โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

นี่คือคำทำนายที่ไม่อยากให้เกิด   วันหนึ่งพวกเขาจะหันปลายดาบเข้าหากัน   และเข่นฆ่ากันเองดารีลเคยเตือนไว้เช่นนี้   สตรีชุดแดงจะล่อลวงไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง   แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิพวกเขาไม่ได้มีเรื่องผิดใจกันดารีลแค่เสียใจมากเกินไปก็เท่านั้นเอง   หากว่าดารีลเกลียดชังเขาต้องการให้เขาตายเขาก็พร้อมยินยอมตามนั้น   แต่นี่ไม่ใช่   มันไม่ควรเป็นเช่นนั้น
 
ฟิโลโซเฟอร์ได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ   หวังว่าหนุ่มน้อยคนนั้นจะคืนสติได้โดยเร็ว   ก่อนที่ความสูญเสียจะมากไปกว่านี้   ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
 
ดารีลยังยืนนิ่งไม่นำพาต่อคำอ้อนวอนใด   และยังคงท่าทีของความมุ่งร้ายเอาไว้เอาไว้อย่างเหนียวแน่น   เด็กชายรู้สึกถึงพลังในดาบอีกครั้งคราวนี้มันหนาวเยือกอย่างร้ายกาจ   เขาเหลือบไปเห็นดวงตางูของแหวนวงนั้นส่องประกายขึ้นมาอีกครั้ง   เด็กชายใจหาบวาบรู้ว่าดารีลกำลังจะร่ายคำสาป
 
“ ตรงนี้อันตรายหาที่หลบเร็วเข้า ”
 
เขาร้องเตือนเพื่อนๆ
แต่แทนที่คนอื่นๆ จะวิ่งหนีไป
ทั้งหมดกลับหมอบลงเบื้องหลังเขา
 
ฟิโลโซเฟอร์ตกใจมาก
ไม่รู้จะทำเช่นไร
จึงปักดาบลงพื้น
ขวางกั้นระหว่างพวกเขากับดารีล
แล้วหมอบลงไปพร้อมกับเพื่อนๆ
 
มีไอเย็นเหมือนน้ำแข็งพัดผ่านพวกเขาไปวูบหนึ่ง
จากนั้นทุกอย่างก็ยุติลง
แม้แต่อัญมณีที่ประดับตรงด้ามดาบก็หยุดเปล่งแสง
 
พวกเขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ จึงได้เห็นสภาพห้องที่ฉาบไปด้วยน้ำแข็ง
ขาวโพลนและเงียบงัน
 
ดารีลยังยืนอยู่ตรงหน้า
สงบนิ่งไร้พิษสง
 
“ ดารีล ”
 
เด็กชายร้องเรียกพลางวิ่งเข้าไปหา
โดยไม่สนเสียงเตือนของผู้ใด
 
“ ข้าขอโทษ   ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้เจ้าไม่เป็นไรนะ ”
 
เขารั้งร่างนั้นเข้ามากอด
ดารีลที่ตัวเย็นเฉียบยิ่งทำให้เด็กชายหวั่นใจ
แต่ลมหายใจอุ่นๆ และแผ่วเบาช่วยให้ใจชื้นขึ้นมาได้
 
“ เขาตั้งใจจะสาปพวกเราให้เป็นน้ำแข็ง ”
 
อีเลียสอ้าปากเหวอ
มองฟิโลโซเฟอร์ตาค้าง
 
“ เจ้าหยุดคำสาปได้อย่างไรฟิโลโซเฟอร์   เจ้าเป็นพ่อมดหรือตั้งแต่เมื่อไหร่กันใยข้าไม่รู้   เจ้าคนบ้านนอกเจ้าตัวประหลาด   แท้จริงแล้วเจ้าเป็นใครกันแน่ ”
 
เด็กชายร่างผอมแห้ง
พ่นทั้งหมดออกมาด้วยความตื่นตระหนก
 
เขาเชื่อว่าตนเองคือผู้รอบรู้ตัวน้อยๆ มีสายข่าวมากมาย
และมั่นใจว่าทุกอย่างล้วนอยู่ในตำรา
 
เมื่อมีสิ่งใดอยู่เหนือความคาดหมาย
มันก็เหมือนโลกล่มสลายดีๆ นี่เอง
 
“ ดารีลเป็นอย่างไรบ้างคงไม่กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้วนะ ”
 
ฟีไลร่าถามขึ้นบ้าง
 
“ เขายังไม่ตายแต่เราต้องหาคนมาช่วย ”
 
เด็กชายตอบ
เขายังวุ่นวายกับดารีลที่ยืนตัวแข็งทื่อ
ลนลานจนตัดสินใจไม่ถูกว่าควรทำเช่นไร
 
“ ข้าจะแบกเขาลงไปหาพวกผู้ใช้เวทมนตร์ในค่ายต้องมีคนจัดการเรื่องนี้ได้ ”
 
โลธอร์เสนอ
 
แต่ก่อนที่จะได้ตัดสินใจทำอะไร
เหล่าคนของสภาพ่อมดก็มาถึง
 
“ ที่นี่แหละ   ข้ารู้สึกถึงสิ่งผิดปรกติร้ายแรงที่นี่ ”
 
เคียดันพ่อมดชราหลังงองุ้มเดินนำเข้ามา
 
“ นี่มันเรื่องอะไรกัน   ใยห้องนี้กลายเป็นแบบนี้ ”
 
พ่อมดโธรินกล่าว
ด้วยท่าทีตื่นตะลึงราวกับพบสิ่งประหลาด
 
“ มีคนร่ายคำสาป   และคนผู้นั้นต้องทรงพลังเป็นอย่างมาก   ดูสิเราพบอะไรในห้องนี้ดารีลที่ควรจะอยู่ในคุกใต้ดินมาทำอะไรตรงนี้   แล้วเด็กพวกนั้นล่ะ ”
 
เคียดันว่า
เขาหันไปทางกลุ่มเด็กๆ
 
ฟิโลโซเฟอร์รีบซ่อนดาบสีเงินเอาไว้ใต้เสื้อคลุม
 
“ แค่เด็กฝึกหัด   เสียมารยาทจริงมายืนเกะกะได้    ยังไม่ใสหัวไปอีก ”
 
เบรนทรัสเสียงขุ่น
 
เมื่อได้ยินเช่นนั้น
อีเลียสก็ลากเพื่อนๆ ออกไปทันที
 
“ ดารีลเจ้าจะยืนนิ่งแบบนี้อีกนานเท่าใดข้าอยากฟังคำแก้ตัวของเจ้าแล้ว ”
 
โธรินทำเสียงเย้ย
 
“ เขาโดนคำสาปน่ะ ”
 
จอมเวทวาลานตอบเบื่อๆ
 
“ หรือพูดให้ถูกคือเขาโดนคำสาปสะท้อนกลับ ”
 
ที่ปรึกษาเบรนทรัสต่อให้
 
“ เขาสู้กับใครอยู่หรือ   อย่าบอกนะว่าผู้ใช้มนต์ดำพลาดขนาดนี้ใยไม่ถูกสังหารอีก ”
 
เคียดันสงสัย
 
“ ทุกท่านมาตรงนี้สิ ”
 
ครูฝึกดาบเฮอร์เมสร้องเรียก
 
“ ศพตรงนี้ดูคุ้นๆ นะ ”
 
วาลานไปถึงก่อนเขานั่งลงข้างๆ ศพ
 
“ เขาคือครูใหญ่วีแกนของเรานี่เอง   แต่เหตุใดจึงมีสภาพเช่นนี้   ถูกสะกดเอาไว้ด้วยพลังของดารีล ”
 
เขาเปิดเปลือกตาวีแกนดูภาพสุดท้าย
แล้วถอนหายใจยาว
 
“ และสุดท้ายถูกตัดหัวด้วยมือของดารีลอีกเช่นกัน   นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ”
 
“ ข้ารู้ๆ ”
 
โธรินร้อง
 
“ สองคนนี่ต้องมีเรื่องขัดแย้งกันอย่างรุนแรง   เจ้าเด็กบ้านี่คงพลั้งมือฆ่าวีแกนแล้วแกล้งสาปตัวเองเพื่อหนีความผิด   โถวีแกนที่น่าสงสารแม้เขาจะเป็นคนโง่ที่ไม่มีราคา   แต่ต้องมาตายเช่นนี้ข้าสลดใจนัก ”
 
ครูฝึกดาบเฮอร์เมสชักดาบออกจากฝัก
 
“ ข้าบอกแล้วเจ้านี่เป็นคนชั่ว   เป็นปีศาจร้ายตอนนี้เห็นตัวตนของเขาชัดเจนแล้วจะเก็บเอาไว้ใย   สู้สังหารเสียตอนนี้ไม่ดีกว่าหรือ ”
 
แต่ก่อนที่จะไปถึง
เบรนทรัสก็คว้าตัวของเขาจับทุ่มลงพื้น
 
“ เป็นแค่มนุษย์ธรรมดากล้าตัดสินผู้ใช้เวทมนตร์ได้อย่างไร   เทียบชั้นกันแล้วเจ้าก็แค่เศษสวะ   เห็นข้าละเลยไม่ถือสาหน่อยก็ก้าวร้าวใหญ่โต   เรื่องนี้สภาจะเป็นคนตัดสิน ”
 
“ แต่ท่านๆ เขาๆ ”
 
ครูฝึกดาบเฮอร์เมส
ตกใจลนลานกับท่าทีแข็งกร้าวของท่านที่ปรึกษา
 
“ จริงๆ แล้วที่เฮอร์เมสพูดก็มีเหตุผล ”
 
พ่อมดโธรินว่า
 
“ หุบปาก ”
 
จอมเวทวาลานตวาด
ทำเอาโธรินถึงกับตื่นตกใจ
 
“ ท่านๆ ต้องมีเหตุผลนี่มันเรื่องใหญ่ ”
 
เขายังพยายามต่อ
 
“ แน่นอนเรื่องนี้ใหญ่มาก   ข้าจึงให้พวกปัญญานิ่มก้าวก่ายไม่ได้ ”
 
วาลานกล่าวเสียงเย็น
 
“ เรื่องนี้ต้องเปิดประชุม ”
 
เคียดันกล่าว
 
“ ใช่   จริงแท้แน่นอน ”
 
เบรนทรัสว่า
พลางอุ้มดารีลขึ้นมาเหมือนอุ้มเด็กๆ
 
“ คืนนี้ข้าจะดูแลเขาเอง   เชื่อว่าทุกอย่างต้องเรียบร้อยได้ไม่ยาก ”
 
“ ดี ”
 
จอมเวทแห่งโอรีเวียว่า
แล้วเดินนำออกไปจากห้องนั้น