โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

นี่คือคำทำนายที่ไม่อยากให้เกิด   วันหนึ่งพวกเขาจะหันปลายดาบเข้าหากัน   และเข่นฆ่ากันเองดารีลเคยเตือนไว้เช่นนี้   สตรีชุดแดงจะล่อลวงไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง   แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิพวกเขาไม่ได้มีเรื่องผิดใจกันดารีลแค่เสียใจมากเกินไปก็เท่านั้นเอง   หากว่าดารีลเกลียดชังเขาต้องการให้เขาตายเขาก็พร้อมยินยอมตามนั้น   แต่นี่ไม่ใช่   มันไม่ควรเป็นเช่นนั้น

 

ฟิโลโซเฟอร์ได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ   หวังว่าหนุ่มน้อยคนนั้นจะคืนสติได้โดยเร็ว   ก่อนที่ความสูญเสียจะมากไปกว่านี้   ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

 

ดารีลยังยืนนิ่งไม่นำพาต่อคำอ้อนวอนใด   และยังคงท่าทีของความมุ่งร้ายเอาไว้เอาไว้อย่างเหนียวแน่น   เด็กชายรู้สึกถึงพลังในดาบอีกครั้งคราวนี้มันหนาวเยือกอย่างร้ายกาจ   เขาเหลือบไปเห็นดวงตางูของแหวนวงนั้นส่องประกายขึ้นมาอีกครั้ง   เด็กชายใจหาบวาบรู้ว่าดารีลกำลังจะร่ายคำสาป

 

“ ตรงนี้อันตรายหาที่หลบเร็วเข้า ”

 

เขาร้องเตือนเพื่อนๆ

แต่แทนที่คนอื่นๆ จะวิ่งหนีไป

ทั้งหมดกลับหมอบลงเบื้องหลังเขา

 

ฟิโลโซเฟอร์ตกใจมาก

ไม่รู้จะทำเช่นไร

จึงปักดาบลงพื้น

ขวางกั้นระหว่างพวกเขากับดารีล

แล้วหมอบลงไปพร้อมกับเพื่อนๆ

 

มีไอเย็นเหมือนน้ำแข็งพัดผ่านพวกเขาไปวูบหนึ่ง

จากนั้นทุกอย่างก็ยุติลง

แม้แต่อัญมณีที่ประดับตรงด้ามดาบก็หยุดเปล่งแสง

 

พวกเขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ จึงได้เห็นสภาพห้องที่ฉาบไปด้วยน้ำแข็ง

ขาวโพลนและเงียบงัน

 

ดารีลยังยืนอยู่ตรงหน้า

สงบนิ่งไร้พิษสง

 

“ ดารีล ”

 

เด็กชายร้องเรียกพลางวิ่งเข้าไปหา

โดยไม่สนเสียงเตือนของผู้ใด

 

“ ข้าขอโทษ   ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้เจ้าไม่เป็นไรนะ ”

 

เขารั้งร่างนั้นเข้ามากอด

ดารีลที่ตัวเย็นเฉียบยิ่งทำให้เด็กชายหวั่นใจ

แต่ลมหายใจอุ่นๆ และแผ่วเบาช่วยให้ใจชื้นขึ้นมาได้

 

“ เขาตั้งใจจะสาปพวกเราให้เป็นน้ำแข็ง ”

 

อีเลียสอ้าปากเหวอ

มองฟิโลโซเฟอร์ตาค้าง

 

“ เจ้าหยุดคำสาปได้อย่างไรฟิโลโซเฟอร์   เจ้าเป็นพ่อมดหรือตั้งแต่เมื่อไหร่กันใยข้าไม่รู้   เจ้าคนบ้านนอกเจ้าตัวประหลาด   แท้จริงแล้วเจ้าเป็นใครกันแน่ ”

 

เด็กชายร่างผอมแห้ง

พ่นทั้งหมดออกมาด้วยความตื่นตระหนก

 

เขาเชื่อว่าตนเองคือผู้รอบรู้ตัวน้อยๆ มีสายข่าวมากมาย

และมั่นใจว่าทุกอย่างล้วนอยู่ในตำรา

 

เมื่อมีสิ่งใดอยู่เหนือความคาดหมาย

มันก็เหมือนโลกล่มสลายดีๆ นี่เอง

 

“ ดารีลเป็นอย่างไรบ้างคงไม่กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้วนะ ”

 

ฟีไลร่าถามขึ้นบ้าง

 

“ เขายังไม่ตายแต่เราต้องหาคนมาช่วย ”

 

เด็กชายตอบ

เขายังวุ่นวายกับดารีลที่ยืนตัวแข็งทื่อ

ลนลานจนตัดสินใจไม่ถูกว่าควรทำเช่นไร

 

“ ข้าจะแบกเขาลงไปหาพวกผู้ใช้เวทมนตร์ในค่ายต้องมีคนจัดการเรื่องนี้ได้ ”

 

โลธอร์เสนอ

 

แต่ก่อนที่จะได้ตัดสินใจทำอะไร

เหล่าคนของสภาพ่อมดก็มาถึง

 

“ ที่นี่แหละ   ข้ารู้สึกถึงสิ่งผิดปรกติร้ายแรงที่นี่ ”

 

เคียดันพ่อมดชราหลังงองุ้มเดินนำเข้ามา

 

“ นี่มันเรื่องอะไรกัน   ใยห้องนี้กลายเป็นแบบนี้ ”

 

พ่อมดโธรินกล่าว

ด้วยท่าทีตื่นตะลึงราวกับพบสิ่งประหลาด

 

“ มีคนร่ายคำสาป   และคนผู้นั้นต้องทรงพลังเป็นอย่างมาก   ดูสิเราพบอะไรในห้องนี้ดารีลที่ควรจะอยู่ในคุกใต้ดินมาทำอะไรตรงนี้   แล้วเด็กพวกนั้นล่ะ ”

 

เคียดันว่า

เขาหันไปทางกลุ่มเด็กๆ

 

ฟิโลโซเฟอร์รีบซ่อนดาบสีเงินเอาไว้ใต้เสื้อคลุม

 

“ แค่เด็กฝึกหัด   เสียมารยาทจริงมายืนเกะกะได้    ยังไม่ใสหัวไปอีก ”

 

เบรนทรัสเสียงขุ่น

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น

อีเลียสก็ลากเพื่อนๆ ออกไปทันที

 

“ ดารีลเจ้าจะยืนนิ่งแบบนี้อีกนานเท่าใดข้าอยากฟังคำแก้ตัวของเจ้าแล้ว ”

 

โธรินทำเสียงเย้ย

 

“ เขาโดนคำสาปน่ะ ”

 

จอมเวทวาลานตอบเบื่อๆ

 

“ หรือพูดให้ถูกคือเขาโดนคำสาปสะท้อนกลับ ”

 

ที่ปรึกษาเบรนทรัสต่อให้

 

“ เขาสู้กับใครอยู่หรือ   อย่าบอกนะว่าผู้ใช้มนต์ดำพลาดขนาดนี้ใยไม่ถูกสังหารอีก ”

 

เคียดันสงสัย

 

“ ทุกท่านมาตรงนี้สิ ”

 

ครูฝึกดาบเฮอร์เมสร้องเรียก

 

“ ศพตรงนี้ดูคุ้นๆ นะ ”

 

วาลานไปถึงก่อนเขานั่งลงข้างๆ ศพ

 

“ เขาคือครูใหญ่วีแกนของเรานี่เอง   แต่เหตุใดจึงมีสภาพเช่นนี้   ถูกสะกดเอาไว้ด้วยพลังของดารีล ”

 

เขาเปิดเปลือกตาวีแกนดูภาพสุดท้าย

แล้วถอนหายใจยาว

 

“ และสุดท้ายถูกตัดหัวด้วยมือของดารีลอีกเช่นกัน   นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ”

 

“ ข้ารู้ๆ ”

 

โธรินร้อง

 

“ สองคนนี่ต้องมีเรื่องขัดแย้งกันอย่างรุนแรง   เจ้าเด็กบ้านี่คงพลั้งมือฆ่าวีแกนแล้วแกล้งสาปตัวเองเพื่อหนีความผิด   โถวีแกนที่น่าสงสารแม้เขาจะเป็นคนโง่ที่ไม่มีราคา   แต่ต้องมาตายเช่นนี้ข้าสลดใจนัก ”

 

ครูฝึกดาบเฮอร์เมสชักดาบออกจากฝัก

 

“ ข้าบอกแล้วเจ้านี่เป็นคนชั่ว   เป็นปีศาจร้ายตอนนี้เห็นตัวตนของเขาชัดเจนแล้วจะเก็บเอาไว้ใย   สู้สังหารเสียตอนนี้ไม่ดีกว่าหรือ ”

 

แต่ก่อนที่จะไปถึง

เบรนทรัสก็คว้าตัวของเขาจับทุ่มลงพื้น

 

“ เป็นแค่มนุษย์ธรรมดากล้าตัดสินผู้ใช้เวทมนตร์ได้อย่างไร   เทียบชั้นกันแล้วเจ้าก็แค่เศษสวะ   เห็นข้าละเลยไม่ถือสาหน่อยก็ก้าวร้าวใหญ่โต   เรื่องนี้สภาจะเป็นคนตัดสิน ”

 

“ แต่ท่านๆ เขาๆ ”

 

ครูฝึกดาบเฮอร์เมส

ตกใจลนลานกับท่าทีแข็งกร้าวของท่านที่ปรึกษา

 

“ จริงๆ แล้วที่เฮอร์เมสพูดก็มีเหตุผล ”

 

พ่อมดโธรินว่า

 

“ หุบปาก ”

 

จอมเวทวาลานตวาด

ทำเอาโธรินถึงกับตื่นตกใจ

 

“ ท่านๆ ต้องมีเหตุผลนี่มันเรื่องใหญ่ ”

 

เขายังพยายามต่อ

 

“ แน่นอนเรื่องนี้ใหญ่มาก   ข้าจึงให้พวกปัญญานิ่มก้าวก่ายไม่ได้ ”

 

วาลานกล่าวเสียงเย็น

 

“ เรื่องนี้ต้องเปิดประชุม ”

 

เคียดันกล่าว

 

“ ใช่   จริงแท้แน่นอน ”

 

เบรนทรัสว่า

พลางอุ้มดารีลขึ้นมาเหมือนอุ้มเด็กๆ

 

“ คืนนี้ข้าจะดูแลเขาเอง   เชื่อว่าทุกอย่างต้องเรียบร้อยได้ไม่ยาก ”

 

“ ดี ”

 

จอมเวทแห่งโอรีเวียว่า

แล้วเดินนำออกไปจากห้องนั้น