่บ้านยังจะสบายใจกว่า ”
 
คาโลไรน์ว่าบ้าง
 
“ จริงทีเดียว   แต่ข้าแค่อยากพาพวกเจ้ามาเปิดหูเปิดตา   อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าคนเมืองนี้เขาทำอะไรที่ไหนกันบ้าง   เอาล่ะไปเปลี่ยนชุดกัน ”
 
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว
พวกเขาก็ดูกลมกลืนกับชาวเมือง
ด้วยเนื้อตัวที่สะอาดสะอ้านกลิ่นกายหอมกรุ่น
และเสื้อผ้าสวยงามประณีต
 
“ ข้างนอกอากาศหนาวจัง ”
 
คาโอเรียว่าพลางห่อไหล่
เมื่อพวกเขาเดินออกมาพ้นโรงอาบน้ำ
แม้จะเป็นเวลาบ่ายแต่อากาศวันนี้ก็เย็นยะเยือก 
 
“ อยากกลับเข้าไปข้างในอีกล่ะสิ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ล้อ
แต่ข้างในโรงอาบน้ำก็อุ่นสบายจริง
 
“ ไม่ล่ะตอนนี้ข้าหิวแล้ว ”
 
นางตอบสายตาก็กวาดไปรอบๆ
หวังว่าจะพบกับร้านขายขนมหวานสักร้าน
แล้วสายตาก็พลันปะเข้ากับสิ่งหนึ่ง
 
“ ดูม้าคู่นั้นสิ ”
 
เด็กหญิงอุทาน
 
“ เหมือนม้าของเราเลย ”
 
อาเธอร์หันไปมองแล้วถึงกับอึ้ง
ไม่ใช่แค่เหมือนแต่มันใช่เลยเกวียนเล่มนั้นด้วย  
ทั้งหมดจอดนิ่งอยู่หน้าโรงอาบน้ำราวกับความฝัน  
พวกเขาเดินล้อมเข้าไปดูใกล้ๆ
 
“ เบ็ตตี้   เบ็ตเต้อ ”
 
อาเธอร์เรียกมันด้วยเสียงสั่นพร่า  
ม้าคู่ชีวิตที่เขาได้แต่คิดถึงและเฝ้าวิตกถึงชะตากรรมของมัน
นึกไม่ถึงว่าจะได้พบกันอีกครั้งในที่แห่งนี้
ม้าทั้งคู่ผงกหัวรับและกระทืบเท้าเบาๆ ด้วยความตื่นเต้นดีใจ
 
“ สหายทั้งหลาย   พวกเจ้าปรารถนาสิ่งใดหรือ   เหตุใดจึงเข้าไปวุ่นวายกับทรัพย์สินของผู้อื่น ”
 
เสียงละมุนหูดูมีเมตตาดังมาจากด้านหลัง
เมื่อพวกเขาหันไปก็พบกับชายชราร่างผอมบางผมหงอกขาวทั้งหัว
ผู้เฒ่าชาโคลนั่นเอง
 
“ ท่านผู้เฒ่า ”
 
คาโลไรน์อุทาน
 
“ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร ”
 
อาเธอร์ถามบ้าง
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
 
“ ข้าบอกแล้วว่าข้าตัวตนเดียวเดินทางสะดวก   ทางไหนเปิดข้าไปทางนั้นใกล้หรือไกลไม่สำคัญ   สุดท้ายก็ถึงเป้าหมายอยู่ดี ”
 
ว่าแล้วเขาก็เงยหน้าดูท้องฟ้า
 
“ ดูเหมือนโชคชะตาจะเป็นใจ   ข้ากำลังวิตกอยู่เลยว่าจะหาพวกเจ้าได้อย่างไร   ในเมืองกว้างใหญ่แห่งนี้ ”
 
“ ท่านตามหาพวกเราหรือ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
 
“ แน่นอนสิ   ข้าขี้เกียจเฝ้าสมบัติให้พวกเจ้าจะแย่   จงเอาของพวกเจ้ากลับไปเสีย ”
 
“ แต่เรายกให้ท่านแล้ว ”
 
อาเธอร์แย้ง
 
“ ข้าตัวคนเดียวไร้พันธะ   ทรัพย์สินคือภาระที่คอยถ่วง   ข้าแก่แล้วแต่ม้าของเจ้ายังหนุ่ม   เอาคืนกลับไปน่ะดีแล้วเพราะข้าคงเหลือเวลาดูแลพวกมันได้ไม่นานนัก ”
 
ผู้เฒ่าชาโคลอธิบายอย่างอารมณ์ดี
 
“ ท่านอย่าพูดแบบนั้นสิ ”
 
คาโลไรน์ทักท้วงด้วยน้ำเสียงจริงจัง
แต่ผู้เฒ่าชาโคลก็หัวเราะเพราะเขาไม่ได้จริงจังกับคำพูดนั้น
 
“ ถ้าเช่นนั้นท่านจงมากับเราเสีย   ข้าอยากเลี้ยงอาหารดีๆ สักมื้อ ”
 
อาเธอร์เสนอ
ชายชราเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอีกครั้ง
 
“ ยังมีเวลาอีกมากหรอกน่าก่อนประตูเมืองปิด   หรือท่านจะค้างที่บ้านข้าก็ยังได้ ”
 
คนหนุ่มกว่าพูดขัดขึ้น
 
“ ข้ายังมีอีกหลายที่ที่จะต้องไปและอยากจะไป   เวลามากมายสำหรับเจ้า   บางทีก็น้อยเหลือเกินสำหรับข้า ”
 
“ ท่านก็พูดเกินไปทานข้าวสักมื้อ   ใช้เวลาไม่ถึงปีหรอกหรือไม่จริง   อีกอย่างถึงอย่างไรท่านก็ต้องทานอาหารอยู่แล้ว   มาร่วมวงกับเราเถอะข้าไม่ทำท่านเสียเวลาหรอก ”
 
“ บอกตามตรงเลยนะ   ข้าเพิ่งทานอาหารกลางวันไปเมื่อครู่   เจ้ามาชวนผิดเวลา ”
 
“ แล้วกัน   ท่านนี่จริงๆ เลย ”
 
อาเธอร์เกาหัวด้วยอาการจนปัญญา
ชายชราหัวเราะชอบใจสายตาจับจ้องคนหนุ่มด้วยความเอ็นดู
 
“ จริงสิท่านชาโคล   เมืองกัลป์ทีลอทเป็นอย่างไรบ้าง   หลังจากการโจมตีของมังกรไฟ   ท่านรู้ข่าวบ้างหรือเปล่า ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามขึ้น
 
“ สองวันหลังจากพวกเจ้าออกเดินทาง   กลุ่มผู้ใช้เวทมนต์และนักล่ามังกรก็มาถึง   พวกเขาขับไล่มังกรออกไปแต่ความเสียหายมากมายนัก   บ้านเมืองถูกไฟเผาอย่างหนักผู้คนก็กระจัดกระจาย   ข้าขออาศัยเดินทางตามหลังเหล่านักล่ามังกรเพื่อผ่านเมืองนั้นออกมาก่อน   เลยไม่รู้ว่าคนที่เหลือเขาจัดการปัญหากันอย่างไร ” 
 
ชายชราตอบตามตรง
 
“ น่าสงสารชาวเมืองเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาบ้างนะ ”
 
คาโลไรน์ว่า
 
“ ในตอนนี้ความสงสารใช้ได้กับทุกคน   พวกเจ้าควรคิดและวางแผนเผื่อตัวเอง   วันข้างหน้าอาจไม่สวยงามดังเช่นวันนี้ ”