โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

หนุ่มน้อยพ่อมดในชุดคลุมดำกระโดดกลับขึ้นไปบนหลังม้า

เขามองดูพระอาทิตย์ที่คล้อยต่ำลงเรื่อยๆ

 

“ ข้าไม่รู้ว่าพวกท่านได้ยินเรืองราวของเมืองโอรีเวียมาอย่างไร   แต่ข้าอยากจะเตือนเอาไว้สิ่งที่เคยฟังมาอาจไม่จริงทั้งหมด   เมื่อไปถึงที่นั่นก็จงอย่าคาดหวังให้มาก ”

 

“ ข้าเกิดและเติบโตที่โอรีเวีย   ที่นั่นเคยเป็นบ้านของข้า ”

 

“ ถ้าเช่นนั้นท่านต้องรู้ว่าประตูเมืองจะปิดหลังตะวันตกดิน ”

 

เจ้าของร่างบอบบางในชุดคลุมดำเหลือบดูพระอาทิตย์อีกครั้ง

ม้าของเขาขยับเท้าอย่างสับสนราวกับจิตใจของผู้ขับขี่

 

“ นอกกำแพงเมืองไร้การป้องกันใดๆ ทั้งสิ้น   ท่านมาโอ้เอ้อยู่ในทุ่งนี้นานเกินไปแล้ว   และข้าเองก็เช่นกัน ”

 

“ อะไรนะประตูเมืองจะปิดอย่างนั้นหรือเพราะอะไร ”

 

เสียงของอาเธอร์ตื่นตระหนก

จากนี้ไปถึงประตูเมืองนั้นไกลนัก

ความหวังที่จะไปก่อนตะวันตกดินนั้นเป็นไปไม่ได้เลย

 

“ ท่านคงจากที่นี่นานเกินไป ”

 

เขาว่าแล้วชะงัก

 

“ พวกนั้นมากันแล้ว ”

 

เสียงพึมพำนั่นเหมือนจะเอ่ยกับตัวเอง

ม้าสีขาวขยับเท้าไปมาเร็วขึ้นราวกับอยากออกวิ่งเต็มที  

 

ฟิโลโซเฟอร์เพิ่งสังเกตเห็นว่าดวงตาของม้าตัวนั้นเป็นสีแดงฉาน

 

“ ใจเย็นน่าเรเวน   ไม่พบกับพวกเขาตอนนี้ก็ต้องพบกันที่บ้าน   วิ่งหนีไปก็เท่านั้น   ข้าว่าตอนนี้เราอาจมีเรื่องสนุก ”

 

หนุ่มน้อยก้มลงพูดกับม้าของตน

 

ทหารม้าห้านายปรากฏตัวขึ้นในทุ่งหญ้า

ทั้งหมดพุ่งมาตรงที่ม้าสีขาวยืนอยู่

มีคนหนึ่งสวมเกราะอ่อนส่วนที่เหลือสวมเพียงชุดหนังธรรมดา

แต่ทั้งหมดมีอาวุธครบมือและสวมหน้ากากกระเบื้องสีขาว

 

“ ท่านดารีล   ตะวันคล้อยลงมากแล้วเหตุใดจึงโอเอ้อยู่ ”

 

ผู้ที่สวมเกราะอ่อนกล่าวด้วยท่าทีกังวล

 

“ ท่านก็เห็นแล้วว่าข้ากำลังมีแขก ”

 

ผู้ถูกถามตอบด้วยน้ำเสียงละมุนแต่แววตานั้นเยือกเย็น

 

“ คนพวกนี้หรือที่ท่านเรียกว่าแขกพระเจ้าทรงโปรด ”

 

ทหารอีกคนพูดขึ้น

พวกนั้นจ้องมองอาเธอร์ด้วยสีหน้าไม่พึงพอใจ   

 

 “ คนจรจัดชัดๆ ”

 

อาเธอร์ก้มลงสำรวจตัวเอง

สารรูปของเขาก็ไม่ต่างไปจากที่ทหารคนนั้นกล่าวหาสักเท่าไหร่

จึงไม่ได้ตอบโต้อะไร

 

“ กลับกันเถอะนายน้อยก่อนที่ประตูเมืองจะปิด ”

 

“ จริงท่านดารีล   นี่ก็จวนจะมืดแล้วยังมีอะไรต้องทำอีก   กลับไปพร้อมกับพวกเราดีกว่า ”

 

เหล่าทหารต่างแย่งกันเชิญ

 

“ ช้าก่อนท่านทั้งหลาย ”

 

อาเธอร์พูดแทรกขึ้น

 

“ โอรีเวียต้องปิดประตูเมืองอย่างนั้นหรือเป็นเพราะเหตุใดกัน ”

 

“ เพราะว่าท่านเจ้าเมืองเกรงว่าจะถูกโจมตีจากกองทัพมังกรดำ   สัตว์ร้ายพวกนั้นบินข้ามกำแพงเมืองโอรีเวียไม่ได้   ส่วนเรื่องที่พวกมันจะเดินเท้าผ่านเข้าทางประตูเป็นไปได้ยากยิ่ง   แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังออกกฎที่ดูพิลึกอยู่ดี   เมื่อท่านไปถึงโอรีเวียแล้วจะพบกับหลายอย่างที่ท่านไม่เคยรู้   เมืองนั้นเปลี่ยนแปลงไปมาก ”

 

เด็กหนุ่มรูปงามตอบ

 

“ นายน้อยขอรับอย่าไปสนใจคนพวกนี้เลยรีบกลับกันเถอะ ”

 

“ ข้าเป็นนักโทษของพวกเข้าหรือไง ”

 

เด็กหนุ่มพูดเสียงเย็น

เขาหันไปมองพระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยลงต่ำ

แล้วหันมามองครอบครัวอาเธอร์

 

“ เห็นทีคืนนี้พวกเจ้าคงไม่แคล้วต้องนอนนอกกำแพง   หมู่นี้มีคนอพยพมากเหลือเกิน   และโอรีเวียก็ไม่ได้เป็นมิตรกับทุกคนหรอกนะ ”

 

“ โอรีเวียเป็นบ้านเกิดข้า ”

 

อาเธอร์บอก

 

ทหารบางคนส่งเสียงพรืดออกทางจมูก

 

“ ใครๆ ก็พูดแบบนี้ ”

 

พ่อมดอายุน้อยยิ้มเจ้าเล่ห์

ใบหน้าแฝงมนต์เสน่ห์ฉายแววลึกลับขึ้นทันที

 

“ เอาล่ะ! ข้านึกอะไรออกแล้ว   เพื่อเป็นการตอบแทนที่พวกเจ้าทำข้าหนีทหารคุ้มกันไม่ทัน   ดังนั้นข้าจะให้พวกเขาไปส่งพวกเจ้าที่หน้าประตูเมือง ”

 

“ อะไรนะ ”

 

เหล่าทหารต่างตกใจ

 

“ ได้ยินชัดแล้วนี่ ”

 

น้ำเสียงของเขาราบเรียบแต่ทว่าจริงจัง

 

“ ไม่ได้นะนายน้อย   คนพวกนี้ท่าทางไม่น่าไว้วางใจ   และไม่สมควรได้รับความกรุณาจากท่าน   อีกอย่างการพาคนแปลกหน้าเข้าในเมืองก็ไม่ใช่เรื่องดี   พวกเราทั้งหมดอาจรับผิดชอบเรื่องนี้ไม่ไหว ”

 

“ เหตุใดไม่ได้หรือท่านอยากวิ่งไล่จับกับข้าอีกสักรอบ   ข้าว่าคราวนี้พวกเจ้าคงได้กลับไปหาลอร์ดเดเวอร์ลอส โดยไร้ข้า   ว่าอย่างไรท่านฟรานซิส   หรือจะรอให้ค่ำมืดเสียก่อน   ฟังให้ดีนะ   ปล่อยพวกเขาลงที่หน้าประตูเมือง   ทำเพียงเท่านี้   ส่วนเรื่องที่เหลือไม่ต้องสนใจแล้ว   ความรับผิดชอบที่ท่านหวาดกลัวก็ไม่เกิดขึ้นเลย ”

 

ทหารแต่ละนายกระโดดลงจากหลังม้าด้วยท่าทีจำใจ

พวกเขาอุ้มเด็กๆ และพยุงคาโลไรน์ขึ้นบนหลังม้า   

 

อาเธอร์เองก็ไปกับนายทหารผิวเผือกคนหนึ่ง  

ใจจริงเขาไม่อยากไปกับทหารพวกนี้

แต่เป็นเพราะเขาเกรงว่าหากต้องตกค้างอยู่นอกประตูเมือง

คืนนี้พวกเขาอาจต้องเผชินชะตากรรมที่เลวร้าย