โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

หนุ่มน้อยพ่อมดในชุดคลุมดำกระโดดกลับขึ้นไปบนหลังม้า
เขามองดูพระอาทิตย์ที่คล้อยต่ำลงเรื่อยๆ
 
“ ข้าไม่รู้ว่าพวกท่านได้ยินเรืองราวของเมืองโอรีเวียมาอย่างไร   แต่ข้าอยากจะเตือนเอาไว้สิ่งที่เคยฟังมาอาจไม่จริงทั้งหมด   เมื่อไปถึงที่นั่นก็จงอย่าคาดหวังให้มาก ”
 
“ ข้าเกิดและเติบโตที่โอรีเวีย   ที่นั่นเคยเป็นบ้านของข้า ”
 
“ ถ้าเช่นนั้นท่านต้องรู้ว่าประตูเมืองจะปิดหลังตะวันตกดิน ”
 
เจ้าของร่างบอบบางในชุดคลุมดำเหลือบดูพระอาทิตย์อีกครั้ง
ม้าของเขาขยับเท้าอย่างสับสนราวกับจิตใจของผู้ขับขี่
 
“ นอกกำแพงเมืองไร้การป้องกันใดๆ ทั้งสิ้น   ท่านมาโอ้เอ้อยู่ในทุ่งนี้นานเกินไปแล้ว   และข้าเองก็เช่นกัน ”
 
“ อะไรนะประตูเมืองจะปิดอย่างนั้นหรือเพราะอะไร ”
 
เสียงของอาเธอร์ตื่นตระหนก
จากนี้ไปถึงประตูเมืองนั้นไกลนัก
ความหวังที่จะไปก่อนตะวันตกดินนั้นเป็นไปไม่ได้เลย
 
“ ท่านคงจากที่นี่นานเกินไป ”
 
เขาว่าแล้วชะงัก
 
“ พวกนั้นมากันแล้ว ”
 
เสียงพึมพำนั่นเหมือนจะเอ่ยกับตัวเอง
ม้าสีขาวขยับเท้าไปมาเร็วขึ้นราวกับอยากออกวิ่งเต็มที  
 
ฟิโลโซเฟอร์เพิ่งสังเกตเห็นว่าดวงตาของม้าตัวนั้นเป็นสีแดงฉาน
 
“ ใจเย็นน่าเรเวน   ไม่พบกับพวกเขาตอนนี้ก็ต้องพบกันที่บ้าน   วิ่งหนีไปก็เท่านั้น   ข้าว่าตอนนี้เราอาจมีเรื่องสนุก ”
 
หนุ่มน้อยก้มลงพูดกับม้าของตน
 
ทหารม้าห้านายปรากฏตัวขึ้นในทุ่งหญ้า
ทั้งหมดพุ่งมาตรงที่ม้าสีขาวยืนอยู่
มีคนหนึ่งสวมเกราะอ่อนส่วนที่เหลือสวมเพียงชุดหนังธรรมดา
แต่ทั้งหมดมีอาวุธครบมือและสวมหน้ากากกระเบื้องสีขาว
 
“ ท่านดารีล   ตะวันคล้อยลงมากแล้วเหตุใดจึงโอเอ้อยู่ ”
 
ผู้ที่สวมเกราะอ่อนกล่าวด้วยท่าทีกังวล
 
“ ท่านก็เห็นแล้วว่าข้ากำลังมีแขก ”
 
ผู้ถูกถามตอบด้วยน้ำเสียงละมุนแต่แววตานั้นเยือกเย็น
 
“ คนพวกนี้หรือที่ท่านเรียกว่าแขกพระเจ้าทรงโปรด ”
 
ทหารอีกคนพูดขึ้น
พวกนั้นจ้องมองอาเธอร์ด้วยสีหน้าไม่พึงพอใจ   
 
 “ คนจรจัดชัดๆ ”
 
อาเธอร์ก้มลงสำรวจตัวเอง
สารรูปของเขาก็ไม่ต่างไปจากที่ทหารคนนั้นกล่าวหาสักเท่าไหร่
จึงไม่ได้ตอบโต้อะไร
 
“ กลับกันเถอะนายน้อยก่อนที่ประตูเมืองจะปิด ”
 
“ จริงท่านดารีล   นี่ก็จวนจะมืดแล้วยังมีอะไรต้องทำอีก   กลับไปพร้อมกับพวกเราดีกว่า ”
 
เหล่าทหารต่างแย่งกันเชิญ
 
“ ช้าก่อนท่านทั้งหลาย ”
 
อาเธอร์พูดแทรกขึ้น
 
“ โอรีเวียต้องปิดประตูเมืองอย่างนั้นหรือเป็นเพราะเหตุใดกัน ”
 
“ เพราะว่าท่านเจ้าเมืองเกรงว่าจะถูกโจมตีจากกองทัพมังกรดำ   สัตว์ร้ายพวกนั้นบินข้ามกำแพงเมืองโอรีเวียไม่ได้   ส่วนเรื่องที่พวกมันจะเดินเท้าผ่านเข้าทางประตูเป็นไปได้ยากยิ่ง   แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังออกกฎที่ดูพิลึกอยู่ดี   เมื่อท่านไปถึงโอรีเวียแล้วจะพบกับหลายอย่างที่ท่านไม่เคยรู้   เมืองนั้นเปลี่ยนแปลงไปมาก ”
 
เด็กหนุ่มรูปงามตอบ
 
“ นายน้อยขอรับอย่าไปสนใจคนพวกนี้เลยรีบกลับกันเถอะ ”
 
“ ข้าเป็นนักโทษของพวกเข้าหรือไง ”
 
เด็กหนุ่มพูดเสียงเย็น
เขาหันไปมองพระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยลงต่ำ
แล้วหันมามองครอบครัวอาเธอร์
 
“ เห็นทีคืนนี้พวกเจ้าคงไม่แคล้วต้องนอนนอกกำแพง   หมู่นี้มีคนอพยพมากเหลือเกิน   และโอรีเวียก็ไม่ได้เป็นมิตรกับทุกคนหรอกนะ ”
 
“ โอรีเวียเป็นบ้านเกิดข้า ”
 
อาเธอร์บอก
 
ทหารบางคนส่งเสียงพรืดออกทางจมูก
 
“ ใครๆ ก็พูดแบบนี้ ”
 
พ่อมดอายุน้อยยิ้มเจ้าเล่ห์
ใบหน้าแฝงมนต์เสน่ห์ฉายแววลึกลับขึ้นทันที
 
“ เอาล่ะ! ข้านึกอะไรออกแล้ว   เพื่อเป็นการตอบแทนที่พวกเจ้าทำข้าหนีทหารคุ้มกันไม่ทัน   ดังนั้นข้าจะให้พวกเขาไปส่งพวกเจ้าที่หน้าประตูเมือง ”
 
“ อะไรนะ ”
 
เหล่าทหารต่างตกใจ
 
“ ได้ยินชัดแล้วนี่ ”
 
น้ำเสียงของเขาราบเรียบแต่ทว่าจริงจัง
 
“ ไม่ได้นะนายน้อย   คนพวกนี้ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ   และไม่สมควรได้รับความกรุณาจากท่าน   อีกอย่างการพาคนแปลกหน้าเข้าในเมืองก็ไม่ใช่เรื่องดี   พวกเราทั้งหมดอาจรับผิดชอบเรื่องนี้ไม่ไหว ”
 
“ เหตุใดไม่ได้หรือท่านอยากวิ่งไล่จับกับข้าอีกสักรอบ   ข้าว่าคราวนี้พวกเจ้าคงได้กลับไปหาลอร์ดเดเวอร์ลอส โดยไร้ข้า   ว่าอย่างไรท่านฟรานซิส   หรือจะรอให้ค่ำมืดเสียก่อน   ฟังให้ดีนะ   ปล่อยพวกเขาลงที่หน้าประตูเมือง   ทำเพียงเท่านี้   ส่วนเรื่องที่เหลือไม่ต้องสนใจแล้ว   ความรับผิดชอบที่ท่านหวาดกลัวก็ไม่เกิดขึ้นเลย ”
 
ทหารแต่ละนายกระโดดลงจากหลังม้าด้วยท่าทีจำใจ
พวกเขาอุ้มเด็กๆ และพยุงคาโลไรน์ขึ้นบนหลังม้า   
 
อาเธอร์เองก็ไปกับนายทหารผิวเผือกคนหนึ่ง  
ใจจริงเขาไม่อยากไปกับทหารพวกนี้
แต่เป็นเพราะเขาเกรงว่าหากต้องตกค้างอยู่นอกประตูเมือง
คืนนี้พวกเขาอาจต้องเผชินชะตากรรมที่เลวร้าย