โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

อาเธอร์หายออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้ามืด  

และกลับมาเมื่ออาหารพร้อมอยู่บนโต๊ะแล้ว  

แขนข้างหนึ่งหนีบห่อกระดาษสีน้ำตาลเข้ามาด้วย

 

“ กลับมาแล้วหรือคะ ”

 

คาโลไรน์ทักขึ้น

อาเธอร์พยักหน้าแล้ววางห่อของลงบนโต๊ะตัวหนึ่ง

 

“ ไม่เห็นต้องรีบร้อนเลยเด็กๆ รอกินข้าวหิวแย่แล้ว ”

 

“ เช้าๆ นี่แหละคนน้อยขนของสะดวกจริงไหมคนเก่ง ”

 

เขาว่าพลางจุ๊บผมสีทองยาวสลวยของบุตรสาว

 

“ หรือว่าท่านไปรับเอาเครื่องมือเกษตร   ที่เอาไปให้ร้านตีเหล็กซ่อมกลับมาด้วย ”

 

คาโลไรน์ถาม

 

“ ถูกต้องตอนนี้ข้าเอาของพวกนั้นไปไว้ในคอกม้าเรียบร้อยแล้ว ”

 

“ เราจะทำไร่กันใช่ไหมฮะ   เหมือนอย่างที่เราเคยทำ   เราจะเป็นชาวไร่ชาวนาอยู่ที่นี่ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ถามขึ้นบ้าง

 

“ ถูกแล้วอย่างน้อยก็ชั่วระยะเวลาหนึ่ง   หลังจากนั้นเราก็จะกลับไปอยู่ในที่ๆ เราควรอยู่เมล็ดพืชก็เช่นกันต้องหว่านในดินที่ชุ่มชื้นจึงจะเจริญงอกงามและให้ผลเต็มที่ ”

 

อาเธอร์คิดถึงตึกที่กระหนาบสองข้างทางแล้วรู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในกำแพงหนา  

เหมือนหนูตัวเล็กๆ ที่หลงเข้าไปในเขาวงกต   

 

“ ข้าตัดชุดของท่านเสร็จพอดี   ผ้าพวกนี้เนื้อดีกว่าที่ซีนาร์ยมาก   ข้ายังต้องเก็บเศษผ้าไว้เพราะทิ้งไม่ลง ”

 

นางคลี่ผ้าออกอวด

มันเป็นเสื้อสีน้ำตาลเข้มชายผ้ายาวระพื้น

 

“ แน่ละของที่นำมาขายในเมืองนี้ต้องมีคุณภาพดีอยู่แล้ว   โอรีเวียมีข้อเสียตรงที่ชอบเน้นเน้นความงามภายนอก  ความหรูหราฟุ้งเฟ้อ   แต่เอาเถอะเราคงจะชินกันเองในไม่ช้าว่าแต่วันนี้มีอะไรกินบ้าง ”

 

เขาชะโงกหน้าไปบนโต๊ะพบว่ามีขนมปังหลากหลายชนิด

 

“ ไม่มีผักสดกับเนื้อเลยหรือ ”

 

“ เราจะมีรายการเนื้อเป็นมื้อเที่ยงน่ะ   ข้าลองทำขนมปังตามแบบที่เราเคยกินที่ร้านดูล่ะ   แต่ไม่ได้ใส่เครื่องเทศนะ ”

 

นางว่าพลางหันไปยิ้มให้บุตรชาย

 

“ น่าสนใจดีนี่ ” 

 

อาเธอร์พูด

เขาหยิบขนมปังมาใส่จานของตัวเอง

แล้วราดด้วยน้ำฟักทองบดสีเข้มข้น

หอมหวานละมุน

 

คาโอเรียใช้ซ่อมจิ้มขนมปังด้วยท่าทีเบื่อหน่าย

ตั้งแต่มาถึงโอรีเวียนางแทบจะไม่ได้ออกจากบ้านเลย

 

“ เป็นอะไรไปไม่อร่อยหรือ ”

 

คาโลไรน์ถามเมื่อเห็นกิริยานั้น

 

“ เปล่าข้าแค่ไม่หิว ”

 

“ แล้วกันยังเด็กยังเล็กเป็นโรคเบื่ออาหารเสียแล้ว ” 

 

อาเธอร์หัวเราะเมื่อได้ยินภรรยาว่าแบบนั้น

 

“ เด็กดีวันนี้เราออกไปข้างนอกกันไหม ”

 

เขาว่า

 

“ ไปสุสานอีกหรือคะ ”

 

“ ไม่ใช่แน่นอน   แต่เป็นที่ที่พวกเจ้าต้องประหลาดใจ ”

 

“ ที่แบบไหนกัน ”

 

คาโลไรน์ขมวดคิ้ว

 

“ อาบน้ำนอกบ้าน ”

 

อาเธอร์บอกใบ้

 

“ แต่พวกเราก็อาบน้ำกันที่บ่อหลังบ้านมาตลอด   หรือท่านพ่อจะพาไปอาบในแม่น้ำลำคลอง ”

 

คำถามของฟิโลโซเฟอร์

เล่นเอามารดาและน้องสาวเอนตัวไปด้านหลังด้วยสีหน้าสยอง

การอาบน้ำในที่โล่งแจ้งท่ามกลางสายตาคนมากมาย

เป็นอะไรที่เกินจะรับไหว

แต่อาเธอร์ยิ้มแทนคำตอบ

 

 

“ แล้วเรื่องโรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง ”

 

คาโลไรน์ถามขึ้น

ในขณะที่กำลังเก็บถ้วยชามไปล้าง

 

“ เมื่อวานข้าลืมถามไปเพราะมัวแต่วุ่นวายกันอยู่ ”

 

“ โรงเรียนจะเปิดในต้นเดือนหน้าข้าเอาผลการเรียนเดิมให้พวกเขาดูแล้ว   ฟิโลโซเฟอร์อยู่ระดับห้าส่วนคาโอเรียอยู่ระดับสาม ”

 

“ หืม พวกเขาไม่ต้องสอบวัดระดับหรือ ”

 

“ ไปกับท่านดีมีนไม่มีสิ่งใดยุ่งยากและข้ามั่นใจในการวินิจฉัยของท่านดีมีน ”

 

อาเธอร์บอก

 

 

ตอนสายของวันนั้นอาเธอร์บอกว่าจะพาทุกคนไปอาบน้ำ

ให้สมาชิกทุกคนเตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้สำหรับเปลี่ยนคนละชุด

 

“ ข้าเพิ่งตัดชุดของท่านเสร็จ   ดังนั้นจึงมีเพียงท่านคนเดียวที่ได้ชุดใหม่สองชุด   ส่วนพวกเรามีชุดใหม่เพียงชุดเดียว   กับเสื้อผ้าเก่าขาดที่สวมอยู่ตอนนี้ ”

 

คาโลไรน์บอก

 

“ ถ้าอย่างนั้น   พวกเราทุกคนจะใส่ชุดเก่าไปก่อน   เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว   จึงค่อยเปลี่ยนพร้อมกัน ”

 

อาเธอร์กล่าวพลางคลี่ห่อกระดาษที่เขาถือมาออก

รองเท้าใหม่สี่คู่เรียงกันอยู่ในนั้น

มันเป็นรองเท้าหนังที่สวยงามมาก

 

“ เย่   เราจะใส่เสื้อเก่าแต่รองเท้าใหม่   เข้ากันสุดๆ ”

 

คาโอเรียว่า

ส่วนฟิโลโซเฟอร์คิดถึงสภาพตอนตนเองเผลอเดินออกจากบ้าน

ด้วยชุดเก่าขาดแล้วก็ยิ้มแห้ง

 

“ นี่เราจะไปอาบน้ำนอกบ้านกันจริงๆ หรือ ”

 

คาโลไรน์ยังประหม่า

 

“ แล้วชาวโอรีเวีย   เขาไม่ได้อาบน้ำที่บ้านกันหรอกหรือ   พวกเขาไปที่ไหนกัน ”

 

“ มีหลายคนอาบน้ำที่บ้าน   แต่คนที่อยู่ห้องเช่าเล็กๆ หรือคนที่ร่ำรวย   เขานิยมไปอาบที่แห่งหนึ่ง ”

 

อาเธอร์อธิบายระหว่างเดินทางไปด้วยกัน

 

“ ในบึงหรือตามริมคลองอย่างนั้นหรือ   ไม่เอาล่ะ   ถึงข้าจะเคยทำแบบนั้นที่ซีนาร์ย   แต่สำหรับเมืองที่คนพลุกพล่านอย่างโอรีเวีย   ข้าขออาบบ่อน้ำหลังบ้านดีกว่า ”

 

“ โถ   คาโลไรน์เราทำแบบนั้นในโอรีเวียไม่ได้เจ้าก็รู้   ที่นี่มีบริการโรงอาบน้ำ   มีทั้งแบบธรรมดาและแบบหรูหรา   ข้าเห็นโรงอาบน้ำดีๆ ราคาธรรมดาอยู่ใกล้ๆ บ้านของนี่เรา ”

 

“ โรงอาบน้ำ   เป็นอย่างไรคะ   ข้าไม่เคยได้ยิน ”

 

“ เอาล่ะไปถึงเดี๋ยวรู้กัน ”